محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798191042
خبرنگاری که با کارشناسان سازمان ملل به هور هویزه رفت
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: خبرنگاری که با کارشناسان سازمان ملل به هور هویزه رفت تهران - ایرنا - «علی اکبر قاضی زاده» خبرنگار پیشکسوت خبرگزاری جمهوری اسلامی(ایرنا) از جمله خبرنگارانی بود که در بهمن سال 62 کارشناسان سازمان ملل را برای تهیه خبر، به هور هویزه همراهی کرده است.
قاضی زاده می گوید، یکی، ادعا داشت، «هرکس در سرزمین در حال جنگ زندگی کرده، برای تمام عمر جنگ زده است.» حرف است دیگر.
غیر از رادیو وتلویزیون، در آن زمان روزنامه های اطلاعات، کیهان، جمهوری اسلامی و رسالت همه در مورد خبر و گزارش و تحلیل و ...، چشم به تلکس خبرگزاری ایرنا داشتند.
تمرکز در کار اطلاعرسانی در زمان جنگ هم نه اختراع ماست و نه ما چیزی به آن افزودیم، در تمام کشورهای در حال جنگ، اجازه اثرگذاری آزاد بر افکار عمومی را نمیدهند.
بنابراین تمام بار خبری جنگ برای مطبوعات بر دوش ایرنا بود؛ در سه شیفت و در انواع سطح ها: برای پنج مقام تراز اول(پنجگانه)، برای مسوولان ارشد( ویژه) و تلکس خبری، به سه زبان فارسی، عربی و انگلیسی؛ به علاوه تعداد بیشماری جزوههای تحلیلی به صورت نامرتب ولی همیشگی، بولتنهای خبری سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و البته جنگی.
بچههای ایرنا تمام رادیوهای مهم و تلکسهای خبری مهم دنیا را بررسی و ترجمه می کردند.
ایرنا در تمام شهرهای ایران و در 12 پایتخت بزرگ دنیا نمایندگی داشت.
نزدیک به 20 تلکس چی - فقط در نوبت صبح - متنهای خبری و گزارشی را ماشین می کردند تا آماده ارسال شود.
تحریریه ایرنا، در طبقه پنجم ساختمان روبروی دو راهی یوسف آباد، کانون این همه انبوه کار در سه نوبت کار بود... دارم طلبکاری میکنم؟ باور کنید نه!
بیشتر روزها هر نفر باید سه یا چهار کار خبری را پوشش میداد نظیر اعزام نیرو از عشرتآباد، سخنرانی سرتیپ ظهیرنژاد در دانشگاه شریف و مصاحبه مطبوعاتی دریابان شمخانی و... .
بسیار شب ها تا آخرین مطلب را تحویل میدادم، برای خانه رفتن در خیابان وسیله پیدا نمی شد.
مأموریت به مناطق جنگی زیاد پیش میآمد. جنگ به اندرون مردم چنگ انداخته بود و می کشید. میکشید و میدرید.
یک بار قرار بود عملیاتی در غرب - نزدیک اشنویه و کوه دیانه عراق - به فرماندهی شهید «آبشناسان» در گیرد، از خبرگزاری من و مرحوم «علی سنجری» و یک عکاس رفتیم.
شب، در یک جلگه خوابیدیم؛ در پناه یک تپه و تا صبح یا از زیر گوش ما توپ شلیک کردند یا از آن طرف میریختند و زیر گوش ما منفجر میشد.
اول صبح قرار شد به مقر فرماندهی برویم، جلگهای سرسبز را در نظر آورید با خاک اخرایی، چادرها و سنگرها در پناه بلندیها، کنار هم برپا بود.
یک جاده باریک هم پیچ میخورد و بالا میرفت، ماشین ما از این باریکه راه ناهموار زوزهکشان بالا میرفت به جایی رسیدیم که تمام آن جلگه در چشمرس ما قرار گرفت، «بغدادی» راننده ما یک باره ترمز را کشید و بیرون پرید.
پایین که پریدم، تازه توانستم بیست، سی هواپیما را از همه انواع، بالای سر؛ به همین نزدیکی ببینم، آنقدر نزدیک که میشد نوشته کف هواپیماها را خواند.
ما چهار دست و پا خود را لای سنگ و صخره کشیدیم و از آنجا دیدیم که آن جلگه را چگونه دارند میآشوبند.
بغدادی گفت: نامردها مثل اینکه با ما پدر کشتگی دارن! الآنه که هواپیما رو پارک کنن با فانوسقه دنبال ما کنن!
سنجری روانشاد دو ساعتی بعد به یاد من آورد: اگر نیم ساعت دیر کرده بودیم دیگر از ما هیچ نشانی نمیماند ما حتی برگه مأموریت هم نداریم که بعدها کسی بتواند ادعایی کند!
یکبار هم وقتی از بلندیهای «الله اکبر» مریوان بر میگشتیم، «سوخو» ها مثل گروهی زنبور در وسط یک دره به کاروان ما حملهور شدند که یک عکس ناب از آن راهزنی و سرآسیمگی باقیست.
چگونه باید آن همه وحشیگری انسانی را باور کرد؟
عراق، سراسیمه از پیشروی بچهها، خجالت را کنار گذاشت و بشکههای شیمیایی را به میان پیشروندگان و مدافعان انداخت.
تمام شهر اهواز را مجروح شیمیایی پر کرد؛ حتی جایگاه نشستن در استادیوم تختی را.
بعضی را با بدنی که تاول جای خالی باقی نگذاشته بود، به تخت بسته بودند می دانید چرا؟ آن بچههای خوب خدا دچار خارش شدید در تاولها بودند و میترسیدند خود را مجروح کنند.
** امدادگری که خاک های آوار را می جوید
در مقر سپاه پرسیدند: چه کسی انگلیسی میداند؟ و به من نگاه کردند.
کارشناس نروژی سازمان ملل میخواست اجزای یک موشک کار کرده و تهی شده را اندازه بگیرد، کمک من هم در حد گرفتن سرِ متر نواری یا خواندن عددها بود.
یک باره احساس کردم چشمم میسوزد و آب از بینی و چشمم راه افتاده است، نروژی پرسید: قرص آدرنالین خوردهای؟ نخورده بودم.
گفت: فوری به هوای آزاد برو، نفس عمیق بکش و بعد دست و صورتت را با صابون تمیز کن! آمدم بیرون. هوا ابری بود و نرمه بارشی میبارید.
دانههای ریز باران که به صورت من میخورد، گویی اخگرهای آهن مذاب صورتم را جز میزند... توجه دارید که؟ نزدیک شدن به پوکه عمل کرده آن موشکها چنان اثری داشت.
در مریوان، در رامهرمز، در اسلامآباد، در سومار و در بسیار جاهای دیگر هم از این یادمانها دارم.
شاید از همه آنها تلختر، کار خبری بر ویرانههای جنگ شهرها باشد،
آنقدر تلخ که بعید است از یاد کسی که دیده باشد برود، در کوی نصر - گیشا - امدادگری را دیدم که خاک آوار را با سر انگشت میجوید و چیزهایی را در یک سطل حلبی میاندازد، خیال توضیح نداشت.
اصرار کردم معلوم شد تکههای پراکنده از قربانیان را میجوید تا ... .
موشک برق آلستوم هم بود؛ در بهمن 64 - به نظرم - که در خود حس دلشوره عجیبی میکردم و نمیفهمیدم چرا.
کسی گفته بود: اینجا جشن تولد بچهای بود که موشک ترکید، فکر کردم آن پرواز جمعی و ناگاه بچهها ذهنم را مشغول کرده و همین طور هم بود.
دو روز بعد فهمیدم همسر و دختر همکار عکاسم «باقر زرافشان» از میهمانان آن تولد بودند.
باقر با بیش از صد کیلو وزن آب شد و 10 سال بعد، در پی عزیزان خود رفت، ای لعنت بر آن دست هرزهای که دکمه آن شلیک را فشرد.
موشک خیابان سیروس - کوچه دکتر سپیر - درست به وسط یک محله فرودست فرود آمد. نیمهشب بود و نورافکن، کانون انفجار را روشن میکرد.
امدادگر حلقه سیم بکسل را به یک تیر چوبی بزرگ بند کرد و در بیسیم گفت: مستقیم بکش بالا ما، بر روی ویرانههای مشرف خیره مانده بودیم؛ مثل صحنه نمایش! تیر چوبی بالا و بالاتر کشیده شد، امدادگر در فضای ایجاد شده، پیش رفت، رواندازی را کنار زد و چراغ دستی انداخت: دو دختر بچه - بگو یک و سه ساله - چسبیده به امن آغوش مادر غافلگیر شده بودند.
هرگز سفیدی و تازگی آن آرنج کوچک را - تا شده روی تن مادر - نمیتوانم از یاد ببرم. مایعی رنگی، از گوشه هر چهار چشم بچهها بیرون زده بود، بگذریم؛ چارهای هم نیست.
دیگران را نمیدانم، من از مأموریت جبهه در نمیرفتم اجباری نبود، جایی هم حساب نمی شد، کما اینکه امروز حساب هم نیست.
یادم نمیآید اضافه بر آن حدود پنج هزار تومان حقوق چیزی از این بابت گرفته باشم، خودم اما فکر میکردم اگر قرار است در چنین شرایطی کسی کار خبری کند، جبهه رفتن باید حتمی باشد.
جنگ که تمام شد، نمیدانم چرا با سرعت تمام نمادهای آن روزگار حذف شد، تا امروز حتی یکبار ندیدم به صورت رسمی و درست کسی از آن کوشش کم نظیر در ایرنا حتی یادی بکند، بیمهری اما زیاد سراغ کردهام.
اجتمام ** 7364 ** 1071
26/06/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها