تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867125781
مريض مردني است؟!
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: جام جم:سالها پيش از اين تلويزيون خودمان فيلم «بيکن کانادايي» (محصول 1995) ساخته «مايکل مور» را پخش کرد. فيلمي سرراست با داستاني طنز و سياسي. قضيه از اين قرار بود که بعد از جنگ ويتنام جنگ سرد و چند يقه گيري بين المللي از سوي روساي وقت جمهور امريکا، ديگر کسي براي دعوا و مرافعه جهاني پيدا نمي شد. قضيه آنجا بيخ پيدا مي کند که رکود اقتصادي دارد رخ مي نمايد و مسائل فرهنگي و موارد ناهنجار ديگر نيز کم کم دارد از سوي منتقدان داخل و خارج امريکا از زمزمه به فرياد تبديل مي شود. براي همين مشاوران کاخ سفيد در رايزني با رئيس جمهور به اين نتيجه مي رسند که فعلا يه کمي يقه کانادايي هاي همسايه را بگيرند تا بعد.... مايکل مور فيلمنامه بيکن کانادايي را خودش نوشته بود و يک دو جين عوامل سرشناس فني هم دور و برش بودند حتي «هاسکل و کسلر»، مدير فيلمبرداري بيکن کانادايي بود و فيلم با تهيه کنندگي خود مايکل مور و يکي دو نفر از هم دوستانش مثل ديويد براون و استيو گالين و استوديو «پوليگرام» توليد شد. بازيگران فيلم هم افرادي بودند که در زمينه کارهاي اين چنيني يعني فيلمهايي با مضمون کميک اجتماعي به اضافه يک صاحب تجربه و اعتبار به شمار مي آمدند کساني مانند آلن آلدا، ري پرلمن ، ريپ تورن و حتي جان کندي نتيجه اين فيلم استقبال خوب به ميزان توقعي بود که از فيلم مي رفت و فروشش در بازار جهاني نيز بر همين منوال. و اين يعني موفقيت براي آقاي کارگردان در يک محيط امن کاري با نگاهي پر از آرامش به آينده. اما گويا مايکل مور علاقه اي به ماندن در اين فضا نداشت. از همين جاست که ديگر تکليف هيچ کس با او روشن نيست. حالا چند سالي از فيلم مستند جنجالي او درباره 11 سپتامبر مي گذرد و غائله ختم شده ، اما مور دست بردار نيست و مي خواهد سر در هر سوراخي کند و فيلمي بسازد. هر چقدر که مثلا فيلمهاي معدود داستاني او قابل هضم و قابل همذات پنداري بود کارهاي مستندش به مذاق خيلي ها جور درنمي آيد. اکنون پس از مدتها تبليغات مايکل مور با فيلم جديدش «بيمار»، «سيکو» را اکران کرده است. فيلمي که در پايان هفته سوم اکرانش در حالي که سالن هاي نمايش به 702 تا رسيده اند؛ حدود «يازده و نيم» ميليون دلار فروش کرده است و مطمئن باشيد اکران سيکو (Limited) اکران محدود نبوده و از ابتدا در جدول اکران سراسري (Wide) جاي گرفته. (خود مور براي اولين بار از نحوه توزيع و نمايش فيلم ايراد گرفته است ). رينگ پر از خالي! در «سيکو» اما اشتباه عجيبي مايکل مور کرده است. او هميشه سراغ مباحثي مي رفته که پس از آشکار کردنش ؛ ذي نفع ها شامل سياسيون و بخش حکومتي و همچنين کله گنده هاي بخش خصوصي سعي در (لاپوشاني) و به اصطلاح مخفي کاري داشتند. اينجاست که مايکل مور اين لاپوشاني ها را رو مي کرد و فلان موسسه يا سناتور يا فلان بخش از حکومت يا تعدادي از عوامل درجه يک کاخ سفيد را در گوشه رينگ به دام مي انداخت و تا مي توانست با روش خودش به نواختن ضربات ادامه مي داد. تعجب اينجاست که «مور» در جديدتري فيلمش يعني فيلم بيمار (سيکو) اصلا نمي تواند کسي را گوشه رينگ گير بيندازد. حال چه تقصيرکار و چه بي گناه. اين به معناي نرفتن نوک پيکان انتقادات به سمت اين اشخاص نيست. بلکه ماجرا آنجا بامزه مي شود که مقايسه هاي مور آغاز مي شود. مقايسه بيمه گر خصوصي با بيمه گر دولتي! آنچه به عنوان پروسه درماني و ارائه خدمات بهداشتي به شهروندان امريکايي (آنهايي که بيمه اند) در ظاهر وجود دارد و حتي در کشورهاي ديگر به ظاهر سيستمي کارآمد جلوه گر مي کند. در «بيمار»، از سوي «مايکل مور» مورد انتقاد واقع مي گردد. از نظر او، سازمان هاي بيمه گر خصوصي که شهروند بيمه شده را تحت پوشش قرار مي دهند نهايت جيبش را خالي اما دردش را باقي مي گذارند و نه تنها کيفيت ارائه کارهاي بيمارستاني ، بهداشتي و درماني مناسب و کافي نيست که حتي در پروسه هاي نامه بازي کار به مرگ و مير مي کشد و اصلا خبري از پوشش دادن نيست و در نهايت اين شهروندان امريکايي بيمه شده از سوي بخش خصوصي هستند که بازنده اصلي نام مي گيرند و در مقام مقايسه «مور» به اين نتيجه مي رسد که بخش دولتي پوياتر است. طبق معمول ، مور با دوربين اين طرف و آن طرف مي رود و از گفتگو با مردم و بيماران ، مديران بيمه در بخشهاي خصوصي و دولتي و نمايش صحنه هاي متاثرکننده اين چالش را به تصوير مي کشد. اما اصل قضيه اينجاست که در رينگ مايکل مور اين بار کسي در آن گوشه گير نخواهد کرد و چرا؟ براي اين که ناکامي هاي متوالي و ساليان سال و ناکارآمدي و نقايص در سيستم مورد بحث فيلم يعني پروسه درماني و بهداشتي براي شهروندان چيزي نيست که کسي بخواهد لاپوشاني کند. سياسيون از هر حزب و روساي سازمان هاي بيمه گر دولتي و خصوصي از مدتها پيش در اين رابطه دستها را بالا برده اند. از همين روست که يکي از دروغهاي خنده دار نامزدهاي فرمانداري تا نامزدهاي انتخاباتي ايالتي و سپس در مقياس بزرگتر نامزدهاي دو حزب دموکرات و جمهوريخواه به قضيه سروسامان دادن و بهينه کردن در خدمات بهداشتي درماني به شهروندان امريکايي است. دروغهايي که هرگز هم به واقعيت نمي رسند. در بيمار هر آنچه که در مايکل مور بسيار پررنگ به مقايسه بيمه شده هاي بخش دولتي و بيمه شده هاي بخش خصوصي مي پردازد. از سويي ديگر، بسيار کمرنگ تر به سمت مردمي رفته که اصلا در سيستم بيمه اي بهداشت و درمان قرار ندارند. اگر «مايکل مور» حتي به طور اختصاصي به سمت کساني مي رفت که تحت پوشش هيچ بيمه درماني نيستند، آيا به نظر نمي رسيد که فيلمش مخاطبان بيشتري پيدا مي کرد و چالش بيشتري نيز ايجاد مي نمود؟ روندي که متاسفانه در سيکو بسيار کمرنگ بدان پرداخته شده است. مقايسه امريکايي بد اقبال با اروپايي خوش اقبال! از ديگر مقايسه هاي مور بررسي نظام درماني بهداشتي چندکشور ديگر از جمله فرانسه با امريکا است و سر جمع اين مقايسه ختم مي شود به اين جا که دولتهاي اروپايي (در بسياري کشورهاي اين قاره) خدمات درماني بهداشتي و کلينيکي رايگان است و مور کيفيت آنها را نيز بررسي کرده و به اين نتيجه مي رسد که حتي سيستم درماني در کشوري مثل کوبا نيز بسيار بهتر از مورد مشابه در ايالات متحده امريکاست (که البته اين مورد حقيقتي است قديمي و الان کوبا در زمره پيشرفته ترين کشورها در زمينه ارائه خدمات بهداشتي و درماني شهروندان است). اينجاي کار واقعا «سيکو» فيلمي مي شود داراي حرف و رينگ برپا شده از سوي مور هيچ حريقي را بدون ناک داون به خارج نمي فرستد. حتي اگر اغراق ها را نيز فراموش نکنيم. گزارش هاي مور در اين مقايسه جذاب از کار درآمده است و همين موضوع امريکايي جماعت از نوع خود بزرگ بين و کله خراب را ديوانه مي کند. از «بيمار» چه بخواهيم؟! اگر «سيکو» را بدون جانبداري اما با وسواس بخواهيم ببينيم ؛ احتمالا موارد بالا و مقايسه هاي مايکل مور ما را هم به انفعال و هم به هيجان وا مي دارد و در پايان به اين مهم مي رسد که خب حالا چه شده؟ و اين که آيا «سيکو» فيلمي براي جاروجنجال و مطرح شدن دوباره «برنده نخل طلا» در چند سال پيش است که بدون هياهو نمي تواند زندگي کند؟ آيا وقتي او روبه دوربين مثل هميشه نگاهي غم بار دارد، بايد نگاهش را از سر صدق بدانيم؟ مهمتر از همه اينها! آيا بايد جمله هميشگي او و البته همواره جذابش که روبه دوربين مي گويد ما چه کساني بوديم و حالا که هستيم؟ را همواره جدي بگيريم؟ بهترين کار شايد اين باشد که بي خيالي طي کنيم و از ارائه آمار و ارقام و گزارش هاي چالش برانگيز او لذت ببريم. چرا که مقايسه هاي بامزه و جالب و در مواردي هم دردآوري انجام داده و حقايقي را هم رو کرده. از طرفي «گودار» شهير و پير شده را هم دوست داريم. پس با تحليل ظريف و پرمغز او که بدجوري بوي واقعيت مي دهد چه کنيم؟ پس «سيکو» را بهتر است فقط ببينيم و بس!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 500]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها