تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819547412
این عکس، سیلی می زند!
واضح آرشیو وب فارسی:علت نیوز: «من می خواهم صحنه هایی را به تو نشان دهم که مثل سیلی به صورتت بخورد و امنیت تو را خدشه دار کند و به خطر بیندازد. می توانی نگاه نکنی، می توانی خاموش کنی، می توانی هویت خود را پنهان کنی، مثل قاتل ها، اما نمی توانی جلوی حقیقت را بگیری، هیچ کس نمی تواند …» تصویر زیر، جلوه آشکاری از این جملات کاوه ...«من می خواهم صحنه هایی را به تو نشان دهم که مثل سیلی به صورتت بخورد و امنیت تو را خدشه دار کند و به خطر بیندازد. می توانی نگاه نکنی، می توانی خاموش کنی، می توانی هویت خود را پنهان کنی، مثل قاتل ها، اما نمی توانی جلوی حقیقت را بگیری، هیچ کس نمی تواند …» تصویر زیر، جلوه آشکاری از این جملات کاوه گلستان عکاس مشهور است. «رقیه» ۷ سال دارد. کلاس اول است. پدرش «غریبک» از نخل افتاده و چند سالی می شود که از کار افتاده است. تمام زندگی شان در کپری می گذرد رها شده در کنجی از یک روستای خشک و فراموش شده. شوق دخترانگی می گوید لباس زیبا بپوش، موهایت را بباف یا شانه بزن و کفشی بپوش که پاهایت ناسور و بدگل نشود اما رقیه سال هاست که با این شوق بیگانه است. انگار چیزی در دل او مرده است. باید کور بود که این را از چشمان گودافتاده دخترک وقتی نگاهش را بی رغبت و راکد به لنز دوربین می اندازد، نتوان فهمید. روسری رنگین و چرک گرفته رقیه با گرهی نافرم، قصه تلخ سرخی صورت و سیلی است. مگس، مزاحم صورت رقیه است اما حتی حوصله ای برای پس زدنش نیست. تن پوش رقیه اگر سالم و تمیز بود، حتما دل ها می برد اما هجوم فقر به تار و پود این بالاپوش، دل را می برد به پس کوچه های تاریکِ نداری. در نگاه اول، بی برو برگرد می گویی عقب مانده است اما دقیق که می شوی می بینی این چشم و دست ماست که از دیدن و یاری او عقب مانده است. رقیه تمام لحظه های کودکی را عقب ایستاده است تا کسی بر بدن نحیف و صورت لاغر و پوست آفتاب سوخته و چشمان بی روح و پاهای کبره بسته یا سیاه از سرمازدگی اش ترحمی نکند. او خوب می داند که آه و افسوس، نه برای تنش لباس می شود و نه برای شکمش نان. لبه دوزی ها و تزئین ترمه شکل این تن پوش پاره بر هر لباس دیگری بود روی دست می بردندش اما این زیبایی و تجمل بر پیکره رقیه کوچک، زار که سهل است، ضجه می زند. رقیه با همین لباس به مدرسه می رود و کنار هم کلاسی ها و هم روستایی هایش می نشیند؛ دختران و پسرانی که آنها هم گرچه گندمزار زندگی شان را رقصی با باد نیست اما دست کم لباس سالمی دارند. همپای این روزهای رقیه، همین دمپایی های پاره و کهنه است که دارند تمام تلاششان را می کنند پوست کف پای دخترک روی ریگ و خاک و خار روستا، چاک چاک نشود و بیشتر از این کاری از دستشان نمی آید. دخترک، بچه روستای سیدآباد است؛ حوالی بخش گافر و پاراموند شهرستان بشاگرد، استان هرمزگان. بشاگرد نه شهری مرزی است و نه متعلق به جایی دیگر. این شهر درست نزدیک همانجایی است که بار تمام غرور و افتخار و غیرت ایرانی ما را با تاکید بر «ابدی» و «همیشگی» بودنش به دوش می کشد؛ خلیج فارس. اما سهم رقیه از زلال نیلگون خلیج فارس، تنها رنگ نیلی بالاپوشی سخت مندرس است. و حالا عید است. گاهِ نو شدن. کودکان خوشبخت این سرزمین، وقتی کفش های نو و لباس های رنگین اتوکشیده شان را می پوشند، احساس می کنند تمام دنیا ایستاده و به آنان چشم دوخته است. ته دلشان قند آب می شود. وقتی از تماشای ذوق کودکانمان خوب لذت بردیم، بد نیست یادمان بیفتد که «رقیه»ها هیچ تجربه ای از غنج رفتن دلشان بابت پوشیدن لباس نو ندارند. شاید بتوانیم این حس خوب را به آنان هدیه کنیم. روسری رنگین رقیه با گرهی نافرم، قصه سرخی صورت و سیلی است همپای این روزهای رقیه، همین دمپایی های پاره و کهنه است رقیه با همین لباس به مدرسه می رود و کنار هم کلاسی هایش می نشیند ایسنا – حسام الدین قاموس مقدم انتهای پیام
پنجشنبه ، ۲۷اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: علت نیوز]
[مشاهده در: www.elat.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها