محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803311711
ماندلا نشانه اي بود تا يكبار ديگر زندگي آدمي بر مبناي دوستي بنا شود
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: ماندلا نشانه اي بود تا يكبار ديگر زندگي آدمي بر مبناي دوستي بنا شود
در بخشي از يادداشت دكتر رضا داوري اردكاني رئيس فرهنگستان علوم به مناسبت درگذشت نلسون ماندلا آمده است: ماندلا يك نشانه بود. نشانه يك امكان ديگر، امكان اينكه يك بار ديگر زندگي آدمي بر مبناي دوستي و نه قهر و كين توزي بنا شود.
به گزارش خبرگزاري مهر دكتر رضا داوري اردكاني رئيس فرهنگستان علوم به مناسبت درگذشت نلسون ماندلا يادداشتي را نوشته است كه در ادامه مي آيد.
«آكادمي علوم آفريقاي جنوبي نامه اي به روساي آكادمي هاي علوم جهان نوشته و در آن پس از اداي احترام به نلسون ماندلا، او را حامي بزرگ علم و نمونه وطن دوستي دانسته است. اين نامه تذكري بود كه من هم در باب اين مرد بزرگ چند سطري بنويسم. ماندلاي سياستمدار بيش از آنكه به سياست وابسته باشد، به نحوي از آزادي اخلاقي رسيده بود. شان و مقام سياسي و مجاهدت هاي آزاديخواهانه ماندلا بزرگ و ستودني است اما اگر بپرسند او نام و عزت و بزرگي خود را از كجا يافت، آن را در بيرون از سياست يا در فرا رفتن از مرزهاي سياست بايد جست. سياست، ميدان اختلاف و جنگ است و ماندلا مرد صلح و دوستي و بخشش در عين تحمل درد بود.
بعضي از صاحبنظران، زمانه ما را زمانه كينه توزي دانسته اند. اگر در آغاز قرن بيستم قبول اين نامگذاري دشوار بود، اكنون نشانه هايي از تاييد آن در همه جا آشكار شده است. كين خواهي هميشه بوده است. كين توزان هم همواره اينجا و آنجا آتش كينه مي افروخته اند اما تا زمانهاي جديد هرگز كين توزي عنصر تعيين كننده در نظام تاريخ و زندگي مردمان نبوده و سياست با آن قوام نمي يافته است. اكنون هم نمي توان جان مردمان را يكسره مسخّر كين توزي دانست يا لااقل اين را نمي توان انكار كرد كه عنصر كين توزي با چيزي از وجود تاريخي مردمان در تعارض است. جهان جديد غربي كه همه تاريخها را پوشانده و اصول اساسي اش اعم از اينكه به آزمايش جان درك شده يا نشده باشد در همه جاي جهان راهنماي فكر و عمل شده است، هم كين توزي را مي خواهد و هم آنرا نمي خواهد.
اين تاريخ و پروردگانش، حتي پروردگاني كه خود را مخالف قهر جهان جديد مي دانند، كم و بيش مسخر كين توزي اند. البته در راه اين تاريخ درنگها و تأملهايي نيز وجود دارد. تواناترين و مصمم ترين كساني كه در اين راه مي روند، علمداران كاروان خود مي شوند. عزت و ماندگاري هم از آن رهرواني است كه قدرت درنگ و ايستادن دارند و مي توانند ديگران را به درنگ وادارند. ماندلا از اين قدرت برخوردار بود. شايد روشي كه ماندلا و پيش از او گاندي پيش گرفتند در نظر كساني سازشكاري سياسي تلقي شود و البته اگر بخواهند با صرف موازين خشك ايدئولوژيك درباره آنها حكم كنند آنها سازشكار بوده اند اما گاندي و ماندلا از آن رو به سياست پرداختند كه راه آزادي از سياست مي گذشت و مي گذرد.
آنها در حصار و حبس سياست نبودند كه سياست بينان درباره آنها بتوانند حكم كنند. بلكه از آنجا بيرون آمدند تا سياستي را كه بر مدار كين توزي مي چرخد، مخاطب قرار دهند و بگويند و فقط بگويند كه آدمي در روي زمين، آزاد از كين توزي نيز مي تواند به سر برد. (تلقي كين توزي به عنوان اصل راهنما و ره آموز به تاريخ جديد تعلق دارد هرچند كه بيشتر مظاهر شناخته شده آن به بيرون از جغرافياي غرب سياسي تعلق دارد. به هرحال متذكر باشيم كه حتي بنيانگذاران تاريخ غربي (و مثلاً ارسطو) بناي سياست و مدينه را بر فيليا به معني دوستي مي گذاشتند) اگر محبوبيت و عزت ماندلا در جغرافياي آفريقا و به طوركلي در جهان استعمار زده محدود مي ماند، او صرفاً يك مبارز بزرگ ضد استعمار و ضد تبعيض نژادي بود اما وقتي او از دنيا رفت ديديم كه امريكا و اروپاي غربي، راست و چپ، شمال و جنوب، سفيد و سياه همه به احترام اين آفريقايي ساده و بزرگ به پا خاستند و در برابر عظمت روحش تعظيم كردند.
دوباره بپرسيم او اين عظمت را از كجا آورده بود؟ سياستمدار اگر دشمن را ببخشد پيروانش بر او خرده مي گيرند و شايد از پيروي اش رو بر گردانند زيرا سياست يا لااقل وجهي از سياست دنياي جديد به تعبير كارل اشميت با تعيين خصم (و شايد با افروختن آتش كينه) قوام مي يابد اما در سخن صلح و دوستي و بخشش ماندلا سرّي بود كه نه فقط سياه پوست ها و سفيد پوست هاي آفريقاي جنوبي آن را پذيرفتند بلكه اين سخن كه نشاني از آينده دارد، در گوش همه مردم جهان اثر كرد.
زبان ماندلا زبان آزادي از قهر و خشونت و كينه توزي زمانه بود و عجب نيست كه اين سخن در گوش جان مردمي كه اكنون ديگر نه كين توزي پنهان بلكه صورت عريان آن را به چشم مي ديدند و به جان مي آزمودند نشست و اثري برجا گذاشت كه هنوز درباره آن حكم روشن نمي توان كرد.
من گاهي فكر مي كنم كه اگر ماندلا نبود (با اين كه گاندي و مارتين لوتركينگ و... بوده اند) آفريقايي زاده اي مثل باراك -حسين- اوباما به رياست جمهوري ايالات متحده امريكا نمي رسيد (استدعا مي كنم نفرماييد كه اوباما با اسلاف خود فرقي ندارد. من حرف سياسي نمي زنم و معتقد نيستم كه ماندلا سياست را در مسير ديگري انداخته است بلكه به تحولي مي انديشم كه در امريكاي پر از تعصبات نژادي و در همه جهان روي داده و شايد بخشش ماندلا در اين تحول بي اثر نبوده است) و چگونه ممكن بود در كشوري كه تا 50 سال پيش بر سر در بعضي رستوران ها و فروشگاه ها و هتل هايش مي نوشتند «سياهپوست و سگ وارد نشود»، يك سياهپوست شخص اول آنجا و در راس قدرتمندترين كشور روي زمين باشد.
ما عادت كرده ايم كه همه چيز را عادي ببينيم و ديگر از هيچ چيز تعجب نمي كنيم. ماندلا با بها ندادن بيش از حد به قدرت سياسي و آزادي از ضرورت هاي سياست رسمي، به قول شاعر (مفتون اميني) از وجدان زمانه و بخصوص از وجدان مردم كشورهاي صاحب قهر و قدرت، غرامت گرفت. «غرامتي با شكوفه هاي صلح و نه با گلوله هاي انتقام».
بعد از آنكه ماندلا به سفيدپوستان آفريقاي جنوبي گفت بمانيد تا كشورمان را با هم بسازيم و بخصوص وقتي همه ديدند كه او به مقام و قدرت سياسي دل نبسته است و مي تواند به آساني از سياست رسمي كناره گيرد، پوست سياه در همه جهان و مخصوصاً در امريكا جلوه و جايگاه ديگري پيدا كرد.
ماندلا انقلاب نكرد و طرح جهاني ديگر جز آنچه هست درنينداخت اما شايد او در شب سياهي كه تمييز ستمكش از ستمگر و بيداد از داد و بيخردي از خرد و ... دشوار است و عدل و عدالت و خرد و آزادي و صلح به صرف حرف مبدل شده است، درخشش بارقه اي را ديده باشد كه فضاي آزاد وراي محدوده ضرورتها را در لحظاتي روشن كرده بود. ماندلا يك نشانه بود. نشانه امكان گذشت از چارچوبي كه تاريخ ما در آن مي گذرد. شايد بزرگي او هم در نشانه بودنش بود. نشانه يك امكان ديگر، امكان اينكه يك بار ديگر زندگي آدمي بر مبناي دوستي و نه قهر و كين توزي بنا شود. امكاني كه هرچند طلب آن آغاز شده است هنوز از آن دوريم و به آساني محقق نمي شود.
ما هنوز به دشواري مي توانيم عظمت بخشش در زمان غلبه كين توزي را چنان كه بايد دريابيم ولي مي توانيم فكر كنيم كه شايد كيمياي بخشش بود كه در مس وجود اين سياهپوست ساده درآميخت و به او بزرگي بخشيد. در مدت 70 سالي كه من پيروزي و شكست و مرگ نامداران بزرگ از گاندي تا ماندلارا به ياد مي آورم، مي بينم هر يك از اين نامداران بر حسب بزرگي شان در حد انتظار مورد احترام قرار گرفته اند. ماندلا نه شاعر و نويسنده بود و نه پيشواي دين و سياستمدار مستقر در راس قدرت. او مجاهدي ساده و نجيب و آزاده و بخشنده و البته آموزگار بخشندگي بود.
آيا جهان اكنون به بخشش و گذشت و آزادي بيش از هميشه نياز دارد كه به يكي از صاحبان اين گوهرها اين چنين حرمت مي گزارد. به اين پرسش قدري بيشتر بينديشيم و از ياد نبريم كه وقتي هزار زخم و درد در تن و دل و جان مردم آسيا و آفريقا و امريكاي لاتين و جاهاي ديگر هنوز تازه است، بخشيدن كار آساني نيست اما ماندلا هنري داشت كه با همه دردهايش مي توانست بر كينه غلبه كند و مظاهر ستمگري را ببخشد و به همين جهت بزرگ بود».
كد خبر: 2196373
تاريخ مخابره : ۱۳۹۲/۹/۲۵ - ۰۹:۰۳
دوشنبه 25 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها