روزمرگی در سینما آفت است

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نشست جریان شناسی ساخت و اکران فیلم‌های اول/2 و پایانی
فیلمساز برای اکران فیلم بسازد/از فیلمسازان اول یکسان حمایت شود/روزمرگی در سینما آفت است
سام قریبیان معتقد است:فیلمساز باید برای اکران فیلم بسازند.تماشای فیلم گران است و فیلم باید به گونه‌ای باشد که با شرایط سختی که امروزه شاهد آن هستیم گرانی، ترافیک و... تماشاگر از فیلم راضی باشد و این رضایت برای فیلمساز برند خواهد شد.

خبرگزاری فارس: فیلمساز برای اکران فیلم بسازد/از فیلمسازان اول یکسان حمایت شود/روزمرگی در سینما آفت است

خبرگزاری فارس: فیلمساز برای اکران فیلم بسازد/از فیلمسازان اول یکسان حمایت شود/روزمرگی در سینما آفت است

خبرگزاری فارس-زهرا قزیلی: همه ساله در حوزه ساخت آثار در حوزه های مختلف سینما (کوتاه، بلند، مستند و...)شاهد ورود افرادی به عرصه هنر هفتم هستیم این درحالی است که تعدادی از این افراد استعدادهایی هستند که می توان با سرمایه گذاری درست بر روی کارهای آنها سینما را از وضعیت رکود خارج کرد. اما متاسفانه در سالهای اخیر شاهد متولی درست و کارگروه های مشخص برای حمایت و توجه به فیلمسازان نبودیم این مسئله تنها به دولت یازدهم باز نمی‌گردد بلکه در دولت دهم هم این ضعف دیده می شد. میزگردی با حضور محمدحسین لطیفی کارگردان، نویسنده و تهیه کننده، جمشید محمودی کارگردان، نوید محمودی تهیه کننده (چند متر مکعب عشق که این روزها در حال اکران است) و سام قریبیان کارگردان فیلم (360 درجه) برگزار کردیم تا مشکلات در این عرصه را از زبان محمدحسین لطیفی که سال گذشته عضو هیات انتخاب جشنواره فیلم فجر بود و دو فیلمساز (محمودی و قریبیان) که یکی فیلمش از لیست جشنواره جا ماند و دیگری فیلمش برگزیده جشنواره سال گذشته بود مرور کنیم. *سالن‌ها را باید پر کنیم/ بدبختی ما این است که مدیر تصمیم می‌گیرد کارمند چه فیلمی ببیند پس باید سیکل درستی در آن دیده شود. لطیفی: می‌دانیم که در سال دو یا سه فیلم بلیت‌هایشان در برخی ادارات توزیع می‌شود و پول‌های میلیونی می‌گیرند. یک عده هم حتی شاید این بلیت‌ها را پاره کنند و اصلا برای دیدن این فیلم‌ها نروند، ولی با این شرایط این کار انجام می‌شود.اگر قرار است حمایتی صورت گیرد باید بودجه برای خرید بلیت هزینه شود تا آرام آرام صندلی‌های سینما پر شود.نکته بعد این که نباید تاییدات زیادی پشت سر فیلم ها گذاشته شود. یکی از بدبختی‌های ما این است که مدیری در یک اداره‌ای از فلان فیلم خوشش نمی آید و این امر کاملا غیر منطقی است، چون ممکن است آن مدیر آن فیلم را نپسندد ولی شاید کارمندانش آن فیلم را دوست داشته باشند. در نتیجه باید تعدادی بلیت از بودجه هایی که در دستان ارگان های مختلف از جمله فارابی و ... قرار می گیرد از طریق دستگاه های دولتی و ... در میان ادارات توزیع گردد. این گونه این سوبسیدها با ارائه بلیت‌ها داده می‌شود ولی این بلیت ها را به حساب کارمندان نمی زنیم و این بلیت ها را مجانی به آنها می دهیم تا آرام آرام صندلی های خالی سینما پر شوند. *به جای ارایه وام بلاعوض برای ساخت سالن‌ها را پر کنید در واقع حمایت تنها از طریق تولید نباشد بلکه را برای دیده شدن آثار نیز حمایت صورت گیرد. لطیفی: بله. باید برای دیده شدن آثار هزینه شود. این کار خیلی زشت بود که در روز ملی سینما حضور در سالن ها رایگان بود و برای رفتن به سینما درهای سینما را شکستند و سایر جریاناتی که رخ داد. پس مردم علاقمند به رفتن به سینما هستند، شما بلیت ها را در اختیار آنها بگذارید و برای ما مخاطب بیاورید نه اینکه یک وام بلاعوض به فیلمساز بدهید تا برود فیلم بسازد و در نهایت سالن ها خالی بود. این امر فیلم ساز اول و دوم ندارد و برای همه صادق است. *ساخت فیلم ضرر است/ سهم سینماها کمتر شود نوید محمودی: سینماها در ایران وابسته به چند ارگان هستند اکثراً مربوط به شهرداری و یا حوزه هنری و... می باشند. سوال من این است چرا باید پنجاه درصد بلیت ها را سینما بردارد در حالی که وابسته به ارگان یا نهاد دولتی هستند. اما کسی که فیلم را می سازد دسته آخر هیچ سودی نمی برد و همه فیلم ها در واقع ضرر هستند. پیشنهادم این است که 20 درصد برای سینما و یا همان گونه که آقای لطیفی می‌گویند یک سوم و یا سه پنجم برای صاحب فیلم در نظر گرفته شود.و از طرفی باید از سینما ها پول آب و برق دریافت نشود و این حمایت ها به طور گسترده ای افزایش یابد. به عقیده من تمامی مجموعه ها باید بخواهند تا فیلمی ساخته شود. از فیلمسازان اول یکسان حمایت شود نوید محمودی:مشکل این جاست که تمامی فیلم های حمایتی میلیاردی تولید می شوند و وقتی قرار است به یک فیلمساز دویست میلیون تومان حمایت کنیم دچار مشکل می شویم. من می گویم که از همه (حداقل در حوزه فیلمهای اول) باید به یک نحو حمایت شود؛ مثلا اگر به آقای سام قریبیان برای ساخت فیلمش گفته می شد که ما برای هر فیلمی بیست میلیون داده ایم و این هم حق شما و خداحافظ! مشکل این جاست که به ایشان همین بیست میلیون هم داده نمی شود! *مرکز گسترش به یکباره تصمیم گرفت از فیلم حمایت نکند! سام قریبیان: مشکل این جاست که اگر بگویند حمایت نمی کنیم تکلیف کار مشخص می شود، ما برای ساخت فیلم «360 درجه» به سراغ فارابی رفتیم تا از آنها وام بگیریم. فارابی به ما گفت که چون شما فیلم اولی هستید ما شما را به مرکز گسترش ارجاع می دهیم. ما خودمان سناریو را به آقای طباطبایی نژاد دادیم و همیشه هم بین فیلم های حاضر در اولویت بودیم، یعنی اگر قرار بود ده فیلم حمایت شود ما در اولویت بودیم و بعد که ده فیلم به پنج فیلم کاهش یافت باز هم در اولویت بودیم. پنج شش روز قبل از آغاز فیلم برداری به ما گفتند که فیلم شما مواد مخدر دارد و مواد مخدر در اولویت ما نیست. این نوع تصمیم گیری باعث به هم ریختن تمام برنامه ها می شود و این در حالی است که با بازیگران و فیلم بردار و... قراردادها بسته شده و به یکباره حمایت کنسل می‌شود.بعد از این اتفاق باید فیلمساز تصمیم بگیرد که آیا می خواهد فیلم بسازد و یا کلا از قید ساختن فیلم منصرف م‌ شوم. ولی با تمامی این شرایط ما فیلم‌مان را ساختیم! *از فیلم‌های اول حمایت نشد اما به لاله 1.5 میلیارد پرداخت شد یعنی شما هم «360 درجه» را بدون حمایت ساختید؟ سام قریبیان: بدون هیچ گونه حمایتی! گله ما این نبود که چرا هیچ گونه حمایتی از ما نشد، بلکه گله ما از این بود که اولا اگر در اساسنامه ای آمده است که باید به فیلم اولی ها کمک کرد چرا کمک نمی کنند؟ و از طرف دیگر باید به ما گفته می شد که حمایت صورت نمی گیرد. در شرایطی که از فیلم من و دیگر فیلم ها حمایت نشد حکمیت در فیلم لاله صورت می گیرد و 1 میلیارد و نیم دیگر از مرکز گسترش به فیلم لاله داده شود. آیا با آن یک میلیارد و نیم نمی توانستند حمایتی به ده فیلم اولی برای ساخت فیلم هایشان صورت گیرد؟ سوال من این جاست! آیا در اساسنامه مرکز گسترش این موضوع آمده که باید هشت میلیارد برای ساخت یک فیلم که خود من هم در آن بازی کرده ام هزینه شود! امسال اتفاق خوبی رخ داد برای ارایه خود پروانه ساخت بررسی هایی صورت گرفت که به چه کسانی پروانه ساخت بدهند. به نظر من به کسانی هم پروانه ساخت داده شد که اکثرا بچه های همین سینما بودند و خیلی به بچه های خارج سینما پروانه ساخت داده نشد. لطیفی: قانون دیگری هم که گذاشتند این بود که به هیچ وجه هیچ کس با پروانه ویدئویی نمی تواند فیلم بسازد که این قانون هم خیلی خوب بود. سام قریبیان: وقتی به بچه های سینما که بیست سال و یا پانزده سال در سینما کار کرده‌اند و در این جریان رشد کرده‌اند،پروانه ساخت می دهید احتمال این که فیلم خوب بسازند هم خیلی زیاد است. این افراد مانند فار‌غ‌التحصیلان دانشگاه نیستند و یا افرادی که حداکثر یک سال دستیار کارگردان بوده اند. فردی که چند سال در سینما فعالیت داشته، اگر تمامی آنها را نگوییم ولی حداقل شصت هفتاد درصد آنها قرار است فیلم های خوبی بسازند. ببینید پارسال سی و سه فیلم در قسمت سودای سیمرغ حضور داشتند و بیست و دو فیلم در بخش فیلم اولی ها بودند و لی امسال کمتر شده و بیست و دو فیلم در سودای سیمرغ و یازده فیلم اولی. *کاهش عداد فیلم اولی‌ها در جشنواره عدم برنامه ریزی را به نمایش گذاشت در حالی که تقاضای حضور فیلمسازان اول نسبت به سال گذشته افزایش داشته است. سام قریبیان: بله، تعداد متقاضیان فیلم های اول امسال از از سال گذشته بیشتر هستند و تعداد 11 فیلم اولی حاضر در جشنواره عدم برنامه ریزی را به نمایش می گذارد. پروانه ساخت ها را صادر کردند و این فیلم ها ساخته شده اند و حالا اجازه ورود به بخش فیلم اولی ها را به آنها نمی دهند و نیمی از فیلم ها نسبت به سال گذشته اجازه ورود به بخش نگاه نو داده می شود. این عمل باعث شد بسیاری از فیلمسازهای خوب مثل علی ملاقلی پور، امیر عزیزی و... بیرون ماندند! محمودی: فیلم شما نیز بیرون می‌ماند! سام قریبیان: بله، حالا من اگر خودم را نام ببرم این شبهه ایجاد می شود که تنها برای فیلم خودم صحبت می کنم، ولی شما اگر فیلم های بیرون مانده را نگاه کنید آدم هایی را می بینید که همگی آنها از عوامل خوب و معتبری در ساخت فیلم هایشان استفاده کرده اند یا سالها در سینما فعالیت کردند. لطیفی: همه این ها به آن حرف اول من بر می گردد که من همیشه حرف آخر را اول می زنم. ان شاالله که جشنواره فجر غیر رقابتی بشود تا تمامی این مشکلات حل شود و مردم باید همه فیلم ها را ببینند و راجع به آنها قضاوت کنند. نفس جشنواره فجر چقدر می‌تواند به جریان دیده شدن فیلم اول کمک کند؟ سام قریبیان: اصلا، تنها چیزی که موجب نگرانی من می شود اکران فیلم است نه جشنواره. فیلم هایی که در این جشنواره می آیند اکران شان درصد بالاتری دارد. *جشنواره فجر دروازه ای برای اکران/ اکران خوب برایم مهمتر از حضور در جشنواره است بنابراین می‌توان گفت تنها بازتاب جشنواره مهم است؟ سام قریبیان:سعی من این بود که یک فیلم تجاری خوش ساخت بسازم. در سینمای ما اکران مهم است و جشنواره برای این امر مهم می شود که به عنوان ضمانتی برای اکران شده است. بعضی فیلم ها مثل «شهر موش ها» و «آتش بس» ساخته شدند که برای سینمادار اهمیتی ندارد که در جشنواره باشند یا خیر زیرا آن را اکران می کند اما فیلم های دیگر وقتی در جشنواره دیده می شوند و چندین نقد درباره آنها نوشته می شود و فضایی درباره آنها در جامعه ایجاد می شود،پخش کننده و سینمادار را نسبت به پخش آن فیلم ترغیب می کند و با فیلم قرارداد می بندند. اگر شما الان از من بپرسید که حاضرید در جشنواره باشید و یا اکران خوب بگیرید؟ من در پاسخ می گویم که حاضرم اکران خوب بگیرم و جشنواره به عنوان دروازه ای برای اکران شده است. فیلم چند متر مکعب عشق در جشنواره بود آیا به راحتی توانست فیلم را اکران کند؟ *با داشتن دو سیمرغ بلورین جشنواره فجر بدون سر گروه اکران کردیم! نوید محمودی: به عقیده من به این دلیل جشنواره برای فیلم اولی ها مهم شده که جشنواره به عنوان محلی برای تایید آنها شده است. فیلم «چند متر مکعب عشق» از سال گذشته سرتیتر اخبار بودیم و به جشنواره رفتیم و بعد نماینده اسکار شدیم و تا وقتی که به اکران رسیدیم. فیلمی که در جشنواره دیده شده و هیئت داوران و هیئت انتخاب آن را تایید کرده اند و دو سیمرغ گرفته و حتی برای هشت سیمرغ دیگر هم کاندید بوده است، وقتی به اکران می رسد به او می گویند آقا آیا شما بدون سرگروه حاضرید اکران کنید؟ جالب این جاست که از ما اجازه هم می گیرند! به نظر شما من باید چه چیزی در جواب به آنها بگویم. من به آنها می گویم که این خیلی اتفاق میمون و مبارکی است و ما را حتما بدون سرگروه اکران کنید!(با خنده) *اکران بدون سر گروه تنها راه بود اگر هم بدون سرگروه اکران نمی کردید شاید دیگر اصلا موفق به اکران فیلم‌تان نمی‌شدید؟ نوید محمودی: اگر بدون سرگروه فیلم را اکران نمی کردم به ایام جشنواره سی و سوم فیلم فجر می رسیدیم و بعد از جشنواره هم سینما ها چیزی حدود بیست یا بیست و پنج روز وقت دارند و حتما از فیلم های تجاری استفاده می کنند و ده روز قبل از عید هم فیلم های نوروزی می آیند.تنها راه باقی مانده برای ما اگر اکران نمی کردیم این بود که باید پروانه ویدئو می گرفتیم و فیلم را در شبکه نمایش خانگی توزیع می کردیم! لطیفی:که آن هم اگر اکران نشده باشد نمی‌توان آن را فروخت. * تهیه کننده برای ساخت فیلم خوب سفته می‌خواهد! نوید محمودی: رایت فیلم را به عنوان ویدئو می خرند و سینمایی نمی خرند. این گونه است که مساله ریسک پیش می آید هیچ کس حاضر نمی شود صد میلیون تومان بگذارد تا جوان بتواند فیلمش را بسازد، آن وقت فیلمساز اول باید تمام انرژی اش را بگذارد تا فیلم ارزان، بدون بازیگر و در سریع‌ترین زمان بسازد. آقای لطیفی مثال خوبی زدند. به فیلم ساز اول می گویند شما پانزده روزه حاضری فیلمت را بسازی؟ و آن بیچاره هم می گوید من سیزده روزه هم حاضرم این فیلم را بسازم! لطیفی:سفته می‌گیرند تا فیلم خوب بسازی. ما تهیه کننده حرفه‌ای در ایران به تعداد انگشتان دست و پا در ایران نداریم! *تهیه کننده‌هایی که کوره پزخانه دارند با اغماض تعداد تهیه کنندگان را اعلام کردید. لطیفی: بله، ولی ما در حال حاضر چه تعداد تهیه کننده داریم؟ تعداد آن ها زیاد است و این افراد چه کسانی هستند؟ مثلا فرد یک کوره‌پزخانه دارد و فامیلی دارد که از او شنیده است که سینما فلان است و آن فامیل را گول زده و آورده است و او به من کارگردان می گوید که شما برای خوب شدن کار سفته می دهی؟ شما فکر نکنید که این ها تهیه کننده هستند، بلکه این ها یک سری آدم هایی هستند که از دور چیزهایی شنیده اند و نمی دانند که این جا خر داغ می کنند(با خنده)! و از طرفی می خواهند دو عکس یادگاری با بازیگران بیندازند. نوید محمودی: من همیشه این مورد را درباره تلویزیون نیز گفته ام. وقتی در تلویزیون به ما پیشنهاد ساخت یک سریال را می دهند، برای ساخت آن قدر ما را می برند و می آورند واین قدر جلسه می رویم که دیگر هیچ ذوق و شوقی برای ساخت فیلم نداریم. *اجاره کارت تهیه کنندگی باب شده است! سام قریبیان:من یک سال و نیم دنبال این بودم تا یک تهیه کننده معتبری که من از او اسم نمی برم، کار را تهیه کنند اما در آخر هم خودم ساختم. ما با هم جلسه گذاشتیم، سناریو را هم خوانده بود و مورد قبولش هم واقع شده بود. قرار گذاشتیم و وقتی من سر قرار رفتم به من گفت شما تنها آمدید؟ گفتم بله، آیا باید با شخص خاصی می آمدم! گفت: پس سرمایه گذارتان کو؟ گفتم من سراغ شما آمدم تا به عنوان تهیه کننده خودتان روی این فیلم سرمایه گذاری کنید. او گفت که من خودم ده تا پانزده درصد از روی مبلغی که سرمایه گذار می آورد را برمی دارم و در آن جلسه از من نود میلیون تومان می خواست تا این فیلم را تهیه کند. او حتی به من گفته بود که من باید سرمایه گذار را پیدا کنم و بیاورم. در واقع اسم این کار به نوعی اجاره دادن کارت تهیه کنندگی می باشد. *ساختار سینمای تجربی باید تغییر کند به عقیده شما چقدر فیلم های اول ما سینمای تجربی است؟ سام قریبیان:ساختار و سیستم سینمای تجربی کاملا باید عوض شود. سینمای تجربی معنی اش عوض شده است. ما همیشه فکر می کنیم که در سینمای تجربی باید یک نفر بیاید در این سینما و امکانات را بگیرد و برود. این در حالی است که من خودم معتقد بودم که این گونه نیست و سینمای تجربی دو بخش دارد. یک بخش این است که به طور مثال ما به لطیفی بگوییم در یک یا دو سکانس سینمای تجربی یعنی چه؛ که این حرف واژه است و یا یک سکانس از فلان فیلم را تجربه می کنیم و بابت آن هزینه هم می کنیم ولی باید بنشینیم و راجع به آن صحبت کنیم. این خودش یک بخش می شود و بخش دیگر هم سینمای حمایت از فیلم سازان اول می باشد که به نظر من اسمش تجربی نیست واین فیلم سازها نیامدند تا این جا تجربه کنند بلکه قبلا در جای دیگری تجربه کرده اند و حالا در این جا می خواهند وارد سینما شوند. به نظر من ساختار سینمای تجربی باید عوض شود. *لوکوموتیو سینمای ایران باید راه بیفتد لطیفی:به عقیده من باید لوکوموتیو سینما راه بیفتد تا در کنار آن فیلم اولی ها هم راحت تر بتوانند حرکت کنند. بحث مهم دیگر این است که: قوانین درست از وزارت فرهنگ به صحن مجلس برای حمایت از سینما آن هم به شیوه ای کاملا آگاهانه و درست و برای پر کردن صندلی های سینما به صحن مجلس برود. کار زشت و ناپسندی است که فیلمساز دویست میلیون بلاعوض برای ساخت فیلمش بگیرد. فیلم ساخته می شود اما مردم نمی توانند به سینما بیایند چون پول ندارند، بنابراین به نظر من باید صندلی‌ها را با شیوه درست و آگاهانه و از طریق دوستانی که در این میان دلسوز هستند پر کرد. اگر سالن ها پر شود هیچ فرقی بین سینمای اولی و سینمای حرفه ای وجود نخواهد داشت؛ به طور مثال اگر وزارت نیرو موظف شود که بلیت فیلم را بخرد و یا وزارت بهداشت برای خرید بلیت های فیلم ها دویست میلیون هزینه کند، دیگر این مشکلات پدید نمی آید و این کار احتیاج به یک سری قوانین دارد که در صحن مجلس باید مطرح شود و به صورت دلسوزانه پیگیری و قانونمند گردد. ردیف بودجه ها نیز باید به صورت آگاهانه بالا برود تا سینما روی پا بماند. *سینمای ایران استراتژیک است لطیفی: به نظر من سینمای ایران واقعا استراتژیک است و یک تافته جدا بافته است مانند تقویم شمسی مان که تنها برای خودمان است، سینمای ما نیز همین گونه است که ما باید برای خودمان فیلم بسازیم. سینمای ما سینمایی است که ربطی به هیچ جای جهان ندارد. سینمای ما بومی ماست و ما اهدافی داریم. نظام جمهوری اسلامی ایران اهدافی دارد و ما باید آن را پیش ببریم. آیا مجلس نباید به این اهداف استراتژیک فکر کند. حالا به دور از آنها با رونق گرفتن سینما می توان شغل در جامعه ایجاد کرد که خیلی از مشکلات جامعه ما از همین بیکاری ناشی شده است. *مردم سینما نمی‌روند تا فیلم‌ها را ببینند فیلم‌های اول نسبت به آثار فیلمسازان دیگر چقدر مخاطب دارد؟ جمشید محمودی: این طور نیست که فیلم های اول مخاطب نداشته باشند بلکه مردم سینما نمی روند، تا فیلم های ما را ببینند و در رسانه خانگی اکثر فیلم‌ها دست به دست بین مردم می چرخند و مردم فیلم هایمان را می بینند.انگیزه رفتن به سالن سینما در مردم وجود ندارد. *فیلم‌ها در شبکه نمایش خانگی بیشتر دیده می‌شود جمشید محمودی: بله، سیستم در جایی مشکل دارد. به عقیده من فیلم ها به سرعت به رسانه می آید و قیمت ارزان تری نسبت به حضور در سالن ها خواهد داشت. گرانی سینما دیگر انگیزه ای برای رفتن به سینما برای مردم وجود ندارند. تمام حرف های آقای لطیفی را با توجه به تجربه ای که دارند بسیار ارزشمند بود و آن را قبول دارم به عقیده من همه ارگان ها و نهادها، تلویزیون، شهرداری و سایر نهادها.... پای صحبت های فیلم سازهای اول مان – که دل پر دردی دارند - باید جلسه بگذاریم تا ببینیم چگونه می توانیم کمک شان و حمایت شان بکنیم. در حال حاضر سینمایی داریم که به قول آقای لطیفی به ظاهر ایستاده و به اصطلاح مرده است. ما فقط به آن حمله می کنیم و حالت تهاجمی نسبت به این سینما گرفته ایم. مطبوعاتی هایمان در سالن سینما فیلمی را هو می کنند. از طرف دیگر ما چقدر از فیلم های خوب حمایت می کنیم. *هزینه میلیاردی برای ساخت فیلم اول! به عبارت بهتر اگر در تولید نمی‌توانیم حمایت کنیم در اکران باید حمایت شوند. جمشید محمودی: بله، تا به حال وزارت ارشاد به این فکر نکرده که فیلمی را که در جشنواره جایزه گرفته است را حمایت کند. در بسیاری از جشنواره‌ها مرسوم است که پول ساخت فیلم بعدی کارگردان را به او می دهند. چرا فیلمسازی که اثر اولش مورد توجه قرار گرفته برای ساخت فیلم دوم دغدغه باید داشته باشد. لطیفی: فیلمساز ابتدا باید پولی را که از فیلم اول درآورده است را خرج خانه و خانواده اش کند و بعد دو یا سه سال بنشیند تا یک تهیه کننده دیگری را پیدا کند که او نیز از او می پرسد آیا سفته می دهی یا نمی دهی و سایر ماجراها. من نمی گویم که چرا به بعضی از دوستانمان برای فیلم‌های اول و یا دومشان پولهای میلیاردی می دهید! اما می‌گویم اگر فیلم خوبی آورد او را حمایت کنید. کارگردانی که فیلمش مورد توجه جشنواره و کارشناسان قرار گرفته نباید برای ساخت فیلم بعدی‌اش یک سال و نیم معطل اکران فیلمش بماند. رقابتی هم اگر در این میان وجود دارد باید رقابت مثبت باشد. فیلمساز سینما می خواهد تا فیلم را اکران کند اما باید با چنگ و دندان چند تا سالن بگیریم و یا دو متر مربع فضا برای تبلیغ فیلم بگیرم. این ها حیف است! یکی از دلایلی که من برای ارگان های دولتی کار نمی کنم همین است . وقتی نمایش فیلم «روز سوم» در جشنواره تمام شد دیگر این فیلم هم تمام شد و بخش دولتی دنبال پخش این فیلم نبود. هیچ کس دنبال این نبود که این فیلم چگونه و در چه شرایطی اکران شود و مردم ببینند و یا نبینند. درحالیکه من فیلمم را ساخته بودم تا مردم ببینند. *حمایت ویژه ایوبی در زیر زمین فارابی گم شد نوید محمودی: ما برای اکران فیلم «چند متر مکعب عشق» به سراغ بنیاد فارابی رفتیم. ما برای گرفتن سینمای فرهنگ که برای فارابی است و فیلم برگزیده جشنواره بود، ساعت دو بعداز ظهر به ما یک سانس دادند گویا قرار بوده دهان ما را ببندند. ما سال گذشته فیلم خوبی ساختیم که فیلم مقبولی هم بوده و دیده شده است، حالا چرا باید نگران این باشم که قصه بعدی مان را چکار کنیم. جمشید حرف خوبی می زند؛ می گوید ما هیچ راه دیگری به غیر از ارزان تر ساختن فیلم بعدی مان نداریم. آقای ایوبی ما را صدا می کند و با هم صحبت می کنیم و بعد از شش ماه پیگیری به ما می گوید فیلم بعدی شما حمایت ویژه دارد، او می گوید برای این امر به من نامه بدهید تا دستورش را به آقای جعفری جلوه بدهم و آقای جعفری جلوه به آقای مسعودشاهی و ... در نهایت داخل زیر زمین فارابی می‌رود و من اصلا نمی دانم نامه نه ماه است در کجا قرار دارد. اگر هر سال دست پنج فیلمساز جوان را بگیریم، بیست سال دیگر ما پنجاه فیلمساز خوب داریم. کانون پرورش فکری یک روزی آنقدر ایستاد تا امیر نادری و عباس کیارستمی و... به وجود آمدند. باید یک جایی ایستاد و شک نکنید که این اتفاق می افتد. لطیفی:باید به فکر سینما باشیم. من در همین فیلم آخرم سی‌وسه لوکیشن دارم، چون من اصلا از فیلم های کم لوکیشن بدم می آید. فیلم یعنی تنوع، موقعیت ها و فضاهای مختلف. اگر تمام فیلم در یک فضا باشد، می شود تئاتر. ما نباید فقط به تهران توجه کنیم، نوابغی در بچه های شهرستان وجود دارد که به آنها نمی رسیم و این خیلی نامردی است. امیدوارم بچه های شهرستان هم حداقل موقعیت هایی را برای پیشرفت داشته باشند.وزارت ارشاد باید ورک شاپ هایی را در شهرهای مختلف کشور مانند شیراز، بوشهر و... بگذارد و کارگردان هایی مانند تقوایی، مهرجویی و سایرین را برای آموزش هایی حداقل چهار پنج روزه به آنجا بفرستد. *قوانین با جابجایی مدیران تغییر نکند برای سامان بخشی جریان ساخت و اکران فیلم های اول باید چه کرد؟ سام قریبیان:این امر دو بخش دارد؛ اول باید یک برنامه ریزی و سیاستگذاری بلند مدت داشته باشیم. یک سری پروانه ساخت در مهرماه صادر می شود و حضور صد فیلم در جشنواره فجر اهمیت دارد و دیگر برای اکران آنها هیچ کاری صورت نمی گیرد، این امر یک برنامه ریزی بلند مدت می خواهد. ما همان گونه که برای تربیت یک کارگردان باید برنامه ریزی کنیم، فیلم ها نیز نیاز به نگهداری و مراقبت دارند وگرنه فیلم‌ها نابود می‌شوند. این سیاست گذاری ها نباید با آمدن مدیرهای جدید تغییر کند،اگر یک قانون قرار است ثبت شود باید قانون درستی باشد و دوام داشته باشد. *فیلمساز برای اکران فیلم بسازد سام قریبیان:موضوع دیگر این که:فیلمساز باید برای اکران فیلم بسازند. الان همان طور که آقای لطیفی بیان کردند تماشای فیلم گران است. باید فیلم به گونه ای باشد که با شرایط سختی که امروزه شاهد آن هستیم – گرانی، ترافیک و... _ تماشاگر از فیلم راضی باشد و این رضایت برای فیلمساز برند خواهد شد. آقای لطیفی یکی از معدود کارگردان های برند برای تماشاگر عام هستند *روزمرگی در سینما آفت است لطیفی: برای من ایمیل های مختلفی ارسال می شود که چرا دیگر سینما کار نمی کنید.روزی من با ایرج طهماسب درباره سینمای کودک صحبت می کردم و او به من گفت حسین، یک روز خودت هم به این جا می رسی، من دیگر از این سینما خسته شده ام. او به من گفت حسین وقتی در اتوبانی با سرعت 120 کیلومتر حرکت می کنی و هیچ کس هم در مقابل تو نباشد ، تو هم دیگر نمی روی. او می گفت یکی را جلوی من بگذارید تا من بگیرمش. برای همین هم من خسته شده ام و دیگر نمی خواهم در سینمای کودک کار کنم. ببینید او در حال حاضر هم کار می کند ولی حس یک فیلمساز فضای رقابتی است. من به عنوان یک پیرمرد وقتی چهار نفر جوان جلوتر از من حرکت کنند من هم راه می افتم تا به آنها برسم و باید این رقابت به وجود بیاید. وگرنه به روزمره تبدیل می شود که برای فیلمساز آفت است. انتهای پیام/

93/10/15 - 00:01

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 170]