پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1850056936
شهر پسران
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > سینما - مهرزاد دانش ناصر رفایی را با فیلم «امتحان» شناختیم که چند سال قبل در جشنواره فجر به نمایش درآمد و اکران محدودی نیز داشت. متأسفانه فیلم دوم او، «دم صبح» را ندیده‌ام، ولی با توجه به این که فیلم «امتحان» او خاطره خوشایندی را در ذهنم به جا گذاشته بود، با رغبت و انتظار فراوانی به تماشای «خانه امن است» نشستم؛ به ویژه آن که در خلاصه داستان فیلم هم خوانده بودم داستان آن راجع به تعدادی نوجوان در مرکزی شبانه روی است که دغدغه‌های‌شان در کنار هم بافت کلی اثر را تشکیل می‌دهند و این کم و بیش همان روالی بود که در فیلم «امتحان» هم جاری بود: فیلمی درباره تعدادی دختر که در انتظار آزمون کنکور ورود به دانشگاه هستند و هر یک امیدها و آرزوها و معضلاتی دارند. اما متأسفانه فیلم «خانه امن است» انتظاری را که فراهم شده بود تأمین نکرد. برخی از دوستان این فیلم را شبیه به فیلم «گال» ساخته بیست و چند سال قبل ابوالفضل جلیلی می دانستند که البته با توجه به سن شخصیت های اصلی داستان و محیط شبانه روزی و کم و بیش محدودشان بی ربط هم نبود، اما به نظر می رسد فیلم در امتداد همان نگاهی قوام یافته است که فیلم «امتحان» را رقم زده بود. منتها تفاوت اساسی این جا است که در امتحان بین فرم و محتوا به شدت همخوانی و تناسب وجود داشت، ولی در «خانه امن است» تنها چیزی که به چشم نمی خورد همین تناسب و انسجام است. در امتحان سیالیت و رهایی دوربین که لا به لای جمعیت داوطلبان کنکور می‌گشت و بازیگوشانه برخی‌شان را انتخاب می‌کرد و بعد از مدت محدودی درنگ روی او سراغ گزینش دیگری و مکثی دیگر می‌رفت و در عین حال تقارنی هندسی نیز در این الگوی روایی چیده شده بود، ساختاری منظم و منسجم به اثر بخشیده بود، ولی در این جا توالی اتفاقات و سیر موقعیت ها تابع الگوی خاصی نیست و یک جور بلاتکلیفی روی کلیت آن سایه‌ای سنگین گسترانیده است. در عین حال جدا از بازی بد اغلب بازیگران که آکنده از تصنع است، خود شخصیت‌ها هم پردازش کاملی نشده‌اند و این در حالی است که به هر روی، فیلم دارد درام خود را روی شخصیت‌ها پیش می‌برد و لازم می‌نماید که ارتباطات بین ایشان قوام‌یافتگی بیشتری داشته باشد. البته فیلم خالی از لحظات و ایده‌های دیدنی و تأمل‌پذیر نیست، اما واقعیت آن است که چنین فضایی برای ناصر رفایی‌ای که با «امتحان» شناختیمش و رویش حسابی جدی باز کرده بودیم کم است. توانایی او بیش از «خانه امن است» می‌نماید.54
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-