محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830163957
-هیچ جای دنیا تئاتر با گیشه سر پا نیست
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
ایرج راد، مدیرعامل خانه تئاتر: هیچ جای دنیا تئاتر با گیشه سر پا نیست تئاتر در کشور ما هنر مهجوری است. کمبود سالن و امکانات و متمرکز شدن آن در پایتخت و گرفتاری‌های مالی هنرمندان این عرصه فقط گوشه‌ای از تنهایی تئاتر به‌شمار می‌آید. برخی این مسأله را به دلیل خاص بودن این هنر و اندک بودن مخاطبانش میدانند، برخی دیگر حمایت نکردن دولت از تئاتر را مسبب این مهجوریت میدانند.
با وجود این، کم نیستند هنرمندانی که در این عرصه به فعالیت مشغولند و هر ساله نیز به تعداد آنها و فارغ التحصیلان دانشگاهی اش افزوده می شود. این خیل هنرمندان عاشق و کم توقع که به اذعان بیشترشان تنها عشق و علاقه به تئاتر انگیزه اصلی شان برای فعالیت در این عرصه است، خواسته هایی دارند که سال هاست چشم انتظار برآورده شدنشان هستند. آنها امیدوارند که با آمدن مدیر جدید اداره کل هنرهای نمایشی شاید بخشی از این خواسته ها محقق شود. برای اطلاع از چند و چون این خواسته و انتظارات هنرمندان تئاتر در سال جدید، گفت وگویی با ایرج راد، مدیرعامل خانه تئاتر انجام دادیم که در ادامه می خوانید. سال گذشته اغلب گفت وگوها و سخنرانی های شما و همکارانتان با انتقاد و گلایه همراه بود، برای آغاز گفت وگو خیلی کوتاه شاه بیت این گلایه ها چیست و به ادامه نیافتن آن در سال جدید چقدر امید دارید؟ سال گذشته کمبود امکانات مالی و تعمیر برخی از سالن های تئاتر شهر محدودیت زیادی برای اهالی تئاتر ایجاد کرده بود. گروه هایی هم که موفق به اجرای نمایش شدند، بیشتر هزینه ها را از طریق گیشه تأمین کردند تا یارانه و این گونه آنها بر اساس انگیزه های درونی و با اتکا به نیروی خودشان نمایش هایی را روی صحنه بردند که باید به همه آنها خسته نباشید گفت. کار کردن در شرایط فعلی با کمبود امکانات و بودجه کار بسیار دشواری است و اهالی تئاتر با از خودگذشتگی چراغ تئاتر را روشن نگه می دارند. امیدوارم سال 94 برخلاف سال گذشته سالی خوب و پربرکت برای اهالی تئاتر و همه مردم این مملکت باشد. آنچه در سال 94 باید به آن توجه کرد این است که حرکت باید با برنامه صورت گیرد. حرکت بی برنامه و جسته و گریخته راه به جایی نخواهد برد. امیدواریم با کمک خانه تئاتر و نشستی که با مسئولان و مدیران دلسوز این عرصه خواهیم داشت بتوانیم به برنامه ریزی مشخصی دست یابیم. تاکنون نشست یا دیداری با مسئولان داشته اید؟ در همان هفته اول تعطیلات دیداری با آقای جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد و آقای شفیعی، مدیر اداره هنرهای نمایشی داشتیم. در این دیدارها قرار شد جلسات برای برنامه ریزی در این حوزه شکل بگیرد تا بتوانیم برنامه های هدفمندی را برای کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت دنبال کنیم و در این میان به نیروهای تئاتری در کشور، امکانات و بودجه مورد نیاز آنها در نظر گرفته شود. منظورم این بود که نشست ها و جلسات در صورتی نتیجه می دهد که براساس واقعیت های موجود تئاتر تصمیم های اساسی گرفته شود. خب ما باید یک ارزیابی از نیروهای تئاتری موجود در کشور به صورت آماری داشته باشیم. از سوی دیگر، باید به امکان سنجی قابلیت های نمایشی در کشور توجه شود تا بدانیم افزون بر امکانات موجود از چه چیزهایی می توان استفاده کرد. بر این اساس می توان برای وضعیت حاضر برنامه ریزی کرد یا به قول شما تصمیم اساسی گرفت. در خود خانه تئاتر نیز جلساتی برای ارزیابی این مسائل نداشتید؛ به صورتی که پیشنهاد های مشخصی ارائه کنید؟ بله ما پیش تر هم صحبت هایی در این زمینه داشتیم و پیشنهادهایی نه تنها برای تهران، بلکه حتی برای شهرستان ها ارائه داده ایم. دقیقا یکی از مهم ترین مسائل تئاتر این است که هنر نمایش خیلی متمرکز در تهران است. بله، ما نباید از شهرستان ها غافل شویم، تئاتر که تنها مختص به تهران نیست. باید تئاتر بر اساس نیازهای هر منطقه و هر استان با توجه به نیروهایی که در آن منطقه وجود دارد، در سراسر کشور فراگیر شود. این امر نیاز به هماهنگی و برنامه ریزی دارد تا بتوان به صورت جامع و پیشرونده حرکتی را به وجود آورد. البته این مسأله بسادگی هم اتفاق نمی افتد. تئاتر یک کار گروهی است. تا زمانی که گروه شکل نگیرد تئاتر معنا و مفهوم پیدا نمی کند. با گروه است که تئاتر می تواند آینده ساز باشد. گروه هم نیاز به امکاناتی دارد تا بتواند به صورت مستمر و منسجم کار کند. در این صورت است که گروه با هنرمندان و دیدگاه هایی که دارد برای خود مخاطبانی جذب می کند. در این صورت است که تئاتر تماشاگر بیشتری برای خود دست و پا می کند. اطلاع رسانی یکی دیگر از مسائل مهمی است که کمتر مورد توجه قرار می گیرد. مردم به صورت کافی از همین اجراهایی که در سالن های معدود ما روی صحنه می رود، مطلع نمی شوند. همچنین، نیاز به تفکیک گروه ها نیز احساس می شود، به صورتی که جایگاه های گروه های آماتور، دانشجویی، حرفه ای و... شناخته شود. سالن ها تعاریف خود را داشته باشند تا انتظارات مخاطب مشخص باشد که وقتی به دیدن اجرایی می رود بداند با چه گروه و سالنی روبه رو خواهد شد. اگر این تفکیک ها وجود نداشته باشد تماشاگر دچار آشفتگی و سردرگمی می شود. نقد تئاتر هم از دیگر مواردی است که نباید از نظر دور داشت. باید افرادی که در این حوزه توانمندی دارند، مردم را در جریان کم و کیف کارهایی که روی صحنه است قرار دهند و ارزش ها و مسائلی را که در آن آثار وجود دارد، بیان کنند تا مردم با نگاه عمیق تری به دیدن آثار بیایند. به هر ترتیب، همه باید دست به دست هم دهیم تا اوضاع نابسامان کنونی تئاتر را سر و سامان دهیم. به ضرورت فراگیری تئاتر در سراسر کشور اشاره کردید. خانه تئاتر طرح مشخصی در این زمینه پیشنهاد داده است؟ ما طرحی را با عنوان «31 کارگردان» ارائه داده ایم تا از طریق 31 کارگردان در مراکز استان های کشور به ترویج تئاتر بپردازیم. بر این اساس، کارگردان های باتجربه هر استان که یا در خود آن استان یا تهران فعالیت دارند، در مرکز استان نمایشی را به صحنه می برند و آن نمایش در تهران و دیگر استان ها نیز اجرا می شود تعاملی هم بین گروه ها و استان های مختلف صورت می گیرد. البته این طرح جزئیات مفصل دیگری نیز دارد، که توضیح آن از حوصله بحث ما خارج است. یکی دیگر از مسائلی که فعالان حوزه تئاتر از آن گلایه دارند بحث امنیت شغلی است؛ آیا برنامه ای در این خصوص دارید؟ اگر می خواهیم از امنیت شغلی در این حوزه صحبت کنیم نخست باید به تئاتر به عنوان یک شغل و حرفه و هنری که هنرمندانش باید از این راه گذران زندگی کنند باور داشته باشیم. آنچه در خانه تئاتر از سال ها قبل به عنوان قرارداد تیپ و کف دستمزدها عنوان شده، تلاش ما با هدف سامان دادن به این مسأله بود. قرارداد تیپ به مدت کوتاهی اجرا شد ولی متأسفانه باز به دلیل مشکلاتی که وجود داشت، این تلاش هم عقیم ماند. باید به این مسأله نیز دوباره توجه کرد. به هر حال، قرارداد بر اساس قانون مبنای هر کاری است و قرارداد مشخصاتی از قبیل موضوع، مدت و مبلغ دارد که کاملا باید تعریف شود. آیا تئاتر ما نباید تلاش کند که به لحاظ مالی مستقل از دولت به حیات خود ادامه دهد یا با همکاری بخش خصوصی فعالیت کند؟ تا آنجا که من اطلاع دارم در هیچ جای دنیا تئاتر نتوانسته هزینه هایش را از گیشه تأمین کند و همواره به تئاتر برای ادامه بقا کمک می شود. این کمک ها در هر جا به شکل متفاوتی ارائه می شود، برای مثال سالن در اختیار گروه های نمایشی قرار می گیرد. بر اساس این کمک ها تئاتر پابرجا می ماند و بقیه مسائل خود را از گیشه تأمین می کند. اشاره کردید اطلاع رسانی در عرصه تئاتر ضعیف است. به نظر شما در شرایطی که تئاتر یک هنر فاخر شناخته می شود و مخاطبان خاص خود را دارد، اختصاص هزینه برای اطلاع رسانی چه کمکی می تواند به تئاتر کند؟ نقش تلویزیون در این میان بسیار حائز اهمیت است. تلویزیون می تواند در معرفی تئاتر نقش بی بدیلی ایفا کند. چرا از شبکه های فراوانی که روز به روز هم به آنها افزوده می شود، تئاتر تلویزیونی نمایش داده نمی شود؟ باید از رسانه تلویزیون حداکثر استفاده را کرد. تئاتر تلویزیونی صرفا به معنای کاشتن دو دوربین در صحنه و اجرای نمایش نیست. حتی بسیاری از کارهایی که شبکه های ما پخش می کند جزو آثار تئاتر تلویزیونی محسوب می شوند. برای مثال آثاری که از داستان های آگاتا کریستی ساخته شده است یا ارتش سری که یک نمایش تلویزیونی بود و با استقبال زیادی روبه رو شد. تلویزیون زمینه های جذابیت زیادی را برای تئاتر به وجود می آورد. امیدوارم صدا و سیما در این زمینه اقدامی صورت دهد تا حداقل هفته ای یک نمایش از شبکه های مختلف تلویزیونی پخش شود که این موضوع، هم در ارتقای دانش و فرهنگ جامعه مؤثر خواهد بود و هم به ایجاد شغل برای هنرمندان تئاتر می انجامد. کمیل انتظاری / گروه فرهنگ و هنر
پنج شنبه 10 اردیبهشت 1394 ساعت 02:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها