نويسنده: جيمز بنزاس آينده اقتصادي آمريكا

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نويسنده: جيمز بنزاس آينده اقتصادي آمريكا
خبرگزاري فارس: ما شغل هاي خود را از دست مي‌دهيم، خانه هايمان را از دست مي دهيم، فرزندان‌مان را در جنگي بي‌پايان از دست مي‌دهيم و اكنون، بسياري از ما مي‌رويم كه آرامش روان خود را نيز از دست بدهيم! بعضي از ما آنقدر مسن هستند كه مصيبت‌ها و بدبختي‌هاي دوران ركود بزرگ را بخاطر آورند، ركود بزرگ ديگري در راه است.
جريان اصلي مطبوعات درباره ي اظهارات سناتور باراك اوباما در رابطه با "ناراحتي ها و تلخ كامي هاي" شهروندان شهرهاي كوچك آمريكا تفسير و تغيير ارايه مي دهند.

حقيقت اين است كه، من بر اين باورم كه اغلب آمريكايي ها با دلايلي خوب و محكم در حال حاضر "ناراحت و تلخ كام" اند. مي توانيم با اين مطلب شروع كنيم كه نتيجه ي دو دور اخير انتخابات رياست جمهوري در آمريكا، نه به واسطه ي آراء عموم بلكه از طريق توطئه هاي مرموز و ترفندهاي كثيف دستگاههاي احزاب سياسي تعيين شد. در ابتدا اجازه دهيد اصطلاح "ناراحت" را بررسي كنيم.

بر طبق معيار خوشحال نبودن، ناراحت بودن را مي توان در جايگاهي وراي "نااميدي"، "سرخوردگي" و "استيصال" يافت. اين اصطلاحات در سالهاي اخير در جامعه آمريكا با دلايلي خوب و محكم عادي شده اند. اما در حاليكه اوضاع و شرايط كاري ايالات متحده كماكان رو به بدتر شدن است، و در حاليكه به نظر نمي رسد كسي از دولتمردان واقعا اين مطلب را بداند و يا اهميتي دهد، ما قطعا و مطمئنا "مستأصل" شده ايم. در عين حال، ناراحت بودن نشانه ي تسليم نيست.

در انتخابات سال 2000، برنده (بوش)، همان فردي كه به ما قول داد كه "يك متحد كننده، نه يك جدا كننده" باشد، دست به اتخاذ سياست هايي زد كه بزرگترين شكاف ها را در ايالات متحده از زمان جنگ هاي داخلي، و نه بين ايالت‌هاي آمريكا بلكه بين طبقات مردم ايجاد نمود.

بلافاصله پس از انتخاب، او شروع به انتخاب "دشمنان" در سراسر جهان نمود، دشمناني كه ما شهروندان آمريكايي بايد نسبت به آنها آگاه بوده و از آنها بترسيم.(1)

پس از بمب‌گذاري مركز تجارت جهاني براي بار دوم كه بسيار موفقيت آميز انجام شد، او با حمله به افغانستان كه بنظر مي رسيد پايگاه رهبري آنها (دشمنان) باشد، بلافاصله كشور را غرق در جنگي تمام عيار عليه "دشمني" نامنظم و پراكنده نمود.

در حاليكه به نظر مي رسيد كه ما برنده ي جنگ در افغانستان هستيم، اگر چه كارهاي زيادي ناتمام باقي مانده بود، بار ديگر دستگاههاي تبليغاتي هراس آفريني ما را درباره ي دشمن قسم خورده ي ديگري بمباران نمود، به ما گفته شد كه ديكتاتور عراق، آماده است تا هر لحظه با تسليحات اتمي به ما حمله كند. هنگامي كه ما به عراق حمله كرده و اثري از "تسليحات كشتار جمعي" نيافتيم، به ما گفته شد كه گروه مخوف القاعده در آنجا بود و ما مي بايست آنها را نابود مي كرديم (بعدا معلوم شد كه صدام حسين از القاعده متنفر بود و ما هم اثري از آنها پيدا نكرديم)، سپس ما مي بايست به "ايجاد دموكراسي" مي پرداختيم و كشتن تقريبا يك ميليون نفر از شهروندان غيرنظامي عراقي، چند هزار نفر از سربازان آمريكايي را نيز به كام مرگ مي‌فرستاديم. اكنون به ما گفته مي شود كه ممكن است در اينجا (عراق)، به اندازه ي طول عمر يك يا دو نسل بمانيم چرا كه عراق كشوري است به طور طبيعي قبيله اي و پر از دشمنان فرقه اي و ديگر اين كه آنها نمي خواهند يك كشور متحد باشند. (در ضمن، به همين علت پس از اين كه انگليسي ها عراق را ترك كردند، آن كشور به دست يك ديكتاتور بي رحم سپرده شد.)

رئيس جمهور مدام به ما مي گويد كه اقتصاد ما در حال عبور از يك "مقطع سخت و دشوار" است و ما بايد اين مسئله را قورت داده و هضم كنيم و اين در حالي است كه شغل‌هاي ما (به دليل ارزان بودن نيروي كار) به خارج از مرزها اعزام مي‌شوند، خانه‌هاي ما توسط بانك ها به دليل عدم پرداخت اقساط ضبط مي‌شوند، و به علت فقدان توجهات پزشكي، فرزندان و سالمندان ما بي‌دليل مي‌ميرند.

آن كساني كه هنوز شغل دارند، براي رفت و آمد به محل كارشان دو برابر هزينه مي‌پردازند و قيمت خرده فروشي كالاها به علت افزايش هزينه ي حمل و نقل به كارخانه ها و گمرك و يا مغازه ها، مي روند تا سر به فلك بكشند.

در عين حال، خدايان نفتي به واسطه ي سودهاي كلان بادآورده شان، وراي تصور آدمي ثروتمند مي شوند و جهان در مسير پايان يافتن سوخت قرار مي گيرد.

اخيرا ما از حقيقت ديگري آگه شديم و آن اين كه در عراق، بيش از نيروهاي رسمي نظامي آمريكايي، مزدوران اجير شده وجود دارند.(2)

"بازسازي" عراق، كه بدون برگزاري هر گونه مناقصه اي به آنها تعلق مي گيرد، سودهاي كلان را به جيب خود مي ريزند.

شركت كلاگ، براون و روت، يكي از شركت هاي سابق "هاليبرتون" لطف نموده و با پرداخت دستمزدهايي در حد يك برده، به كارگراني كه از سراسر جهان جمع آوري كرده اند، غذاهاي فاسد و آب هاي آلوده را براي سربازان ما تأمين مي كنند. ما اصلا نمي دانيم تا كنون چه تعداد از اين به اصطلاح "استخدام شدگان غيرنظامي" در عراق جان خود را از دست داده اند، به گمان من علت اين است كه جان آنها اهميتي ندارد.

در عين حال، رهبران القاعده ديگر در افغانستان نيستند بلكه از مرز عبور كرده و وارد پاكستان شده اند اما ما نمي توانيم وارد پاكستان شويم چرا كه رهبران ما به ما مي گويند كه "پاكستان دوست ماست". بهرحال، طالبان، اين سازمان "افراطي" براي بازگرداندن آن كشور به شيوه هاي كهن و سنتي حاكميت و تحت قوانين قبيله اي، با ما مي جنگد. پرويز مشرف، اين رهبر تشريفاتي كه بدست ما به قدرت رسيد، آنچنان مورد تنفر مردم پاكستان است كه در پايتخت كشور عملا يك زنداني است و حتي در آنجا هم فقط با محافظين مسلح به اين سو و آن سو مي رود.

براي شهروندان كشوري كه تا چند سال پيش، چون "نگين الماس بر صحنه جهان مي درخشيد"، مشاهده ي اين كه ما در سراسر جهان آنچنان مورد تنفريم كه تنها با پرداخت پول كافي مي توانيم براي خود "متحد" پيدا كنيم، تحولي عظيم است. و بله، ما مشكل پول هم داريم. كل هزينه ماجراجويي بوش تا ابديت بر فرزندان و نوه هاي ما تحميل شده است و دلار آمريكا در بازارهاي جهاني ديگر يك مزيت محسوب نمي شود.

توريست هاي از سراسر جهان مي توانند براي يافتن قيمت هاي ارزان و شيرين به مغازه هاي ما در اينجا بيايند اما در مقابل، آمريكايي ها نمي توانند در جستجوي خواسته هاي خود باشند چرا كه آنها پولي در بساط ندارند!

ما شغل هاي خود را از دست مي دهيم، خانه هايمان را از دست مي دهيم، فرزندان مان را در جنگي بي پايان از دست مي دهيم و اكنون، بسياري از ما مي رويم كه آرامش روان خود را نيز از دست بدهيم! بعضي از ما آنقدر مسن هستند كه مصيبت ها و بدبختي هاي دوران ركود بزرگ را بخاطر آورند و ما احساس مي كنيم كه، در حاليكه تاريخ خود را تكرار مي كند، ركود بزرگ ديگري در راه است. چنين به نظر مي رسد كه هربرت هوور هم درباره ي درد و رنج مردم عادي آمريكا نگران نبوده و تمام هم و غم او نيز در پي منافع خودش بود.

هنگامي كه خشكسالي جهاني و كمبود مواد غذايي به مرزهاي آمريكا رسيد، ايالات متحده عملا نابود شد. اكنون ما در روزنامه هاي درباره ي شورش هاي غذايي و كمبود در ديگر كشورها مطلب مي خوانيم و دانشمندان هشدار مي دهند كه قحطي و خشكسالي در راه است. من چيزي درباره ي سناتور باراك اوباما و ايالت پنسيلوانيا نمي دانم اما درباره ي آمريكا مي دانم و ما نه تنها ناراحتيم بلكه، در حاليكه مقامات و نمايندگان منتخب ما كه نسبت به قسم هايي كه خورده اند و اعتمادي كه ما به آنها داريم، خيانت مي ورزند، به شدت خسته و متنفريم.

ما به شدت عصباني هستيم و بيش از اين تحمل نخواهيم كرد.

* استاد دانشگاه بينگهامتون نيويورك
--------------------------------
1 . گفته ي زير از افلاطون جالب توجه است: يك ظالم هميشه بدنبال ايجاد جنگ يا فتنه است تا بدين ترتيب مردم خواهان يك رهبر شوند.
منبع: كتاب جمهوري.
2 . اشاره ي نويسنده به شركت هاي خصوصي تأمين امنيت از جمله بلك واتر است. اگر چه به طور رسمي شمار نيروهاي آمريكايي در حدود 160000 نفر اعلام شده است اما اندكي بيش از اين تعداد هم در قالب شركت هاي خصوصي امنيتي در عراق حضور دارند كه براي پيمانكاران و يا ديگر چهره هاي سياسي، اقتصادي آمريكايي تأمين امنيت مي كنند. بنابراين در عراق امروز در حدود 350000 نفر از نيروهاي نظامي آمريكايي در قالب نيروهاي ارتش و شركت هاي خصوصي حضور دارند.
.............................................................................................
منبع: مركز اسناد انقلاب اسلامي
سه شنبه 7 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 173]