تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835996381
تنازع عشق و فاشيسم
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
تنازع عشق و فاشيسم ترجمه: مرجان گلستاني گزارش کارگرداني «پيروزي» (Vincere) ساخت مارکوبلوکيو پيروزي بر اساس زندگي همسر اول بنيتو موسوليني ساخته شده و بازيگراني چون جيووانا متزوجيورنو در نقش آيدا دلسر و فيليپو تيامي در نقش بنيتو موسوليني در آن حضور دارند. اين فيلم ايتاليايي به کارگرداني مارکو بلوکيو که با دنيلا سيسلي در نوشتن فيلمنامه مشارکت کرد در بيست و دوم مه 2009 براي ارائه در جشنواره کن حاضر شد. پيروزي تنها فيلم ايتاليايي حاضر در جشنواره فيلم کن 2009 به شمار مي آمد. اين فيلم، داستان غم انگيز آيدا دلسر، متخصص زيبايي جواني است که رابطه عاشقانه اش با بنيتو موسوليني زندگي اش را دگرگون مي کند. موسوليني پس از آشنايي با راشل گيدي وي را رها کرده و پرونده زندگي او در يک تيمارستان در سال 1942 بسته مي شود. موسوليني مي کوشد تمام مدارک اين ازدواج را محو سازد، اما دلسر مدارک ازدواجشان را مخفي کرده و نمي گذارد دست موسوليني به آن برسد، مدرکي که هرگز پيدا نشد. بلوکيو همه تلاش خود را به کار بسته تا مصيبت دلسر در اين عشق را به درست ترين شکل بر پرده آورد. در صحنه هاي اول فيلم، دلسر در جلسه جامعه گرا حاضر شده و بحثي پيرامون وجود خدا بين او و موسوليني در مي گيرد که به شکايتي مي انجامد، اما در صحنه بعدي بدون مبادله يک کلمه از او اطاعت مي کند. در تئاتر، دلسر شيفته تماشاي موسوليني است. بعدتر دلسر همه داراي خود را شامل مغازه و آپارتمانش مي فروشد تا به موسوليني در راه اندازي روزنامه جديدش کمک کند. موسوليني بيشتر از هر چيز، عاشق جنگ و (جنگ! جنگ! جنگ! قطعه موسيقي و تصاويري بر پرده مي آيند) جاه طلبي هاي سياسي خشن است. فيليپو تيامي، بازيگر نقش موسوليني يک شخصيت صاحب سبک است که داستان عاشقانه اپرايي وسط فيلم زينت شخصيت او مي شود. موسوليني خيلي زود از پرده نقره اي محو مي شود، در اوج شکوه و درخشش پايين مي رود و پيروزي به افسانه اندوهناک شکنجه دلسر تبديل مي شود. او يک قرباني رنجيده تاريخ و تصور ديگران از او يک ديوانه ترسناک است، اما اين فيلم براي تشريح ديوانگي او نيست، در مورد حضور موسوليني در زندگي اوست ودر مورد ارتباطش با موسوليني مي گويد. وقتي دلسر از طرف موسوليني طرد مي شود دچار بحران شده و البته تحت نظارت جدي موسوليني اين داستان غم انگيز تا سال ها فراموش شده و در هيچ نوشته و کتابي حرفي از آن به ميان نمي آيد. جيووانا متزوجيورنو بازيگر نقش آيدا است. او در فيلم هاي يک بوسه آخر (2001) و آخرين تالار فرصت (2004) نيز بازي کرده است. مارکو بلوکيو و جشنواره کن سال هاست شيفته هم شده اند. آثار بلوکيو ويژگي هاي مورد پسند اين جشنواره را دارد. دوتا از تازه ترين کارهاي او، لبخند مادرم در سال 2002 و گرداننده عروسي در سال 2006 در اين جشنواره حضور يافتند. در سال 2007 او بر جري تمرکز کرد. حالا فيلمساز ايتاليايي بار ديگر به ميدان رقابت باز مي گردد و پيروزي به اين جشنواره راه مي يابد که تيرگي ها را از برخي جنبه هاي زندگي خصوصي موسوليني بر مي دارد. قبل از وقوع جنگ جهاني اول، ديکتاتور فاشيست آينده، يک سرباز ايتاليايي و يک جامعه شناس با حرارت است، او زندگي دوگانه اي را براي خود بر مي گزيند. در حالي که ازدواج کرده، معشوقه مي گيرد. دلسر مادر اولين پسر موسوليني بود، بنيتو آلبينو که او را شناخت و سپس تکذيب کرد. در سال هاي بعد از جنگ، وقتي موسوليني رئيس ايالت ايتاليا بود. آيداي جوان بي وقفه براي حق و حقوقش دادخواست به دادگاه ارائه کرد و به عنوان همسر قانوني او و مادر پسر ارشدش شکايت هايش را مطرح کرد، اما هميشه با بي رحمي از سر راه موسوليني کنار گذاشته شد، در حالي که بچه اش پسر رسمي موسوليني معرفي شد. بلوکيو نيات خود را در ساختن پيروزي اين طور مطرح مي کند: « من علاقمند به تاکيد و نمايش فساد رژيم فاشيست نبودم، اما خيلي تحت تاثير اين زن قرار گرفتم و امتناع کامل او از پذيرفتن هر نوع توافقي برايم جذاب شد. او مي توانست براي برگشتن به زندگي پر از سايه خود توافق کند، شايد فاشيست بخشنده پاداشي برايش در نظر مي گرفت، همان طور که در مورد معشوقه هاي ديگر موسوليني همين اتفاق افتاد. اما او آن را نپذيرفت. او مي خواست براي هويت خودش بجنگد و بر دعوي خود بماند. او نمي توانست خيانت اين مرد را به خود بقبولاند، کسي که از نامه هايش اين طور بر مي آيد که واقعا عاشقش شده بود و علاوه بر آن همه چيزش، همه دارايي اش را به او بخشيده بود.» اتفاق هاي مهم بايد با قدرت داستانگويي بالايي مطرح شوند تا درست و به جا در ذهن مخاطب جاي گيرند. مارکو بلوکيو در پيروزي، داستان کم تر شناخته شده بنيتو موسوليني با پسر و همسر اولش را از همين راه به تصوير مي کشد. اين يک فيلم پر هيجان است، تکه هاي درخشان از نمايش در ذهن مانده و فشار احساسي حاکم بر داستان، شخصيت ها و مسائل تاريخي هرگز فراموش نمي شود. اين يک داستان بزرگ و واقعي است که به تازگي براي ديگران روشن شده و پرده از اسرار آن افتاده است. در سال هاي بين ترنت 1907 و ميلان 1914، وقتي موسوليني به عنوان يک جامعه شناس بين مردم شناخته شده بود، با صداي بلند نظر خود را مبني بر عدم وجود خدا مطرح کرد. در جلسه ترنت، آيدا دلسر زيبا جذب جسارتش در آستانه جنگ جهاني اول، وقتي موسوليني از آرامش طلبي به جنگ طلبي تغيير موضع مي دهد، مي شود. تمايل آيدا به عوام فريبي چون او قابل لمس است، جايي که او تشنه اين شخصيت شده و موسوليني حريص قدرت است. در طول صحنه هاي رابطه عاطفي عميق آن دو، موسوليني نگاهش را خيره به جلو مي دوزد، گويي در حال درهم شکستن آينده است تا بر ترسش غلبه کند. وقتي آيدا همه دارايي اش را براي پايه گذاري اولين روزنامه معشوق خود حراج مي کند، يک فاشيست واقعي را در دامن مي پروراند. بلوکيو در يکي از خيره کننده ترين صحنه ها ظاهر مي شود، وقتي در سينما بين طرفداران و مخالفان جنگ آشوب به پا مي شود، در اين بين فيلم هاي اخبار جاري روز از زمينه جنگ و نوازندگي پيانو با اين صحنه ها همراه مي شود. در سال 1915 ، آيدا يک پسر به نام بنيتو آلبينو موسوليني دارد و يک مدرک ازدواج که گم شده، اما خيلي زود در مي يابد شوهرش با راشل گوئيدي (مايکلا سيسکن) ازدواج کرده است. پس از آن، موسوليني از آيدا فاصله مي گيرد و برايشان شرط مي گذارد که آيدا و پسرش از او فاصله گرفته و دور بمانند. در اولين مکان نزديک به خانه، در منزل خواهرش، آيدا دستگير شده و به يک بيمارستان رواني منتقل مي شود، جايي که با عصبانيت به موسوليني، پاپ و ديگران براي به رسميت شناخت ازدواجش شکايت مي کند. بلوکيو به طور متقاعد کننده اي آيدا را زني مورد آزار و در آستانه جنون نمايش مي دهد، اما همچنين کاملا از آن چه انجام مي دهد، آگاهي دارد. ديوانگي او هم بي پروا و هم اندوهبار جلوه مي کند؛ بدون کاهش شکوه موسوليني يا چنگ زدن بي پروا براي قدرت در همه ابعاد، بلوکيو به بررسي ريشه مشکل روحي آيدا مي پردازد و در دوره هاي سياسي، متن لحن تندي براي نمايش او در بي اخلاق ترين شکل ممکن بر مي گزيند. بلوکيو اتحاد موسوليني با واتيکان را خيلي روشن مطرح کرده و نشان مي دهد که اين حرکت از شخصي ملحد شروع شده و به حمايت قاطع پاپ مي انجامد که به بيرون انداختن آيدا و تکيه زدن موسوليني به صندلي قدرت ختم مي شود. موسوليني از سر غيب گويي، کشور را به جهتي نامعلوم برده و از دوستان کور خود بهره مي برد که اين اشاره دارد به داستان اخلاقي کوري عصاکش کور ديگر شود. بلوکيو در صحنه هايي مثل اپرا، به طور تئاتري، تماشايي، صميمي و چشمگير حضور مي يابد و از قطعات موسيقي، آواز، متون پاپي قرار گرفته بر تصاوير، حتي تندر و نور به عنوان ابزاري براي فضاي غير عادي اپرا استفاده مي کند. هم متزوجيورنو و هم بقيه بازيگران عالي هستند. بلوکيو، موسوليني را با همان شخصيت اندکي ترسناکش بر پرده آورده و متزوجيورنو، با اندوه فراوان در برابر ديدگان مخاطب قرار مي گيرد. او به شکلي زيبا برتر از راشل جلوه داده مي شود: لهجه او در مقابل لهجه دهاتي خشن راشل و هوش و ذکاوتش در برابر بلاهت او. آيدا يک زن ويران شده است که با قلم موي قدرت از هر قيدي رها شده است. موسيقي کارلو کريولي نيز نتيجه يک کار گروهي بزرگ است. او زمان زيادي را براي ساختن اين موسيقي صرف کرده و به درستي از آن استفاده کرده است: جامع و جسور، چنان که ذهن را به برخي قطعات هنري بزرگ در دوره طلايي هاليوود مي برد. بلوکيو مي گويد: «دو نيروي ظاهرا متناقض و دو شخصيت زماني در فيلم هست؛ جايي که موسوليني جوان به يک ديکتاتور تبديل مي شود و در نيمه دوم فيلم، ما مباحث مربوط به آينده را ترک کرده و به سمت نمايش ملودرام مي رويم. در حقيقت، بخشي از سنت فرهنگي ايتاليا، همين قسمت است که سال ها به غلط فراموش شده و به سخره گرفته شده است. آينده نگري که به اتحاد با فاشيسم مي انجامد، شکست خورده و از آثار نوشته شده در اين زمينه مي توان به آثار اومبرتوبوچيوني ، جياکوموبالا و کارلو کارا اشاره کرد. مي توان فرض کرد که امتزاج بين فيلم و تصاوير تازه مي تواند تعريفي از سبکي تازه ارائه کند. تصميم خطرناکي گرفته شد که پشيماني به بار نياورد: ما موسوليني جوان را تا عکس هاي واقعي از يک ديکتاتور حرکت داديم تا زمان را به جايي که داستان واقعي اتفاق مي افتد، ببريم.» برگرفته از: Cine Europe July 2009منبع: نشريه صنعت سينما ،شماره 85/س
#فرهنگ و هنر#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 665]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها