محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843707469
بهاری که افسردگی آورد
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۱۱ بهمن ۱۳۹۳ - ۰۹:۳۰
شفقنا نوشت: "ماهی نور المصری" کاملا آرام و بی تفاوت به نظر می آید. این وکیل دعاوی جوان چهار ماه را در زندان سپری کرد و اخیرا آزاد شد اما هر لحظه امکان بازداشت دوباره وی وجود دارد. به گزارش ایسنا، شفقنا در ادامه ترجمه مقاله تاکس اشپیگل می‌نویسد: این مشهورترین زن فعال سیاسی در اسکندریه هر زمان که در مورد جنبش دموکراسی خواهی در کشورش یعنی مصر صحبت می کند از استعاره های زبانی بوکسورها استفاده می کند:" بدجور زمین خوردیم. راند اول را باختیم اما تا پایان بازی زمان زیادی باقی مانده است". این زن 29 ساله همچنان با شور و شوق و خستگی ناپذیر در جنب و جوش است و گاه برای دفاع از جوانان زندانی عضو اخوان المسلمین به دادگاه می رود و گاه برای ممانعت از شکنجه و اخراج پناهجویان سوری که با قایق خود را به آن جا رسانده اند به پاسگاه پلیس دخیلا وارد می شود و گاه از دیوار بلند و خطرناک کارخانه داروسازی "فارکو" بالا می رود تا به کارگرانی که برای دستمزد بیشتر دست به اعتصاب زده اند غذا برساند و گاه مانند دیروز قبل از ظهر به همراه گروه دیگری از فعالان مدنی به کارخانه "نساجی اسکندریه" می رود تا از اخراج کارگران و فروش زمین گران قیمت این کارخانه توسط سرمایه گذار جدید هندی جلوگیری کند. ماهی نور یا به قول دوستانش "ماهی" عضو حزب سوسیالیست های انقلابی است. این حزب از معدود احزاب سکولاری به شمار می آید که نه تنها از کودتای نظامیان علیه پرزیدنت محمد مرسی در سوم جولای 2013 حمایت نکرد بلکه به شدت علیه این اقدام موضع گرفت. ماهی از عمه اش "صنعا" به عنوان الگوی زندگی خود یاد می کند یعنی همان زن کمونیست دو آتشه ای که تا هنگام مرگ در سال 2001 در واقع گاو پیشانی سفید خانواده به شدت مذهبی و مسلمان ماهی به شمار می رفت. پدر ماهی که در سال 2009 درگذشت اما به شدت مخالف هرگونه فعالیت سیاسی دختر بزرگش بود و یک بار چنان با خشونت ماهی را از صف تظاهرات بیرون کشید که تظاهرکنندگان تصور کردند او یکی از ماموران امنیتی است. پس از سقوط حسنی مبارک در یازدهم فوریه 2011 بود که ماهی نور بر سر مزار پدر رفت و آن گونه که در فیلمی مستند در مورد نقش زنان در انقلاب مصر آمده است گفت:" پدر، تو همیشه می گفتی که دنیا هرگز تغییر نمی کند و امیدی وجود ندارد. باورت این بود که رنج بخشی جدایی ناپذیر از وجود انسان است. آرزو داشتم که امروز بودی و می دیدی که همان افرادی که در نظر تو برده هایی بیش نبودند دیگر برده نیستند. زندگی آنها بهتر خواهد شد زیرا به رویاها و آرمان های خود باور دارند". اما امروز در مصر تحت حاکمیت آن ژنرال سابق یعنی عبدالفتاح السیسی بیش از هر رویایی، کابوس حاکم است. بیش از 20 هزار زندانی سیاسی در زندان های مصر بسر می برند و بیش از 1800 نفر از زمان به قدرت رسیدن السیسی بر اثر اصابت گلوله های پلیس جان خود را از دست داده اند و نیمی از این کشته ها به حمله وحشیانه 14 آگوست 2014 به میدان ربعه قاهره مربوط می شود، کشتاری که از نظر میزان خشونت و شدت آن در تاریخ معاصر مصر بی سابقه است. به گفته فعالان حقوق بشر تنها در سال 2014 یکصد نفر بر اثر سوء رفتار زندانبانان و تحت شکنجه جان خود را از دست داده و صدها نفر پس از بازداشت به مدت چندین ماه در بی خبری بسر برده و سپس با چهره های شکنجه دیده در دادگاه حاضر شده اند. در اسکندریه نود نفر از جمله یک نوجوان 14 ساله به بیست سال حبس محکوم شده اند بدون آن که بازداشت آنها منطبق با موازین قانونی صورت گرفته باشد. در دادگاه های مصراولیا متهمان به صورت فله ای محاکمه می شوند و هر دادگاه کمتر از نیم ساعت به طول می کشد و در همین دادگاه ها بود که شمار زیادی از متهمان به مرگ محکوم شدند و جالب آن که نام چند جوان معلول که قبل از آن کشته شده بودند نیز در فهرست محکومان به مرگ دیده می شد. در مقابل البته ترور و عملیات تروریستی نیز افزایش چشمگیری داشته است. گروه تروریستی داعش شعبه ای در صحرای سینا ایجاد کرده و افزون بر آن در دیگر سوی این صحرا کشوری به نام لیبی قرار دارد که خود پناهگاه تروریست هاست و وضعیت به گونه ای است که هیچ گردشگری جرات آن را ندارد که شب را در فضای باز به صبح برساند. نزدیک به 600 مامور پلیس و سرباز ارتش بر اثر حملات تروریستی کشته و چندین بمب در مترو قاهره منفجر شده است. اسکندریه را می توان شهر تضادها به شمار آورد. شهری سکولار و باز که از عصر باستان بندری به اصطلاح جهان وطن است که رو به سوی اروپا دارد. از سوی دیگر همین شهر از دو نسل پیش پایگاه اصلی سلفی های مصر به شمار می رود که رو به سوی عربستان سعودی دارد. اسکندریه زمانی در بهار 2010 شاهد حملات انتحاری علیه مسیحیان مصر بود که بر اثر آن 23 نفر کشته شدند اما اسکندریه خاستگاه و میهن جامعه قبطی مصر نیز محسوب می شود و قبطی ها بر خلاف همکیشان خود در مصر اولیا حتی در خشونت بارترین دوران پس از سقوط محمد مرسی نیز شاهد به آتش کشیدن هیچ کلیسایی نبودند و به هیچ آدم ربایی و اخاذی نیز دچار نشدند. نقطه آغاز پایان کار آن فرعون مادام العمر مصر یعنی حسنی مبارک هم در همین اسکندریه بود اگرچه که میدان التحریر قاهره به این مناسبت شهرت یافته است. در این متروپل پنج میلیون نفری خفته در کرانه های مدیترانه بود که ماه ها قبل از سرنگونی مبارک یعنی در ششم جولای 2010 دو پلیس لباس شخصی به کافی نتی در خیابان "مدحت سیف الیزال خلیفه" در محله کلئوپاترا حمله بردند و آن وبلاگ نویس جوان به نام "خالد سعید" را به قصد کشت مورد ضرب و شتم قرار دادند. از اسکندریه بود که تصاویر دلخراش کتک خوردن آن وبلاگ نویس جوان و جمجمه شکسته و سینه دریده او در سراسر دنیا منتشر شد. پس از این رویداد فعالان سیاسی و مدنی اسکندریه علیه خودسری های پلیس مصر امضا جمع کردند و بسیاری از امضا کنندگان نیز بازداشت و شکنجه شدند. در آن زمان "وائل قونیم" متخصص مصری کامپیوتر و مدیر تبلیغات گوگل در دوبی دست به کار شد و صفحه ای جدید تحت عنوان "ما همه خالد سعید هستیم" در فیسبوک باز کرد و ظرف چند روز شمار اعضای این صفحه به بیش از 150 هزار نفر رسید. در اسکندریه بود که وائل قونیم برای اولین بار از طریق اینترنت برای برپایی تظاهرات فراخوان داد و در حالی که جرقه های بهار عربی روز به روز گسترده تر می شد، انقلاب مصر با شعار "نان، آزادی و برابری اجتماعی" آغاز شد. امروزه وائل قونیم از سوی رژیم السیسی به اتهام "خیانت به کشور" تحت پیگرد است و در دوبی زندگی می کند. دیگر فعالان دمکراسی خواه نیز به نوعی خاموش شده اند. رهبران فکری انقلاب نظیر "علا عبدالفتاح" و "احمد دوما" در زندان بسر می برند و شمار زیادی از یاران آنان نیز از کشور گریخته اند. یک مهندس جوان مصری در توییتر خود می نویسد:" ما به مانند آن یهودی هایی هستیم که در جست و جوی زندگی بهتر در بیابان سرگردان شده اند. اما تنها یک موسی کم داریم که ما را رهبری کند". این روزها در صفحات فیسبوک فعالان سیاسی و مدنی مصر به جای هر چیز دیگر ، راه هایی برای فرار از کشور و چگونگی ورود به کشورهای خلیج فارس و اروپا و استرالیا و کانادا و حتی چین نوشته می شود. دفاتر دانشگاه های غربی امروزه مملو از درخواست پذیرش داوطلبان مصری است و ظاهرا امروزه تنها مشکل و دغدغه نسل جوان مصر خروج از کشور و اقامت در سرزمین های بیگانه است. برخی امکان خروج از کشور را ندارند زیرا یا حکم ممنوع الخروجی گرفته یا در انتظار برگزاری دادگاه بسر می برند. گروهی دیگر هر شب در مکان هایی مانند آن کافی نت های تقریبا ویران شده اسکندریه جمع می شوند یا به قهوه خانه پرطرفدار وطنیه واقع در مرکز شهر می روند و یاد و خاطره ماه های پرشور پس بهار عربی در مصر را زنده می کنند. البته این کار هم چندان بی خطر و آسان نیست زیرا در تمام این اماکن ماموران مخفی حکومت نیز حضور دارند و به همین خاطر بسیاری از گفتگوها از طریق گوشی های هوشمند انجام می گیرد. سفوان که یکی از جوان های حاضر در این کافه هاست می گوید:" یا بازداشت می شویم و یا مستقیما به گورستان می رویم". او بسته سیگارش را از جیب بیرون می کشد. بر روی آن بسته سیگار نوشته است:" دخانیات ، قاتل جوانان است". سفوان در حالی که سیگارش را روشن می کند می گوید هر کس کوچکترین انتقاد و اعتراضی بکند از سوی حکومت به طرفداری از تروریست ها و اخوان المسلمین متهم می شود. دوستش به نام محمد در ادامه و در حالی که لبخند تلخی بر لب دارد می گوید:" ما کاریکاتورهای یکدیگر هستیم. اخوان المسلمین به همه شک داشتند و نظامی ها هم دقیقا مانند آنها هستند. محمد مرسی موجود ابلهی بود و امروزه کسی از همفکران وی اصلا خبری ندارد". این جوانان در مورد چهره محبوب سابق خود یعنی "محمد البرادعی" چنین عقیده دارند که وی آنها را تنها گذاشت و پس از سقوط مرسی به یکباره به معاونت رییس جمهور دولت انتقالی رسید اما پس از آن کشتارها ترجیح داد که به همراه همسرش به دانشگاه بوستون برود. سفوان می گوید:" البرادعی آدم ساده لوحی بود و هرگز درک نکرد که حکومت نظامی چه توانایی هایی دارد". سفوان زمانی در شرکت تجهیزات انرژی خورشیدی در اسکندریه کار می کرد اما به دلیل ارتباط با البرادعی و تحت فشارهای نیروهای امنیتی از آن شرکت اخراج و در حال حاضر در حال فراگیری زبان انگلیسی است. با این حال هنوز هم با آیپد خود صفحه توییتر را باز می کند و پیام البرادعی به مبارک را نشان می دهد، همان پیامی که البرادعی طی آن از رییس جمهور وقت مصر خواسته بود که سفوان را از زندان آزاد کند. این داستان به سال 2010 بازمی گردد. البرادعی در آن نامه سرگشاده نوشته بود:" بالاخره یک روز همه چیز بهتر می شود. این سیستم غیرانسانی در گذشته و حال ما وجود داشته است اما در آینده ما جایی نخواهد داشت". البته این جمله ها و آرزوها در حال حاضر کمی غیر واقعی به نظر می آید. بازگشت مصر به دامان دیکتاتوری البته این روزها موجب انجام تحقیقاتی در این زمینه شده است. ماهی نور المصری با یادآوری شور و شوق ماه های نخست پس از انقلاب می گوید:" ما ساده انگارانه باور کرده بودیم که پیروز شده ایم و دست بالا را داریم. امروز باید در این مورد بیشتر فکر کنیم و بدانیم که تنها با برپایی تظاهرات نمی توان به چیزی رسید". ماهی نور با تلخکامی این سخنان را می گوید زیرا می داند که بخش بزرگی از مردم بعد از چهار سال التهاب و رکود اقتصادی بسیار خسته و ناامید شده اند. با این حال کاملا اطمینان دارد که همنسلان او از شانس دومی برای ساختن یک مصر دموکراتیک و آزاد برخوردارند و باید با آمادگی بیشتر وارد این عرصه شوند. ماهی نور عقیده دارد که فعالان سیاسی و مدنی باید از پیله خود درآمده و ارتباط بیشتری با مردم فقیر برقرار کنند اما می گوید:" برآمدن آن خلافت اسلامی داعش همه اصلاح طلبان را به گوشه رینگ رانده و همه ما از جنگ داخلی هراس داریم. داعش تهدیدی واقعی علیه ما و انقلابمان محسوب می شود". اگرچه که با فرا رسیدن سالروز انقلاب مصر حرکت های زیادی در سراسر این کشور صورت گرفت و خون هایی ریخته شد اما اتمسفر حاکم بر این کشور به نوعی حکایت از افسردگی عمیق مردم عادی و حتی جامعه روشنفکری مصر دارد. این افسردگی نه تنها ناشی از امیدهای از دست رفته و بازگشت به نقطه آغاز است بلکه می توان بخشی از آن را نتیجه بن بستی دانست که از ماه ها پیش و با گسترش نفوذ و حضور داعش در خاورمیانه و شمال آفریقا ایجاد شده است. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها