تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833518558
مثل دندانپزشک سری به ریشه‌ها زدم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با پیام دهکردی، کارگردان نمایش «هیچ‌کس نبود بیدارمان کند» مثل دندانپزشک سری به ریشه‌ها زدم شاید شنیدن نام پیام دهکردی تداعی‌کننده یک بازیگر عرصه تئاتر باشد، هنرمندی که آثار تاثیرگذاری از خود به‌جا گذاشته است. اما او از جمله بازیگرانی است که در کارنامه هنری‌اش، کارگردانی نیز به‌چشم می‌خورد. کارهایی که برگرفته از دغدغه‌ها و پرسش‌های فراوان او نسبت به محیط و جامعه‌اش بوده است.
دهکردی معتقد است آنچه امروز به دست ما رسیده محصول عملکردمان در ادوار مختلف تاریخ است؛حال می خواهد به عنوان یک شهروند عادی باشیم یا به عنوان فرد سیاستگذار در حوزه فرهنگ. او این روزها نمایش «هیچ کس نبود بیدارمان کند» را با همراهی بازیگرانی چون فریبا متخصص، الهام پاوه نژاد، رضا مولایی، خاطره حاتمی، محمدرضا علی اکبری، عارفه لک، نیکی نصیریان، نیلوفر دربندی و آماندا موسوی در تئاتر باران روی صحنه دارد؛ نمایشی که بی شک انعکاس دهنده نگاه و تفکرات او نسبت به تاریخ، جامعه و فرهنگ است. بر این اساس گفت وگویی با این هنرمند داشته ایم که می خوانید:
علاقه شما به تاریخ از کجا نشات می گیرد؟ تاریخ، دغدغه همیشگی ام بوده دغدغه ای که در سال های اخیر به واسطه مصادیقی که در حوزه فرهنگ با آن روبه رو بودم، بیشتر شده است و مطمئن شدم اینها اشتباهاتی است که مکرر رخ می دهد. در واقع، اشتباهاتی که طی صد سال گذشته در حوزه فرهنگ رخ داده، 50 سال بعد هم تکرار شده و به همین ترتیب تا زمان حاضر پیش آمده است. ما هیچ گاه تلاش نکرده ایم حافظه تاریخی مان را فعال نگه داریم، به همین سبب اشتباهات مان تکرار شده است. در همه حوزه ها این گونه بوده است، هر کاری انجام می دهیم، سال بعد آن را نیز به همان شکل برنامه ریزی می کنیم و طی مسیر همان روند گذشته را ادامه می دهیم. علت این مساله به سبب آن است که حافظه قوی و فعالی نداریم گاهی حافظه مان به خواب می رود، گاهی ضعیف می شود و گاهی هم آن را به خواب می زنیم! بنابراین طبیعی است این پدیده ها به صورت مستمر رخ دهد. بروزشان نیز پر از خسارت و آسیب است، آسیب هایی که درست کردن آنها به هیچ عنوان کار ساده ای نیست و زمانبر خواهد بود. باور دارم که باید تاریخ را تکرار و واکاوی کرد وگرنه گشودن آن فقط یک فصل مرده است. باید ارزش آن را درک و مدام به آن مراجعه کنیم، عبرت بگیریم تا بتوانیم امروزمان را درست و آینده مان را بخوبی ترسیم کنیم. چرا دهه 30 را برای بیان داستان تان انتخاب کردید؟ آیا اتفاقات این دوره تاریخی دستمایه خوبی برای بیان داستان بود؟ سال 32 فضا ملتهب و جامعه پر از بی قراری بود، بنابراین بستر مناسبی برای آن است که درام خودش را بروز دهد. قصد وقایع نگاری، بازسازی آن سال ها یا انجام کار مستند را نداشتم، هدف این بود که درام بخوبی روایت شود و این مقطع زمان مناسبی بود. در کار قبلی ام به دهه 60 پرداختم، فکر کردم باز هم باید به عقب بروم و برخی مسائل را در گذشته دورتری جستجو کنم. شخصیت های داستان با توجه به تعلق داشتن آنها به دوران دیگر، بسیار امروزی و قابل لمس اند. همیشه کوشش کردم فرزند زمانه خودم باشم، این داستان متعلق به سال 32 است. اگر بخواهم درامی مربوط به یونان باستان را نیز به تصویر بکشم، کوشش می کنم حیات اثر در امروز باشد. زبان فارسی مورد تهدید و هجمه قرار گرفته است؛ واژگان فارسی در حال از بین رفتن است و کسی هم به داد آن نمی رسد. چرا باید اجازه دهیم این اتفاق شکل بگیرد؟ با قرار دادن این شخصیت ها پشت یک میز قصد داشتید قضاوتی میان تفکرات افراد مختلف داشته باشید؟ می توان چنین برداشتی هم داشت. تلاش کردم تمام جوانب را در نظر بگیرم، این که مخاطب بتواند قضاوت هایی داشته باشد که گاهی با آنچه در ذهن من بوده منطبق باشد. گویی آدم ها یکدیگر را به قضاوت می نشینند. چمدان های چوبی در این نمایش نشانه بسیار پررنگی است. چرا چنین طراحی را ایجاد کردید؟ تمام اجرا در یک جهان نظم یافته حرکت می کند و از دل اثر بیرون می آید. طراحی صحنه در ذیل همین معنا حرکت می کند. چمدان نمادی از دائم در سفر بودن نداشتن استقرار کامل و بی قراری است، گویی آدم ها همیشه در این جامعه چمدان به دست هستند. ما از اشتباهاتمان عبرت نگرفته و نخواسته ایم بنای جدید درستی بر پایه های محکم ایجاد کنیم، به همین دلیل این سردرگمی از گذشته تاکنون ادامه پیدا کرده و مدام تکرار می شود. زبان نمایش با آنچه مخاطبان می شناسند و به کار می برند فاصله دارد. با توجه به این مساله آیا ارتباط درستی میان تماشاگران با چنین واژگانی ایجاد می شود؟ زبان فارسی مورد تهدید و هجمه قرار گرفته است، به عنوان مثال زمانی که از فردی می خواهید کاری را انجام دهد، در پاسخ به شما می گوید من try می کنم! آیا در زبان فارسی کلمه تلاش یا سعی نداریم؟ واژگان فارسی در حال از بین رفتن است و کسی هم به داد آن نمی رسد. چرا باید اجازه دهیم این اتفاق شکل بگیرد؟ این نگرانی زبانی جزئی از پرسش های فراوان من است. یکی از تماشاگران در مورد کلمه «بی بی افتنگو» در نمایش دچار سوال شده بود، بعد از جستجو متوجه شد این واژه را به دخترهای کوچکی می گویند که می خواهند ادای بزرگ ترها را درآورند. زمانی که تماشاگر با چنین واژه هایی روبه رو می شود، واژگانی را که از یاد برده است دوباره می شنود و به یاد می آورد یا برای درک آن به دنبالش خواهد رفت. این نمایش با زبان سنگین آغاز می شود و هر چقدر جلوتر می رود، زبان آن صریح تر و نزدیک به گویش امروزی ما می شود. در صحبت هایتان به پرسش های بسیارتان اشاره کردید، با اجرای این اثر تا چه اندازه به این سوالات پاسخ داده شد؟ به بسیاری از پرسش هایم پاسخ داده است، پرسش هایی که بی شک هر سال به آنها اضافه خواهد شد؛ زیرا پرسشگری رکنی ثابت در روند زندگی من است. این نمایش با توجه به زمان و امکاناتی که در اختیار داشتم، پاسخگویی درخوری برای پرسش هایم بود. نمایش هیچ کس نبود بیدارمان کند در تئاتر باران، یکی از سالن های خصوصی اجرا می شود. آیا سالن های خصوصی می تواند پاسخگوی خوبی برای تئاتر ما باشد؟ گسترش تئاتر، حتی در یک مجتمع آپارتمانی در نفس خود، خوب است؛ به شرط آن که ساز و کار منسجمی داشته باشد. تئاتر در همه جای دنیا، به اشکال مختلف نیازمند حمایت است. تئاتر ما جوان و از قدمت صد ساله برخوردار است، این در حالی است که تئاتر خصوصی اروپا از پیشینه ای 500 ساله مکتوب برخوردار است. فاصله میان ما قابل مقایسه نیست. این اتفاق همان گونه که گفتم، با توجه به اهتمام دولت در گسترش آن اتفاق مبارکی است، اما تنها به زبان شدنی نیست. هر سالنی نیازمند حمایت، هزینه، تجهیزات، وام و برنامه ریزی است. اگر تنها تعداد آنها گسترش یابد به لحاظ آماری موفق بوده ایم، اما از لحاظ عملگرایانه با چالش بزرگی رو به رو می شویم. هر اثری نیازمند ابزار و تجهیزاتی است، صرف داشتن یک مکعب مستطیل کافی نیست و برای گونه های مختلف تئاتر شمولیت پیدا نمی کند. معتقدم کسانی که تصمیم به تاسیس چنین سالن هایی با توجه به شرایط کنونی می گیرند، ایثار می کنند. دولت باید بیشتر از قبل آنها را حمایت کند تا با آسیب مواجه نشوند و برای امرار معاش تن به هر رفتاری ندهند. از ابتدا سالن باران را انتخاب کرده بودید؟ نه، درخواست اجرا برای مجموعه های تئاتر شهر و ایرانشهر را داده بودم که امکان پذیر نشد. بعد از دیدن سالن باران و تصمیم به اجرا در این مکان، درخواست ایرانشهر پذیرفته شد، اما به قولی که به سالن باران دادم عمل کردم و در این تماشاخانه روی صحنه رفتم. امید است با توجه به استقبال گسترده مخاطبان از این نمایش آن را در سالن های دیگر پایتخت و سایر استان های کشور نیز اجرا کنیم. جـــام جــــم مهرانگیز قهرمانی
شنبه 13 تیر 1394 ساعت 02:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها