تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815342280
رقابت هویت ها یا سلایق؟
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس «عبدالله گنجی» در سرمقاله شماره امروز روزنامه «جوان» نوشت: رقابت های انتخاباتی معمولاً مبتنی بر تعاریف کلیشه ای-ساختاری موجود درک می شود و آنچه در روند تاریخی به عرف تبدیل شده است مورد استفاده، قضاوت و رد یا تأیید قرار می گیرد. دوگانه اصلاح طلب- اصولگرا بارزترین نماد این درک ساختاری است. انگاره […]به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس «عبدالله گنجی» در سرمقاله شماره امروز روزنامه «جوان» نوشت: رقابت های انتخاباتی معمولاً مبتنی بر تعاریف کلیشه ای-ساختاری موجود درک می شود و آنچه در روند تاریخی به عرف تبدیل شده است مورد استفاده، قضاوت و رد یا تأیید قرار می گیرد. دوگانه اصلاح طلب- اصولگرا بارزترین نماد این درک ساختاری است. انگاره ذهنی بسیاری از ما این است که رقابت موجود رقابت سلایق مختلف برای نحوه اداره کشور است و انتخابات را بازاری در درون دالان جمهوری اسلامی می دانیم که در آن دست به انتخاب می زنند. سؤال این است که آیا محتوای رقابت نیز باید مانند ساختار آن فهمیده شود؟ از مناطقی که رقابت، بومی، قومی ، طایفه ای و محلی است اگر بگذریم، رقابت را نمی توان رقابت سلایق دانست. به تعبیر دیگر رقابت کلان سیاسی موجود را نمی توان رقابت سلایق دانست. رقابت سلایق بر برنامه متمرکز است، بدین معنی که یک جریان روش حصول فلان سیاست را متمایز از روش جریان مقابل می داند. مثلاً یک جریان بر گسترش کمی آموزش عالی تأکید می کند و دیگری بر گسترش کیفی. یک جریان بر راه شوسه اصلی اصرار دارد و دیگری بر راه آهن، یک جریان تأمین اجتماعی را اولویت می داند و دیگری تجهیز بیمارستان های کشور، یک جریان صادرات را محور تولید می داند و دیگری تولید را جایگزین واردات می خواهد. آیا اکنون محتوای رقابت سیاسی در ایران این گونه است؟ تبدیل رقابت سلایق به رقابت هویت ها از خرداد ۱۳۷۶ شروع شد. آنجا که رأی آن حماسه را به دوگانه طرفداران جمهوریت و اسلامیت نظام تبدیل کردند و سهم جمهوریت را ۲۰ میلیون و سهم اسلامیت را ۸ میلیون اعلام و با صراحت آن رأی را» رأی نه به جمهوری اسلامی» قلمداد کردند و برای اجرایی کردن این باور در کشور برنامه ریزی نمودند که راهبرد «استحاله پارلمانی» نام گرفت. محتوای نطق ها، جلسات محفلی و رسانه های همسو با مجلس ششم نشان می دهد که رقابت آنان «رقابت با نظام» بوده است نه «رقابت در نظام» و بعد از آن نیز مدل های حکومتی دیگری در مقابل «مدل جمهوری اسلامی» طرح و تئوریزه شد که می توان به «جمهوری خواهی»، «مشروطه خواهی» و «دمکراسی خواهی» اشاره کرد که از جهت مبنای معرفتی و شاکله حکومتی هیچ ربطی به اندیشه امام نداشت. اکنون و پس از سال ها این روند با ناکامی مواجه شده است. این ناکامی نه به دلیل تغییر باورها که به دلیل نبود زمینه اجتماعی آن است. راهبرد «صبر استراتژیک» اکنون به کار گرفته شده است تا شاید زمینه ای برای احیای واگرایی مجدد رخ نمایی کند. در حال حاضر و پس از فتنه ۱۳۸۸ تئوریسین های معرفتی ساکت نشسته اند. از حمله به اسلام سیاسی، ولایت فقیه، نسبت دین و دموکراسی، دین و سیاست، دموکراسی و روحانیت، علم و دین و… خبری نیست. حتی از مرزبندی با هاشمی (به دلیل بی اعتقادی وی به دموکراسی) هم خبری نیست، دیگر آن جماعت اصرار ندارند کارگزاران سازندگی را بین چپ و راست نگه دارند، بلکه در وسط لحاف خود جا داده اند. دیگر مرزبندی با آنچه «اقتدارگرایان» می گفتند و سال ۱۳۷۶ بر آنان پیروز شدند، ندارند. دیگر سیما، سیمای لاریجانی نیست و کاظم جلالی برای سران فتنه (اصلاح طلبان!) طلب اعدام نکرده است. اما این عقب نشینی ها در حوزه نیروهای فکری تجدیدنظرطلب به معنی عدول از اندیشه و مواضع نیست و صریحاً زمان شناسی را یادآور می شود و مقتضیات زمان را به خوبی می فهمد. یک روز شیب کار را تا کودتای رنگی جلو می برند و یک روز به کمربند روحانی و علی مطهری نیز دست می گیرند تا از روی پل رد شوند. آنان پس از چند دوره «رقابت هویتی» با نظام، «دموکراتیزه کردن» نظام با روش اصلاحات را سوخته شده و نخ نما می دانند. لذا بخش فکری اصلاحات «نرمالیزاسیون» را به روحانی پیشنهاد کرد. اکنون دموکراتیزه کردن اصلاحات به نرمالیزاسیون شیفت پارادایمی پیدا کرده است. اصلاح طلبان نرمالیزاسیون را گذر از حالت انقلابی به حالت عادی معنا می کنند. به تعبیر دیگر به جای حمله به ماهیت انقلاب اسلامی به سکون آن رأی می دهند. بنابراین رقابت موجود را ـ آنجا که رقابت سیاسی است ـ نه رقابت سلایق که باید رقابت هویت ها نامید. رقابت موجود بین «هویت حقوقی» و «هویت حقیقی» انقلاب اسلامی است. معنی این حرف را اگر بخواهیم روشن تر بیان نماییم باید رقابت را بین «طرفداران انقلاب اسلامی» و «طرفداران جمهوری اسلامی اسمی» بدانیم. رقابت را بین «پرچمداران پسوند اسلامی» و «پرچمداران محتوای اسلامی» باید دانست. رقابت را نه بین ضدانقلاب و انقلابی که بین معتقدین به پایان انقلاب اسلامی و استمرار آن باید دانست. طرفداران جمهوری اسلامی اسمی، به مجلسی می اندیشند که از نظر سیاسی خنثی، از جهت هویتی بی اعتقاد به واژه دشمن و مرزبندی با غرب، از جهت مدل اداره کشور بی اعتقاد به مدل های بومی و راه حل مشکلات کشور را هضم شدن در پروسه جهانی سازی می دانند و تلاش می نمایند از جمهوری اسلامی تصویری مخابره کنند که با استانداردهای سیاسی- اجتماعی غرب همخوانی داشته باشد و غرب را ساکت کنند. طرفداران ماهیت حقیقی نظام بر این باورند که رسیدن به قله های عزت و پیشرفت با ایستادن بر خودباوری بومی و پشتکار ملی قابل حل است. بر این باورند که قله های پیشرفت تاکنون با روح انقلابی فتح شده است. کاظمی آشتیانی (سلول های بنیادین)، تهرانی مقدم (موشکی) و شهید شهریاری (هسته ای) نمونه هایی از عمل انقلابی و پیشرفت است. رقابت از یک سو بین کسانی است که از عبوس شدن چهره امریکا نگرانند و معتقدند «دیگر هر حرفی را نباید زد» و کسانی که هویت، استقلال و قدرت منطقه ای ایران را در سایه اسلام انقلابی می دانند. طرفداران جمهوری اسلامی اسمی به نمایندگانی می اندیشند که مرگ بر امریکا نگویند، انقلابی گری (می گویند افراط گری) را مانع توسعه کشور می دانند، از پاسداران نیروی دریایی سپاه تشکر نمی کنند که خدای ناکرده کری و اوباما در راهرویی، جایی گلایه نکنند! و به مدلی از حکومت جمهوری اسلامی می اندیشند که غرب نسبت به آن احساس آرامش کند. اما جریان انقلابی کشور معتقد به اسلامی هستند که امام می فرمود: «اسلامی که برای جهانخواران ضرر نداشته باشد، اسلام نیست»، بنابراین رقابت موجود در بخش های سیاسی را باید رقابت «پسوند اسلامی» با «انقلاب اسلامی» دانست که منازعه نه بر سر سلایق و نحوه حل مشکلات اجرایی کشور که بر سر سکون یا تپش انقلاب اسلامی است.
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها