واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: گروه معارف قدس آنلاین/انسان مخلوقی است که پیرامونش را موجودات هستی فراگرفته اند. میان او و این موجودات پیوند و ارتباط برقرار است. آدمی وقتی که می خواهد راه درست را در زندگی خود و در رابطه اش با هستی و هم نوعانش تشخیص دهد، دین را می بیند و کتاب خداوند به او راه را نشان می دهد. پس با هستی تعامل می کند و متحول می شود. سپس، خود را در برابر روابطی تازه تر می یابد، بار دگر به کتاب خدا رجوع می کند و با آموزه های الهی هدایت می شود و به همین ترتیب.انسان مخلوقی است که پیرامونش را موجودات هستی فراگرفته اند. میان او و این موجودات پیوند و ارتباط برقرار است. آدمی وقتی که می خواهد راه درست را در زندگی خود و در رابطه اش با هستی و هم نوعانش تشخیص دهد، دین را می بیند و کتاب خداوند به او راه را نشان می دهد. پس با هستی تعامل می کند و متحول می شود. سپس، خود را در برابر روابطی تازه تر می یابد، بار دگر به کتاب خدا رجوع می کند و با آموزه های الهی هدایت می شود و به همین ترتیب. این عوامل سه گانه [انسان، هستی و قرآن]در کنار هم و هماهنگ با هم به پیش می روند. قرآن روابط تحول یافته را، میان آدمی و هستی به صورتی پیشرفته و در جهت جاودانگی سامان می دهد. این طرح و برنامۀ الهی است که برای انسان ترسیم شده است و خدا در سورۀ الرَّحمن آن را بازگو می کند. در این سوره تعلیم قرآن پیش از خلق انسان آمده است: «الرَّحمنُ عَلَّمَ القُرآنَ خَلَقَ الإِنسانَ» [1] این تقدم برای این است که آدمی از نخستین برخورد با هستی، هدایت کننده و راهنما و راهی در پیش روی داشته باشد. اما امتی که اندک زمانی با قرآن زندگی کرد و سپس آن را کنار گذاشت، بدون بهره بردن از قرآن آن را فقط در ظاهر و شعایر سطحی استفاده کرد. این امت همراه با هستی تحول یافت و همچون دیگران از نظام تحولی پیروی کرد که به دور از قرآن شکل می گیرد. این امت چه می خواهد؟ و چگونه می خواهد از قرآنی بهره مند شود که آن را از مرکز رهبری و هدایت دور داشته است؟ اما اکنون، اگر بخواهیم برای همیشه تابع تحولات اجتماعی جهانی شویم و بر اساس شرایط زندگی امروز تسلیم شویم، بی آنکه زندگی خود و مفاهیم دینی و معیارهای اسلامی خود را متحول کنیم و از هدایت قرآنی نیز دور باشیم، به امانت خیانت کرده ایم، همه چیز را از دست داده ایم و خود نیز از دست رفته ایم. کسی از ما نخواسته است که در برابر تحول و پیشرفت مقاومت کنیم و از دستاوردهای انسانی بهره مند نشویم، بلکه باید هویت و اصالت خود را گم نکنیم و دستاوردهای جدید بشری را در چارچوب اصیل خود قرار دهیم و آنها را با معیارهای خود بسنجیم؛ برخی را قبول و برخی را رد کنیم، تا از نو امتی با اصالت، با همۀ ابعاد فکری و تاریخی و عملی مفهوم اصالت بسازیم. قرآن موجب تحول و پیشرفت است و بشر در طول قرن های بسیاری این را تجربه کرده است. قرآن تحول ساز است، اما تحولی که از خارج تحمیل شده باشد و برآمده از اوضاع و احوالی باشد که ساخته و پرداختۀ دیگران است، تسلیمی است ناپذیرفتنی و کمال به حساب نمی آید و جز نابودی هیچ نیست. برگرفته از مقالۀ «دربارۀ تفسیر قرآن» صفحه 14-22، کتاب برای زندگی
جمعه ، ۳۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]