تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847627147
دومین نشست جریان شناسی ساخت و اکران فیلم‌های اول در فارس/2وپایانی سینمای ایران از فیلم اول فاصله می‌گیرد/ دلالان با سینما پز می دهند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: دومین نشست جریان شناسی ساخت و اکران فیلم‌های اول در فارس/2وپایانی
سینمای ایران از فیلم اول فاصله می‌گیرد/ دلالان با سینما پز می دهند
نیما جاویدی گفت: اگر از دور به فیلم‌های اول نگاه کنیم خواهیم دید در یک نمودار مشخص و با شیبی ملایم سینمای ایران خودش را از فیلم های اول دورتر و دورتر می کند.
● گزارش تصويري مرتبط
-------------------------------
خبرگزاری فارس-زهرا قزیلی: نقطه شروع در سینما از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا کارگردان قرار است از یک رسانه قدرتمند استفاده کرده و آنچه در طول سالها تجربه - در فیلم کوتاه یا تله فیلم داشته و در دانشگاه ها آموخته - را به منصه ظهور برساند و مخاطب را با رویاسازی خود همراه کند. اما نقطه شروع برای بسیاری از کارگردانان که امروز اسم و رسم دارند به مراتب سخت تر از فیلمسازانی است که در شرایط فعلی پا به عرصه سینما می‌گذارند به مراتب سخت تر بوده است. دیجیتال امروزه کار را برای همه راحت تر کرده است اما بسیاری از عوامل سینما از جمله بازیگران، فیلمبرداران و... علاقه زیادی به ساخت یک اثر در مقام کارگردان دارند و ایضاً همه ساله تعداد فارغ التحصیلان دانشگاه ها به علاقمندان کارگردانی سینما بیشتر و بیشتر می‌شود. به همین منظور در این حوزه غربالگری صورت می گیرد و در شورای پروانه ساخت برای ورود به عرصه فیلمسازی شرایطی در نظر گرفته شده است که این شرایط منتقدانی دارد. میزگردی که با حضور همایون اسعدیان (کارگردان و تهیه کننده)، علی کریم (کارگردان فیلم از سپیده صبح بیزارم) و نیما جاویدی (کارگردان ملبورن) ترتیب دادیم و درباره نحوه ارایه مجوز ساخت به کارگردانان اول، شرایط تولید، اکران و جشنواره فیلم فجر صحبت کردیم . در بخش اول این میزگرد به بررسی شرایط ارایه مجوز و اعتراض برخی از فیلمسازان به نحوه ارایه مجوز ساخت و نحوه نمردهی به کارنامه متقاضی، شرایط تولید سخن گفتیم که از نظرتان می گذرد. همایون اسعدیان علاوه بر حضور در شورای پروانه ساخت عضو موثر در کانون کارگردانان و یکی از اعضای شورای صنفی نمایش است . علی کریم سابقه دستیاری کارگردانان مطرح سینمای ایران را داشته اما نیما جاویدی که در رشته مهندسی تحصیل کرده است سالها ممارست کرده و با ساخت آثار کوتاه و مستند توانسته جایگاهی در سینمای ایران داشته باشد . برای انتخاب این افراد تلاش کردیم تا سخن طیفی از کارگردانان عرصه فیلمسازی را بتوانیم منعکس کنیم. در جایی که غربالگری انجام می‌شود و امتیاز داده می شود، نقش شورا بایستی پر رنگ‌تر باشد. وقتی شما مجوز کارگردانی یا پروانه ساخت به فیلم سازی که نمرات مشخصی براساس کارشناسی که دارید، می دهید. الان به عنوان مثال یک میلیارد بودجه آمده است و شما هم ده تا پروانه ساخت دارید. آیا این یک میلیارد را نمی شود با توجه به نمراتی که شما می فرمایید کاملا کارشناسی شده است، به فیلم ساز ها بر اساس اولویت نمراتی که کسب کرده اند، اختصاص داد؟ اسعدیان: ببینید اگر بخواهیم به هر کدام 100 میلیون بدهیم که هیچ کدام ساخته نمی شوند پس می گوییم که به دو تا از فیلمنامه ها 400 میلیون داده شود که به مرحله ساخت برود. نمراتی که ما می دهیم بر اساس کیفیت کارگردانی است. اما مدیران بر اساس سیاست ها و موضوع های خود نمره دهی می کنند. واقعیت این است که مرکز گسترش تنها از 8 فیلم می تواند حمایت کند. این هم از همان مباحثی است که به شتر گاو پلنگی ما بر می گردد. تمام این 45 فیلمساز اولی، همه شان می گفتند که ما اصلا پول دولتی نمی خواهیم، امکانات نمی خواهیم؛ اما به محض گرفتن مجوز بلافاصله به مرکز گسترش می رفتند و تقاضای کمک داشتند. یعنی از یک طرف می گوییم اجازه دهید فیلم‌مان را بسازیم و از طرف دیگر می گوییم چرا مرکز گسترش حمایت نمی کند. *مسیر فیلمسازی در حال اصلاح است علی کریم:اگر منصفانه قضاوت کنیم امروز سینمای ایران در نقطه خوبی است. با تمام بحرانی که آقای اسعدیان می گویند آن شعار تحقق عدالت اجتماعی، کم کم در سینمای ایران درحال اتفاق افتادن است. به این شکل که با اضافه شدن بخش اکران هنر و تجربه سینما در نقطه خیلی خوبی ایستاده ایم. آقای اسعدیان از نسلی می آید که فیلم ساختن در آن یک رویای عجیب و غریب بود، بسیاری آرزو داشتند که فیلم بسازند؛ فیلم سازی یک جایگاه بزرگی بود که به راحتی نصیب کسی نمی شد. اما امروز ما به راحتی فیلم می سازیم. و این یعنی مسیرمان هموار است، اما یک عزمی می خواهد، یک پافشاری می خواهد. امروز در جایگاهی ایستاده ایم که در بخش اکران حداقل می توانیم بگوییم که فیلم هایی بوده اند که دولت از اکران آنها همانند کشورهای مترقی حمایت کرده است، یعنی از فیلم هایی که در تقابل جریان اصلی سینما قرار گرفته بود حمایت کرده است و این نشان می دهد که مسیر مورد نظر در حال اصلاح است. اما جایگاه تلویزیون و حمایتش کجاست متاسفم که این مطلب را می گویم، امروز تلویزیون درصد بالایی از تولیداتش را به اسم فیلم سینمایی عنوان می کند، در هیچ کجای دنیا چنین تایتلی (عنوانی) برای تله فیلم ها وجود ندارد، اسمش فیلم تلویزیونی است. برای اینکه فیلم سینمای پخش نکنند و حق رایت سینمایی به فیلمساز ندهند چنین مسئله ای بوجود آمده و بسیار هم پافشاری می کند و همچنین عدم حمایتی که باعث ایجاد رانت شده است. این عدم تحقق اجتماعی است که یک چنین فیلم هایی با یک حجم عظیمی، مورد حمایت رسانه ملی قرار نمی گیرند. رسانه ای که تنها نامش رسانه ملی است. جاویدی: من با نظر شما مخالفم. فیلمی که اساسا برای پرده بزرگ ساخته می شود مناسب تلویزیون نیست. یعنی خود شما انتظار دارید که فیلم سینمایی در قاب تلویزیون پخش شود. اسعدیان: بنده ابتدای صحبت‌هایم عرض کردم که متاسفانه مارکت فیلم های سینمایی تنها گیشه است رایت ویدئو جدیدا اضافه شده است و همچنین تلویزیون. تلویزیون را که از دست داده ایم یعنی اصلا پولی نمی دهد، شبکه خانگی که هم افت کرده، در قطارها اتوبوس ها رایگان فیلم را نمایش می دهند ما چشممان گداصفتانه به گیشه است یعنی دوزار علی کریم: یک بحث دیگری که در بخش مربوط به تلویزیون مطرح است، بحث تیزر است. چطور می شود که فیلمی که روی پرده سینما است، تلویزیون به عنوان رسانه ملی تصمیم می گیرد که تیزری برای آن پخش کند یا نکند، مجانی باشد یا نباشد. ما در بخشی از بحثمان راجع به سلیقه صحبت کردیم، برای شما به عنوان یک تهیه کننده، سلیقه چقدر ملاک است و چه مقدار این اعمال سلیقه در روند ساخت فیلم اول فیلمساز می تواند تغییر ایجاد کند؟ اسعدیان: بنده به عنوان یک تهیه کننده، طبیعتا کاری را انتخاب می کنم که فکر می کنم به سلیقه ام نزدیک است. اما در جایگاه شورای پروانه ساخت سعی می کنم اصلا سلیقه ام را دخیل نکنم. شاید من فیلمی را اصلا دوست نداشته باشم اما فیلم، فیلم خوبی باشد و مجوز هم داشته باشد و ساخته شود، دلیلی ندارد که من دوست داشته باشم یا نه. اما من در آن ژانری که دوست ندارم با این کارگردان کار نمی کنم. *دلالان با سینما پز می دهند/ مکانیزم اقتصادی کشور بیمار است البته برخی از تهیه کنندگان با داشتن کارت داد و ستدی با فیلم سازهای اولی راه انداخته‌اند که این نگاه کاسبکارانه به سینما ضربه می‌زند. اسعدیان: خیلی خلاصه و کلی بگویم. من باورم دارم اگر کلان اقتصاد مملکت درست شود، سینمایمان هم درست می شود، خودمان هم درست می شویم و خلاصه همه چیز درست می شود. فسادی که در فوتبال هست حیرت انگیز است، حالا دائم بگوییم چرا کسی جلویش را نمی گیرد، یک مکانیزم فاسد زنجیره ای در حال حرکت است و این ربطی هم به سینما ندارد. سوء استفاده، رشوه، اختلاس و... یک مکانیزم اقتصادی بیمار را ساخته است و سینما هم بخش بسیار کوچکی از آن است. حالا در این سینما تهیه کنندگانی هستند که گنجشک روزی اند یعنی اساسا لنگ این ده درصدی اند که از فیلم ساخته شده نصیب شان می شود، پس تنها اسمش تهیه کننده است. ما تهیه کننده بزرگ، زیاد نداریم. آیا مکانیزم فاسدی که از آن صحبت می کنیم در تلویزیون دیده نمی شود؟ مکانیزم اقتصادی بیمار که دچار مشکل است طبیعتا سینما را هم در بر می گیرد، ما تافته جدا بافته نیستیم. پس این انتظار را نداشته باشید که کارگردانان یا تهیه کنندگان همه آدم‌های فرهنگی و فرهیخته ای باشند. خیلی ها کارگردان می شوند برای این که عکس پشت دوربین بگیرند، بسیاری برای اسم و رسم به این مسیر می آیند. خیلی از تهیه کننده ها هم در سینما سرمایه گذاری می کنند برای اینکه در مهمانی هایشان، آدم های سینمایی را ببرند. عکس می گیرند، پز می دهند و... این آدمها با شغل خودشان نمی توانند پز بدهند چون شغلشان دلالی است، بنابراین با سینما پز می دهند. *بسیاری از فیلم های اول نگاهشان جشنواره‌هاست/فیلمسازان اول می‌خواهند به لحاظ هنری مطرح شوند یکی از سوالاتی که درباره نحوه اکران فیلم‌های اول مطرح می‌شود این است که چرا عمده فیلم اولی‌ها هیچ گاه اکران عید نصیب‌شان نمی‌شود و اکثر کارهای اول در زمان‌های نامناسب اکران می شود؟ اسعدیان: نه، ما هیچ منع قانونی برای فیلم اولی ها نداریم. امیدوارم امسال کمی نظرمان عوض شود. به اعتقاد من، سال گذشته، بسیاری از فیلم اولی ها با نیت موفقیت در جای دیگری ساخته شده بودند. فیلم هایی که حتی اسم فرهنگی، هنری هم نمی توانم رویشان بگذارم چون ادای فرهنگی هنری در می آورند، یعنی بضاعتش را ندارند. حالا این فیلم ها نه آن طرف را دارند و نه این طرف را. تک و توک فیلم سازهای اولی را امسال سراغ دارم که گفته باشند می خواهیم فیلم استاندارد بدنه بسازیم. همه می خواهند از جهت هنری مطرح شوند. پس وقتی از جهت هنری بخواهی مطرح شوی خود به خود اکران فیلمت را کمی سخت کرده ای. ببینید ما همیشه حرف‌هایمان رو هواست. پس باید یکی یکی فیلم ها را جلوی چشممان بگذاریم و بگوییم چند تا از این فیلم ها قابلیت اکران عام داشته، چند فیلم را گروه هنر و تجربه به دادش رسیده است فیلم آقای محمودی که شما به آن علاقه داشتید و ابراز کردید، سالن محدود دارد و سرگروه هم ندارد، اکران آزاد به این فیلم دادند، در جشنواره مورد توجه قرار گرفت ولی الان در این شرایط اکران از بین می رود. اسعدیان: بحث اکران، بحث بسیار مفصلی است وقتی اعلام می شود که فیلمی در تهران 25 سالن اکران کرده است، 20 سالن سیاهی لشگرند و تنها فروش آن فیلم در 5 سینما است. فیلم «سعادت آباد» در تهران یک میلیارد فروخت، 300 میلیون آن تنها از سینمای آزادی بود. در واقع می خواهم بگویم که تعداد سینما گولتان نزند، همین فیلم سعادت آباد، مثلا 700 میلیون تومان آن در 5 سینما انجام شد و 300 میلیون آن در 20 سالن سینما بود. *بالاخره گستره اکران، مخاطب را جذب می کند... اسعدیان: نه برای هر فیلمی. فیلم آقای محمودی در سینما کارون جواب نمی دهد. در سینما پیروزی جواب نمی دهد. فیلم آقای جاویدی هم جواب نمی‌دهد. این فیلم‌ها، فیلم های شهرستان هم نیست. جاویدی: البته فیلم من در شهرستان خوب فروخت. 50 میلیون در مشهد... اسعدیان: در شهرهایی مثل مشهد، اصفهان، شیراز و تبریز می توانید به این نوع فیلم ها امیدوار باشید اما یک سری از شهرستان ها را برای دیده شدن این فیلم ها فکرش را هم نکنید. این فیلم ها مخصوص تهران و برای سینماهای محدودی است. دلمان را به این خوش نکنیم به این که 20 تا 30 سالن به ما داده اند، فروش در همان 5 سینما است. الان فیلم ها دیجیتالی شده اند و ارزان، ولی زمانی که نگاتیوی بود به صرف تهیه کننده نبود که مثلا 30 تا کپی بزند و حتی پول کپی اش را هم در نمی آورد. بحث ارزش گذاری نیست اما در مورد فیلم ملبورن آقای جاویدی را باید بگویم که در سینما پیروزی قرار نیست جواب دهد، این فیلم قرار نیست در سینمای جی جواب دهد. اما این فیلم در فرهنگ، در پردیس ملت، در آزادی، در کوروش جواب می دهد. وقتی می گوییم فیلمی مخاطب داشته باشد به نظر من باید شرایطی را فراهم کنیم که مخاطب خودش فرصت کند و برای دیدن فیلم بیاید. قرار نیست فیلم ایشان یک میلیارد بفروشد. اگر فیلم ایشان 200 میلیون بفروشد من می گویم عالی فروخته است. این موقعیت را چگونه می شود فراهم کرد؟ ما در جامعه ای زندگی می کنیم که اقشار مختلفی دارد و طبیعتا خوراک فرهنگی متفاوتی می خواهند، ما بایستی برای تمامشان خوراک فرهنگی و امکان دسترسی به آن را نیز فراهم کنیم. در مکانیزم گروه هنر و تجربه تصمیم دارد این امکان را فراهم کند که این فیلم ها هم مخاطب خودشان را پیدا کنند. علی کریم: من آدم شناخته شده ای نیستم که مخاطب من را بشناسد، فیلم من هم بازیگر شاخص ندارد. بنده اولین سانس فیلم در سینما آزادی، در هنر و تجربه برای دیدن فیلم رفتم. 40،30 نفر نشسته بودند، خیلی هیجان انگیز بود. یعنی این خیلی اتفاق بزرگ و مهمی است. فروش فیلم ملبورن آقای جاویدی در 19 روز تقریبا به نیم میلیارد رسیده است، فیلمی که رد جشنواره هم مورد توجه قرار گرفت اما اگر این فیلم در فصل بهتری اکران می‌شد امکان فروش بهتری نداشت؟. اسعدیان: ببینید ما تلاشمان این است که بگوییم فصل مرده و غیر مرده نداریم. در همین فصل، فیلم اسب حیوان نجیبی است فروش فوق العاده ای داشته است. ما اتفاقا باید به همین فصل مرده توجه کنیم و باید بگوییم که اصلا فصل مرده ای نداریم. در ایران دو تا مناسبت داریم که چرخشی هم هستند، ماه محرم و ماه رمضان، بنابراین نمی توانیم بگوییم فصل مرده داریم. از طرف دیگر وقتی فیلمی سرمایه گذار دارد و تهیه کننده سرمایه نگذاشته بالطبع برای اکرانش هم خودش را به آب و آتش نمی زند. چون تهیه کننده سرمایه نگذاشته است برایش هم اهمیت ندارد نیما جاویدی: کاملا درست است. خب اگر فیلم به درستی اکران نشود سرمایه گذار هم دیگر حاضر نیست روی فیلم سینمایی سرمایه گذاری کند و به سینما ضرر می رسد. اسعدیان: ما این قدر سرمایه سرگردان داشتیم که حد نداشته اما درست است ما منافع کوتاه مدت را می بینیم دراز مدت را نگاه نمی کنم برایم مهم نیست سرمایه گذارچه بلایی بر سرش می آید. جاویدی: با این چرخه فیلمساز هم تعهدی ندارد که فیلمش بفروشد یا خیر . نفروشد هم برایش مهم نیست بعد از یکی دو سال کار بعدی را می سازد و سرمایه گذار دیگری پیدا می کند. *جشنواره را به جشن سینما تبدیل کنید ما در حال حاضر تعدادی فیلم ساز اول مستعد و با فکر و اندیشه قوی را داریم که حتی بعضا سالها برای ساخت اولین فیلم شان زحمت کشیده اند ولی به دلیل محدودیتی که در جشنواره وجود دارد پشت درهای هیئت انتخاب باقی می مانند، برای حل این معضل چه راهکاری پیشنهاد می‌کنید؟ اسعدیان: ببینید ما باید به صورت کلان به این قضیه نگاه کنیم. شما می توانید اسم جشنواره را بردارید و به نام جشن سینمای ایران نام گذاری کنید و تمامی این فیلم ها را در آن نمایش دهید . یعنی رقابت را برداریم؟ اسعدیان: بله ، وقتی شما صحبت از رقابت می کنید باید یک سری از این فیلم ها به این جشنواره راه پیدا کنند . * انتخاب جشنواره‌های خارجی را قبول می‌کنیم اما به هیئت انتخاب فجر اعتراض می‌کنیم یعنی نمی‌توان این رقابت را به نحوی قرار داد که همه فیلم سازها با یکدیگر بتوانند رقابت کنند؟ اسعدیان:این مسأله دیگر رقابت نیست . ما دو مدل مراسم در جهان داریم ، یکی مراسم اسکار است که کپی آن در جشن خانه سینما دیده می شود که در آن می گوییم تمام فیلم هایی که در یک سال گذشته ساخته شده اند می توانند به رقابت بپردازند و دیگری مدل جشنواره هایی مثل کن ، ونیز و... وجود دارد که در آنها کمیته انتخاب وجود دارد و از بین دو هزار فیلم تنها بیست فیلم را انتخاب می کنند. البته لزوما هم تمام انتخاب های آن ها درست نیست . مثلا ما فیلم مان را برای فستیوال کن می فرستیم و وقتی انتخاب نمی شود هیچ حرفی نمی زنیم و فکر می کنیم که آن ها واقعا درست انتخاب می کنند . کافی است شما یک سال در جشنواره کن آن بیست فیلم برگزیده را ببینید، بعدا به این نتیجه می رسید که چهار فیلم آن واقعا مزخرف هستند . انگار ما این را پذیرفته ایم که آنها حتما درست انتخاب می کنند ولی متأسفانه به هیئت انتخاب جشنواره فجر که از دوستان خودمان هستند هر نوع اعتراضی را می کنیم . امسال شورای پروانه ساخت چیزی حدود 45 پروانه ساخت به کارگردان های فیلم اولی را داد که قاعدتا نباید این کار را انجام می داد . ما این کار را به این دلیل انجام دادیم که چون می دانستیم همه این ظرفیت فیلم نمی سازند . به همین دلیل ظرفیت را بالاتر گرفتیم تا از این تعداد حداقل بیست کارگردان کارشان را بسازند که همین گونه هم شد. طبق لیستی متاقضیان جشنواره فجر واقعا در حال حاضر 32 فیلم اول ساخته شده‌اند؟ اسعدیان: نه ، شما به آن لیست نگاه نکنید. حداکثر بیست و پنج فیلم بیشتر به جشنواره نیامده اند. به عنوان نمونه فیلم آقای مجید توکلی یا مهران ملکوتی هنوز در حال فیلمبرداری است پس بیست و پنج فیلم آماده وجود داشته است . حال سوال من این جاست که این خیلی چیز عجیب و غریبی است که یک هیئت انتخاب از هر دو فیلم یکی را برگزیند؟ البته هیئت انتخاب اعلام کرد کیفیت آثار فیلم سازهای اول به مراتب بالا بوده است. اسعدیان: این اتفاق در تمامی جشنواره های فیلم در دنیا نیز ممکن است رخ دهد . تمامی جشنواره ها ممکن است در یک سال کیفیت آثارشان بالاتر برود ولی به تعدادشان دست نمی زنند. در واقع قشنگی رقابت به همین است، شما اگر قرار باشد هر 20 فیلم اولی را امسال نشان دهید دیگر جشنواره و کمیته انتخاب و رقابتی وجود نخواهد داشت . *اضافه شدن بخش‌های مختلف به فجر کارساز است علی کریم: هیچ فستیوالی بخشی مجزا برای فیلم‌های اول ندارد؛ مثلا فستیوال کن نوعی نگاه ، هفته منتقدین و دو هفته کارگردانان دارد . بسیاری از فیلم سازان بزرگ فیلم اول‌شان در دو هفته کارگردانان بوده که اتفاقاً جزء بخش های اصلی فستیوال کن نیست . ولی به دلیل بخش های مختلفی که آن ها در نظر می گیرند، فیلم هایی که مشخصات فیلم اولی را دارند می توانند در این بخش ها به نمایش درآیند و یک سری فیلم ها در بخش اصلی حضور دارند . پس یک هیئت داوری مجزا، برگزیده این فیلم ها را انتخاب می کنند. شاید در باب آسیب شناسی جشنواره فجر، ما باید این گونه به آن نگاه کنیم که مثلا اضافه شدن یک بخشی به نام «هنر و تجربه » و یا «نوعی نگاه » که سال ها قبل اضافه شد و همچنین اضافه کردن بخش های دیگری به نام «هفته منتقدین » باعث ورود برخی از فیلم ها به این بخش ها و نمایش آنها بشود . البته در این شرایط نیز باز هم گروهی از فیلم ها به حق و یا به ناحق بیرون می مانند . *تفکیک بین کارگردان‌ها صحیح نیست/ سینمای ایران از فیلم اول فاصله می‌گیرد نیما جاویدی: فکر می‌کنم سینمای ایران از فیلم اول در حال فاصله گرفتن است . سال گذشته فیلم من در بخش «نگاه نو» بود و همان جا اعلام شد که برای فیلم های اول جلسه نقد و بررسی گذاشته نخواهد شد . امروز خبری را شنیدم که اساسا فیلم های اول قرار است که از سال آینده جشنواره مستقلی داشته باشد . اگر از زاویه ای که من از دور به این قضیه نگاه می کنم به فیلم های اول نگاه کنیم خواهیم دید در یک نمودار مشخص و با شیبی ملایم سینمای ایران خودش را از فیلم های اول دورتر و دورتر می کند . شاید بتوان به این نمودار برای اثبات حرف هایمان، بحث فیلتر هایی که برای ورود فیلم اولی ها به عرصه سینما گذاشته شده است را اضافه کنیم که من به درستی یا غلط بودن آن ها کار ندارم ، اساسا من این جدا کردن ها را تا به حال در سایر فستیوال ها به غیر از جشنواره فجر ندیده ام . در سایر فستیوال ها یک فیلم اولی در بخش رقابتی شرکت می کند و در آن جا ممکن است که با یک کارگردان که دهمین فیلمش را ساخته است به رقابت بپردازد . در سایر جشنواره ها اصلا به این صورت تفکیک وجود ندارد . البته در بعضی از جشنواره ها نگاه این مدلی وجود دارد اما خیلی کم است . به عقیده من اساسا سینمای ما از فیلم های اول فاصله می گیرد که من شخصا با آن موافق نیستم . مخصوصا اگر برای سال های بعد شاهد جشنواره مستقل در این زمینه باشیم آرام آرام سینمای ما به سمت کمرنگ کردن فیلم های اول گام برمی دارد. *فیلمسازان اول پوئن دارند اسعدیان: البته فکر کنم که آقای رضاداد عنوان کرد، قصد دارند برای آینده چنین طرحی را اجرا کنند. اما شما ببینید آن ها در فستیوال کن به این موضوع که این فیلم اول یا پنجم شماست کاری ندارند و شما باید با همه رقابت کنید، اما در اینجا به نظر من به فیلم سازهای اول یک پوئن دارند. علی کریم: در آن جا فیلم های اول یک هیئت داوری جداگانه دارند . فیلم ها بر اساس انتخاب هر بخش در بین قسمت های مختلفی قرار می گیرند ، به طور مثال در بخش اصلی ممکن است یک فیلم اول وجود داشته باشد همین طور که در بخش سودای سیمرغ یک فیلم اولی وجود دارد . یا در بخش هفته منتقدین فیلمی را انتخاب می کنند و این فیلم ممکن است فیلم اول هم باشد ، در نهایت یک هیئت داوری این فیلم ها را بر اساس لیست فیلم های اول داوری خواهد کرد . ما وقتی از جشنواره کن صحبت می کنیم به دلیل سبغه ای است که این جشنواره دارد. وقتی یک مدل خوب وجود دارد ما نباید مدل جدیدی را در هر زمان ابداع کنیم ، بلکه باید از همان به طور بهتری استفاده کنیم. در نهایت این گروه داوری در چهار بخش مجزا فقط فیلم های اولی را می بینند و جایزه آنها را نیز به طور جداگانه می دهند . *رقابت در کنار فیلمسازان بزرگ اهمیت دارد نیما جاویدی: فیلم های اول در فستیوال های خارجی کنار بزرگان می توانند به رقابت در تمامی بخش ها بپردازند. این یعنی اهمیت دادن به آنها. من شخصا این پوئنی را که آقای اسعدیان از آن یاد می کنند را نمی خواهم. البته من این سخن را شخصا بیان می کنم و به نمایندگی از هیچ شخصی در این جا نمی گویم.این اتفاقی بود که برای فیلم خود ما در جشنواره فیلم فجر افتاد . در آن زمان تهیه کننده انتظار داشت که فیلم در بخش اصلی حضور داشته باشد اما انتخاب نشد. البته من همان موقع که فرم را پر کردم گفتم به تصمیمی که گرفته شود احترام می گذارم و همین کار را هم کردم. به نظر داوران هم احترام گذاشتم و در سایر فستیوال ها نیز همین عمل را انجام دادم و تا امروز هم هیچ گونه اعتراضی نسبت به این موضوع نکرده ام. به قول آقای اسعدیان این فیلم مرا چند جشنواره دیگر مانند برلین ، کن و ... نیز نپذیرفتند ، چرا من نسبت به آن جشنواره ها اعتراضی نکردم. من مثل بقیه فستیوال‌ها هیچ عکس العمل نسبت به تصمیم جشنواره فجر هم انجام ندادم و این مطلب کاملا درست است . اسعدیان: البته این نکته را بپذیریم که وقتی یک قاعده و قانونی گذاشته می شود در آن منفعت جمع باید در نظر گرفته شود . این مطلب که ممکن است ما امسال سه فیلم ساز داشته باشیم که قطعا فیلم هایشان در سودای سیمرغ انتخاب می شد، نباید از هشت فیلم دیگر که قطعا به سودای سیمرغ راه پیدا نمی کردند ، حق را بگیرد . ولی الان در بخش فیلم های اول انتخاب می شوند و همچنین دیده می شوند و رقابت می کنند . اما بسیاری از فیلمسازان معتقدند که تفکیک بین فیلم ساز اول و سایر فیلم سازها خیلی آزار دهنده است. نیما جاویدی: بله، به عنوان نمونه عوامل فیلم در بخش فیلم اول دیده نمی شوند؛ مثلا کار فیلم بردار و یا بازیگرها در «ملبورن» دیده نشد. همان عواملی که اتفاقا در فستیوالهای دیگر نه تنها کارشان مورد قضاوت قرار گرفت که حتی تحسین هم شدند. حق عوامل این است که کارشان مورد قضاوت قرار بگیرد که در فیلم‌های اول این حق از آنها سلب می‌شود. علی کریم: به نظر من مدل جشنواره فجر کلا غلط است. جشنواره فجر معلوم نیست آکادمی است یا جشنواره . هیچ جشنواره ای در دنیا کاندیدا ندارد و تعداد جوایز هم در این حد وجود ندارد. *رضا داد ترسید جوایز را کمتر کند اسعدیان: ما امسال راجع به موضوع کانون کارگردانان با آقای رضاداد صحبت کردیم و به ایشان گفتیم که جوایز را بردارند و این جشنواره را به قول شما مانند فستیوال کن برگزار کنند زیرا در جشن خانه سینما به همه جایزه داده خواهد شد . شما در جشنواره فیلم فجر فقط باید به بهترین فیلم ، بهترین کارگردان و نهایتا به بهترین بازیگر مرد و زن جایزه بدهید . به اعتقاد من دلیلی ندارد به بهترین صدابردار و فیلم بردار و... نیز جایزه داده شود . البته آنها ترسیدند این کار را انجام دهند. این پیشنهاد بسیاری از اعضاء به آن ها بود. نظر آقای کریم در این باره کاملا درست است و نگاه این فستیوال بین جشن و جشنواره سردرگم است . چون در دهه فجر برگزار می شود و جشن های دهه فجر است بنابراین ما نمی خواهیم کدورتی پیش بیاید، بنابراین سی تا سیمرغ می دهیم ، تازه در هر بخش دیپلم و ... هم داده می شود . پیشنهاد ما هم این بود که جشن خانه سینما را باید گسترش دهیم تا دوستان جوایزی را که آنجا می گیرند برایشان کفایت کند و جشنواره فجر را به پنج جایزه تبدیل کنیم . در این صورت دیگر این ایراد مطرح نمی شد که عوامل فیلم های اول دیده نمی شوند . امسال ظاهراً 80 فیلم به دفتر جشنواره ارایه شده . به عنوان کمیته انتخاب آیا می پذیرید که بیشتر از 22 فیلم در بخش مسابقه وجود داشته باشند . من می گویم اگر همین امسال قرار بود که جشنواره فجر ازبین 80 فیلم 22 فیلم را انتخاب می کرد و اصلا بخشی را به نام سینمای اول نمی گذاشت که به قول شما توهین آمیز باشد ، فیلم های بسیاری از دوستان دیده نمی شد . الان حدود چهل فیلم یعنی نیمی از فیلم ها در سه بخش حضور دارند . اگر می خواستند در یک بخش همه فیلم ها را قرار دهند چنین ظرفیتی برای یک مسابقه وجود نداشت و بی معنی بود . یعنی شما معتقدید در این شرایط فیلم‌های کم تری انتخاب می شدند و جشنواره به سمت تخصصی‌تر شدن حرکت می‌کرد؟ اسعدیان: دراین شرایط اعتراضات هم به شدت بیش تر می‌شد . همین الان بسیاری از دوستان می گویند چون فیلم های ما انتخاب نشده پس به ما توهین شده است . علی کریم: آقای اسعدیان! در فستیوال کن که پنج هزار فیلم می آیند حدود هشتاد یا نود فیلم در بخش های مختلف برگزیده می‌شوند که سهم بخش اصلی حدود بیست فیلم است. اسعدیان: ما آنجا جرأت اعتراض نداریم. من به کاوه سجادی حسینی که برای ساختن فیلمش در کنارش بودم بارها گفتم که اگر فیلمت انتخاب نشد ، حق اعتراض نداری و من نیز اعتراض نخواهم کرد . من به او می گفتم مگر تو 21 فیلم دیگر را دیده ای که بخواهی قضاوت کنی؟ بنابراین به این سوال کلی می‌رسیم که آیا جشنواره فیلم فجر در دیده شدن فیلم اول موثر است؟ اسعدیان: من به یاد دارم در سالی که عضو کمیته انتخاب بودم ، فیلم «آتش بس» خانم میلانی برای سودای سیمرغ انتخاب نشد . ایشان هم به شدت شاکی و گله مند بود اما پر فروش ترین فیلم سال شد . جشنواره برای یک سری از فیلم ها هیچ گونه تاثیری ندارد . یک سری از فیلم ها از جهت جو تبلیغی و بحث ها و گفت و گوهایی که پیرامون آن ها می شود به جشنواره نیاز دارند . البته اینکه بگوییم جشنواره برای همه فیلم ها یکسان است ، قطعا این گونه نیست . چه نوع فیلم‌هایی به حضور در جشنواره نیاز دارند؟ اسعدیان: فیلم ساز اول فیلم ساز گمنامی است . فردی مثل آقای مجیدی ، آقای حاتمی کیا نیازی به تبلیغ جشنواره ندارند و یا آقای لطیفی و.... . اما فیلمساز اولی مانند جمشید محمودی که فیلم خیلی خوب «چند متر مکعب عشق» را می سازد جشنواره می تواند برای او سکوی پرتاب خیلی خوبی باشد . *هدف جشنواره کشف استعداد است/ فجر استعداد کشف نمی‌کند اما همین فیلم که در جشنواره حضور موفق و پر رنگی را دارد، در اکران ناموفق است شاید این عدم موفقیت به دلیل چینش اکران بوده است. علی کریم: آیا جشنواره فرصتی برای فروش فیلم‌هاست؟ معلوم است که نه . جشنواره در واقع جای موجهی برای نگاه ارزشمند و متفاوت است . در بزرگترین فستیوال های دنیا برای اینکه فستیوال شان را رونق ببخشند به دنبال آدم های ویژه می روند ولی فیلم های آن ها نیز ویژگی هایی دارد . بعضی وقت ها حتی کنار فیلم هایشان محصولات سینمای آمریکا را خارج از مسابقه می آورند و ستاره ها را نیز به جشنواره هایشان می آورند تا بتوانند اسپانسر هایشان را راضی کنند . هیچ جشنواره ای وجاهت خودش را پایین نمی آورد تا فیلمی را پروپاگاند کند که فیلم بفروشد . اتفاقا هدف جشنواره ها کشف و شهود است . آنها قصد دارند آدم جدید ، فکر جدید و فیلمساز جدید کشف کنند اما در جشنواره فجر هیچ گاه این اتفاق نمی افتد نه از طرف برگزارکنندگان و نه از سوی تعداد زیادی از ژورنالیست ها و منتقدان . * آرای مردمی جشنواره روشنفکری است/فروش بوسیدن روی ماه بد بود اسعدیان: آقای فرح بخش جمله جالبی را دارد که من اتفاقا این جمله اش را قبول دارم . یک بار در جشنواره به من گفت این ده روز جشنواره برای شما و تمام سال برای ما . (با خنده) ما دور یکدیگر در جشنواره جمع می شویم و فکر می کنیم که این یعنی سینمای ایران و این فیلم خوب بود و آن یکی مزخرف . او می گوید این ده روز را شما حال کنید ولی در عوض همه سال را ما حال می کنیم . واقعا هم اگر به عمق حرف او توجه کنیم این حرف کاملا درست است . نکته بعدی اینکه فیلم «بوسیدن روی ماه» در آرای مردمی با نیم درصد اختلاف با آن فیلم دیگر قرار داشت ولی فروشش بسیار بد بود . دلیل این امر این است که آرای مردمی جشنواره فجر هم روشنفکری است . یعنی مردمی که در جشنواره فجر برای تماشای فیلم های مختلف می روند، دوست دارند فیگور شخصیت های فرهنگی را بگیرند، اما زمانی که به سینما می روند دیگر با این فیگور نمی روند . این مطلب که شما گفتید که جشنواره یک معادله دیگری است کاملا درست است و مساله جشنواره را نمی توانیم با مساله اکران قاطی کنیم . جشنواره کاملا یک مساله مستقل دیگری است . *تاثیر جشنواره فجر بر فروش فیلم‌ها تنها یک ماه اول است جشنواره در روند فروش می‌تواند تاثیر گذار باشد؟ اسعدیان: برای بعضی از فیلم ها می تواند کمی تاثیر گذار باشد ، مثلا ما فیلمی که در جشنواره فجر (بهمن ماه) نمایش داده شده عید اکران عمومی آن صورت گیرد، اگر فیلم شش ماه بعد اکران شود همه فراموش خواهند کرد و جشنواره می تواند در یک مقطع یک ماهه برای این فیلم تبلیغاتی را راه بیاندازد. شما در پوستر های بعضی از فیلم ها دیده اید که برنده پنج سیمرغ بلورین و یا کاندیدای یازده سیمرغ بلورین ذکر شده این ها حتی دو هزار تومان هم در فروش آن تاثیر نمی گذارد . نیما جاویدی: به نظرم مسئله مهمتر مردم و ارتباطشان با سینماست. مسئله جشنواره آنقدرها هم که ما فکر می کنیم جدی نیست. اگر ما سینما را مردم و پر شدن سالن‌ها و فروش خوب بدانیم به نظر من دیگر اصلا ربطی به جشنواره نخواهد داشت. *جشنواره تاثیری در اکران ندارد آقای جاویدی چون شما تجربه حضور در جشنواره های خارجی دیگر را دارید می گویید ما جشنواره فجر را خیلی بیش از حد بزرگ کرده ایم یا این موضوع دلایل دیگری دارد؟ نیما جاویدی: اصلاً بحث در مورد حضور فیلم «ملبورن» در جشنواره های خارجی نیست، اولین مورد این است که ما در مورد جشنواره‌ای صحبت می‌کنیم که هنوز نمی‌دانیم نامش جشنواره است یا جشن و یا آکادمی . اساسا از استانداردهای بین المللی فاصله بسیار زیادی دارد . شما در هیچ جای دنیا نمی توانید فستیوالی پیدا کنید که نزدیک به 22 جایزه به نفرات برتر بدهد . در فستیوالهای دنیا نهایتا پنج یا شش جایزه می دهند .به نظر من جشنواره فجر به نوعی تشویق کردن و راضی نگه داشتن طیف گسترده‌ای از سینماگران است که خیلی هم خوب و قابل احترام است . باید صادقانه عرض کنم: برای امثال ما حضور در جشنواره مهم و گرفتن سیمرغ هم جذاب است . اما به نظر من جدی بودن این جشنواره آن قدری که ما آتش زیر آن را شعله ور می کنیم، نیست . به نظر من سینما یعنی فروش در گیشه. سینما باید بتواند طیف های مختلفی از مردم را با فیلم ها درگیر کند . من از روزی که اولین کارم را شروع به نوشتن کردم همیشه به این موضوع فکر می کردم ،از این منظر خودم را عضو باشگاه سینماگرانی مثل فورد می دانم. با دیدگاه من جشنواره تاثیر چندانی در اکران فیلم ها نخواهد داشت . اگر فیلم ما یک ماه بعد اکران شود تا حدودی تاثیر گذار خواهد بود ولی بعد از چند ماه، توده مردمی که قرار است فیلم را ببینند دیگر دنبال جشنواره نیستند و آن را فراموش می کنند و در حال حاضر هم شیوه تبلیغات خیلی پیچیده شده که در بحث اکران در مورد آن اشاراتی خواهم کرد . علی کریم: به طور مثال در مدل آکادمی (اسکار) مردم تاثیر گذارند ؛ یعنی با استقبال زیاد از یک فیلم آکادمی را مجبور می کنند تا بروند و این فیلم پر فروش را ببینند . نمی دانم در ایران این کار چرا انجام نمی شود شاید به دلیل این است که جشن خانه سینما پر رنگ نباشد که به نظر من آن جشن می تواند مهم باشد دلیل این کار هم این است که تعداد افراد بیشتری فیلم را می بینند . *ما در کاستی های جشنواره شریک هستیم/ صنوف سینمایی با تغییرات مخالفت می‌کنند اسعدیان: من در این جا نکته ای را برای این که بی انصافی نکنیم بیان می کنم . من دوست دارم از مسئولین این جشنواره را در این جا یک اعاده ی حیثیت شود. منظورم این است که این جشنواره هر چه هست خود ما هم در آن مقصر هستیم . یعنی وقتی در جشنواره می گویند که جایزه صدابردار و صداگذار - که به نظر من احمقانه ترین نوع جایزه است و در اسکار هم جایزه صدا داده می شود ! به صدابرداری جایزه می‌دهیم بسیاری از صنوف سینمایی با این امر مخالفت می کنند . وقتی حرف کم کردن جوایز مطرح می‌شود همین صنوف سینمایی مخالفت می‌کنند . همه ما در این سی سال دست به دست هم داده‌ایم و این جشنواره را به شکل امروزی در آورده ایم و دلیل این کار هم به خاطر این است که ما ده روز کنار یکدیگر جمع می شویم و به همگی ما خوش می‌گذرد و 20 جایزه هم می بریم . به محض اینکه مدیری می خواسته تغییراتی در روند برگزاری این جشنواره ایجاد کند همه ما در مقابل او ایستاده‌ایم . پس ایراد گرفتن به جشنواره در واقع ایراد گرفتن به خود ما نیز تلقی می شود . اعاده حیثیت به این مفهوم که واقعا هر چه که این جشنواره امروزه دارد ما نیز در کاستی های آن شریک هستیم . انتهای پیام/و
93/10/29 - 11:23
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 102]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها