تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835989569
بازیگری اهل ریسک
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: گلاب آدینه هر گاه در آستانه کلیشه شدن در یک نقش بوده، با انتخابی دور از ذهن همه نظرها را به سوی تواناییهای خود و درک درستی که از انتخاب نقش دارد جلب کرده است. بازیگری که ریسک‌های بزرگ را به مدد پشتوانه تئاتری به سلامت پشت سر گذاشته است. به گزارش خبرنگار مهر، گلاب آدینه بازیگر ریزنقشی که تا مدت ها با نام سلطان بانو مجموعه موفق "سلطان و شبان" به کارگردانی داریوش فرهنگ می شناختیم، تجربه هایی متفاوت را در سینمای ایران از سر گذرانده است. شاید برجسته ترین آغاز برای او را بتوان حضور در فیلم "زرد قناری" رخشان بنی اعتماد محسوب کرد، آغاز همکاری تنگاتنگ با بنی اعتماد که نقاط اوج کارنامه هنری او را شکل دادند. "زرد قناری" سال 1367 ساخته شد، دهه ای که حضور بازیگران زن در سینما محدود بود به کاراکترهای کلیشه ای برخاسته از فضا و موقعیت اجتماعی سیاسی. فیلم کمدی خاصی بود که با تلطیف گزندگی واقعیت به نوعی مسائل اجتماعی زمان خود را مورد نقد قرار می داد. آدینه در فیلم نقش همسر یک کفاش بلندپرواز را ایفا می کند که به نوعی تاوان عملکردهای همسرش را پس می دهد، ولی با صبر و حوصله کانون خانواده را حفظ می کند. گلاب آدینه در "آرامش در میان مردگان" همسر سنتی و فداکار از معدود کاراکترهایی بود که آن زمان به جهت وفور به نظر می آمد جای کار زیادی ندارد. ولی آدینه با اضافه کردن کاراکتر خود به این نقش توانست این شخصیت را متفاوت کند و به همراهی زن با شوهر وجهی از عاطفه ببخشد نه اجبار سنت. عجول بودن که در حرکات تند و عصبی، بریده بریده حرف زدن و ... نمود پیدا می کند از مولفه های مشترک بازیگری آدینه است که هر گاه به تلفیق درستی با کاراکتر مورد نظر رسیده، به نقشی تمام و کمال انجامیده است. "شکار خاموش" را کیومرث پوراحمد سال 1368 ساخت که به نوعی ورود آدینه به فیلم های کودکان هم محسوب می شود. معلم قانونمندی که از همان ابتدای ورود شکاربان جدید در تقابل با او قرار می گیرد، از معدود کاراکترهای زن غیرکلیشه ای است که در این دهه فرصت حضور پیدا کردند. آدینه با تکیه بر مولفه های بازیگری خود به تلفیق مناسبتی از عصبیت و عجول بودن خود با این کاراکتر رسید و از حاشیه فیلم به درآمد. توانایی بازیگری آدینه در فیلم به این جهت برجسته می شود که چهره آشنای او در نقش سلطان بانو را می شکند و لطافت و انعطاف پذیری او را زیر سایه نوعی قدرت نمایی خاص، ایستادگی بر اصول و تضاد با شکاربان قرار می دهد. تا جایی که فیلم بدل به مقابله دو قشر خوب و بد فیلم می شود. به علاوه نمود ظریف گرایش های مادرانه خانم معلم باعث می شود وجه دیگری از این کاراکتر هم نمود پیدا کند و به گفته دیگر تخت و یک بعدی نماند. "بهترین بابای دنیا" به کارگردانی داریوش فرهنگ در سال 1370 که یک فانتزی کودکانه بود، فرصت خاصی را در اختیار آدینه برای حضور و برجسته شدن قرار نداد. به خصوص که فیلم با بزرگنمایی وجه فانتزی در واقع جای کار برای شخصیت های فرعی باقی نمی گذاشت و فیلم هم نتوانست اثری برجسته در کارنامه کارگردان و بازیگرانش حتی به عنوان تجربه ای خاص محسوب شود. "روسری آبی" به نوعی ادامه همکاری آدینه با بنی اعتماد بود که نقطه عطف بازیگری او را هم شکل داد. کبوتر از آن نقش مکمل های خاص است که شاید آرزوی هر بازیگری باشد که اندک جاه طلبی دارد. پیردختری با بیماری خاص که این وجه در فیزیک ظاهری او هم تأثیر داشت. آدینه در این نقش با دوری از مولفه های آشنای بازیگری خود، خالق شخصیتی ماندگار در سینمای ایران شد. زن روستایی با ظاهری نافرم و رفتاری مردانه که در درون خود گرایشاتی سرکوب شده را بر دوش می کشد. این دوگانگی نیاز به جلوه هایی از بازیگری داشت که شاید گلاب آدینه با آنچه از او سراغ داشتیم، دورترین گزینه انتخابی بود. اما او با کمک چهره پردازی خاص که مکمل بازیگری او شد توانست عرصه ای متفاوت از بازیگری خود را در فیلم به نمایش بگذارد و کبوتر را در ذهن مخاطب ماندگار کند. "فصل پنجم" ساخته رفیع پیتز در سال 1375 فضا و حال و هوایی روستایی با محوریت تقابل دو گروه روستایی داشت. فیلمی که بسیار متکی است بر نحوه حضور کاراکترهای فرعی متعدد که اغلب از بازیگران حرفه ای و برجسته سینمای ایران بودند. "بانوی اردیبهشت" رخشان بنی اعتماد در سال 1376 همیشه حول محور شخصیت فروغ مورد تحلیل قرار گرفته، زن ـ مادری مدرن که چالش های زندگی او برجسته می شوند. اما تک سکانس حضور طوبی که به عنوان شخصیت فرعی وارد شده و بدون تأثیرگذاری خاصی می رود، به نوعی پیش درآمد فیلم "زیر پوست شهر" است. از آنجا که طوبی و فیلمنامه "زیر پوست شهر" از سالیان قبل برای بنی اعتماد آشنا و به نوعی ملموس بود، تجربه حضور برشی از یک شخصیت که قرار بود زندگی اش محور یک فیلم مستقل قرار بگیرد، می توانست تجربه ای منحصر بفرد هم برای آدینه و هم بنی اعتماد محسوب شود. زنی از طبقه محروم جامعه که در موقعیتی حساس (محل منکرات نیروی انتظامی) حضوری کوتاه دارد، در حالی که گرفتار آزاد کردن فرزندش است و دیالوگ کوتاهی بین او و فروغ درمی گیرد که مشکل مشابهی دارد. "زیر پوست شهر" را بنی اعتماد سال 1379 با بسط همین تک سکانس به تصویر درآورد. فیلم به معرفی کاملی از طوبی، موقعیت اجتماعی و خاستگاه او و به نوعی قبل و بعد از این حضور تک سکانسی می پردازد و از ورای این بسط دادن، چهره یک مادر سنتی را تثبیت می کند که مانند اسلاف خود صرفاً یک پیرو بی چون و چرای سلطه مردانه نیست. استقلال مالی زن که به شغل او بازمی گردد کمک می کند تا کلیشه مادر سنتی تا حدی ارتقا پیدا کند و چهره ای از طوبی ببینیم که علاوه بر مادر زحمتکش، فداکار و ... نوعی استواری در درون و دغدغه هایی خاصی دارد و در عین حال پذیرنده بی چون و چرای خواست های مردانه نیست. نوعی کل کل و مخالف خوانی که طوبی با همسرش دارد و بخصوص چهره نامتعارفی که از او در نه گفتن به مرد می بینیم، از همان نشانه ها هستند که طوبی را از یک مادر سنتی ارتقا می دهند. وقتی زن موهای خیسش را روی شعله علاء الدین خشک می کند و به جای پاسخ مثبت به دعوت شوهر او را تنها می گذارد و جمله کنایه آمیزی می گوید (برو بابا دلت خوشه)! جزئیات پرداخت شده شخصیت طوبی به قدری ظریف است که در یک نگاه کلی شاید به نظر بیاید او با فرستادن دختر حامله خود که کتک خورده به خانه شوهر و دستبوسی مادر شوهر، حرکتی زنانه و تابع سنت انجام می دهد. در حالی که وقتی این رفتار در راستای بینشی قرار می گیرد که او قدرت پذیرش سرباری دیگر را ندارد چون سرپرستی اقتصادی خانواده را بر عهده دارد، اتفاقاً این رفتار کنشی مردانه و از موضع غیراحساسی تلقی می شود که باز هم از کلیشه مادر سنتی فاصله می گیرد. آدینه با تلفیق هنرمندانه عصبیت، بریده حرف زدن که منجر به خوردن آخر دیالوگ هایش می شود، تند راه رفتن، نفس نفس زدن و ... این مولفه های گاه شخصی را در جهت عمق بخشیدن به تصویر طوبی استفاده کرده و همه را در خدمت نقش خرج می کند. چنگ زدن های بیهوده طوبی در تشت رختی که باران آن را پر می کند آن هم در شبی که نتوانسته دخترش را از کلانتری آزاد کند، واکنشی است که فقط بر صفحات کاغذ از طوبی سر نمی زند. این آدینه است که رخت شستن طوبی را بدل به عملی نمادین می کند. "زندان زنان" منیژه حکمت در سال 1379 حضوری کمرنگ از آدینه را در یک نقش فرعی به همراه داشت که یادآور حضور او در "بانوی اردیبهشت" بود. از این جهت که همان تک حضور مادر که به زحمت چادرش را جمع و جور می کند و به ملاقات دخترش در زندان آمده، به قدری ملموس، آشنا و حتی شناسنامه دار است که می توانست محور فیلمی مستقل قرار بگیرد و آدینه از معدود بازیگرانی است که تک سکانس های ماندگاری در سینمای ایران به نام خود ثبت کرده است. "مهمان مامان" داریوش مهرجویی سال 1382 ساخته شد و آدینه کاراکتر مادر سنتی از طبقه فرودست جامعه را به گونه ای متفاوت اجرا کرد که هیچگاه نمی توان طوبی "زیر پوست شهر" را با عفت خانم "مهمان مامان" در یک راستا قرار داد. هر چند هر دو مادرهای سنتی از طبقه فرودست جامعه هستند، ولی هم شخصیت پردازی فیلمنامه و هم تعبیر آدینه از نقش به نتایجی متفاوت انجامیده است. عفت خانم زنی سنتی و همیشه نگران است که اتفاقاً همه تکیه گاهش مرد خانواده است و با وجود همه سهل انگاری و کوتاهی همچنان مرد را به عنوان قبله خانه و خانواده برجسته می کند. هر چند او هم دغدغه و نگرانی های مشابهی در رابطه با فرزندانش دارد ولی حساسیت او به آبروداری و تظاهر که به گونه ای اغراق شده به آن پرداخت شده، از ویژگی هایی هستند که هم ماجراساز هستند و هم کاراکتر عفت و دلمشغولی های او را در ذهن نگه می دارند. هر چند همان عجول بودن که به نوعی به حرکات و حرف زدن عفت خانم سرعت می دهد، مقطع حرف زدن که به کلمات بریده منجر می شود و نهایتاً تنگی نفس که بدل به نمود رفتاری در لحظات بحرانی می شود همچنان یادآور چند کاراکتر مشابه از آدینه در فیلم های مختلف و حتی یادآور خود وی است. "عروس افغان" را ابوالقاسم طالبی سال 1382 با محوریت مهاجران افغانی و موضوعی درون گروهی ساخت که در این میان نقش و حضور آدینه در میان قصه و ماجرای خاص فیلم و روابط عاطفی از نوع افغانی و مسائل مهاجران و مسائل درون گروهی به نوعی گم شد. "وقتی همه خواب بودند" فریدون حسن پور که سال 1384 ساخته شد، به نوعی شکستن کلیشه ای از آدینه بود که در حال شکل گیری بود. او این بار هم با تکیه بر چهره پردازی خاص و سنگین، نقش زن قابله روستایی را بازی کرد که تفاوت سنی زیادی با خودش دارد. لهجه شمالی، نوعی بازی ساکن و رکوردی که لازمه نمود بیرونی این کاراکتر است که آخرین گام های زندگی را طی می کند، از مولفه های خاص و جدیدی بود که به بازیگری آدینه اضافه شد تا شاهد چهره ای متفاوت از وی باشیم. سفر مجازی پیرزن به مکه شرایطی فراهم می کند تا فیلم بر مسیر برخی مولفه های ماورایی حرکت کند و در این میان چهره ای باورپذیر از یک قابله روستایی ارائه دهد که آرزویی جز دیدن خانه خدا ندارد. آدینه با بازی در این نقش نشان داد که قدرت مانور دادن بر توانایی های بدنی و جزئیات رفتاری خود را تا حدی داراست که بتواند ریسک پذیرفتن نقش های متفاوت را با تلاشی مضاعف بدل به نقطه قوت مهارت های خود کند. حضور آدینه در فیلم "آرامش در میان مردگان" به کارگردانی مهرداد فرید در راستای همین تجربه طلبی و حرکت بر مسیر تازه هاست. بازی در کاراکتر زنی که در قبرستان کارهای خدماتی انجام می دهد و ... جای کار بسیاری برای این بازیگر اهل ریسک دارد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 293]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها