واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: «خودكشي» و «مرگ» دو واژهاي هستند كه ارتباط آنها با دنياي كودكان و نوجوانان جلوهاي وحشتناك به همراه دارد. در هر حال خودكشي نه عملي كودكانه بلكه مسئلهاي است جدي. نمونههاي اندكي از خودكشي كودكان زير 12سال مشاهده شده است. بچهها مفهوم مرگ و نيز مرگ به مثابه وسيله دفاعي، شيوه رهايي از كشمكش يا ابزار اخطار دادن را از بزرگترها ميآموزند. خشم و عصبيت حس غالب در موارد مربوط بهخودكشي جوانان بهحساب ميآيد. اما موضوع مهمي كه نبايد فراموش شود اين است كه ارتكاب بهخودكشي در واقع گونهاي درخواست كمك تلقي ميشود؛ از همين رو درخواست كمك از طرف جوانان نه تنها نبايد بيپاسخ رها شود بلكه بايستي رفتارهاي آنان با تأمل نيز مورد ارزيابي قرار بگيرد. افسردگي مهمترين بيمارياي است كه منجر بهخودكشي ميشود. شكست در زمينههاي درسي و كاري، گسسته شدن روابط خاص، پرخاشگري، به هم خوردن عادت خواب و... از عوامل بروز افسردگي است. الكل، مواد اعتيادآور و بيماريهاي روحياي چون اختلالات شخصيتي هم از دلايل ابتلا به اين بيماري محسوب ميشود. مشكلات خانوادگي، خشونت خانگي، سابقه بيماريهاي روحي يا وجود موارد ارتكاب بهخودكشي در خانواده را هم بايد به فاكتورهاي بالا افزود. كاهش احترام فرد نسبت بهخود، احساس بدبختي، منزوي شدن، ناتواني در حل مشكلات هم در رديف موارد مذكور قرار دارد. ارائه اطلاعات جامع در مطبوعات پيرامون خودكشي، ريشهيابي موارد ارتكابي و عرضه آموزش درباره نحوه ياريرساني به افراد در آستانه ارتكاب، به كاهش آمار خودكشي كمك خواهد كرد. در مقابل، انتشار اخبار مربوط بهخودكشي به شكل دراماتيزه، در قالب داستانهاي احساساتي، ميتواند متني ترغيبگر باشد و شيوههاي انتحار را نيز به جوانان آموزش دهد. براي تشخيص به موقع علائم افسردگي و برخي ديگر از بيماريهاي رواني در كودكان بايد به موارد زير توجه داشته باشيم: بروز تغييراتي آشكار در رفتار روزانه كودك، تغيير عادتهاي خواب و تغذيه، درونگرايي، گسسته شدن مناسبات انساني، به زبان آوردن مداوم افكاري درباره مرگ، صحبت كردن از بياعتنايي فردي غيرمهم نسبت به كودك و متأثر شدن از اين بيتوجهي، دست زدن به كارهايي كه امنيت و سلامتش را با خطر روبهرو ميكند و نيز هديه دادن اشياي متعلق بهخود به همراه بيان جملههايي وداعگونه كه نشانگر آمادگي براي جدايي است، جزو موارد مهمي به شمار ميآيند كه بايستي به دقت از طرف والدين مورد توجه قرار گيرد. تشكيل مراكز مداخله در بحران و قابليت دسترسي همگاني به آنها از طريق تلفن، توجه روي شيوههاي انتحاري (پرش از بلندي، گاز شهري، داروها) و انديشيدن تمهيداتي براي كاهش امكان استفاده از آنها به قصد انتحار و همچنين رويكرد آموزشي مطبوعات در اين زمينه به جاي انتشار مطالب داستاني ترغيبگر، از شيوههاي اجتماعي مقابله با خودكشي است. ارائه آموزش به پدر و مادرها درخصوص همراهي با فرزندانشان و يافتن شيوههاي مناسب براي برقراري رابطه با كودكان و نوجوانان، محدود نماندن مناسبات والدين و فرزندان به مثلث «مدرسه، درس، موفقيت» و يادگيري نحوه شناخت هرچه بيشتر كودك و گوش سپردن به او، جزو آموزشهاي ضرورياي است كه والدين بايد از آنها برخوردار شوند. اولياي مدرسه هم بايستي درباره مشكلات دانشآموزان و نحوه شناخت اين مسائل اطلاعات كافي داشته باشند. عوامل مؤثر در افزايش ريسك خودكشي عبارتند از: 1) داشتن سابقه اقدام بهخودكشي 2) استفاده از الكل و مواد اعتيادآور 3) داشتن تفكرات مدام پيرامون مرگ، بدگماني و نااميدي 4) افسردگي 5) اختلال در تغذيه 6) اختلالات رواني 7) سابقه خودكشي در اقوام نزديك 8) استثمار شدن بهصورت جنسي و فيزيكي 9) درگيريهاي خانوادگي 10) ناموفقيت در امر تحصيل 11) ابتلا به بيماريهاي جسمي سخت همشهری
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 217]