محبوبترینها
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
بگ خرید تبلیغاتی راهی نوین برای معرفی برند شما
10 اشتباهی که ممکن است هنگام خرید هدایای تبلیغاتی انجام دهید
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1801768852
خودبیمارانگاری؟
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: خود بیمارانگاری یا هیپوکند ریا، در اصطلاح روان شناسی و روان پزشکی به شخصی اطلاق می شود که باوجود برخورداری از سلامت بدنی اما خود را بیمار می داند و همواره از دردهای فرضی شکایت می کند. این تصور خودبیمارانگارانه، زمانی بیماری تلقی می شود که حدود شش ماه از آغاز آن بگذرد و با وجود تأیید سلامت بدن توسط پزشک، شخص هم چنان بر بیمار بودن خود اصرار ورزد و درنهایت، ترس از بیمار بودن، شخص را مدام به کلینیک ها و درمانگاه های مختلف جهت آزمایش و تجویز دارو می کشاند که از آن به سندرم بیمار خیالی نیز یاد می شود. دو علت عمده ی این بیماری، یکی اضطراب می باشد و دیگری افسردگی و درمان آن نیز از طریق مشاوره ی روان شناسی و داروهای ضداضطراب امکان پذیر است. شخص خودبیمارانگار همیشه دچار یک نوع وسواس فکری و ترس از یک بیماری جدی است. افراد خودبیمارانگار، همیشه دچار این وسواس هستند که در مورد عملکرد بدن خویش، شک و تردید دارند و احساسات و عواطف طبیعی مانند ضربان قلب و عرق کردن و مسائل جزئی و غیرطبیعی هم چون آب ریزش بینی، یک گلودرد ساده و یا جوش ها و دمل های کوچک را نشانه ی شرایط بد بیماری خود می دانند. آنان حتی ممکن است روی یک سری اعمال مبهم و پیچیده تمرکز کنند. برای نمونه می گویند بدن مان خسته است یا دل مان درد می کند. یک شکل این اختلال، این است که افراد روی یک عضو خاص مانند کلیه ها و یا یک بیماری مانند سرطان تمرکز دارند و نسبت به آن، وسواس به خرج می دهند. با وجود جواب منفی این گونه آزمایشات، فرد مبتلا به این بیماری، هیچ توجهی به کم کردن اضطراب خویش ندارد و هم چنان با مراجعه ی مکرر، سعی می کند سلامت خود را باز یابد. از آن جایی که این گونه افراد به جای مراجعه به روان شناس، به دنبال راه هایی غیرمجاز هم چون مصرف قرص های گوناگون برای معالجه ی جسم خویش هستند، بنابراین نمی توان آمار دقیقی از این گونه افراد به دست داد اما نسبت شیوع آن بین زن و مرد، به یک اندازه می باشد. تشخیص بیماری هیپوکندریا، حدود شش ماه طول می کشد. افرادی که دچار این بیماری هستند، از اختلالات روانی دیگری نیز رنج می برند. دوسوم این افراد دارای افسردگی حاد، اختلال اضطراب، اختلال وسواس فکری- عملی و اضطراب فراگیر هستند. یک بیمار هیپوکندریاک ، ممکن است برای مدتی طولانی دارای علائم هیپوکندریا باشد ولی بعد از آن، ممکن است برای مدتی این علائم ناپدید شوند. به طور تقریبی حدود یک سوم این افراد به طور فزاینده ای بهبود پیدا می کنند. افرادی که از موقعیت اجتماعی و اقتصادی بالاتری برخوردارند، استرس و اضطراب شان با روش های روان شناسی، به راحتی قابل درمان است و افرادی که دچار خودبیمارانگاری هستند اما از سایر اختلالات شخصیت رنج نمی برند، ممکن است شانس بالاتری برای بهبود داشته باشند. ● ریشه ی این بیماری چیست و چگونه شروع می شود؟ هیچ کس به طور دقیق نمی داند چرا «هیپوکندریا» رشد می کند و توسعه می یابد اما عوامل بیماری وجود دارند که در این باره ایفای نقش می کنند. این بیماری در اوایل بزرگ سالی شروع می شود و نشانه های آن ممکن است برای نمونه بعد از بیماری جدی فردی که دوستش داریم و یا بعد از مرگ یک دوست صمیمی و یا اعضای خانواده رخ دهد. فشارهای روانی و استرس نیز ممکن است مزید بر علت باشد و یا وقتی که افراد درباره ی یک بیماری اطلاعات دقیق و کافی داشته باشند نیز ممکن است بر روی تفسیر آنان از علائم فیزیکی و نشانه های بیماری در خودشان اثر بگذارد و این در حالی ست که هریک از این موارد ممکن است جرقه ای برای شروع بیماری «هیپوکندریا» باشد. یک سری خلق و خوهای شخصیتی و ارثی نیز ممکن است فرد را آسیب پذیر کند. برای نمونه افراد عصبی ( خودمنتقد، درون گرا و خودشیفته) بیش تر مستعد خودبیمارانگاری هستند. این عقیده و باور که سالم بودن مساوی است با این که فرد هیچ درد و ناراحتی نداشته باشد، ممکن است فرد را به یک نتیجه گیری اشتباه وادار کند که عملکردهای بدن را به عنوان علائم و نشانه ی بیماری قلمداد کند. این قبیل افراد به طور معمول، آستانه ی تحمل پایین تری نسبت به دیگران دارند بنابراین احساسات درونی را که دیگر افراد ممکن است حتی آن ها را احساس نکنند، به درستی درک و لمس می کنند. ● عوامل تشدیدکننده ی خودبیمارانگاری عواملی که باعث می شوند شخص خودبیمارانگار با وجود آن که پزشک از سلامت او اطمینان حاصل کرده، به نگرانی خویش در مورد بیماری ادامه دهد، عبارتند از: ۱) عوامل فیزیولوژیک: شامل احساسات فیزیکی هستند که موجب می شوند شخص فکر کند بیمار است. نه تنها زمانی که پزشک می گوید آنان بیمار نیستند، آن احساس از بین نمی رود، بلکه گاهی آنان بدتر نیز می شوند. برای نمونه اضطراب، بسیاری از علائم فیزیکی را نشان می دهد که شامل افزایش ضربان قلب، تغییر در سیستم تهویه ی بدن، تنگی نفس، احساس خفگی، درد سینه و یا گیجی، دید تار، آشفتگی و جوش ها می باشد. از دیگر علائم می توان به افزایش تعرق بدن، دهان خشک و اختلال در عملکرد هضم غذا، سفت شدن ماهیچه ها (که ممکن است در اثر درد، لرزش و خستگی به وجود آید) اشاره داشت. هرقدر که بیمار نسبت به سلامت خود حساسیت نشان دهد، این علائم بیش تر بروز می کنند و موجب می شوند که بیمار نیز به عقیده ی خویش پای بندتر شود. ۲) عوامل ادراکی: شامل این مسأله می شود که چگونه بیمار در مورد مسائل مربوط به سلامت خویش فکر می کند. وقتی اضطراب بیمار زیاد می شود، او به دنبال اطلاعات برای تصدیق و یا رد کردن ترس خود می گرد د و سعی می کند فکر کند بیمار می باشد تا این که سالم و این درحالی ست که او بیمار نیست. ۳) عوامل رفتاری: افراد دچار خودبیمارانگاری، هر نوع شک و شبهه ای را در مورد سلامت خویش به عنوان ناسازگاری درنظر می گیرند. آنان می خواهند اطمینان حاصل کنند که بیمار نیستند و اگر پزشک به آنان تضمین ندهد، به دنبال راه های دیگری می گردند و در آخر، راهی را در پیش می گیرند که موجب اضطراب شان می شود. برای نمونه کسی که فکر می کند ورزش کردن موجب سرطان کلیه می شود، از انجام آن اجتناب می ورزد و هیچ گاه متقاعد نمی شود که ورزش کردن، برا یش سودمند است. ● درمان خودبیمارانگاری «هیپوکندریا» به طور معمول ممکن است توسط مراقبت های اولیه ی یک پزشک عمومی که از یک روان شناس مشورت می گیرد، مورد معالجه قرارگیرد. اولین قدم این است که مطمئن شوید هیچ گونه احساس فیزیکی مانند بیماری، جراحت و... وجود ندارد. بیمار باید در مورد اختلالاتی مانند افسردگی، اضطراب و وسواس، با استفاده از روان درمانی و سپس دارودرمانی، مورد معالجه قرارگیر د. aftab.ir پایگاه اینترنتی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1245]
-
گوناگون
پربازدیدترینها