محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826517930
از خنده تا قهقهه؛ مساله این است
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: «من دیه‌گو مارادونا هستم»
از خنده تا قهقهه؛ مساله این است
تاریخ انتشار : سه شنبه 19 خرداد 1394 ساعت 19:06 | شماره خبر : 1971064593808689659 تعداد بازدید: 2
پ پ
کمدی درام بهرام توکلی یک اثر بشدت سرخوشانه جلوه‌گری می‌کند. یک فیلم زیادی شلوغ و پراز غوغا که هم می‌تواند کسل‌کننده باشد و هم این‌که خنده برلبان تماشاگر بنشاند. ولی تصور غالب این است که «من دیه گو مارادونا هستم» دیگر زیادی پردیالوگ و شلوغ و خسته‌کننده از کار درآمده است. با این همه توکلی نشان داده، می‌تواند در زمینه طنز کارهای شاخصی در آینده انجام دهد.
در من دیه‌گو مارادونا هستم؛ روایت زندگی دو نویسنده بی‌حال و کمتر موفق را شاهد هستیم که یکی از دیگری داستانکی دزدیده و دیگری در مقابل؛ برای احقاق حق خود؛ تصمیم به خودکشی و خودسوزی گرفته است. در مقابل نویسنده غاصب دزد متعهد می‌شود داستان زندگی نزدیکانش را نگاشته و به نویسنده دیگر بدهد. در این میان اما اتفاقات شلوغ و مسخره‌ای در زندگی خصوصی و فامیلی نویسنده اولی روی می‌دهد و آغاز ماجرا با عبور سنگی از شیشه منزل او شکل می‌گیرد. همه به جان هم افتاده‌اند و طی این جنگ و غوغا و بحران قرار است داستانک‌های طنز روایت شود؛ روایت‌هایی که گاهی قهقهه تماشاگر را باعث می‌شود و در ادامه گیجی و دلخوری‌اش را. برای همین است که تماشاگران فیلم «من دیه‌گو مارادونا هستم» یا تا آخر فیلم نشستند و از دیدن آن لذت بردند یا این‌که شلوغی فیلم را تحمل نکرده و همان ده دقیقه اول از سالن سینما بیرون زده‌اند... نقش نویسنده سارق را سعید آقاخانی و نویسنده قربانی را صابر ابر بازی کرده است و همین‌جا بگویم بازی آقاخانی طبق معمول متوسط روبه بالا و بازی صابر ابر طبق روال این سال‌ها واقعا بد است. در این میانه بازی بقیه بازیگران از گلاب آدینه گرفته تا سایر نقش‌های مکمل نظیر بابک حمیدیان و جمشید هاشم‌پور قابل‌قبول از کار درآمده است و این مهم اصلی‌ترین امتیاز فیلم است. یک کمدی سرخوشانه با بازی‌های استاندارد و خوب. فیلم بهرام توکلی را باید در قالب یک اثر سرخوشانه کمدی این روزهای سینمای ایران بررسی کنیم و البته با توجه به سابقه کارگردان. توکلی هر چند در فیلم اولش یعنی «اینجا بدون من» خوش درخشید؛ اما در دو فیلم بعدی خود شدیدا درجا زد. «بیگانه» و «آسمان زرد کم‌عمق» آثار نازلی بودند که هم منتقد و هم تماشاگر را راضی نکردند. اما چرا «من دیه‌گو مارادونا هستم» متفاوت‌ترین و شاید بهترین کار توکلی است؟ اول این‌که در حال و روز زار این سال‌های سینمای کمدی ایرانی از مثلا فیلم «چارچنگولی» تا «رخ دیوانه» تماشاگر تقریبا می‌دانست چه می‌خواهد ببیند و توقعی از داستان نداشت. توکلی بدون این‌که پز روشنفکری بدهد یا ادعایی در فیلم در این باره داشته باشد؛ آمده و یک داستان زنده به همراه چندین داستانک طولانی روایت کرده که حداقل پایان‌بندی خوبی هم دارد. گرچه برخی صحنه‌ها و دیالوگ‌ها حقیقتا روی اعصاب است. فیلم، متن خوب اما دیالوگ‌های فزاینده‌ای دارد و طبیعتا به سبب همین دارای اضافات است. بازیگر زیادی مخل هر فیلمی است. حال در نظر بگیرید که بهرام توکلی از عمد هم «من دیه‌گو مارادونا هستم» را شلوغ و سنگین و درهم و برهم ساخته، اما سوی دیگر ماجرا حوصله و طاقت تماشاگر هم هست. از منظر دیگر؛ معناشناختی برخی کاراکترهای «من دیه‌گو مارادونا هستم» برای برخی می‌تواند سیاه‌نمایی جلوه‌گری کند. در فیلم دو خواهر می‌بینیم و خواهر‌زاده‌های آقاخانی را و چندین فامیل دیگر که یکی از دیگری مشکل‌دارتر و البته بحرانش خنده‌دار‌تر است. با این همه داستان دو خواهری که چشم ندارند همدیگر را ببینند و هم‌خون‌هایی! که به خون هم تشنه‌اند کمی تا قسمتی منطقی نیست؛ حتی اگر فیلم بی‌تعارف یک اثر کمدی صرف سرخوشانه هم باشد و هیچ ادعای روشنفکری هم نداشته باشد. از سوی دیگر بقیه ماجراها بامزه و حقیقی از کار درآمده است؛ یعنی برخی اداها و جفنگ گفتن‌ها حقیقت‌گویی است و تماشاگر احساس می‌کند که ماجرایی واقعی می‌بیند که مابه ازای عینی دارد. با این‌که کل ماجراها توهم و فکر و خیال است، فیلم توکلی روایت همین جنگ توهم و خیال و اتفاقا صبرها و مداراهای مرسوم است. در «من دیه‌گو مارادونا هستم» اصلا قرار نیست مناسبات و قول و قرارهای زندگی رنگ و بوی آبرومندانه و واقعی داشته باشد. فیلم، کنایه‌های کمی تا قسمتی فرهنگی و سیاسی هم دارد. در پایان فیلم ابر از نحوه مرگ چهار نفر از شخصیت‌هایی که آقاخانی نوشته خوشش نمی‌آید و تقاضای بازنویسی و اصلاح دارد و تکیه‌کلام‌ها در باره سیاست‌های فرهنگی و سینمایی دولت است. در مجموع «من دیه‌گو مارادونا هستم» یک فیلم کمدی سرخوشانه بسیار سطحی اما دارای صداقت است. مهدی تهرانی / قاب کوچک (ضمیمه شنبه روزنامه جام جم)
تاریخ انتشار : سه شنبه 19 خرداد 1394 ساعت 19:06 | شماره خبر : 1971064593808689659 تعداد بازدید: 2
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 160]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها