تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804458952
چرا کارگران در تعیین حقوق خود نقش پررنگی ندارند؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
چرا کارگران در تعیین حقوق خود نقش پررنگی ندارند؟
مطابق قانون، تشکیل تشکل‌های کارگری، در هر حالتی ممکن است و کارگران قادرند با همدلی بیشتر و همکاری مؤثرتر، شرایط را برای استفاده از ظرفیت تشکل‌های کارگری برای رسیدن به خواسته‌های قانونی، فراهم کنند.
یکی از موانع مهمِ پیشِ روی کارگران، برای دستیابی به خواسته‌های قانونی، فقدان تشکل منسجمی است که بتواند قدرت چانه‌زنی و تأثیرگذاری آنها را بالا ببرد. واقعیت آن است که در کشور ما، تشکل‌های کارگری، با وجود فعالیت‌های مثمر ثمر و تلاش برای دستیابی به خواسته‌های مشروع و قانونی کارگران، چندان قوی نیستند. ریشه این عدم قوت را باید در عدم فراگیری تشکل‌های کارگری جست‌و جو کرد. بیشتر کارگران ایرانی، آشنایی چندانی با تشکل‌های کارگری ندارند. ترس از اخراج یا عواقب دیگری که آینده شغلی کارگر را با مخاطره روبه‌رو می‌کند، همواره مانع بزرگی بر سر راه گسترش تشکل‌های کارگری بوده‌است. از طرف دیگر، بسیاری از کارگران فعال در کارگاه‌های کوچک – عموماً با تعداد کمتر از 10 کارگر شاغل – ایجاد تشکل‌های کارگری را امری ناممکن می‌دانند و اقدامی برای تشکیل آن انجام نمی‌دهند؛ اما مطابق قانون، تشکیل تشکل‌های کارگری، در هر حالتی ممکن است و کارگران قادرند با همدلی بیشتر و همکاری مؤثرتر، شرایط را برای استفاده از ظرفیت تشکل‌های کارگری برای رسیدن به خواسته‌های قانونی، فراهم کنند. کارگران می‌توانند با شناخت بهتر از این مسئله، گام‌های مؤثری برای بهبود ساختار تشکل‌های کارگری بردارند. باید توجه داشت که تشکل‌های کارگری، تنها نهادهایی برای رسیدگی به خواسته‌های مالی کارگران نیستند. این تشکل‌ها قادرند تا با آموزش و سازماندهی اعضای خود و آگاه کردن آنها از حقوق و تکالیف قانونی، نقش بسیار مؤثری در اصلاح و گسترش فرهنگ کار و شهروندی ایفا کنند. انواع تشکل‌های کارگری در قانون کار تشکل‌های صنفی کارگران به سه شکلِ «شورای اسلامی کار»، «انجمن صنفی» و «نماینده کارگران» در قانون‌کار پیش‌بینی شده‌است. برای ایجاد «شورای اسلامی کار» در یک کارگاه، طبق ماده 15 «آیین‌نامه اجرایی قانون شوراهای اسلامی کار»، حداقل به 35 کارگرِ شاغلِ دائم نیاز است. تشکیل «انجمن صنفی»، در سطح کارگاه، نیز به دست‌کم 10 کارگر نیاز دارد. بنابراین، بر اساس قانون، ایجاد تشکل‌های کارگری در کارگاه‌های کمتر از 10 نفر، که درصد بالایی از کارگاه‌های کشور را تشکیل می‌دهند، محدود به انتخاب نمایندگان کارگران است. با این حال چند کارگاه کمتر از 10 نفر سراغ داریم که از این حق قانونی استفاده کرده‌باشند؟ مسلماً تعداد این کارگاه‌ها زیاد نیست. دلایل مختلفی وجود دارند که مانع از انتخاب نماینده کارگران در چنین کارگاه‌هایی می‌شوند. به عنوان نمونه کارگاهی را تصور کنید که تنها یک کارگر دارد، مسلماً در چنین کارگاهی انتخاب نماینده معنا و مفهومی نخواهد داشت یا کارگاهی را در نظر بگیرید که کارگران برای انتخاب نماینده در آن با مخالفت یا ممانعت کارفرما روبه‌رو هستند و به دلیل ترس از آینده شغلی، نمی‌توانند شرایط را تغییر دهند و انتخاب نمایندة کارگری برای آنها ممکن نیست. با این حال تعداد کارگرانی که مایلند با عضویت در تشکل‌های کارگری از ظرفیت‌های حمایتی آنها استفاده کنند هم کم نیست. راهی برای رسیدن به یک خواست قانونی بهترین راهِ قانونی برای کارگران محروم از تشکل‌های کارگری در کارگاه، ایجاد تشکل‌های صنفی فرا کارگاهی است. طبق ماده 2 «آیین‌نامه چگونگی تشکیل، حدود، وظایف و اختیارات و چگونگی عملکرد انجمن‌های صنفی و کانون‌های مربوطه» موضوع ماده 131 قانون کار، کارگران یک صنف، می‌توانند انجمن صنفیِ خود را با حضور کارگران کارگاه‌های مختلف تشکیل دهند. به عنوان نمونه کارگران مشاغلی که معمولا فاقد تشکل‌های کارگری هستند، مانند نانوایی‌ها، تراشکاری‌ها، نجاری‌ها و …، می‌توانند با کمک یکدیگر انجمن صنفی تشکیل دهند. برای تشکیل چنین انجمنی، دست‌کم 50 نفر عضو نیاز است. کارگران می‌توانند برای ایجاد این انجمن‌های صنفی، از راهنمایی و حمایت وزارت کار نیز بهره‌مند شوند. ظاهراً برای ایجاد انجمن‌های صنفی فرا کارگاهی نیازی به همکاری و تشریک مساعی کارفرما نیست. عضویت کارگران، به اعتبار شغل و فعالیت‌های مختلف، در انجمن‌های صنفی متفاوت، منع قانونی ندارد، اما این دسته از کارگران تنها مجاز به عضویت در هیئت مدیرت یکی از انجمن‌های صنفی خواهند بود. کارگران پس از تشکیل انجمن صنفی فراکارگاهی، می‌توانند با همکاری انجمن‌های صنفی دیگر، در شهر یا استان محل اقامتشان، کانون انجمن‌های صنفی آن صنعت یا حرفه را در سطح استان تشکیل دهند. مطابق تبصرة 2 آیین‌نامه یادشده، «حداقل پنج استان می‌توانند به طور مجزا نسبت به تشکیل کانون انجمن‌های صنفی صنعت یا حرفة خاص در سراسر کشور اقدام کنند.» جواد نوائیان رودسری منبع: رصد انتهای متن/
93/12/24 - 00:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
اقتصادی
پربازدیدترینها