محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799388192
آيا شاد بودن گناه است؟
واضح آرشیو وب فارسی:آفتاب: آيا شاد بودن گناه است؟
سوال اصلي اين است كه آيا اسلام با لذت بردن انسان مخالف است؟ يا اين گرايش رياضت كشانه يك تمايل هندويي و مرتاضانه است؟ آيا آواز طرب انگيز و لذت بخش حلال نداريم؟ موسيقي و نمايش و پايكوبي فرح بخش نداريم؟
آفتاب: آيا تاكنون از خود پرسيده ايد كه در طول روز چه اندازه لذت مي بريد؟ آيا به تنوع شادي هاي زندگي و سطح آن انديشيده‌ايد؟ آيا تاكنون به مخاطرات نوشتن از شادي انديشيده ايد؟
شك نيست كه اگر كسي در فكر شادي باشد، پيش از هر چيز از مدار فرهنگ بيرون شناخته مي شود. بعد هم مبتلا به ابتذال فكري شناخته مي شود. اين برچسب ها كه توهين هاي مسلمي هستند كه سرنوشت محتوم كسي است كه از شادي و لذت بردن احساس كناه عميقي داريم . به ما گفته شده آنگاه كه در عذاب هستي در مورد عنايت خدا هستي . انگاه گريه مي كني بر سر مي زني و ضجه مي كني الطاف خداوند شامل حالت مي شود.
بسياري از ما در تمام هفته هايي كه پدر و مادر پيري داريم دنبال كارهاي خودمان هستيم پنجشنبه ها را براي انجام كارهاي خانه و جمعه را براي تفريح و مهماني و گشت و گذار مي گذاريم. اما اگر از بد روزگار همين پدر يا مادر پير از دنيا بروند هر پنجشنبه و جمعه ميعادگاه همه اعضاي خانواده بر سر مزار اينها منتقل مي شود.
در بسياري از شهرستانهاي ما گورستان ها به جاي پاركهاي عمومي تفرجگاه همه اهالي است. در زندگي آنچنان وابسته ايم كه اگر خواهري يا برادري به خانه بخت برود يا براي ارتقا سطح زندگي خود به شهر يا كشور ديگري برود هم خودمان هم پدر و مادرمان از يك چشم اشك مي باريم از يك چشم خون. اگر اين سفر به دنياي ديگر باشد كه درخواست مي كنيم گوري كنار آنها براي ما حفر كنند كه دسته جمعي از شر زندگي مشقت بار بعدي رها شويم اگر هم كمي آسوده باشيم و ماه ها سياه نپوشيم و مدتها بر سر نزنيم كه بي عاطفه و سنگدل شناخته مي شويم.
حالا اگر بگوييم رنگ مشكي در دين ما مكروه است كسي كه باور نمي كند! اگر بگوييم در اسلام مراسم عزا اين قدر مفصل نيست سوم و هفتم ندارد جشن مفصل و بخور بخور ندارد بازهم كسي باور نميكند اگر بگوييم پيامبر اسلام مي فرمود تا سه روز براي خانواده عذادار غذا ببريد چه جواب مي‌دهند؟
ما در ايران به مناسبت هر كس چنان جشن مفصلي به پا مي‌كنيم كه عروسي هاي ما نظير آنها را نمي بيند در مراسم عروسي هزار ملاحظه و مداقه را به جا مي آوريم. هم ميزبان حساب همه چيز را ميكند هم ميهمان دست آخر هم تعداد زيادي از مدعوين جشن عروسي نمي آيند كه از كادو دادن فرار كنند اما در برابر مراسم جشن مرگ ! را از نظر بگذرانيد: در اين مراسم همگان به خودي خود دعوت مي شوند همه وظيفه خود مي دانند كه بيايند و اغلب همه آشنايان و وابستگان دور و نزديك بر اساس وظيفه و محبت مي آيند. البته از آمدن ميهمانان در مراسم عزا شكايتي نيست سوال اينجاست كه چرا ما در مراسم عروسي اينقدر مهربان نمي شويم؟ مگر نه اين است كه حضور و دعاي خير ما مايه شادي و خوشبختي عروس و داماد است؟
تمامي جشنهاي ملي كنار گذاشته شده اند. ديگر نه جشن سده داريم نه جشن مهرگان نه در جشن چهارشنبه سوري نه در نوروز و سيزده بدر اجازه برخورداري از شادي را نداريم. در جشنهاي اسلامي وضع بهتر نيست.
راديو كه برنامه هاي شادي را قطع مي كند و حكايت و حديث
” به ما گفته شده آنگاه كه در عذاب هستي در مورد عنايت خدا هستي... “
قرائت مي كند در جلسات بزرگ كه دو انگشتي دست مي زنند آن هم با يك ملودي غمناك كه اگر نبيني حس مي كني كه جماعت به سينه زني مشغولند يك مداح نيز شعر مي خواند . گاهي هم گويندگان راديو و تلويزيون فرمايش مي كنند: امروز روز شادي است بخنديد شاد باشيد!يعني حلوا حلوا دهانتان را شيرين كنيد. آقا با حلوا حلوا كردن دهن شيرين نمي شود !
سوال اصلي اين است كه آيا اسلام با لذت بردن انسان مخالف است؟ يا اين گرايش رياضت كشانه يك تمايل هندويي و مرتاضانه است؟ آيا آواز طرب انگيز و لذت بخش حلال نداريم؟ موسيقي و نمايش و پايكوبي فرح بخش نداريم؟
اگر امور طرب انگيز و لذت بخش را در دايره بيهودگي ها و عوامل غفلت آور بشماريم سخني به صواب نگفته ايم. امروز تحقيقات نشان مي دهد كه توسعه و كسب شادي همزاد يكديگرند. اگر ما نتوانيم براساس تعاليم انسان ساز اسلام و به دور از تعصبهاي ملي و قومي بر افسردگي غلبه كنيم نمي توانيم به توسعه دست يابيم. و اگر اكتساب شادي را در حكم كليد شهر توسعه بدانيم نمي توانيم آن را بيهوده و غفلت آور بدانيم .
اظهار نظر در مورد اين سوالات البته در خور شان متخصصان مربوط است اما با يك نگاه كلي هم متوان دست كم بخشي از حقيقت را دانست. به نظر مي‌رسد كه اين گرايش عمومي ما به برپا ساختن مراسم باشكوه عزاداري در مقابل مسكوت گذاشتن تمامي جشنها و پايكوبي‌ها از محدوده كنترل و مخالفت دولت و برداشتهاي قشري فراتر مي رود و به بافت جمعيت
” حالا اگر بگوييم رنگ مشكي در دين ما مكروه است كسي كه باور نمي كند ... “
و لايه هاي اندوه در طول تلريخ انسان باز مي‌گردد.
پس از دوران اوج سلطنت هخامنشيان، انسان ايراني با ظلم و ستم و ابتذال شاهان و پس از آن حمله كذايي اسكندر مقدوني و سالها حكومت غاصبان سلوكيه روبه رو مي شود كه طبعا به لاكي از افسردگي فرو ميرود شايد از همين روزگاران است كه عزاداري هاي ما رونق مي گيرد. دورانهاي بعدي هم سودي نمي دهند حتي وقتي نوادگان -خود خوانده يا واقعي- هخامنشيان با نام ساسانيان براريكه قدرت تكيه مي زنند نيز درد ظلم وجور و تبعيض درمان نمي شود تا جايي كه «انوشيروان مثلا عادل » در يك روز سر هزاران تن را به جرم اعتقاد به يك گرايش مذهبي خاص گردن مي‌زند! در حقيقت هنگام حمله اعراب نيز ايرانيان افسرده و نا اميد از حكام ظلم وجور به اميد فرا رسيدن بهشت برادري و برابري اسلامي دروازه هاي ايران را به روي مسلمانان باز مي كنند. افول قدرت خلفا در ايران نيز با تاخت و تاز ها و برادر كشي ها متقارن است پس از آنها نيز حملات مغولان و تركان و افغانان و روسي ها و انگليسي ها و عراقي ها و ديگران تمام استعدادها و زمينخه هاي شادماني را در وجود مردم ايران دست كم شهرنشينان ما از بين برده است. من تاكيد مي‌كنم كه شهرنشينان بيشتر از روستائيان افسرده‌اند.
با اين توصيف و نظر به احكام اسلامي به نظر مي رسد كه خلق ناشاد و افسرده درخواست اسلام نيست . همچنانكه اسلام لباس سياه را نمي پذيرد و لباس سفيد را بر مي‌گزيند. اسلام
” شهرنشينان بيشتر از روستائيان افسرده اند. ... “
خنده و شادماني را بر گريه ترجيح مي‌دهد. اما چگونه رفتاركنيم و در لحظات شادمانه از خداوند غفلت نكنيم موضوع مهم و وظيفه بزرگي است بردوش معماران فرهنگ.
آيا واقعا همه ما بر اين باوريم كه اين همه برخوردهاي نادرست روزمره كه در سطح شهر و ادارات و تجارتخانه ها و مغازه ها صورت مي گيرد همه از سر كاستي درآمد ماهيانه و ناتواني مردم در گذران زندگي است؟ پس اگر اين چنين است چرا شما و ما هيچ كاسب جزئي را نمي بينيم كه با روي باز و شاد پذيراي ما باشد و سوال مارا بدون اخم جواب دهد؟ يا اگر مي بينيم آنقدر اندك شمارند كه آنها را خاص مي شماريم، آنها كه در آمد راضي كننده اي دارند ! از سوي ديگر ادب و شادي كارمندان هند و بنگلادش را چگونه توجيه مي كنيد ؟
به نظر مي رسد كه بسياري از ما آنقدر افسرده ايم كه خشمگين شده ايم و نمي دانيم چگونه اين خشم خود را تخليه كنيم. مي گويند براي تخليه خشم مي شود تنيس بازي كرد، مي‌توان مشت زني كرد در ورزشهاي رزمي هماورد طلبيد اما آيا همه ما فرصت و امكانات انجام اين ورزشهاي مفرح و بازي ها را داريم ؟
پس ما به جاي مشت زني در رينگ مربوطه در پياده روي محله خودمان دست به كار مي شويم ، آنقدر به اين و آن پيله مي كنيم كه بالاخره با يكي دعوا كنيم . اگر هم جزو طبقه فرهيخته باشيم كه مجادله و مرافعه را دون شان خود مي‌دانيم، لذا دچار زخم اثني عشر و معده و ورم روده و انواع آلرژي ها
” جامعه ما بايد پيرامون مولفه هاي شادي و سطوح آنها تعاريف مشخص و درستي داشته باشد . مسكوت گذاشتن مباحث پيرامون آن، تنها به گستردگي ابتذال كمك مي رساند . ... “
و سردردها و غيره مي‌شويم .
حال آنكه اگر به مردم ياد بدهيم كه چگونه شاد باشند كه با موازين اسلامي منافات نداشته باشند و دست كم به اندازه عزاداري هاي مراسم جشن و پايكوبي برقرار كنيم بخشي از اين معضلات حل خواهند شد و اين همه خشم فروخوردن مثل ذره ذره آب پشت سدهاي كينه جمع نمي شود.
چرا بايد اين همه همراهي و همنوايي ملي را نديده بگيريم و راهي براي ارضاء تكانه ها و غريزه هاي مردم پيدا نكنيم ؟ چرا بايد شادي اين مردم ، مورد نادري باشد و نظم شهر را برهم بزند؟ آيا چنين شادي رنگ خشم ندارد ؟ چرا بايد فرزندان پرتكاپوي اين ملت فرصت ابراز شادماني نداشته باشند كه به مواد افيوني روي آورند؟
تا چندي پيش ورزش قهرماني نيز ممنوع بود . چرا ؟ حالا كه ورزش قهرماني داريم قهرمان پروري هم داريم چه شده است؟ آيا از شمار متعهدان به پاسداري از انقلاب و ميهن كاسته شده است؟ آيا بد آموزي اخلاقي آنچنان كه ادعا مي شد پديد آمده است؟ به نظر مي رشد كه رسانه هاي فرهنگ ساز اگر به درستي تمام نيازهاي انسان را آنچنان كه اسلام در نظر گرفته است، ملحوظ كنند، هيچ فرد يا راديو يا تلويزيون بيگانه، خودي را ياري مقابله با انديشه درست آنها نيست.
نقل است كه هنگام ورود پيامبر به مدينه زنان و مردان كه در انتظار رسول الله به دروازه شهر مدينه آمده بودند هلهله مي‌كردند و آواز مي خواندند. يك اصحابي رسول خدا نزد مردم رفت و آنها را بازداشت، اما رسول الله مكدر شد و دستور داد كه مردم آسوده بگذرانند.
وقتي اين ملودي شادمانه و اصيل عربي – اسلامي را پس از صدها سال مي شنوم به اوج لذت مي رسم. چگونه مي توان چنين پيامبري را منادي ديني دانست كه طرب و فرح را ممنوع دانسته باشد ؟!
جامعه ما بايد پيرامون مولفه هاي شادي و سطوح آنها تعاريف مشخص و درستي داشته باشد . مسكوت گذاشتن مباحث پيرامون آن، تنها به گستردگي ابتذال كمك مي رساند .
آيا مي توان براي هر فرد يك مامور امربه معروف و نهي از منكر گماشت ؟ اگر معروفي را براي كسب شادي معرفي نكنيم، در حقيقت امربه منكر كرديم .
يکشنبه 3 آذر 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آفتاب]
[مشاهده در: www.aftabnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 130]
-
گوناگون
پربازدیدترینها