تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833281299
نگاهي به فيلم «دو خواهر»
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: جام جم آنلاين: اغلب آثار هنري لايههايي دارند كه ميتوان با كشف آنها، لذت ديدن اين آثار را دوچندان كرد. فيلمهاي سينمايي نيز از اين قاعده مستثنا نيستند و گاهي مطالعه يك يادداشت كوتاه درخصوص يك فيلم مي‌تواند مخاطب را به كشف تازه‌اي درباره آن اثر برساند و براي او لذت تماشاي فيلم را دوچندان كند. البته اين مساله رابطه‌اي دوطرفه است؛ يعني سازنده فيلم سينمايي بايد نكاتي را در اثر خود بگنجاند تا مخاطب عادي و حرفه‌اي بسته به شناختي كه از سينما دارد، با ديدن آن فيلم به كشف تازه‌اي درباره اثر برسد. در برخي فيلم‌ها همه چيز آنقدر رو است كه امكان هيچ توضيحي باقي نمي‌ماند. در برخي فيلم‌ها نيز فيلمساز آنچنان به پيچيده‌گويي مي‌پردازد كه حتي ده‌ها صفحه نقد نيز نمي‌تواند گرهي از فيلم باز كند و آن فيلم خاص هميشه و در همه حال اثري مبهم و پيچيده باقي مي‌ماند. اما فيلم «دو خواهر» كه اين روزها در سينماهاي تهران و شهرستان‌ها در حال نمايش است، قاعده تازه‌اي را در سينما به وجود مي‌آورد؛ قاعده‌اي كه به عنوان يك روزنامه‌نگار سينمايي هرقدر تلاش مي‌كنم تا آن را كشف كنم، به نتيجه خاصي نمي‌رسم و انگار يك بي‌قاعدگي محض بر كل فيلم حاكم شده است. در همين ابتداي يادداشت مي‌گويم كه فيلم «دو خواهر» يك اثر ابتدايي و ساده سينمايي است. از آن نوع فيلم‌هايي كه جوانان كشور در گوشه و كنار مملكت با دوربين‌هاي آماتوري مي‌سازند و حالا انگار يك تهيه‌كننده قديمي در اوج خامي و كم‌تجربگي و فراموشي تمامي قواعد سينمايي اين تجربه را اين بار در اصفهان به ثبت رسانده است. كارگردان فيلم تهيه‌كننده است؛ ولي در كارگرداني اين فيلم حتي ويژگي‌ها و قواعدي را كه افراد عادي در فيلمبرداري از تولد، عروسي، پيك‌نيك و... رعايت مي‌كنند هم رعايت نكرده است. فيلم محصول يك كار تيمي است و با حضور گروه كثيري از بانكي‌ها در پست‌ها و موقعيت‌هاي گوناگون ساخته شده است. نمي‌توان تماشاي اين فيلم را به كسي توصيه كرد، چون واقعا نمي‌توان مخاطبان سينما را آنقدر آدم‌هاي ساده‌لوح فرض كرد كه از تماشاي چنين فيلمي خوششان بيايد. البته يك ويژگي جالب توجه دارد و آن هم اين است كه مي‌تواند هر مخاطب علاقه‌مند به سينما را از اين هنر متنفر كند. اگر به اين نتيجه‌گيري شك داريد، كافي است بخش‌هاي ديگر اين يادداشت را بخوانيد. داستان اين فيلم درباره جواني به نام امير است كه بي‌جهت پولدار است و از خودرويي گرانقيمت، دفتري در حاشيه زاينده‌رود اصفهان و يك منشي شيك و مودب برخوردار است، اما براي گذران زندگي مجبور است با رفتن به سراغ خانواده‌هايي كه عزيزان خود را از دست داده‌اند، تابلوهاي نقاشي دوست دست و پاچلفتي خود را به آنها به عنوان آخرين وصيت آن مرحوم قالب كند. در چنين شرايطي است كه روزي به طور اتفاقي با دختري به نام مينا كه 2 بار از شوهرش طلاق گرفته، آشنا مي‌شود. اين آشنايي مانند تمامي روابطي كه يك طرف آن بازيگري به نام «محمدرضا گلزار» قرار دارد، قرار است به ازدواج ختم شود. در اين ميان، همسر سابق او كه فردي متعصب و غيرتي است نيز وارد داستان مي‌شود. او مخالف ازدواج همسر سابقش است؛ اما مشكل به همين جا محدود نمي‌شود. خواهر مينا كه يك استاد دانشگاه است نيز به داستان وارد مي‌شود و بدون مقدمه از امير متنفر مي‌شود؛ اما امير عاشق او مي‌شود و براي اين‌كه دل او را به دست بياورد، خود را برادر دوقلوي امير جا ميزند و اين استاد دانشگاه كه از حداقل هوش و ذكاوت برخوردار است، با تغيير عينك اين جوان خوش‌تيپ مي‌پذيرد كه او برادر دوقلوي همان جواني است كه او از وي متنفر است. در بسياري از فيلمهاي سينماي ايران، صحنه‌هايي وجود دارد كه در آن همه چيز عادي است و اتفاق عجيبي در فيلم رخ نمي‌دهد؛ اما در كمتر فيلمي ميتوان ميزان زيادي بي‌مبالاتي را ديد كه تا اين اندازه آزاردهنده باشد. در فيلم هيچ لحظه و موقعيتي نيست كه مخاطب را شگفت‌زده كند. بازيگران هدايت درستي نشده‌اند و حتي فراموش مي‌كنند در برخي موقعيت‌ها راكورد بازي خود را حفظ كنند، مثلا الناز شاكردوست در برخي صحنه‌هاي فيلم بشدت متكي به بازي با دستانش است؛ اما در برخي مواقع مخاطب را از اين قابليت شگفت‌انگيز محروم مي‌كند و كاملا عادي مي‌شود! چنين سهل‌انگاري‌هايي در سينما تا حدود زيادي نتيجه اتفاق‌هايي است كه در پشت صحنه يك فيلم مي‌افتد و معمولا نشان مي‌دهد عوامل پشت صحنه دغدغه چنداني براي ساخت يك فيلم سينمايي نداشته‌اند و به همين دليل زماني كه كارگردان از هدايت بازيگران غافل بوده، ديگر عوامل نيز از جمله دستيار كارگردان، فيلمبردار و... نيز هوش و حواس خود را از دست داده‌اند و توجهي به كار خود نداشته‌اند! «شخصيت‌پردازي» نيز نكته ديگري است كه ميتوان چند كلمه درباره آن صحبت كرد. حتي نمي‌توان در فيلمفارسي‌ها نيز آدم‌هايي تا اين اندازه بي‌هويت پيدا كرد. اين‌كه زني توانايي اداره يك كارخانه را داشته باشد و بعد از 2 بار جدايي نتواند تفاوت يك شياد را با مردي محترم تشخيص دهد و اين‌كه يك استاد دانشگاه در چشم به‌هم‌زدني عاشق جواني قدبلند و موبلند شود و حتي متوجه نباشد كه او در دانشگاه تدريس نمي‌كند همه و همه نشان مي‌دهد موضوعي به نام شخصيت‌پردازي در اين فيلمنامه، هيچ جايگاهي ندارد. به همين دليل است كه در فيلم، هر كاري و هر چيزي عادي جلوه مي‌كند و با منطق داستان جور درمي‌آيد. مثلا شوهر سابق مينا در سكانسي كه امير داخل اتومبيل او پنهان مي‌شود، با وجودي كه بالاي سر اتومبيل همسر سابق خود ايستاده، متوجه حضور مردي غريبه داخل خودرو نمي‌شود. به نظر مي‌رسد اين شخصيت علاوه بر مشكل رواني، مشكل بينايي نيز داشته است كه كارگردان فراموش كرده در سكانسي مراجعه اين شخصيت به دكتر چشم پزشك را به تصوير بكشد. نمي‌توان تماشاي اين فيلم را به كسي توصيه كرد، چون واقعا نمي‌توان مخاطبان سينما را آنقدر آدم‌هاي ساده‌لوح فرض كرد كه از تماشاي چنين فيلمي خوششان بيايدشگفتي‌هاي دو خواهر به همين جا محدود نمي‌شود. مثلا حضور نيكي كريمي كه در چند سال اخير در كسوت كارگرداني روشنفكر در سينماي ايران ظاهر شده و فيلمهاي تاويل‌برانگيز ساخته در اين فيلم يكي از عجايب روزگار است. كاش اين بازيگر به اين سوال پاسخ دهد كه چه چيزي در اين فيلم وجود داشته كه حاضر به ايفاي نقش در آن شده است و اساسا چگونه با كار ارتباط برقرار كرده است؟ در صحنه‌اي از فيلم وقتي نيكي كريمي وارد دفتر امير مي‌شود، در كمتر از يك دقيقه از حضورش در دفتر اعلام مي‌كند كه با تابلوهاي نقاشي او ارتباط برقرار كرده است، حال آن كه ارتباط برقرار كردن حاصل تامل و تعمق است و حتي اگر عشق چشمان آدمي را كور هم كرده باشد، باز نمي‌تواند در يك نگاه با يك اثر هنري ارتباط برقرار كند! صحنه ديگري را به ياد بياوريد كه امير و مينا و خواهرش در حياط در حال خوردن شام هستند و ناگهان همسر سابق مينا با خودرويي كه معلوم نيست چطور اجازه ورود به خانه را پيدا كرده، اما از همه جاي آن آتش مي‌بارد، وارد مي‌شود تا همسر سابقش را غافلگير كند. جالب اين‌كه براي اين شام عاشقانه كه امير مهمان اين خانواده است، خانواده مينا با آن همه ثروت و مكنت، فقط برنج، مرغ و نوشابه دارند و فراموش كرده‌اند چنين شام عاشقانه‌اي حداقلي از تشريفات را نياز دارد! در بخشي ديگر از فيلم، وقتي امير داخل استخر مي‌افتد و لباس‌هايش خيس مي‌شود، از خواهر مينا مي‌خواهد اگر لباسي به اندازه او در خانه وجود دارد، به او بدهد. نيكي كريمي مي‌گويد فقط لباس‌هاي پدر خدابيامرزش است. در صحنه بعدي و با ورود اين شخصيت‌ها به رستوران مي‌بينيم كه امير، كت مخمل و شلوار جين پوشيده است. صرف نظر از اين‌كه چگونه پدر خدابيامرز خانواده از نظر سايز با امير يكسان است، اين مساله مبهم مي‌ماند كه چطور پيرمردي سن و سال‌دار از نظر سليقه هم با گلزار شبيه بوده است و لباس‌هايي يك جور داشته‌اند! فيلم براي اين‌كه به مخاطب خيلي هم خوش نگذرد، گره‌هاي مختلفي را در خود قرار داده كه يكي از آنها جايي است كه خواهر مينا، ازدواجش با برادر دوقلوي امير را به بعد از ازدواج امير و خواهرش موكول مي‌كند! به هر حال نبايد به مخاطب خيلي خوش بگذرد و او بايد كمي دچار چالش شود! البته از دل چنين چالشي، اين فكر نيز به ذهن مخاطب خطور مي‌كند كه شايد امير بخواهد همزمان با هر دو خواهر ازدواج كند! اين بخش از فيلم يكي از شاهكارهاي مميزي سينماي ايران است و معلوم نيست چگونه و با چه ترفندي از زير دست مسوولان اداره كل نظارت و ارزشيابي ارشاد در رفته است و كارگردان اين فيلم چه تمهيدي بلد بوده كه ديگر كارگردان‌هاي فيلمهاي جدي و اجتماعي توقيف شده از وجود آن بي‌خبر بوده‌اند؟! مشكلات فيلم تنها به صحنه‌پردازي‌هاي عجيب و غريب آن محدود نمي‌شود. فيلم پر از جملات بي‌ربط و بي‌منطق است. مثلا در جايي از فيلم يكي از دوستان پدر مي‌گويد: «آخ كمرم! ديگه نمي‌تونم برقصم»! معلوم نيست اين جمله از كجا آمده و منطق بيان آن چيست؟ در جايي ديگر امير موقع خداحافظي با دوستان پدرش مي‌گويد: خداحافظ بچه‌ها! چرا بايد جواني مانند امير، دوستان پدرش را كه حداقل دو برابر او سن دارند، با عبارت «بچه‌ها» مورد خطاب قرار دهد؟ اين‌كه چرا در گالري امير بايد تختخواب باشد يا اين‌كه چرا در فيلم، هيچ‌گاه اثري از قانون و نماينده آن ديده نمي‌شود و شخصيت‌هاي قلچماق فيلم بسادگي هر كاري كه دلشان مي‌خواهد را انجام مي‌دهند از پرسش‌هايي است كه به هر ذهن سالمي مي‌رسد و البته پاسخي براي آنها در فيلم پيدا نمي‌شود.« اين ديگه چيه؟ چي مي‌خواي درباره اون بنويسي»؟ اين را فردي كه در سينما كنارم نشسته، از من مي‌پرسد. براي اين مخاطب عادي چه توضيحي بايد داد كه چنين فيلم‌هايي چگونه ساخته مي‌شوند، مجوز مي‌گيرند و راهي پرده سينماها مي‌شوند؛ اما فيلمهاي جدي ديگر يا هيچ‌گاه اكران نمي‌شوند يا اين‌كه شرايط اكران آنها به گونه‌اي رقم مي‌خورد كه تنها حداقلي از مخاطب را پيدا مي‌كنند؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 728]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها