تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805482118
دایره همیشه دوبار زنگ میزند
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: دايره هميشه دوبار زنگ ميزند
اولين فيلم پريسا بختآور با رعايت چند نكته توانسته پرفروشترين فيلم اكران نوروزي باشد و بيشتر تماشاگران را راضي از سالن بيرون بفرستد و حتي بعضي‌ها را 2 يا 3 بار به تماشاي خودش بكشاند.اينها نكته‌هايي است كه براي مخاطب عادي سينما جذاب است؛ مخاطبي كه ويژگي‌هاي فني و تكنيكي چنين فيلمي شايد چندان برايش مهم نباشد.بازيگرهاي زيادي ميبينيم «دايره زنگي» يك لشكر بازيگر دارد كه همهشان معروفند – و اگر دايره زنگي همه اين ويژگي‌ها را داشت اما اين يكي را نداشت، فروش‌اش افت مي‌كرد – اما اين همه بازيگر نقش‌هايشان كوتاه است و اتفاقا همين كوتاهي نقش‌ها باعث شده تا در سكانسهاي كوتاهي كه دارند، حسابي مايه بگذارند؛ مثل حامد بهداد كه فقط چند ثانيه مي‌آيد، نقش جوان مشنگي را در كنار كوثري مي‌تركاند و مي‌رود، يا مهدي پاكدل (دايي محمد) كه در همان 2صحنه بازي‌اش به چشم آمد.تازه، از بازي راحت مهران مديري و صد البته از همزماني اكران فيلم با پخش سريال «مرد هزار چهره» هم نبايد گذشت؛ اتفاقي كه در فروش فيلم موثر بوده. ريتم تندي را شاهديم فيلم از همان اول با ريتم تندي شروع مي‌شود. معمولا دقايق اوليه فيلم ديدن در ايران به پيداكردن صندلي، بازكردن بسته‌هاي چيپس، پفك و پف‌فيل يا پيداكردن سوراخ پاكت آبميوه جهت فروكردن ني مي‌گذرد و مسئولان سينما هم بعد از 5 دقيقه كه فيلم راه افتاد و گرم شد، چراغ‌ها را خاموش مي‌كنند اما «دايره زنگي» يكهو شروع مي‌شود؛ با صحنه دزديده‌شدن پيكان و تقلاي صاحبش براي دنبال‌كردن سارق و اينها. دوربين تقريبا در تمام صحنه‌ها حركت مي‌كند و هميشه روي دوش فيلم‌بردار است. بختآور از تمام ظرفيت‌هاي يك مجتمع آپارتماني براي صحنه‌هاي فيلمش استفاده مي‌كند؛ مثل پاركينگ، راهرو و پشت‌بام. دايره زنگي، انفجار، سياهي‌لشكر، دكور و از اين‌جور چيزها ندارد اما در كل زمان فيلم، ريتم طوري طراحي شده كه حوصله آدم سرنمي‌رود. در دايره زنگي خبري از صحنه‌هاي تك‌نفره، پياده راه‌رفتن قهرمان‌ها و صداي موسيقي در پس‌زمينه و رمانتيك‌بازي نيست و فيلم هيچ‌جا از ريتم نمي‌افتد. زندگي خودمان است آپارتمان‌نشيني و فرهنگ آن يكي از اساسي‌ترين معضلات اين روزهاي خيلي از ماهاست. خيلي‌ها همسايه‌هاي چموشي دارند كه پيژامه‌شان را روي پشت‌بام پهن مي‌كنند، شارژ را نمي‌دهند و... و همه اينها در دايره زنگي هست. فرهادي و بختآور اكثر مشكلات آپارتمان‌نشيني را در فيلمشان جمع كرده‌اند. البته يك نكته منفي فيلم اين است كه در دايره‌زنگي ما تقريبا هيچ خانواده نرمالي نمي‌بينيم و همه مشكل دارند؛ مديري (رزاقي) مي‌خواهد يك‌جوري سر پدرش را گرم كند و برود سفر؛ شريفي‌نيا مثل هميشه دودوزه‌باز است؛ در خانواده خيرانديش اينها، پدر (عبدالله‌زاده) مثلا مذهبي است اما از بچه‌هايش خبر ندارد؛ زوج حيايي – خوش‌خلق هم كه به يك خانواده طبيعي نزديك‌ترند، با هم مشكل دارند و به هم شك دارند. نكته‌هايي كه بعدا دستمان مي‌آيد «ديدي باران كوثري، سكه‌ها رو هم بلند كرده بود؟» ؛«فهميدي اوني كه اول فيلم پيكان را دزديده بود باران كوثري بود؟»؛ لحظاتي بعد از پايان فيلم، در راهروي خروجي سالن اين‌جور عبارات به گوش مي‌رسد. دايره زنگي آن‌قدر نكته‌هاي ريز و ديالوگ‌هاي كوچك اما جالب دارد كه بعضي‌هايش را نمي‌شود با يك بار ديدن گرفت. براي همين بهتر است يا دسته‌جمعي فيلم را ديد تا هر كس گوشه‌اي از اتفاقات را بفهمد يا اينكه آن را چند بار ديد. شايد دايره زنگي براي ذائقه سهل‌طلب و آسان‌خواه تماشاگران ايراني، مقداري سخت هضم باشد اما خوش‌طعم است. غافلگير مي‌شويم يكي از مهم‌ترين ويژگي‌هاي فيلم، همين رودست خوردن بامزه آخر فيلم است. مطمئنا باران كوثري مناسب‌ترين انتخاب براي نقش اين دختر بوده. براي مخاطبي كه شخصيت‌هاي مثبت در ذهن او الي‌الابد مثبت و موجه‌اند و باران كوثري با شمايل و لحن معصومانه، يكي از تابلوترين نمونه‌هاي آنهاست، فهميدن اينكه در 100 دقيقه زمان فيلم، او با مظلوم‌نمايي و تحريك حس همدردي، سر قضيه تصادف ماشين پدرش كل ملت را سركار گذاشته و يك دله‌دزد است كه از تمام آپارتمان‌ها چيزي كش رفته، تكان‌دهنده‌ترين ضربه دايره زنگي است. بازي فوق‌العاده كوثري و جرأت او در شكاندن كليشه دختر خوب و دوست‌داشتني، غافلگيري بزرگ فيلم است.به خطوط قرمز نزديك مي‌شويم دايره زنگي بعضي لحظات و خطوط قرمزي دارد كه اكران نوروزي‌اش عجيب‌تر از خروج آن از جشنواره فجر بود. در اين فيلم، شخصيت اصلي (صابر ابر) يك نصاب ماهواره است؛ شغلي كه ماهيتا غيرقانوني است و خانواده‌هايي را ميبينيم كه بي‌پرده از ماهواره حرف مي‌زنند.پدر مديري هم يك سرهنگ خل وضع ضدانقلاب است كه از اينكه باد يك درخت را در خيابان انداخته خوشحال است و آن را به سلطنت‌طلب‌ها نسبت مي‌دهد و مي‌گويد: «اينها رفتني‌اند». بهاره رهنما هم وابستگي عجيبي به شبكه‌هاي آن طرف آب دارد و براي برگزاري كنسرت ترانه‌هايش سفره نذر مي‌كند. اين وسط بعضي سؤالات و حرف‌هاي باران كوثري هم فك آدم را پايين مي‌آورد. دايره زنگي نشان‌داد متوليان فعلي فرهنگي و سينمايي، برعكس آنچه از آنها نمايانده مي‌شود، مي‌توانند خطوط قرمز ساختگي را عقب ببرند.****دايره زنگي ياد آور فيلم اجاره نشين‌هاي مهر جويي استساخت فيلمي مثل «دايره زنگي» كار پرخطري است؛ فيلمي كه قبل از قصه‌پردازي قصد شخصيت‌پردازي دارد. درحقيقت اصغر فرهادي و پريسا بختآور ، سعي كرده‌اند به جاي تعريف‌كردن يك قصه جذاب، ما را با شخصيت‌هايشان سرگرم كنند؛ كار ي كه خوب از پس آن برآمده‌اند.«دايره زنگي» يكي از پرشخصيت‌ترين فيلم‌هاي سينمايي ما تاكنون است و كنترل اين همه شخصيت – آن هم بدون داشتن يك طرح داستاني واحد – كار بسيار طاقت‌فرسايي است؛ الگويي كه شايد بتوان استاد تمام‌عيار آن را رابرت آلتمن دانست. فيلم‌هاي آلتمن هم مثل همين دايره زنگي پر از شخصيت‌هاي مختلف و ريزقصه‌هاي متفاوت و جدا از هم است (مثل همين فيلم «برش‌هاي كوتاه» كه در دايره زنگي هم به آن اداي دين مي‌شود). اما از آلتمن گذشته، فيلم بختآور ما را بيشتر از هر فيلمي به ياد «اجاره‌نشين‌ها»ي داريوش مهرجويي مي‌اندازد؛ يك «اجاره‌نشين‌ها»ي دهه هشتادي تمام و كمال.اينجا هم مثل «اجاره‌نشين‌ها» هريك از شخصيت‌ها نماينده‌اي درست و حسابي از هم‌صنفانشان هستند و ساختمان بزرگ فيلم هم يك نمونه آماري محكم از جامعه – لااقل – تهراني. اگر در اجاره‌نشين‌ها مهرجويي توانسته بود با بهانه‌كردن مشكل مسكن، دغدغه‌ها، آرزوها و حتي اعتراضات ايراني‌هاي دهه 60 را به تصوير بكشد، فرهادي و بختآور هم توانسته‌اند با زوم‌كردن روي قضيه ماهواره، همان دغدغه‌ها و آرزوها را به تصوير بكشند. اما تفاوت بزرگ اجاره‌نشين‌ها و دايره زنگي و چيزي كه اجاره‌نشين‌ها را با اختلاف بسيار زيادي پخته‌تر و دقيق‌تر از دايره زنگي مي‌نماياند، به همان فرم روايت اين دو فيلم برمي‌گردد. مهرجويي در اجاره‌نشين‌ها آگاهانه يك طرح داستاني محكم را به‌عنوان اسكلت كارش انتخاب مي‌كند؛ به‌طوري كه شخصيت‌هاي فيلم به اين اسكلت محكم پيچ مي‌شوند و هركدامشان به‌طور فعال در پيشبرد داستان سهيم هستند. در حقيقت حذف هركدام از آنها به حذف قصه و در نهايت به حذف فيلم مي‌انجامد. اين‌طوري است كه ما در برخورد با فيلمي مثل اجاره‌نشين‌ها به اندازه سر سوزني هم احساس شلوغي نمي‌كنيم اما در دايره زنگي، جريان دقيقا برعكس اين ماجراست؛ يعني فيلم تنها براساس يك «بهانه» داستاني (و نه يك طرح بزرگ داستاني) شكل مي‌گيرد. در حقيقت مشكل ماهواره، تنها و تنها بهانه‌اي است براي سرك‌كشيدن‌هاي سرزده ما به زندگي ساكنان اين آپارتمان شيك بالاشهري. هرچند كه حذف اين بهانه داستاني، فيلم را مخدوش مي‌كند اما حذف شخصيت‌هاي فيلم كار چندان سختي نيست.با اينكه ابتدا گفتيم كه فيلمي مثل دايره زنگي اصولا قصد قصه‌گويي ندارد اما پاشنه آشيل فيلم هم درست همين‌جاست؛ جايي كه در بعضي از موارد، شلوغ‌بازي‌هاي اين همه شخصيت، كمي آزاردهنده و ناپخته به‌نظر مي‌رسد.حتي ارتباط شخصيت‌ها با هم در بعضي موارد بدون چفت و بست و تزئيني به‌نظر مي‌رسد؛ مثلا آشنايي حامد بهداد و باران كوثري (باتوجه به اينكه بهداد را در سكانس اول درحال اذيت‌كردن امين حيايي و خانواده‌اش ديده بوديم) بيش از حد تصادفي و از سر ناچاري به‌نظر مي‌آيد؛ يا حتي اصرار عجيب فرهادي به‌عنوان فيلمنامه‌نويس براي يكه‌خوردن ما از روشدن هويت اصلي كوثري به‌عنوان يك دزد، از جنسي است كه قطعا مربوط به اين نوع روايت نمي‌شود. اين نشانه‌گذاري‌ها و گره‌افكني‌ها و سپس گشايش‌ها درمورد شخصيت كوثري، مربوط به فيلمي كاملا داستاني است كه كوثري نقش اول آن باشد و تماشاچي لحظه به لحظه آن را تعقيب كند، نه فيلمي كه از همان باي بسم‌الله حالي‌مان مي‌كند كه تمام شخصيت‌هاي اين كار هم‌وزن هستند و هيچ‌يك به ديگري ترجيح ندارد. اما با همه اين حرف‌ها، دايره زنگي تجربه بسيار موفقي است؛ تجربه‌اي كه قبل از سواد، معلومات يا تسلط بي‌چون و چرا به سينما، يك دل شير مي‌خواست كه فرهادي و بختآور آن را داشتند و با همين دل شير اجاره‌نشين‌هاي دهه 80 را به ما هديه كردند.منبع : همشهري
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 362]
-
گوناگون
پربازدیدترینها