محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830573240
جدایی مهدی از پریسا
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
جدایی مهدی از پریسا سکانس پایانی «جدایی نادر از سیمین» و آن بغض بی‌پایان ترمه را به یاد بیاورید که به خاطر این که بتواند از میان پدر و مادرش، فقط یکی را برای ادامه زندگی انتخاب کند، دچار چه غم و استیصال بزرگی می‌شود. کاش جدایی، حسن ختامی باشد برای مشکلات و اختلافات یک زندگی مشترک، اما خوب می‌دانیم که جای زخم‌های عمیق همیشه باقی می‌ماند.
نمایش «زبان اصلی» به کارگردانی رسول کاهانی که این روزها در تماشاخانه باران اجرا می شود، آینه ای از اجتماع ماست که پیش روی تماشاگر قرار می گیرد. در یکی از روزهای اجرای این نمایش با آزاده صمدی ـ بازیگر فیلم هایی چون 13، آفریقا و طبقه حساس و سریال های راه بی پایان و انقلاب زیبا ـ و بهرنگ علوی ـ بازیگر فیلم دربند ـ به عنوان بازیگران زبان اصلی همراه شدیم تا از تلخی و تبعات جدایی و مشکلات جوانان دراین ارتباط بگوییم. گفت وگویی که دعواهای نفسگیر نمایش در آن به کل کل هایی بانمک و دوستانه تغییرشکل داد. نگاهی به جمله های پایانی این مصاحبه ـ که در نسخه پیش رو حذف شده ـ بیندازید: علوی: من فکر نمی کنم این طوری باشد. / صمدی: همین طوری هست که من می گویم. / علوی: خانم ها رمانتیک اند و دوست دارند این طوری فکر کنند. / صمدی: نه، واقعیت همین هست که من گفتم. زیر انتخابت نزن! و ما تصمیم گرفتیم قبل از این که این دو بازیگر دعوایشان مثل مهدی و پریسا ـ زوج درآستانه طلاق نمایش ـ بالا بگیرد، گفت وگو را تمام کنیم. اما برای شما این تازه شروع گفت وگو است؛ لطفا بخوانید. خانم صمدی، زبان انگلیسی تان در چه حدی خوب است؟ صمدی: ترجیح می دهم این سوال را آقای علوی جواب بدهد! (می خندد) علوی: (می خندد) عجب آدمی هستید شما! من که انگلیسی ام در حد ایت ایز اِ بوک است! اما جدا از شوخی تا حدودی بلدم. خانم، شما چطور؟ درحدی زبان بلد هستید که وقتی یک خارجی را می بینید، با او صحبت کنید؟ بستگی دارد، اما در حدی که کارم راه بیفتد، بله. اگر فیلمی را با زبان اصلی و بدون زیرنویس فارسی ببینید، چیزی از آن سردرمی آورید؟ بله، جاهایی از فیلم را متوجه می شوم و جاهایی را هم نه، اما درکل ترجیح می دهم فیلم زیرنویس داشته باشد. چون دوست دارم همه فیلم را با دقت ببینم و بفهمم. تا حالا شده فیلم موردعلاقه تان را بدون زیرنویس ببینید؟ بله، مثلا من فیلم آخر اسکورسیزی، «گرگ وال استریت» را بدون زیرنویس دیدم. خیلی هم فیلم پردیالوگی است و من باوجود این که کل فیلم و قصه را فهمیدم، اما بعضی از دیالوگ ها را هم متوجه نشدم. شما چطور آقای علوی؟ شده فیلمی را بدون زیرنویس فارسی ببینید؟ همیشه تاکیدم موقع خرید فیلم این است که زیرنویس داشته باشد، اما مثلا 80 قسمت سریال «فرار از زندان» را بدون زیرنویس دیدم. ولی چون ژانر محبوبم بود، با آن ارتباط برقرار کردم و همه چیز گویا بود. زیرنویس فارسی را دوست دارید یا دوبله؟ زیرنویس واقعا عصبی ام می کند و تمرکزم را می گیرد. تو یا باید زیرنویس را دنبال کنی یا تصاویر را. صمدی: کاری ندارد که. علوی: (خطاب به صمدی) برای شما کاری ندارد، اما برای من اینجوری نیست. خانم ها به هر حال می توانند چند کار را همزمان انجام دهند، ولی آقایان نه. (می خندد) شما فیلم دوبله را دوست دارید یا زیرنویس شده را؟ صمدی: دوست دارم فیلم کاملا با صدا و حس بازیگر باشد. البته دوبله فیلم های قدیمی مثل بربادرفته و گربه روی شیروانی داغ را به دلیل حس نوستالژیک آنها دوست دارم، اما به دوبله فیلم های جدید علاقه ای ندارم. حتی خوشم نمی آید انیمیشن های جدید را به صورت دوبله ببینم. علوی: برعکس، من عاشق دوبله و دوبلورها هستم. خوب است، مثل دنیای نمایشتان، اختلافات دارد کم کم شروع می شود! (هردو می خندند) علوی: این را هم بگویم که من بعدا نسخه دوبله «فرار از زندان» را هم دیدم که خیلی هم آن را دوست داشتم. دوبلور محبوب تان کیست؟ آقایان پرویز بهرام، چنگیز جلیلوند، خسرو خسروشاهی و... تعدادشان زیاد است. صمدی: من اسم آقای ناصر طهماسب را هم اضافه می کنم. علوی: آهان، اسم یکی دیگر هم یادم آمد؛ منوچهر اسماعیلی. عاشق صدایش هستم. فکر می کنم این نسل درخشان اصلا باعث علاقه بخشی از مردم به دوبله شد و باعث شد عده زیادی فیلم دوبله را به فیلم زبان اصلی ترجیح دهند. علوی: بله، همین طور است. تجربه نشان داده ما می توانیم با فیلم های خوب خارجی، حتی اگر دوبله یا زیرنویس هم نباشد، ارتباط برقرار کنیم، اما فکر می کنید اگر فیلم های ما زیرنویس نداشته باشد، چند درصد از تماشاگران غیرفارسی زبان متوجه قصه آن می شوند؟ علوی: سینمای ما خیلی بومی است و کمتر فیلمسازی داریم که وقتی فیلمی می سازد به فکر مخاطب جهانی هم باشد. برخی اصطلاحات ما اصلا قابل ترجمه شدن برای مخاطب خارجی نیست. ما الان دارای یک زبان مخفی هستیم که خیلی در ترجمه درنمی آید، مثل همین چیزهایی که امروز جوان ها به کار می برند. خانم صمدی، عده ای هستند که شکوه سینما را فقط در دوران صامت می دانند. شما هم جزو این دسته هستید؟ نه، من اصولا آدم متعصبی نیستم و سعی می کنم هر موقعیت جدیدی را بپذیرم. برای همین نمی توانم قاطع بگویم که سینما فقط دوران صامت یا فقط دوران ناطق؛ در هر دوره ای فیلم های خوبی ساخته می شود. می گویند جهان در دو روز اول بی صدا بود و خدا در روز سوم صدا را آفرید. و حتما کمی زمان برده که آدم های نخستین هم پس از اصواتی نامشخص، زبان باز کنند و حرف بزنند. فکر می کنید نخستین کلماتی که آدمی بر زبان آورد، چیست؟! (هردو ناگهان می زنند زیرخنده) صمدی: ما بعد از این نمایش پرانرژی، کلی روحیه کمدی داریم. بنابراین ممکن است اولین چیزی که به ذهنمان می رسد را بگوییم. علوی: بله، الان دوز فانتزی مان بالاست و می ترسم چیزی بگوییم که شرمنده آدم های نخستین و خوانندگان شما شویم! بیا و از خیر این سوال بگذر. (می خندد) خب، بحث را عوض می کنیم. از یک جایی پراکندگی جمعیت در جهان زیاد شد و کم کم زبان های مختلف به وجود آمد. بهتر نبود همه آدم ها به یک زبان مشترک حرف می زدند و این همه اختلاف زبانی نبود؟ صمدی: همیشه این مساله برایم جذاب بود و به آن فکر می کردم. سال ها دغدغه یاد گرفتن زبان داشتم و همیشه هم نصفه و نیمه به کلاس های زبان می رفتم. بعد به این فکر کردم چه می شد اگر همه آدم های دنیا به یک زبان حرف می زدند. منتها می دانیم چنین چیزی در واقعیت اتفاق نمی افتد. حتی در یک کشور آدم هایی با قومیت ها و گویش های مختلف زندگی می کنند، چه رسد به کل دنیا. بنابراین دیگر نمی توانیم یک زبان واحد در دنیا داشته باشیم، چرا که بسیاری از کشورها روی زبان خود تعصب دارند و می خواهند هر طور شده آن را حفظ کنند. البته به نظرم این اختلاف زبانی باوجود سختی ها و مشکلات، جذابیت هایی هم دارد. علوی: به اعتقاد من زبان مثل رنگ می ماند، شما فکر کن اگر همه دنیا فقط به رنگ سبز یا فقط به رنگ قرمز بود، چه می شد؟ تفاوت زبانی و گویشی و لهجه ای، جذابیت های دنیا را بیشتر می کند. فکر می کنید اگر این اختلاف زبانی نبود، آدم ها همچنان همین قدر با هم جنگ می کردند و این همه خشونت و توحش در جهان وجود داشت؟ صمدی: خیلی به این اعتقاد ندارم که این همه جنگ و خشونت به دلیل اختلاف زبانی است. درخیلی جاها انسان ها به یک زبان مشترک حرف می زنند، اما همچنان میان آنها جنگ است. حتی در یک خانه، دو نفر نمی توانند با هم کنار بیایند و به اصطلاح حرف هم را نمی فهمند. درواقع همدیگر را درک نمی کنند. این همه آسمان ریسمان بافتم که به اینجا برسم؛ مهدی و پریسایی که شما در نمایش «زبان اصلی» بازی می کنید و نماینده ده ها زوج به ته خط رسیده هستند، با این که با یک زبان صحبت می کنند، اما در زندگی مشترک درجا می زنند. چون بخوبی با هم گفتمان ندارند. علوی: مشکل اصلی این زوج، اختلاف فرهنگی و دنیای ذهنی آنهاست. خانم صمدی، اگر خداوند در تقدیر آدمی مقرر می کرد که فقط باید با فلان آدم زندگی کنی چطور بود؟ یعنی امکان جدایی وجود نداشت و می گفتند تا پایان عمر با همین فرد زندگی کن. اصولا جبر چیز خوبی نیست. خودم همیشه دلم خواسته انتخاب کنم. البته گاهی اوقات هم آدم خودش انتخاب می کند، اما نمی تواند پای آن بایستد. من درصورت انتخاب اشتباه، مسئولیت آن را می پذیرم. ولی وقتی پای جبر در میان است، زندگی خیلی سخت می شود و فکر کنم با روحیه خیلی از آدم ها جور درنیاید. شما چطور آقای علوی؟ به نیمه گمشده اعتقاد دارید؟ فقط این را می دانم که ماهیت انسان این است که در زندگی دنبال جفت است. خیلی با عبارت نیمه گمشده ارتباط برقرار نمی کنم. من همین که خودم را پیدا کنم کافی است و دیگر نیازی به پیدا کردن نیمه گمشده نیست. کلیت زندگی انسان ها در همه ادیان جبر و اختیار است؛ این که من مرد باشم یا زن، در کدام کشور به دنیا بیایم و... جبر است، اما انتخاب هایی که در طول مسیر زندگی ام انجام می دهم، به اختیار برمی گردد. مشکلات مهدی و پریسا و زوج هایی شبیه به آنها حل شدنی نیست؟ صمدی: به نظرم مشکلات هر زوجی حل شدنی است، منتها رابطه زناشویی اصولا بحث بسیار پیچیده ای است. این مسائل همواره و حتی در قدیم هم وجود داشت، اما الان چون مرحله گذار را طی می کنیم، رابطه ها به مشکلات زیادی برمی خورد و تعداد آمار طلاق بالا رفته است. آدم ها کم صبر و تحمل شده اند که دلیل اصلی اش شرایط جامعه است. بیشتر زن ها در سال های گذشته و در جامعه مردسالار سرکوب شده اند و امکان حضور اجتماعی نداشتند، اما زن ها در این سال ها وارد عرصه اجتماع شده اند و پابه پای مردها درس می خوانند و کار می کنند. الان متاسفانه بسیاری از روابط به ازدواج نمی انجامد یا اگر هم به ازدواج برسد، دوام نمی آورد. برخی زوج ها حتی 10 سال و بیشتر با هم زندگی می کنند، اما کارشان به طلاق می کشد. دلایل این اتفاق ریشه های روان شناسی و جامعه شناسی دارد. ما در «زبان اصلی» فقط طرح مشکل کرده ایم تا تماشاگران با آن همذات پنداری کنند و از خود بپرسند چرا نمی توانند با همسر خود صحبت کنند؟ ما چرا نمی توانیم با گفتمانی درست، مشکلات خود را حل کنیم؟ علوی: مهدی و پریسا از طبقه متوسط جامعه هستند؛ یعنی طبقه ای که بیشترین قشر جامعه را تشکیل می دهند. «زبان اصلی» تلنگری است برای زوج های جوانی که به دیدن کار ما می آیند. جالب اینجاست که چیدمان صحنه طوری است که تماشاگر در جایگاه قاضی می نشیند. علوی: یکی از دلایلش این است که ما ایرانی ها خیلی عادت داریم همه چیز را قضاوت کنیم. و روند قصه هم طوری است که آدم بسختی می تواند قضاوت کند حق با کدام یکی است؟ صمدی: به نظرم در بیشتر روابط، همه چیز پنجاه پنجاه است و اگر اختلاف و مشکلی میان زن و شوهر به وجود می آید، حتما هر دو نفر مقصرند. ای کاش همه مسئولیت کاری را که می کنیم، بپذیریم و بدانیم تشکیل زندگی مسئولیت دارد. من اصولا به طلاق به عنوان شکست نگاه نمی کنم، تجربه ای است مثل همه تجربه های زندگی. علوی: اما من نظر دیگری دارم. معتقدم انسان سه مرحله بزرگ در زندگی دارد؛ تولد، ازدواج و مرگ. اولی و آخری جبری و محتوم است و کاری از دست ما برنمی آید و فقط ازدواج است که به انتخاب و اراده ما بستگی دارد، اگر آن را هم درست انجام ندهیم، پس شکست خورده ایم. صمدی: به نظرم خیلی بهتر است قبل از همه این ماجراها، آدم ها بدانند از رابطه و زندگی خود چه می خواهند. زن و مرد باید بلد باشند چگونه خودخواهی را کنار بگذارند و بخوبی با هم صحبت کنند. اگر آدمی احساس کرد توان پذیرش مسئولیت را ندارد، وارد رابطه نشود. علوی: من هنوز ازدواج نکرده ام، ولی بزرگ ترین کابوس زندگی ام طلاق است و در آستانه 36 سالگی ترس از جدایی دارم. من در این نمایش دیالوگی دارم که می گویم پس پدرمادرهای ما چه جوری یه عمر با هم زندگی می کردن و وقتی یه بله می گفتن 90 سال با همسرشون زندگی می کردن؟ تازه آن موقع، این همه امکاناتِ الان نبود. صمدی: اتفاقا معتقدم چون امکاناتِ الان نبود، زندگی خیلی بهتر و بادوام تری داشتند. این یک مخالفت پریسایی بود. (هردو می خندند) علوی: به نظرتان چرا در نسل ما طلاق زیاد شده است؟ صمدی: به خاطر این که فرهنگ استفاده از امکانات وارد کشور ما نشده است. ما قبل از این نمایش با یک خانم وکیلی صحبت می کردیم که می گفت از هر 10 طلاق، 7 تای آن به خاطر مشکل وایبر و واتس اپ و لاین، فیس بوک و... اینهاست. یعنی وقتی تکنولوژی و پدیده جدیدی می آید، فرهنگش نمی آید. ضمن این که نسل گذشته و پدرمادرهای ما با یک تصور دیگر از ازدواج، زندگی زناشویی خود را شروع می کردند؛ همان عبارتِ با لباس سفید بیا و با کفن سفید برو. اما الان قبح خیلی چیزها ریخته است. نمی دانم چقدر می توانید این چیزهایی را که می گویم بنویسید، اما با این روندی که داریم طی می کنیم، ممکن است 10 سال دیگر کمتر کسی قصد ازدواج به صورت رسمی را داشته باشد. مثل همین ازدواج های سفید که الان دارد شدت می گیرد. صمدی: بله. در گذشته هرچیز تعریف و مختصات خودش را داشت، اما الان همه چیز از جمله نوع روابط فرق کرده است. روابط گسترد ه تر شده و زنان پابه پای مردان کار می کنند. ضمن این که قدیم ها، زنان جسارت اعتراض به مردان را نداشتند، اما الان آن تفکر سنتی شکسته شده است. ایراد من به شکل استفاده نادرست از تکنولوژی است. الان پرونده های بسیار زیادی راجع به جرایم اینترنتی وجود دارد و چه بسیار بازیگرانی که از افراد خاطی در این زمینه شکایت کرده اند، چون فرهنگ و تربیت استفاده از پدیده های جدید وجود ندارد. فکر کنم با این حرف ها، ترس آقای علوی از ازدواج بیشتر شد. علوی: 90 درصد دوستانم که ازدواج کرده اند، طلاق گرفتند و طبیعی است که وقتی من اینها را می بینم، ترسم بیشتر می شود. پای حرف همه آنها هم نشسته ام. قدیم تهش این طور بود که اگر زن خیانت می کرد، مرد او را طلاق می داد، اما الان اینقدر اختلافات جزیی و پیش پاافتاده باعث طلاق می شود که آدم تعجب می کند. آدمی را می شناسم که 9 سال با یک خانمی دوست صمیمی بوده، اما وقتی با هم ازدواج می کنند، یک سال هم نمی توانند زیر یک سقف همدیگر را تحمل کنند و جدا شدند. چون در جزئیات با یکدیگر اختلافاتی داشتند. اختلافاتی که من به عنوان شخص ثالث به آنها می خندم. «زبان اصلی» هم همین طور است، تماشاگر به اختلافات ما می خندد، در صورتی که همان اختلافات برای ما به یک بحران تبدیل شده است. البته معتقدم دلیل 90 درصد اختلافات و دعواهای زن و شوهرها، مشکلات اقتصادی است و اگر مشکل مالی را از زندگی آنها حذف کنیم، مثل پدر و مادرهای ما 90 سال می نشینند و با هم زندگی می کنند. صمدی: البته مشکلات اقتصادی برای هر قشری تعریف خودش را دارد؛ یعنی یک قشری مشکل اقتصادی اش واقعا نان شب است، مشکل اقتصادی یک قشر سفری است که در سال می خواهند بروند و مشکل اقتصادی یک قشر هم در این خلاصه می شود که چرا نمی توانم ماشینم را شش ماه یکبار عوض کنم؟ علوی: چرا کسی به آن طرف ماجرا نگاه نمی کند؟ الان بانک چقدر وام ازدواج به زوج ها می دهد؟ فکر کنم نفری سه میلیون تومان. علوی: تازه سه میلیون را کامل نمی دهند و سود برگشت پول هم خیلی زیاد است. آخر با این پول واقعا می شود تشکیل زندگی داد؟ صمدی: من می گویم اصلا چقدر تشویق برای ازدواج وجود دارد؟ علوی: آفرین، همین. به خاطر همین اوضاع بد، زن و مرد مجبورند بعد از عقد بنشینند سکه ها و طلاهایی که هدیه شان است را بفروشند تا اول زندگی قسط بدهی ها و وام هایشان را بدهند. اولش می گویم خانم عاشقتم، اما بعد چند سال و زیر فشار طاقت فرسای قسط، دیگر عاشقی وجود ندارد. صمدی: بخشی از این مساله هم به چشم و همچشمی جامعه ما مربوط می شود؛ یعنی زن و شوهری که توانایی اقتصادی ندارند، با قرض و وام فراوان، در شب عروسی بریز و بپاشی می کنند که بیا و ببین. دوست دارید این نمایش را چه کسانی ببینند؟ صمدی: جوان ها؛ چه کسانی که ازدواج نکردند و چه آنهایی که ازدواج کرده اند. شاید یک تلنگری باشد تا بیشتر فکر کنند و خیلی سطحی به مقوله ازدواج نگاه نکنند. فکر کنند که اگر زیر یک سقف رفتند، چقدر باید از خودگذشتگی کنند. همان طور که گفتم ماجرا خود طلاق نیست و نباید به آن به عنوان شکست نگاه کرد، اما تبعات جدایی اصولا برای خیلی از آدم ها همراه با شکست است. یعنی خیلی از آدم ها پس از جدایی، حال روحی شان به هم می ریزد و دچار شِکوِه و خشم می شوند که بازتاب همه آنها در جامعه است. معتقدم اگر هر آدمی زندگی و روح و روان سالمی داشته باشد، جامعه هم سلامت بیشتری خواهد داشت و همه با هم مهربان تر خواهند بود. معلوم است وقتی حال روحی من خوب نیست و عواطف و احساساتم جریحه دار شده، نسبت به دیگران خشمگین می شوم و درصد کارایی ام در جامعه پایین می آید. علوی: من دوست دارم مسئولان کشوری این نمایش را ببینند تا بدانند چه بر سر نسل جدید می آید. این نمایش باوجود لحظه های بانمک فراوان، بسیار تلخ و نفسگیر است و اصلا تماشای یک زوج به ته خط رسیده، آدم را غمگین می کند. می خواهیم فلاش بکی به گذشته ای شیرین بزنیم. مهدی و پریسا ـ که نماینده همه مهدی ها و پریساها هستند ـ چطور با هم آشنا و به هم علاقه مند شدند؟ علوی: مهدی خانواده ای سنتی و بازاری دارد. فکر می کنم او پریسا را در یکی از این دورهمی های مذهبی دیده و به او علاقه مند شده باشد. صمدی: من فکر می کنم پریسا در یکی از سفرهایی که از شهرستان به تهران داشته، گذرش به مغازه فرش فروشی پدر مهدی افتاده و آنجا با مهدی آشنا شد. بعد از آن شماره تلفنی رد و بدل شد و شروع کردند به صحبت و علاقه ای بین آنها به وجود آمد و این که چقدر عاشقتم و از این حرف ها و بعد مهدی پدرش را راضی کرد که به خواستگاری پریسا بروند و... فرهنگ و هنر علی رستگار
چهارشنبه 24 تیر 1394 ساعت 01:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها