سفر به يک دنياي متفاوت

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

سفر به يک دنياي متفاوت اينجا يک سالن بزرگ است و مردم به صف ايستادند تا جليقه هاي مخصوص و تيوپ هاي شنا را تن شان کنند.تا لحظاتي ديگر همه سوار قايق مي شوند و گردشي اعجاب انگيز را آغاز مي کنند.سفري به دل کوه و اعماق غاري شگفت انگيز...

پيشروي آغاز مي شود و قايقرانان به درون حفره اي تاريک که با سوسوي نورهاي مصنوعي و لامپ ها قابل رويت شده است پارو مي زنند.فضاي وهمناکي است.انگار به لوکيشن يک فيلم ژانر وحشت وارد شده ايد.فضايي مثل دنياي خارج از زمين شايد هم در اعماق زمين...!آيا کتاب سفر به اعماق زمين ژول ورن را خوانده ايد؟ شايد او براي نوشتن اثر تخيلي جذابش از جايي شبيه غار عليصدر ما الهام گرفته باشد! صخره ها و قنديل هاي عجيب و غريب و گاه هولناک آهکي هر يک تداعي شکلي خاص است که شير- دست هاي آدمي- شمع- انسان مشعل به دست و ...صداي چک چک قطرات آب از هر طرف به گوش مي رسد.گاهي ارتفاع قنديل هاي آهکي از سطح آب تا ده متر مي رسد و گاه اين ارتفاع آنقدر کم است که مجبور مي شوي سرت را بدزدي تا قايق از زير صخره ها و قنديل ها عبور کند. اين لايه هاي آهکي صدها ميليون سال است که گسترش پيدا کرده و به مرور به هم پيوسته اند و به عبارتي ميليون ها سال است که قلم هنرمند خالق هستي به نقش آفريني اين شاهکار شگفت انگيز مشغول بوده است تا اين غار بسيار وسيع در دل زمين ايجاد شود.

اين غار با وجود گذرگاه هاي ممتد آبي و درياچه هاي وسيع و قابل قايقراني که در سرتاسر غار گسترده شده اند يکي از زيباترين جلوه هاي طبيعي ايران و جهان و پديده اي منحصر به فرد به حساب مي آيد. تنها در تعداد معدودي از اين غارهاي جهان مثل غار موليس در فرانسه و غارهاي شواليه و بواکان در استراليا چنين زيبايي هاي خيره کننده اي وجود دارد. آب درياچه ي غار بدون رنگ و بو و با مزه اي معمولي است و هيچگونه موجود زنده اي در آن زندگي نمي کند.درجه ي حرارت آب در طول سال ثابت و در حدود 12 درجه سانتيگراد است و به قدري زلال است که تا عمق ده متري و با نور معمولي و چشم غيرمسلح به خوبي قابل رويت است.اين آب به دليل وجود مقدار زيادي املاح آهکي غيرقابل نوشيدن است.

مازاد آب غار توسط رشته هاي مختلف نظير چشمه شر به خارج هدايت مي شود.عمق آب غار در قسمت هاي مختلف متفاوت بوده و بين صفر تا 14 متر در نوسان است. آب درياچه ها از چشمه هاي زيرزميني و ريزش مداوم آب از ديوارها و سقف غار تامين مي شود.ريزش هاي جوي نظير برف و باران باعث چکه کردن سقف و ديوارهاي غار مي شود.

هواي داخل غار بسيار پاک و لطيف و عاري از هرگونه گرد و غبار و آلودگي ميکروبي است و در تابستان خنک و در زمستان گرم و مطبوع است.اين هوا بسيار سبک بوده و حالت سکون مطلق دارد يعني اگر يک شمع را در آنجا روشن کنيد شعله ي آن ثابت است و تکان نمي خورد. بعد از عبور از درياچه ها به نواحي خشک غار مي رسيم و با پياده روي در دالان هاي تاريک و مخوف دوباره درياچه اي جديد کشف مي شود.بعضي از نواحي خشک غار مرتفع است و مجبور مي شوي از صخره هاي عجيب و غريب اما شگفت انگيزش بالا بروي تا به فضاهاي جديدتري برسي. پيشروي در غار عليصدر بسيار هيجان برانگيز است و هر لحظه منتظريد تا يک اتفاق تازه بيفتد و با منظره اي متفاوت روبه رو بشويد.

اما نشاني غار عليصدر در کجا واقع شده است؟ روستاي عليصدر از توابع شهرستان کبودرآهنگ است که در 75 کيلومتري شمال غربي شهر همدان قرار دارد.براي دسترسي به اين غار سه مسير وجود دارد: الف-همدان-لاجين به بيجار که تازه تاسيس است و مناسب تر به نظر مي رسد. ب-از تقاطع سه راهي پايگاه هوايي نوژه در جاده همدان به رزن ج-از طريق همدان به صالح آباد غار عليصدر در ارتفاعات ساري قيه يا صخره زرد به وجود آمده است.در اين کوه دو غار ديگر به نام هاي سوباشي و سرآب وجود دارد که در حدود ده کيلومتر با غار عليصدر فاصله دارند و به لحاظ گسترش زياد لايه هاي سنگ آهک متبلور در منطقه امکان دارد بين اين سه غار ارتباط برقرار باشد و بتوان از عليصدر به غارهاي ديگر نقب زد.

زمين شناسان قدمت سنگ هاي کوه صخره زرد را به دوران دوم زمين شناسي يعني دوره ژوراسيک نسبت مي دهند و شواهد به دست آمده از درون غار آهکي از آن است که اين غار پناهگاه انسان هاي اوليه بوده است. مردم روستاي عليصدر و روستاهاي اطراف از ديرزمان به وجود اين غار پي برده بودند و از آبش بهره برداري مي کردند ولي هيچگاه به اين فکر نيفتاده بودند که ممکن است با پيشروي در غار مناظر زيبا و گردشگر پسندي ببينند!تا اينکه در پنجم مهرماه سال 1346 گروهي از اعضاي هيئت کوهنوردي همدان غار عليصدر را مورد بازديد و کاوش قرار دادند. آنها با وسايل ابتدايي مثل چراغ دستي و تيوپ لاستيک مقداري درون غار پيشروي کردند. بازديد اين گروه در روزنامه هاي محلي منعکس شد و با پخش خبر يک غار شگفت انگيز و بي انتها در سطح رسانه ها سيل محققان کوهنوردان و علاقمندان آثار طبيعي به سوي آن سرازير شد.

در سال 1352 کوهنوردان همداني دهانه ورودي غار را به قطر نيم متر تعريض کردند و از سال 1354 استفاده عمومي از غار عليصدر آغاز شد.در آن زمان اهالي روستا مسافران را با چراغ هاي دستي قايق و پارو به ديدن قسمت هاي ابتدايي غار مي بردند.هم اکنون 10 الي 11 کيلومتر در غار پيشروي شده است ولي هنوز تمام کانال ها و شبکه هاي ارتباطي اش کشف نشده است.آنچه امروز از غار عليصدر قابل بازديد است تنها 4 کيلومتر از فضاي غار مي باشد که با پروژکتور نور پردازي شده است. در مجموع بازديد از محوطه وسيع قنديل ها- قنديل بزرگ- جزاير سوم و چهارم قايقراني- غارنوردي و گذر از پيچ و خم گذرگاه هاي آبي و دالان هاي با سقف بلورين به بيننده مي باوراند که اين اثر حقيقتاً يکي از شاهکارهاي آفرينش است. همچنين قابل ذکر است که غار عليصدر به همراه کوه دماوند در سال 2010 ميلادي نامزد قرار گرفتن در فهرست عجايب هفتگانه طبيعي جهان شد که با رتبه خيلي خوبي هم در صدر اين جدول قرار داشت. توصيه مي کنم براي يکبار هم که شده غار عليصدر را ببينيد و از فضاي حسابي متفاوت آن لذت ببريد. منبع: ماهنامه فرهنگي / اجتماعي شاهد نوجوان شماره 61
#فرهنگ و هنر#

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 274]