تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836722960
چرا شخصیت های غیرمسلمان زبان به مدح امام حسین (ع) گشوده اند؟
واضح آرشیو وب فارسی:بوشهر نیوز: بوشهرنیوز: محمدحسین رجبی دوانی، استاد تاریخ اسلام گفت: شخصیت های غیر مسلمان بسیاری وجود دارند که وقتی قیام امام حسین(ع) را بررسی کرده اند، زبان به مدح و ستایش عظمت امام حسین (ع) گشوده اند.به گزارش " بوشهرنیوز " به نقل از مهر، در باب شبهات معطوف به عاشورا و محرم تاکنون صحبت های زیادی شده است. دشمنان و بدخواهان همواره سعی در ایجاد تشکیک در این واقعه عظیم داشته اند. ایجاد شبهات مختلف چه در میان اهل سنت و چه در میان شیعیان پرده از این حقیقت برمی دارد که دشمن با این شبهه افکنی به دنبال از بین بردن پتانسیل عاشورا و همچنین جلوگیری از اشاعه پیام ها و عبرت های آن است. در این خصوص با احصای برخی شبهات پیرامون محرم و عاشورا به سراغ دکتر رجبی دوانی رفتیم. متن زیر مشروح مصاحبه مهر با این استاد دانشگاه است؛ *به عنوان سوال اول در باب شبهات عاشورا و محرم بفرمایید با توجه به اینکه شیعیان قائل هستند که امام معصوم دارای علم امامت است، آیا امام حسین(ع) می دانست شهید می شود؟ پس چرا با پای خود به سوی قتلگاه رفت؟ آیا این مصداق قرار دادن نفس در معرض هلاکت نیست؟ این شبهه برمی گردد به نوع نگاه نسبت به وظایف یک مسلمان در قبال خداوند و تکلیفی که بر عهده دارد. چنین شبهه ای عمدتاً در بین اهل تسنن مطرح است. چرا که اهل تسنن معتقد هستند اگر حاکمیت بر مسلمان ها دچار انحراف و فساد و تباهی باشد، در صورتی که شما بتوانید او را نصیحت کنید و او بپذیرد تکلیف خود را انجام داده اید؛ اما اگر نپذیرد و مقاومت کند، به شرطی که برای شما مفسده ای نداشته باشد می توانید با او مقابله کنید؛ اما اگر دیدید برای شما مفسده ای دارد تکلیف از شما ساقط می شود. یعنی در حقیقت باید اجازه دهید او به ظلم و فساد و جنایت خود ادامه دهد چون برای شما مفسده ایجاد می شود. اما نگاه شیعه و تعالیم اهل بیت(علیهم السلام) این گونه نیست. شیعه می گوید خداوند اراده کرده که حاکمیت مردم دست صالحان همچون پیامبران الهی و امامان برحق باشد و لذا از منظر شیعه هرکس که بر مسلمانان حکومت می کند اگر امام برحق یا نائب امام نباشد، سلطان جائر است و حکومت او مشروعیت ندارد. اگر یک رهبر حق، چه امام و چه نائب او بخواهد برای نجات مردم و حاکمیت عادلانه بر آنها قیام کند و امکانات لازم را دارد و می تواند موفق شود، وظیفه دارد این کار را انجام دهد؛ اما اگر امکانات ندارد و مردم با او همراهی نمی کنند تا جایی که اقدامات حاکم جائر به اساس اسلام آسیب نمی زند وظیفه همان نهی از منکر و آگاه کردن مردم است. اما اگر کار به جایی برسد که اساس اسلام در خطر نابودی باشد وظیفه این است که بایستد ولو اینکه کشته شود چون تکلیف باید انجام شود. اگر یک رهبر حق، چه امام چه نائب او بخواهد برای نجات مردم و حاکمیت عادلانه بر آنها قیام کند و امکانات لازم را دارد و می تواند موفق شود، وظیفه دارد این کار را انجام دهد؛ اما اگر امکانات ندارد و مردم با او همراهی نمی کنند تا جایی که اقدامات حاکم جائر به اساس اسلام آسیب نمی زند وظیفه همان نهی از منکر و آگاه کردن مردم است. اما اگر کار به جایی برسد که اساس اسلام در خطر نابودی باشد وظیفه این است که بایستد ولو اینکه کشته شود چون تکلیف باید انجام شودلذا وقتی امام حسین(ع) به سوی کوفه آمد و حر با هزار نفر از طرف عبیدالله بن زیاد راه را بر امام بست، امام در پاسخ به این سوال حر که شما برای چه آمده اید و چه قصدی دارید، فرمود: از جدم رسول خدا(ص) شنیدم که اگر مسلمانی حاکم جائری را ببیند که بر مسلمانان سلطه پیدا کرده و عهد و پیمان الهی را شکسته و حرام های خدا را حلال کرده و ظلم و ستم پیشه کرده است، اگر به قول و فعل در برابر چنین حاکمی نایستد بر خداست که روز قیامت او را همراه با این حاکم جائر در آتش جهنم بیفکند. یعنی این فقط تکلیف امام حسین(ع) نیست بلکه همه مسلمانان وظیفه دارند در برابر این وضعیت بایستند، حتی اگر تنها باشند. ممکن است در این راه کشته شود یا به زندان برود اما او باید تکلیف خود را انجام دهد. لذا در همین رابطه شما می بینید که قبل از انقلاب امام خمینی (ره) با اینکه هنوز مردم نسبت به ایشان شناخت پیدا نکرده بودند، وقتی احساس مسئولیت کردند مقابل رژیم شاه ایستادند چون می دیدند اساس اسلام در خطر است. امام حسین (ع) وقتی می بیند ادامه این وضعیت و خلافت یزید باعث نابودی اسلام می شود در یک جمله خطاب به مروان حکم از بیعت با یزید سر باز می زند و می فرماید: «وَ عَلَى الْإِسْلَامِ السَّلَامُ إِذْ قَدْ بُلِیَتِ الْأُمَّةُ بِرَاعٍ مِثْلِ یَزِید» در موقعیتی که اسلام به فرمانروایی همچون یزید مبتلا شده است باید فاتحه اسلام را خواند و با اسلام وداع کرد. لذا اگر دعوت کوفیان صورت نمی گرفت و امام حسین (ع) حتی آن ۷۲ تن را نداشت یک تنه می ایستاد اگرچه در این راه کشته می شد. تکلیف او حفظ جان نبوده است بلکه تکلیف او نجات اسلام از خطر نابودی بوده است. *آیا حرکت حضرت یک نوع انقلاب محسوب می شود؟ برخی این شبهه را مطرح می کنند که امام حسین(ع) از جایی که جانش را تهدید می کرد دور شد و این کار به قصد انقلاب نبوده است؟ ما در پاسخ قبلی گفتیم که امام باید تکلیف را انجام دهد. حال چه در این راه کشته شود چه موفق به تشکیل حکومت شود. اساس قضیه بر این بود که امام تکلیف را انجام دهد و این حرف کاملاً غلط است که بگوییم امام برای حفظ جانش مدینه را ترک کرده است. امام از طرف حاکم مدینه ولید بن عتبه بن ابوسفیان، پسرعموی یزید، به دستور یزید محکوم به بیعت شده بود و اگر بیعت نمی کردند امام را به شهادت می رساندند. امام می دانست اگر در مدینه بماند و در آنجا در اجرای تکلیف کشته شود، انعکاسی نخواهد داشت و سایر مسلمان ها متوجه نخواهند شد که وظیفه امام چه بود و امام به چه علت کشته شد. لذا امام که وظیفه هدایت بشریت را بر عهده دارد برای اینکه به مردم آموزش دهد که شما هم مثل من وظیفه دارید در برابر این وضع بایستید، از مدینه به مکه مهاجرت می کند و با علم به اینکه موسم حج نزدیک است و از سر تا سر اسلام زائرینی به مکه خواهند آمد، لذا موقعیت را مناسب می بیند تا این آگاهی رسانی و روشن گری را برای دنیای اسلام داشته باشد. نقل هایی داریم که زائرین و مجاورین مکه خدمت حضرت می رسیدند و امام از هر فرصتی استفاده می کرد و این تباهی که عالم اسلام را با خطر نابودی مواجه کرده است را به آن ها گوشزد می کرد. نکته جالب این است که اگر بگوییم مسأله حفظ جان امام بود و امام به همین دلیل مدینه را ترک کرد، باید به خیرخواهی های افرادی همچون برادرش محمد حنفیه، پسرعمویش عبدالله ابن عباس، پسر عمو و دامادش عبدالله ابن جعفر گوش می داد که به حضرت سفارش می کردند که به سوی یمن و مناطق دوردست بروند تا جان حضرت حفظ شود. اما امام نپذیرفت. یعنی امام بهتر از هر کسی می دانست که چطور می تواند جان خود را حفظ کند، اما مسأله حفظ جان نبود بلکه موضوع انجام تکلیف بود. لذا به خواسته های آنها توجهی نکرد. اگر امام به سوی یمن می رفت آنجا مصون و محفوظ می ماند ولی امام به سوی کوفه حرکت کرد. حال این سوال پیش می آید که چرا امام از مکه بیرون آمد؟ اولاً نماینده امام، مسلم ابن عقیل که به خاطر نامه های فراوان کوفیان مبنی بر دعوت از امام حسین (ع) به کوفه رفته است تا بررسی کند که آیا کوفه واقعاً همان گونه که در نامه ها نوشته اند آمادگی برای قیام دارد یا خیر،نوشته بود: العجل، العجل که کوفه کاملاً مستعد قیام است. این یک دلیل است و دلیل دوم این است که امام (ع) کسب خبر کرد که یزید وقتی در دستیابی به امام در مدینه ناکام شد، در پوشش امیرالحاج، عمرو بن سعید الاشدق را به مکه فرستاد تا در موسم حج امام را غافلگیر کنند و به شهادت برساند. چون مکه حرم امن الهی است و حفظ حرمت آن از واجبات بزرگ است لذا امام حسین (ع) برای اینکه حرمت خانه خدا به واسطه ریختن خون او شکسته نشود و نه برای حفظ جان خود، مکه را ترک کرد که اگر آن ها قصد جانش را کردند خارج از حرم کشته شود. بنابراین این موضوع به هیچ عنوان صحّت ندارد که بگوییم امام برای حفظ جان خود مدینه را ترک کرده است. امام حسین (ع) برای اینکه حرمت خانه خدا به واسطه ریختن خون او شکسته نشود و نه برای حفظ جان خود، مکه را ترک کرد که اگر آن ها قصد جانش را کردند خارج از حرم کشته شود. بنابراین این موضوع به هیچ عنوان صحّت ندارد که بگوییم امام برای حفظ جان خود مدینه را ترک کرده است*شبهه ای مطرح است که عقل و عشق را در تقابل با یکدیگر می داند و با تفسیری عاشقانه از حرکت امام حسین(ع) می کوشد آن را خارج از دایره عقل توصیف کند و در ادامه مدعی می شود حرکت ائمه پس از امام حسین عقلانی تر شد! در پاسخ به این شبهه چه باید گفت؟ بطور کلی چه نوع عقلانیتی بر عاشورا حاکم است؟ این حرف یا از روی جهل و بی سوادی است و یا از روی غرض های سیاسی و سستی اعتقادات است. چرا که بر حرکت امام حسین (ع) هم عقل کاملاً حکم فرماست و هم عشق در آن موج می زند و نمی توان عنوان کرد که حرکت امام یک حرکت احساسی و عاشقانه بوده است. مفهوم مقابل آن این است که کار امام(ع) که عقل کل است، عقلانی نبوده است که این جسارت و توهین به ساحت قدسی امام معصوم است. اما همان طور که عرض کردم هم عقل سلیم نمی پذیرد که حاکمیت انسان هایی که باید آزاد باشند و به صورت برابر از نعمت های الهی برخوردار باشند دست ناپاکان و افراد ناصالح قرار داشته باشد و هم شرع چنین اجازه ای را نمی دهد. در اسلام نهی شده که رهبری جامعه در دست ناپاکان باشد و افراد ناپاک و ناصالح بر مؤمنان حکومت کنند. از نظر اخلاقی هم حاکمیت یزید محکوم بود، چون معاویه در قرارداد صلحی که با امام حسن(ع) منعقد کرده بود، متعهد شده بود که حق تعیین جانشین را ندارد و حالا معاویه آن عهد و پیمان را شکسته است. بنابراین باید مقابل این وضعیت ایستاد. حال چون این اولین باری است که همچین موقعیتی پیش آمده و این مورد در امامت امام حسین(ع) اتفاق افتاده است، تکلیف امام حسین (ع) بود که قیام کند. حال اگر این موقعیت در امامت امام حسن (ع) پیش آمده بود، یقیناً امام حسن (ع) قیام می کرد. امام حسین (ع) وظیفه داشت حتی به قیمت ریخته شدن خون خود به مردم و جامعه نشان دهد که وظیفه چیست، این تکلیف به صورت قیام از گردن امامان بعدی ساقط شد. تکلیف آنها به حالت دیگری درآمد. به طور مثال امام کاظم (ع) در دوره عباسی معاصر با هارون از اصحاب خود که آن شترها را به هارون کرایه داده است، می فرماید: آیا تو امید داری که هارون زنده از این سفر برگردد تا بتواند کرایه شترهای تو را پرداخت کند؟ او جواب می دهد بله. به خاطر اینکه منافع مالی او اینگونه ایجاب می کند. حضرت به او خرده می گیرد که تو حاضری یک طاغوت این گونه زنده بماند تا تو به منافع خودت برسی؟ پس با وجود این که امام کاظم(ع) قیام نکرده است اما باز هم راضی به زنده بودن یک طاغوت به این شکل نیست. وظیفه امامان قیام کردن است. راه را امام حسین (ع) نشان داده است. بر حرکت امام حسین (ع) هم عقل کاملاً حکم فرماست و هم عشق در آن موج می زند و نمی توان عنوان کرد که حرکت امام یک حرکت احساسی و عاشقانه بوده استحال امامان بعدی ما وظیفه دارند مردمی را که این گونه به انحطاط کشیده شده اند که امام حسین(ع) را به عنوان فرزند پیغمبر نه تنها یاری نکردند و به جنگ او رفتند و در اطاعت از طاغوت فرزند رسول خدا را آنگونه به شهادت رسانند، این جامعه را از بنیاد تغییر دهند. لذا حرکت امامان ما به سمت و سویی رفت که این مردم اصلاح شوند و آگاهی پیدا کنند و این امر زمان بر است. شما می بینید بعد از واقعه عاشورا جامعه هنوز قدرت درک این چنین معارفی را ندارد و امام سجاد (ع) در قالب مناجات و راز و نیاز و دعا سعی داشت تباهی جامعه را نشان دهد و افراد را این طور تحت تأثیر قرار دهد. در ۳۴ سال امامت، امام سجاد (ع) توانست از راه این گونه معارف یعنی مناجات و دعا انسان هایی را بسازد و چون عده ای به این شکل ساخته شدند در عهد امام باقر (ع) و بعد امام صادق (ع) این افراد باید در حوزه های گوناگون معارف را دریابند و در حوزه های اخلاقی، فقهی و کلامی آموزش داده شوند. حال که شیعه به عنوان مسلمان راستین بعد از نابودی در قیام امام حسین (ع) به گونه ای احیا شده است و معارفش تدوین شده است، حال زمان انتشار شیعه است که امام کاظم (ع) و امامان بعدی این وظیفه را بر عهده دارند و ما می بینیم که امام کاظم (ع) و سایر امامان بعد از ایشان در زندان قرار دارند؛ زیرا آن ها توانستند موفق شوند مذهب حق یعنی شیعه را که برخوردار از معارف اهل بیت (علیهم السلام) است در جامعه گسترش دهند و حاکمیت ها از این مسئله وحشت داشتند و آن ها را به زندان انداختند. حال یکی مانند امام کاظم (ع) در سیاه چال زندانی می شود و دیگران مانند امام رضا (ع) و امام جواد (ع) در کاخ زندانی می شوند و دو امام دیگر، امام هادی (ع) و امام عسگری (ع) در منطقه نظامی تحت کنترل تدابیر امنیتی شدید و قطع ارتباط با بدنه جامعه قرار گرفتند. بنابراین وظیفه همان است و روش به دلیل اوضاع و احوال موقعیت های مختلف تغییر کرده است؛ نه اینکه بگوییم آن موقع حرکت، یک حرکت احساسی و عاشقانه بوده است و حال شکل عقلانی پیدا کرده است که این توهین به ساحت مقدس همه امامان ما است. *آقای دکتر برخی افرادِ شبه روشن فکر، تعبیر دیگری نیز به کار برده اند که حرکت امام حسین(ع) و قیام ایشان نوعی خشونت طلبی تعبیر می شود. بعضی از جملاتشان به این گونه است که: «فرهنگ شهادت خشونت آفرین است» ، «عاشورا نتیجه خشونت پیامبر در بدر و حنین است» و این که می گویند «جامعه ما میان جنگ و خشونت قرار گرفته است پس نگاه خشونت گرایانه به عاشورا دارد.» شما چه پاسخی در رابطه با این موضوع دارید؟ کسی که این موارد را مطرح می کند معلوم است که بویی از اسلام نبرده است، به قرآن باور ندارد، به رسول خدا (ص) ایمان ندارد و چه بسا حتی از انسانیت دور باشد. چرا که ما شخصیت هایی غیر مسلمان داریم که وقتی تاریخ اسلام را بررسی کرده اند و به قیام امام حسین(ع) رسیده اند زبان به مدح و ستایش عظمت امام حسین (ع) گشوده اند که او چگونه بر سر آرمان های خود مردانه می ایستد و از مرگ نمی هراسد و مرگ با عزت را به ننگ زندگی زیر سایه ظلم ترجیح می دهد. هرکس اندک بویی از مردانگی و انسانیت برده است ولو دین هم نداشته باشد امام حسین (ع) را تجلیل می کند. حتی از شخصیتی مانند گاندی که یک هندو بوده است می بینیم که در برابر استعمار انگلیس می ایستد اگرچه قیام مسلحانه نکرد ولی می گوید ما از امام حسین (ع) الگو گرفته ایم و مقابل استعمار ایستاده ایم. حال چگونه می شود کسی خود را مسلمان بداند و بخواهد شهادت طلبی و قیام در برابر ظلم را به عنوان خشونت تلقی کند؟ اگر کسی مسلمان باشد و شیعه باشد وقتی به واقعه کربلا و قیام امام حسین (ع) نگاه می کند باید آن سخن حضرت زینب (س) را در برابر عبیدالله بن زیاد به یاد بیاورد که می فرماید: «ما رأیت الا جمیلا» یعنی نه تنها خشونت نیست بلکه زیبایی است. لذا این به نوع نگاه و باورهای افراد برمی گردد. ما در دوران سیاه ضد ارزشی اصلاحات که کمر به هدم ارزش های انقلابی و اسلامی و ارزش های والای شیعی و ولایی بسته بودند شاهد این دشمنی ها و این خیانت ها بودیم. هرکس اندک بویی از مردانگی و انسانیت برده است ولو دین هم نداشته باشد امام حسین (ع) را تجلیل می کند. حتی از شخصیتی مانند گاندی که یک هندو بوده است می بینیم که در برابر استعمار انگلیس می ایستد اگرچه قیام مسلحانه نکرد ولی می گوید ما از امام حسین (ع) الگو گرفته ایم و مقابل استعمار ایستاده ایم. حال چگونه می شود کسی خود را مسلمان بداند و بخواهد شهادت طلبی و قیام در برابر ظلم را به عنوان خشونت تلقی کند؟وقتی رئیس آن دولت که طبق قانون اساسی سوگند خورده است پاسدار مذهب رسمی کشور یعنی شیعه اثنی عشری باشد در سال ۸۰ می گوید که منظور از عبارت «من کنت مولاه فهذا علیٌ مولاه» بحث دوستی و محبت است، نص صریح بر ولایت امام را تحریف می کند. در یک چنین موقعیتی معلوم است پیروان این اندیشه انحرافی و فاسد، شهادت طلبی را هم خشونت طلبی تعبیر می کنند و این سرسپردگان می گویند ما در موقعیتی که جهان به سوی دهکده واحد جهانی آن هم به سرکردگی آمریکای جهان خوار پیش می رود نباید چیزی بگوییم که به این نظامی که استکبار می خواهد در دنیا برپا کند بر بخورد. این نشان دهنده انحراف اساسی در باورهای آن هاست. *آقای دکتر! وهابیون روز عاشورا را روز عید می دانند و بسیاری از جشن های خود را در آن روز برگزار می کنند. بفرمایید ریشه این تفکر از کجا نشأت می گیرد؟ وهابیت از این حیث عاشورا را عید می گیرند که پیروان بنی امیه هستند. «و هذا یومٌ تبرکت به بنی امیه» ما در زیارت عاشورا می خوانیم بنی امیه بودند که این روز را عید گرفتند و می بینیم هر آن کس که پیرو بنی امیه است، چنین عمل می کرده است. مسلمانانی که در شام و حتی در آندلس پیروان بنی امیه بوده اند روزهای عاشورا جشن و سرور برپا می کردند. صلاح الدین ایوبی که دولت فاطمیان شیعی اسماعیلی مصر را برانداخت، او هم این خیانت را کرد و در مصر و قلمرو خود روز عاشورا را عید گرفت چون او نیز پیرو بنی امیه بود و شام را هم پایگاه خود قرار داد. وهابیون چون پیروان بنی امیه هستند و به آن ها اقتدا کردند، این سنت خبیث و پلید را از آن ها به ارث برده اند. طبیعی است در موقعیتی که عربستان گرفتار جلادان و فاسقان سعودی است که در کتاب های درسی خود از یزید با لفظ امیرالمؤمنین یاد می کنند و برای چنین جانی فاسق مشرکی به عنوان خلیفه اسلام قداست قائل هستند و او را امیرالمؤمنین می خوانند، باید هم روز عاشورا را جشن بگیرند که اگر این کار را نمی کردند جای سؤال بود! متأسفانه این دردی است که در بین همه تکفیری ها و سلفی های تندروی بی منطق و وهابیت وجود دارد. چون با شیعه دشمنی دارند و به شیعه عناد می ورزند، به هر آنچه برای شیعه مقدس است دشمنی می ورزند و مخالفت می کنند ولو به اهل بیت پیامبرشان هم برگردد. می دانید وهابیت متأثر از افکار فاسد ابن تیمیه است. ابن تیمیه در دشمنی با شیعه چنان گستاخ بود که به دروغ مسائلی را به شیعه نسبت می داد و بعد هم کتابی در فضایل یزیدبن معاویه نوشت. وقتی که پیامبر بارها فرموده است: حسین پاره تن من است، حسین سفینه نجات و چراغ هدایت است، حسین گل خوشبوی من از دنیاست، من نمی توانم ناراحتی حسن و حسین را ببینم؛ اگر رسول خدا زنده بود و فاجعه کربلا رخ می داد رسول خدا چه حالی داشت؟ که شما آن وقت در مصیبت رسول خدا جشن می گیرید؟ بنابراین نمی شود برای این ها حتی شأن مسلمانی قائل بود. *شهید مطهری در رابطه با تحریفات عاشورا آن را به دو قسمت تحریفات لفظی و معنوی تقسیم کرده اند و توضیحاتی در مورد آن داده اند. از نظر حضرتعالی در حال حاضر در وضعیتی که بین هیأت ها و عزاداری های ما وجود دارد با چه تحریفاتی لفظی و معنوی مواجه هستیم؟ در تحریفات معنوی چیزی که ممکن است ما را تهدید کند و این قیام عظیم را تحت شعاع قرار دهد آن است که ما فقط و فقط از بُعد احساسی به حادثه کربلا نگاه کنیم. البته نمی گویم نباید این گونه نگاه کرد ولی نه این که فقط به بعد احساسی توجه کنیم. این حادثه فجیع و این جنایت بزرگ چنان تکان دهنده است که جا دارد تا دنیا دنیاست آزادگان عالم در یک چنین مصیبت و فاجعه ای بگریند، اما امام حسین (ع) پیام ها داد، درس ها داشت و ما باید آن پیام ها و آن درس ها را بیاموزیم که البته مردم انقلابی ما در جریان انقلاب اسلامی واقعاً به این درس ها و آموزه ها رسیدند و از آن بزرگوار توانستند تبعیت کنند و طاغوت را سرنگون کنند. حتی در دوره دفاع مقدس هم همین عزاداری های امام حسین (ع) و عرض ادب ها محرک بزرگی بود که جوانان ما به جبهه ها رفتند و جان فشانی ها کردند و مانند اصحاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند. لذا آن حرکت نتیجه و اثر کامل خود را گذاشت. اما بعد از دفاع مقدس و در این سال ها کمتر به درس های قیام امام حسین (ع) توجه می شود و آن بعد احساسی غلبه پیدا می کند. حال آنکه کسی که به قیام امام حسین(ع) می نگرد و مطالعه می کند و یا عزاداری می کند، باید سیاسی شود و نسبت به مسائل و حوادث نزدیک خود بی تفاوت نباشد و با درس گرفتن از آن قیام تکلیف خود را بداند. این نکته ای است که ممکن است از بُعد معنوی باعث تحریف شود. اما از نظر لفظی نسبت به مسائلی که از نظر رهبر معظم انقلاب و مراجع عظام تقلید به عنوان وهن مذهب تلقی می شود، باید پرهیز کرد. به طور مثال ما موردی را در بعضی از کتاب های مقتل داریم که حضرت زینب(س) وقتی سر امام حسین(ع) را دید سر خود را به چوب محمل کوبید و خون جاری شد و این ممکن است مستمسکی شود برای قمه زنی! یعنی می توان برای بزرگداشت شهادت امام حسین(ع) بر خود قمه زد. اولاً باید گفت این داستان مجعول است و در هیچ منبع معتبر دسته اول ما نیامده است. در برخی از منابع متأخر و فاقد اعتبار بدون ذکر سند مطرح شده است که کاملاً باطل است. دلیل آن هم واضح است؛ زیرا امام حسین(ع) به حضرت زینب(س) سفارش صبر و استقامت در این قضیه کرده بود و حضرت زینب(س) به این مهم بسیار اهتمام داشت. در مجلس پرخفقان عبیدالله بن زیاد وقتی او می خواهد دل حضرت زینب(س) را بسوزاند و داغ حضرت را تازه کند، می گوید: دیدی خدا با عزیزانت چه کرد و چگونه آن ها را رسوا کرد؟ ایشان در برابر او می فرماید: «این ها گروهی بودند که خداوند مرگ را برای آن ها به این صورت مقدر کرده بود و آن ها به عهد خود با خدای خویش وفا کردند. به زودی خداوند بین تو و آن ها جمع خواهد کرد و آن موقع خواهی دید چه کسی پیروز است و چه کسی شکست خورده است؟ مادرت به عزایت بشیند ای پسر زیاد.» که این سخنان برای عبیدالله بن زیاد بسیار خردکننده بود. حال حضرت زینب(س) در جایی که سر امام حسین(ع) حضور دارد و او هم می خواهد دل حضرت را بسوزاند این طور برخورد می کند. باید گفت که اضرار به نفس حرام است. هیچ وقت حضرت زینب(س) چنین کاری را نمی کند. علاوه بر این آن بزرگواران محملی نداشتند که حضرت بخواهد سر خود را به محمل بزند. همچنین دشمن بعد از واقعه کربلا وقتی می خواست آن بزرگواران را به سمت کوفه حرکت بدهد، آن ها را بر شتران خودشان که بدون محمل بودند سوار کرد تا آن ها را بیشتر آزار دهد. حال چه کسی این را نقل می کند؟ مسلم جساس (گچکار)!! نه امام معصوم، نه بزرگان کوفه، نه از اصحاب اهل بیت!! هیچ کس این داستان را نقل نمی کند به جز یک گچکار ساده! بنابراین پوچ بودن این داستان مشخص است. حال اگر ما بیاییم این را اصل قرار دهیم و در موقعیتی که شیعه ستیزی از سوی وهابیون پلید و سلفی ها و تکفیری ها به اوج رسیده است و از طرف دیگر اسلام هراسی که کفار و استکبار پیشه کرده اند این چنین حرکاتی را انجام دهیم، این بهترین مستمسک برای دشمنان است که هم اسلام را بکوبند و هم مذهب حق شیعه را. حتی اگر ما مجوزی هم برای قمه زنی داشته باشیم با وجود این که مراجع عظام و بخصوص رهبر انقلاب آن را نهی کرده اند و جایز ندانستند، با توجه به چنین موقعیتی هرگز نباید دنبال آن رفت. بنده خودم در اولین محرم سالی که صدام سقوط کرده بود به کربلا مشرف شدم. در آن جا دیدم که چگونه دوربین های رسانه های استکبار در تمام این فضا، بین الحرمین، بر فراز بام ها مستقر بودند تا مراسم قمه زنی عراقی ها را ثبت و ضبط کنند و به دنیا انعکاس دهند. صحنه ها به قدری تأثرآور و تکان دهنده بود که من به عنوان یک شیعه نتوانستم نگاه کنم. ولی آن ها این فیلم ها را گرفتند و به دنیا مخابره کردند و از آن علیه شیعه بهره برداری بسیاری کردند. بنابراین باید دقت داشت این گونه عمل نکرد. برخی از عزاداری ها توهین به ساحت مقدس امام حسین(ع) است. این ها نه تنها خدمت به امام حسین (ع) نیست بلکه باعث ایجاد ضدیت، نفرت و تقابل با حرکت پاک امام حسین(ع) می شود. *در رابطه با بحث عزاداری مطرح می شود که ما برای بزرگداشت عاشورا چرا باید عزاداری کنیم؟ و می توانیم جشن بگیریم. بفرمایید نگاه اهل بیت در این رابطه و سیر تاریخی عزادرای چیست؟ ما اگر شیعه هستیم باید نگاهمان به برترین الگوهای الهی یعنی ائمه هدی (ع) باشد. اولأ از زمان پیغمبر(ص) حتی در روز ولادت امام حسین(ع) پیغمبر گریست. جبرئیل از سوی خدا به آن حضرت خبر داد که این فرزندت چه سرنوشتی خواهد داشت. جبرئیل مقداری از خاک کربلا را برای پیغمبر(ص) آورده بود و عرضه داشت این همان خاکی است که در آنجا حسین(ع) به شهادت خواهد رسید. پیغمبر این خاک را به ام سلمه داده بود و فرموده بود که هرگاه دیدی از این خاک خون جوشید بدان که فرزندم حسین(ع) به شهادت رسیده است. بنابراین وقتی قبل از واقعه کربلا و چه بسا قبل از ولادت حسین(ع) و یا همان روز ولادت خود پیغمبر در عزای امام حسین(ع) گریستند ما نباید عزادار باشیم؟ امیرالمومنین(ع) وقتی که به صفین می رفت و امام حسین(ع) همراهش بود وقتی در مسیر خود به کربلا رسید آن جا توقف کردند و امیرالمؤمنین به اطراف نگاه کرد و گریست. علت را سؤال کردند فرمود: به زودی گروهی از بهترین و پاک ترین انسان ها در این جا به شهادت می رسند و نشان داد که اینجا محل شهادت، اینجا محل بارانداز، اینجا محل به اسارت بردن زنان و... است و باز گریست. وقتی امیرالمؤمنین علی(ع) پیش از واقعه کربلا بر این مصیبت می گرید شیعیان نباید گریه کنند؟ بعد از واقع کربلا امام سجاد (ع) تا پایان عمر شریفش که ۳۴ سال از واقعه عاشورا گذشته بود مرتب می گریست و عزادار بود. اینقدر گریه کردند که اطرافیان گفتند آقا چشمان شما از بین خواهد رفت. ما نگران سلامتی شما هستیم. فرمود این چه سخنی است که می گویید؟ یعقوب پیامبر یکی از بچه هایش برای چند روز از جلوی چشمانش پنهان شده بود با این که می دانست زنده است، این قدر در این فراق گریست تا چشمانش نابینا شد. آن وقت من که در مقابل چشمان خودم دیدم پدرم چگونه به شهادت رسید و ۱۷ نفر از عزیزترین کسان همچون برادر و عموها و عزیزانم به شهادت رسیدند نباید گریه کنم؟ ائمه دیگر ما نیز همین گونه بوده اند. از امام صادق(ع) به بعد حدیث و شاهد مثال داریم که وقتی ماه محرم می رسید آن بزرگواران انقلاب حال پیدا می کردند و روز عاشورا این انقلاب حال به اوج می رسید. امام صادق(ع) و چه بسا امام باقر(ع) و امام کاظم(ع) مجلس عزا برپا می کردند. البته آن موقع چون حکومت دست غاصبان و ناپاکان بود، اختیار و آزادی عمل زیادی نداشتند و در خانه خود مراسم عزا می گرفتند. به این صورت که شعرایی را دعوت می کردند که در رسای امام حسین(ع) و فاجعه کربلا اشعاری را بسرایند و قرائت کنند. حتی پرده ای هم می زدند و زنان و بانوان خاندان به پشت پرده می آمدند که وقتی در عزای امام حسین(ع) این اشعار حزن انگیز خوانده می شود بشنوند و گریه کنند. روایت داریم که صدای ناله و آه هم از زبان امام وهم زنان و دختران برمی خواست. بنابراین گریه و عزاداری امری است که در سنت اهل بیت(ع) بوده است. *آقای دکتر برخی از افرادی که در مقابل سیدالشهدا(ع) قرار گرفته اند و یا حضرت را همراهی نکردند یک سری توجیهاتی را برای اقدام خود بیان می کردند. لطفأ برخی از این توجیهات را توضیح دهید. از زمانی که عبیدالله بن زیاد وارد کوفه شد و موفق به شناسایی محل اختفای مسلم شد و هانی را دستگیر کرد و مسلم مجبور به قیام شد آغاز انحراف ها و جازدن های مردم کوفه و مقابله برخی از آن ها با مسلم و قیامش را شاهد هستیم. زمانی که مسلم به کوفه آمد و نامه امام حسین (ع) را برای آن ها خواند، حداقل ۱۸ هزار نفر با او بیعت کردند. بیعت یک تعهد شرعی و اخلاقی مبنی بر اطاعت و همراهی با صاحب بیعت به همراه می آورد. حال نقل ۴۰ هزار و بیشتر نیز وجود دارد که به آن ها نمی پردازیم. اگر همین ۱۸ هزار در نظر گرفته شود، موقعی که مسلم بن عقیل قیام می کند و حتی شهر را در اختیار می گیرد فقط ۴ هزار نفر می آیند. عبیدالله نیز در دارالعماره محاصره شده است. عبیدالله که از ورود آن ها به دارالعماره وحشت کرده بود گروهی از اشراف قبایل کوفه را که گرد او آمده بودند مأمور کرد تا از راه مخفی دارالعماره بیرون روند و افراد قبایلشان را که در بین یاران مسلم هستند پراکنده کنند. به آن ها ۴ هزار دینار طلا و ۲۰۰ یا ۲۵۰ هزار درهم نقره داد و آن ها را روانه کرد. حال برخی از اشرافی که اطراف عبیدالله بودند خودشان آخرین نامه ها را به امام حسین(ع) نوشته بودند. اما وقتی دیدند عبیدالله زودتر از امام حسین(ع) به کوفه رسید و در دارالعماره مستقر شد احساس کردند که دور، دور بنی امیه است و امام حسین(ع) به جایی نخواهد رسید پس تغییر موضع دادند و به طرف عبیدالله رفتند و دستور او را انجام دادند و مردم را تهدید و تطمیع کردند و گفتند اگر بر بیعت تان با یزید استوار باشید پاداش ها از سوی خلافت در انتظار شماست، اما اگر به سرکشی ادامه دهید لشگری از شام به سوی عراق می آید که شما را نابود خواهد کرد و زن و بچه هایتان را به اسارت خواهند برد و اموالتان را غارت خواهند کرد و مردم نیز منفعل شدند. حتی نقل داریم که زنانی می آمدند و دست شوهر، برادر و یا فرزندشان را می گرفتند و می گفتند مسلم را رها کنید، دیگران هستند که او را یاری کنند. لذا همین ۴ هزار نفر تا موقع غروب آفتاب به پانصد نفر کاهش پیدا می کند و موقعی که مسلم خواست نماز مغرب را بخواند به ۳۰ نفر رسید و وقتی سلام نماز را قرائت کرد و پشت سرش را نگاه کرد ۱۰ نفر را دید و زمانی که از مسجد بیرون آمد یک نفر هم برای مسلم باقی نماند. این ها خودشان را فریب دادند با این توجیه که ما قبلاً با یزید بیعت کرده ایم، اگر حالا بخواهیم به سمت امام حسین(ع) برویم در واقع بیعتمان را زیر پا گذاشته ایم. ما به یزید تعهد شرعی و اخلاقی سپرده ایم و از نظر شرعی مسئولیم، در غیر این صورت زندگی خود را نیز از دست می دهیم. بنابراین جایز است به وعده ای که به مسلم دادیم عمل نکنیم و او را رها کنیم. این مربوط به این طیف افراد است. اما ما گوهی شیعه داریم که اگرچه در کوفه در اقلیت محض بودند ولی مردان بزرگی بودند. بعضی از آن ها دچار خطای بزرگی شدند و توجیهی برای عدم یاری امام حسین (ع) برای خود تراشیدند. شخصیت هایی مثل سلیمان بن صرد خزاعی، این ها از بزرگان شیعه بودند. خودشان امام حسین(ع) را دعوت کرده بودند و نهضت نامه نگاری با امام حسین (ع) را این ها در کوفه ایجاد کردند ولی موقعی که عبیدالله آمد و آن رعب و وحشت را ایجاد کرد این ها ترسیدند و هنگامی که حکومت نظامی اعلام کرد خودشان را اینطور توجیه کردند که حال که راه های کوفه بسته شده است و کسی نمی تواند وارد یا خارج شود دیگر ما نیز تکلیفی نداریم و نمی توانیم به امام حسین (ع) برسیم. اما وقتی بعد از واقعه کربلا شنیدند که قضیه به کجا انجامید و حتی پیرمردهایی همچون حبیب بن مظاهر و مسلم بن اوسجه که در کوفه بودند و از همین حکومت نظامی شبانه گریختند و خود را به امام(ع) رساندند، فهمیدند توجیهشان به هیچ وجه قابل قبول نیست. لذا به شدت پشیمان شدند و گروه توابین را پدید آوردند. البته باید دانست بخشی از شیعه ممکن است کوتاهی کرده باشند و با این توجیه به کربلا نرفته باشند و امام را یاری نکرده باشند ولی به هیچ وجه به جنگ امام هم نرفتند. یعنی در جنایت کاران کربلا یک شیعه دیده نمی شود که با امام خود جنگیده باشد.عبیدالله همین که دید عده ای از شیعه ها جا زدند و به یاری امام نرفتند برایش کافی بود و آن ها را مجبور نکرد که با حسین(ع) بجنگند چون می دانست اگر به آن ها فشار بیاورد و به جنگ بفرستد چه بسا آن ها همان جا به امام ملحق شوند. لذا همین که آن ها ترسیدند و جا زدند برای عبیدالله یک برد بود. اما عثمانی های کوفه که به امام نامه نوشته بودند را می شناخت. عبیدالله همین که دید عده ای از شیعه ها جا زدند و به یاری امام نرفتند برایش کافی بود و آن ها را مجبور نکرد که با حسین(ع) بجنگند چون می دانست اگر به آن ها فشار بیاورد و به جنگ بفرستد چه بسا آن ها همان جا به امام ملحق شوند. لذا همین که آن ها ترسیدند و جا زدند برای عبیدالله یک برد بود.شخصی به نام شبث بن ربعی از سیاستمدارهای کارکشته عثمانی کوفه است به امام نامه نوشته بود اما از اولین کسانی بود که مسلم را رها کرد و به عبیدالله پیوست. وقتی هم که شنید امام حسین(ع) در کربلاست و عبیدالله حکم کرده است که باید به جنگ حسین بروید خود را به مریضی زد و تمارض کرد که نرود. عبیدالله گفت مریض هم که باشی باید بروی و او رفت و درآن جا فرمانده لشگر پیاده سوار عمربن سعد شد و با امام جنگید. بنابراین توجیه این بود که ما داریم از امام خود پیروی می کنیم، همان طور که حر در جواب امام حسین(ع) یا یکی از اصحاب امام که وقتی به او گفتند چرا اینقدر به امام سخت می گیری پاسخ داد: دارم از امام خود یعنی یزید اطاعت می کنم و در جهت اهداف او عمل می کنم. البته می گوید خدا من را از جنگ کردن با شما بازدارد و من مأمور جنگ با شما نیستم. روز عاشورا هم بحث لشگریان همین است که ما با خلیفه مشروع بیعت کردیم و در اطاعت از امام خود با دشمن می جنگیم. این ها فکر نمی کردند روزی مختاری پدید آید و به خون خواهی امام حسین(ع) برخیزد، لذا این موارد را با افتخار نقل می کردند. در واقع ترس، دنیازدگی، سست عنصری و نداشتن بصیرت باعث شد که امام حسین(ع) را به رغم آن دعوت و نامه ها یاری نکنند. مردم کوفه امام حسین(ع) را می شناختند و به نوعی آگاه ترین مردم زمانه بودند. در فاجعه کربلا یک شامی وجود نداشت و همه کوفی بودند. چطور مردم کوفه که این چنین رابطه ای با امام داشتند و بر اساس همین رابطه او را دعوت می کنند به این وضعیت رسیدند که نه تنها یاری اش نکردند بلکه به جنگ امام شتافتند؟ با توجه به اینکه ما در جامعه خود به خصوص بعد از فتنه ۸۸ افرادی را داریم که سوابق خوبی داشتند و در نظام مسؤولیت ها و پست های مهمی داشتند اما حالا مقابل ولایت قرار دارند و با ولایت سر ستیز دارند، برای ما می تواند مفید باشد که این قضیه در تاریخ هم سابقه داشته است و در کربلا هم مردم کوفه که با اهل بیت ارتباط داشتند و آن لطف و محبت ها را دیده بودند چرا به همین سادگی تغییر مشی می دهند؟ نه تنها امام را یاری نمی کنند بلکه به جنگ او می روند. پاسخ اجمالی به این مسئله همان فرمایش سیدالشهداست که فرمودند «ملئت بطونهم من الحرام». بله، مال حرامی که حضرت به آن اشاره می کند از عوامل اصلی این مسئله است.
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بوشهر نیوز]
[مشاهده در: www.bushehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها