محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854661502
-بهار نکوی سینمای ایران
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
بهار نکوی سینمای ایران جشنواره سی وسوم با همه حاشیه‌ها و فراز و نشیب‌هایش بالاخره به پایان رسید و حالا بهترین فرصت است تا با فاصله گرفتن از هیجانات و التهابات متداول جشنواره‌ای با تمرکز و تامل بیشتری به نقد، ارزیابی، تجزیه و تحلیل جشنواره و دستاوردهای آن بپردازیم.
اگرچه عملکرد واقعی جشنواره در اکران های عمومی و تقدیر سالانه آن رقم می خورد و به محک واقعی تن می دهد. جشنواره ای که با شعار پیش به سوی اکران موفق برگزار شد و خود این شعار معیار خوبی است برای ارزیابی جشنواره که اتفاقا بحران مخاطب و اقتصاد سینمای ایران را نیز در خود دارد. اساسا نفس برگزاری جشنواره فارغ از نمایش توانمندی های سالانه سینمای ایران خود یک تمهید فرهنگی برای رونق بخشیدن به گیشه های سینما و شکوه بخشیدن به عادت فیلم دیدن در جامعه ای است که دیگر مثل دهه 60 و قبل تر از آن صف های طولانی در مقابل در سینماهایش دیده نمی شود و در این ده روز جشنواره وقتی از کنار سینماهای مردمی می گذشتی و صف علاقه مندان سینما را برای تهیه بلیت می دیدی بر سر ذوق می آمدی. صف سینما تنها صف لذتبخشی است که نه نشانه یک کمبود که نشانه پویایی و نشاط است. جشنواره سی و سوم فارغ از نقاط ضعف و قوتش و مثلا کمبودهایی که در اجرا و مدیریت جشنواره ممکن است وجود داشته باشد یک جشنواره متفاوت بود. با این که چند سالی است که سایه فرهادیسم (که البته سینمای استانداردی است) همچنان بر سر برخی فیلم ها و سبک فیلمسازان حاکم است، اما شاهد نگاه مستقل فیلمسازان بیشتری در جشنواره امسال بودیم و گرایش به قصه گویی و فرم جذاب و سرگرم کننده و روایت های تعلیق دار بیشتر شده است ضمن این که توجه به مضامین جدیدتر با توجه به تجربه های زیسته مردم امروز در زندگی اجتماعی نیز قابل ردیابی است. یکی از این نشانه ها را می توان در توجه به فضای مجازی و استفاده از تکنولوژی های نوین ارتباطی / رسانه ای جستجو کرد. یکی از این کارگردان های جوان که همواره سبک و سیاق سینمایی مستقل خود را داشته و توانسته نظر مخاطبان و منتقدان را جلب کند، مصطفی کیایی بود. مصطفی کیایی کارگردان جوانی که سال گذشته ریتم کند جشنواره را با خط ویژه اش جبران کرد و مخاطبان را به هیجان و وجد آورد همان خط سیر خاص خود را ادامه داده و امسال با عصر یخبندان بازهم فیلم خوش ریتم و پر هیجانی را به تصویر کشیده است. البته این بار او به ساختار شکنی در روایت دست زده است و با بازنمایی یک موقعیت از چند زاویه که هر زاویه آن بخشی از حقیقت ماجرای قصه را برملا می کند تعلیق روایی قصه اش را پررنگ تر کرده که با رگه هایی از طنز هم همراه شده است. گرچه این بهره گیری چندگانه ژانری از کمدی و اکشن و درام شاید یکدستی و یکپارچگی دراماتیکی را که در خط ویژه بود کمرنگ می کند. عصر یخبندان روایتی جامعه / روان شناختی از جامعه معاصر ما و نسل جدیدی است که در مواجهه منطقی با زیست مدرن دچار بحران های جدی در روابط عاطفی و انسانی خود شده و به یک گسست معنایی تن داده است. قصه های درهم تنیده آدم هایی که زندگیشان در یک روایت درهم تنیده و حلقوی چنان به هم گره می خورد که گویی سرنوشت هیچ انسانی در دهکده جهانی کنونی بی تاثیر از زندگی دیگری نیست. زندگی سرد و یخزده ای که آدم ها برای گرما بخشیدن از آن مسیری اشتباه را طی کرده و به جای گرمایش به فرسایش خود و زندگیشان دچار می شوند. عصر یخبندان قطعا یکی از پرفروش ترین فیلم های سال بعد خواهد شد و می توان آن را به عنوان یک فیلم سرگرم کننده و تجاری خوب شناخت، اما نمی توان از برخی اشکالات فیلمنامه ای آن گذشت بویژه یک نوع سردرگمی در پایان بندی و جمع کردن قصه که دچار یک نوع تکثر و تشتت است و چند پایان می توان برای آن تصور کرد. کاش قبل از اکران عمومی تدوین مجددی درباره آن صورت گیرد تا پایان بندی منسجم و شسته رفته تری پیدا کند. آنچه در پس زمینه دراماتیکی عصر یخبندان باید به آن اشاره کرد بهره بردن از وسایل ارتباط جمعی مدرن و دیجیتالی است که شکل بیرونی تر و عملی تر آن را می توان در فیلم «رخ دیوانه» ابوالحسن داوودی مشاهده کرد. در اینجا نیز شاهد نگاهی آسیب شناختی به نسل جوان اما به زبان نسل جدید هستیم و تاثیر ابزارهای نوین ارتباطی و فضای مجازی در قبض و بسط عملی زندگی واقعی. این که چقدر ابزارهایی مثل اینترنت و شبکه های اجتماعی و تشکیل گروه های مجازی می تواند در زیست ـ جهان نسل امروز موثر باشد و زندگی آنها را حتی تا مرز اضمحلال و فروپاشی به خطر بیندازد؛ فیلمی خوش ریتم با ساختار روایی درهم تنیده و شطرنجی که حتی نام فیلم هم از یکی از مهره های شطرنج الهام گرفته است. بدون شک رخ دیوانه بهترین فیلم ابوالحسن داوودی در کارنامه حرفه ای اش است که از همین الان می توان پیش بینی کرد به پرفروش ترین فیلم کارنامه او هم بدل خواهد شد. در واقع دو فیلم عصر یخبندان و رخ دیوانه می تواند رونق گیشه ها در سال 94 را تضمین کند و فارغ از برخی ضعف و کاستی های ساختاری اش باید گفت که سینمای ما بشدت به ساخت چنین فیلم هایی نیازمند است. توجه به روایت و فرم های جذاب و پر تعلیق قطعا یکی از نیازهای سینمای ما در جذب مخاطب است که اتفاقا آرای مردمی در جشنواره امسال به این دو فیلم این ضرورت را تاکید کرد. فارغ از قیاس تکنیکی و حرفه ای و بدون توجه به سطح کیفی فیلم های جشنواره اگر بخواهیم فیلم هایی را که مورد توجه قرار گرفتند فهرست کنیم به تعداد قابل قبولی از فیلم ها می رسیم که اگرچه با شرایط مطلوب سینمای ایران فاصله دارد و معدل خوبی برای جشنواره امسال در مقایسه با گذشته محسوب نمی شود، اما به نظر می رسد می تواند دورخیزی در جهت تحقق شعار امسال جشنواره باشد، از این حیث می توان فیلم های مثل رخ دیوانه، عصریخبندان، کوچه بی نام، خانه دختر، روزهای عاشقی، ایران برگر و فیلم های متفاوت مثل من دیگو مارادونا هستم، در دنیای شما ساعت چند است و حتی فیلم اعترافات یک ذهن خطرناک را هم نام برد که هر کدام می تواند به سلیقه و ذائقه متنوع مخاطبان پاسخ داده و حتی به قول رضاداد دبیر جشنواره، به نیاز مخاطبان خاموش هم پاسخ گوید. امسال در بخش خارج از مسابقه فیلم هایی مثل «پدر آن دیگری» را داشتیم که می تواند در اکران عمومی مورد توجه قرار گرفته و نظر مردم را جلب کند. فیلم های تجربی و نگاه نو و حتی سینمای مستند در جشنواره امسال نیز کم و بیش مورد توجه قرار گرفتند و در کل می توان به تنوع ژانری و قصه گویی و تجربه فرمی تازه به عنوان ویژگی های جشنواره امسال اشاره کرد که گرچه مطلوب و آرمانی نبوده، اما ناامیدکننده هم نیست. آنچه روزنه های این امید را فراخ تر می کند نزدیکی آرای مردم به دیدگاه منتقدان سینماست و این سنخیت آرا در سال های گذشته نشان داده که در نهایت به اکران پررونق انجامیده و امسال نیز با این اتفاق می توان امیدوار بود که در اکران عمومی دست کم در پنج تا شش فیلم با فروش خوبی مواجه شویم که گرچه این تعداد برای رونق بخشی به اقتصاد سینما تعداد زیادی نیست، اما دست کم می تواند از رکود در فروش و اکران عمومی جلوگیری کند. برآیند فیلم های امسال شاید از حیث حرفه ای سینما نمره 20 نگیرد، اما تقریبا بیشتر منتقدان - حتی منتقدان سختگیر - معتقدند که هم شاهد فیلم های شریفی بودیم و هم تنوع و تجربه گرایی در ساخت آثار متفاوت را می توان تشخیص داد لذا اگر جشنواره را بهار سینمای ایران بدانیم می توان سالی نیکو را برای این سینما تصور کرد که البته به مکانیسم های دیگری مثل تبلیغ و اکران خوب هم نیازمند است تا در سال 94 تقدیر خوبی را برای سینمای ایران پیش بینی کنیم. فراموش نکنیم جشنواره امسال و اغلب فیلم ها یک امتیاز ویژه دیگر هم داشتند؛ فیلم ها و کارگردان ها بخصوص بر خلاف سال گذشته کمتر وارد فضایی خطرناک به نام حاشیه شدند. سیدرضا صائمی / جام جم
شنبه 2 اسفند 1393 ساعت 03:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها