واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها: همشهری آنلاین - مهدی تهرانی: سابقهی ۲۵۰ سال استعمار و سیطرهی هلند بر کشور اندونزی و همچنین وجود اقوام و زبانهای مختلف در این سرزمین باعث گردیده که امور هنری و فرهنگی از جمله سینما؛ تاثیر پذیری زیادی نسبت به گذشته این کشور نشان دهند.
سینما در اندونزی در سال 1900 ظهور و بروز یافت. کشوری که اکنون 230 میلیون نفر را در حدود 2میلیون کیلومتر مربع جای داده؛ تا سال 1945 مستعمره هلند بود از اینرو فرهنگ هلندی و حتی آلمانی در آن زمانها در اندونزی جاری بود.
دلیل ظهور سینما در اندونزی ابتدا برای مستشاران هلندی و آلمانی و دیگر خارجیان مقیم کشور بود. این کشور در زمان استعمار طی سالهای 1800 تا 1945 نام "هند شرقی هلند" نامیده می شد. بین سالهای 1900 تا 1925 عمدتا تولیدات سینمای آمریکا در سینماهای معدود جاکارتا به نمایش در میآمدند.
البته در این سالها با تاسیس شرکت فیلمسازی "میدل ایست فیلم" در اندونزی؛ تلاشهایی برای ساخت آثار کوتاه خبری برداشته شد. تا اینکه در 1926 اولین فیلم بومی این کشور توسط یک کارگردان هلندی به نام هیو ولدورپ ساخته شد. یک فیلم داستانی به نام آخرین لوتانگ که از بازی هنرپیشههای محلی نیز سود میبرد.
بین سالهای 1927 تا 1942 کارگردانان هلندی و آلمانی چندین فیلم دیگر نیز در اندونزی تولید کرد. اما با شعله ورشدن آتش جنگ جهانی دوم ژاپنیها بر این مجمع الجزایر مستولی شدند و تا سال 1949 فیلمسازان ژاپنی چندین فیلم در اندونزی( که استقلالش دیگر به رسمیت شناخته شده بود) ساختند.
بعد از استقلال و روی کار آمدن دولت سوکارنو در اندونزی و تا حدود سالهای 1960؛ قانون ممنوعیت پخش آثار سینمایی غربی در این کشور اجرا شد. این درحالی بود که یک جشنواره فیلم به نام فستیوال فیلم اندونزی نیز در سال 1955 در این کشور تاسیس شده بود.در این ایام چندین فیلمساز اندونزیایی شروع به ساخت فیلمهای بومی کردند که در بین آنها فیلمسازی به نام اسمار اسماعیل سرآمد دیگران بود. او طی سالهای 1949 تا 1970 حدود 30 فیلم ساخت که برخی از آنها با استقبال داخلی گستردهای نیز روبرو شدند.
یکی از بهترین ساختههای اسماعیل به نام " مبارزان راه آزادی" محصول 1961 که استقلال اندونزی را روایت کرد در چندین جشنواره معتبر خارجی شرکت نمود و نام سینماسینمای اندونزی/نمایی از فیلم چه خبر با عشق؟ محصول ۲۰۰۲ی اندونزی را برای اولین بار برسر زبانها انداخت.
در دهه 80 اما دیگر سینمای سنتی و قدیمی اندونزی پوست انداخت و حتی سیاستهای فرهنگی فستیوال فیلم اندونزی نیز تغییر کرد.
یک دهه بعد در سال 1999 فستیوال بین المللی فیلم جاکارتا تاسیس شد و عملا در ابتدای شروع هزاره سوم اندونزی به کشوری تبدیل شد که گامهای بلندی برای تولیدات سینمایی بومی برداشته بود.
در همین سالها فیلم Tjoet Nja" Dhien محصول سینمای بومی اندونزی در جشنواره فیلم کن 1989 پذیرفته شد. ضمن اینکه در اسکار 62 نیز این فیلم نماینده سینمای این کشور در بخش فیلم های خارجی زبان بود.این دو رویدادمهم باعث شد سینمای اندونزی بیش از پیش به دیگر کشورها شناسانده شود.
در این سالها از فیلمهای اندونزیایی تقریبا مهمی که اکران خارجی در حوزه اطراف خود نیز داشتند باید از چه خبر با عشق؟ محصول 2002 ساخته ی رادی سودجاروو نام برد.
از سال 2000 به اینسو تقریبا یک رفرم در سینمای اندونزی روی داده است.دولت پول بیشتری به بدنه سینمایی اندونزی تزریق میکند و برای اکران این آثار مخصوصا برای بازارهای کشورهایی مثل هند و پاکستان و آسیای جنوب شرقی کمکهای شایان توجهی به بخش خصوصی انجام میدهد.
در 2 دهه اخیر فیلمسازی در اندونزی اوج بسیاری یافته است. در حال حاضر حدود 75 فیلم بلند سینمایی در اندونزی به طور سالیانه ساخته میشود و جمعیت سینماروی این کشور سالانه حدود 27 میلیون نفر برآورد شده است. تعداد سینماها در این کشور نیز 763 سالن سینما گزارش شده است.
۰۹ دی ۱۳۹۵ - ۱۶:۱۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]