تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835004487
گرایش از سور به سوگ در تاریخ ادبیات فارسی
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۴ - ۰۲:۰۴
میر جلال‌الدین کزازی معتقد است: شاید بیشتر از هر سامانه ادبی در جهان شادی در ادبی پارسی بازتاب یافته باشد، اما برخی پژوهندگان ژرفای شادمانی را به درستی درنیافته‌اند. ما هر چه به گذشته ایران نزدیک‌تر می شویم، شادی در رفتار و خوی ایرانیان را بیشتر می‌یابیم. این استاد زبان و ادبیات فارسی درباره بازتاب شادی در ادبیات پارسی به خبرنگار ادبیات ایسنا گفت: آنچه می‌توان گفت اینکه وارونه‌ی آنچه کسانی می‌پندارند، شاید بیشتر از هر سامانه ادبی در جهان شادی در ادب پارسی بازتاب یافته باشد. این به آن ارجمندی که شادی در فرهنگ و منش و تاریخ ایرانی داشته است، بازمی‌گردد. یکی از کهن‌ترین نمونه‌ها و برهان‌ها در این زمینه، سخنی است که پادشاه بزرگ و نامدار هخامنشیان داریوش در آغاز سنگ نبشته بیستون آورده است. او خدای خویش اهورامزدا را سپاس می‌گذارد که شادی را برای مردمانش آفریده است. از این روست که در فرهنگ ایرانی ما بیشترین جشن‌ها و آیین‌های شادی را می‌یابیم. کزازی با اشاره به نمودِ شادی در ادبیات فارسی ادامه داد: اما آنچه پاره‌ای از پژوهندگان را واداشته است که بیانگارند شادی در فرهنگ و سخن پارسی نمودی گسترده ندارد، به اینکه ژرفای شادمانی را به درستی درنیافته‌اند بازمی‌گردد. آنچه در این زمینه شایسته است باز نمایم، همین نکته‌ی نغز است. درست است که در غزل‌های پارسی - چه غزل‌های عاشقانه و چه غزل‌های عارفانه - بارها به اندوه بازمی‌خوریم، اما اگر ما مغز این گونه اندوه را بشناسیم، خواهیم دانست که این اندوه نیز مگر شادی نیست؟ او با بیان اینکه «اگر اندوه آزمون و هنجاری در درون و روان آدمی باشد، اندوه مایه‌ی رنج و آزار اوست» اظهار کرد: این گونه از اندوه را به راستی اندوه نمی‌توان شمرد. زیرا اندوه از آن روی که آزاردهنده است اندوهناک می‌کوشد به هر شیوه که می‌تواند خود را از بند آن برهاند. امروزیان هنگامی که سخت اندوهگین می‌شوند، چاره را در آن می‌بینند از روانکاوان و روان‌پزشکان یاری بجویند تا بتوانند اندوه‌شان را چاره کنند. این شاهنامه‌پژوه گفت: اما اندوهی که غزلسرایان یاد می‌کنند، اندوهی سازنده، شیرین، دلپذیر و افزاینده است. اندوهی که نه تنها اندوهگین را نمی‌آزارد، بلکه مایه شکفتگی و شادی او میشود. از همین روی آنها نمی‌خواهند این اندوه را با هزاران شادی برابر بنهند. حتی به گونه‌ای می‌توان گفت زندگیِ دلشده‌ی سخنور، به این اندوه بازبسته است. این اندوه به راستی بُن و مغز شادمانی است. پس در سروده پارسی که اندوهِ ستوده شده است، به راستی می‌توان گفت با گونه‌ای ناب و ویژه دیگرسان از شادمانی روبرو هستیم، اگر شادمانی را هنجاری در آدمی بدانیم که مایه افزایش، پرورش و بالندگی در او میشود. کزازی درباره تاثیر سبک بر وجود شادی در ادبیات گفت: این گونه از اندوه به فراوانی در سخن پارسی یافت میشود و سخنوران به فراخ آن را ستوده‌اند. در سروده‌های خراسانی از این اندوه کمابیش نشانی نیست، این سروده‌ها در برون و پیکره بسیار شادمان‌اند، زیرا سخنوران خراسانی برونگرا بودند و با جهانِ درون پیوندی نداشتند، از این روی سروده‌های خراسانی در برون، شادمانه‌اند و در آن بسیار از بزم، شادی و زیبایی گیتی سخن رفته است. او افزود: در سبک عراقی که یکی از شالوده‌های آن درونگرایی و سخن گفتن از جهانِ نهان در آدمیست، این اندوه اندک اندک سربرمی‌آورد. این اندوه، اندوهیست که در نهان و نهادِ خویش شکفته‌تر و شادمانه‌تر از شادی است. از نگاهی فراخ می‌توان گفت این اندوه نامی است که سخنوران بر شادیِ شگرف، ناب و بی‌مانندِ درونی نهادند. کزازی تاریخ را بر شادی موثر دانست و گفت: ما هر چه به گذشته‌ی ایران نزدیک‌تر می‌شویم، شادی در رفتار و خوی ایرانیان بیشتر می‌یابیم. تنها به یک نمونه بسنده می‌کنم، جشن‌های باستانی ایرانی که سامانه‌های شادی‌اند، در ایران کهن و در نخستین سده‌ها ایران بعد از اسلام پرشمارتر و پرشکوه‌تر برگزار می‌شده‌اند. اگر سروده‌های سخنوران سامانی و غزنوی را بنگریم، می‌بینیم که چامه‌ها و سروده‌های بسیاری درباره جشن‌های گونه‌گون مانند نوروز، مهرگان، تیرگان و بهمنگان سروده شدند. اما اندک‌اندک هم از شمارِِ جشن‌ها کاسته میشود هم ایرانیان آن جشن‌هایی را که همچنان برگزار می‌کردند و می‌کنند را با شکوهِ پیشین برپا نمی‌دارند. به گونه‌ای که گرایش از سور به سوگ در تاریخ نوین ایران را می‌توان دید. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 59]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها