تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834518646
خودکشی با طناب آزادی بیان/ اندر مضرات اعتیاد به توهین +تصویر
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
خودکشی آماتورها در پاریس؛
خودکشی با طناب آزادی بیان/ اندر مضرات اعتیاد به توهین +تصویر
پر کردن کمبودهای عاطفی و هیجانی با توهین و فحاشی و تمسخر، انسان را از گرانیگاه ثبات شخصیتی خارج می‌کند و او را به معتادی تبدیل می‌کند که در چرخه‌ای باطل و نابودگر، مدام توهین می‌کند تا تسکین یابد و مدام به توهین‌های رکیک‌تر نیاز پیدا می‌کند و...
به گزارش سرویس فرهنگی جام نیوز، در این بخش اشاره‌ای خواهیم داشت به دلایل نسبت دادن خودکشی به روزنامه‌نگاران ترور شده، مضرات اعتیاد به توهین، خطر بسنده به زاویه دید شخصی، امراض ناشی از کام‌جویی‌های تماماً شخصی، شیوه‌ای که چارلی هبدو باید در پیش می‌گرفت تا به هدفش برسد و در نهایت بهره شعار «من چارلی هستم» از عقلانیت.
روزنامه‌نگارانی که خودکشی کردند! فهم اهالی روزنامه چارلی هبدو از آزادی بیان فهمی مطلق بوده است. فهم‌های مطلق در حوزه آزادی همواره خطرناک بوده‌اند. روزنامه‌نگاران کشته‌شده علاوه بر فهم مطلق نسبت به آزادی بیان که آنها را به خروج از اصول حرفه‌ای‌شان کشاند، حتی درباره‌ی «شیوه مناسب دفاع از آزادی بیان» نیز دچار اشتباه بودند. آنها فکر می‌کردند با استهزاء و توهین می‌شود قبح‌ها و تابوها را شکست و از این راه، آزادی بیان را نهادینه کرد. حال آنکه این شیوه حتی برای ایجاد آزادی مطلق بیان هم کارایی ندارد. اگر تمام حرمت‌ها و پرده‌ها دریده شوند، کسی در «احساسِ حرمت» نخواهد زیست. و اولین ثمره فقدان احساس حرمت، «آغاز شر رسانی به غیر» است. کسی که نزد خویش احساس ارزش و احترام نکند، شروع به دیگرآزاری خواهد کرد. این همه تأکید بر اخلاق انسانی از باب کم کردن شرور و اذیت‌ها و آزارهاست. انسانی که احترام ببیند، کمتر دست به تجاوز و قتل می زند. انسانی که احترام نبیند، نه تنها احترام نخواهد گذاشت بلکه آسیب خواهد زد. این‌ها واقعیت‌های بسیار روشنی‌اند که از جمله به والدین کمک می‌کنند در تربیت فرزند، از محبت و احترام به‌عنوان ابزار مهمی برای ممانعت از «اجتماع ستیز شدن» فرزندشان استفاده کنند. انسانی که احترام نبیند با اجتماع خود خواهد جنگید. بدین ترتیب، امثال دست‌اندرکاران چارلی هبدو، با روا داشتن توهین و تمسخر و با دریغ کردن احترام، از جوانِ مسلمان اروپایی و یا مهاجر، شخصیتی اجتماع ستیز می‌سازند که هیچ‌کس از جمله خودِ کارکنان شارلی هبدو از شر او در امان نخواهد بود. در پیش گرفتن این شیوه‌ها نه‌تنها به برقراری آزادی بیان کمک نمی کند بلکه نوعی خودآزاری و حتی خودکشی است!
غرب باید با «ماده‌ی مخدر توهین» مبارزه کند! پر کردن کمبودهای عاطفی و هیجانی با توهین و فحاشی و تمسخر، انسان را از گرانیگاه ثبات شخصیتی خارج می‌کند و او را به معتادی تبدیل می‌کند که در چرخه‌ای باطل و نابودگر، مدام توهین می‌کند تا تسکین یابد و مدام به توهین‌های رکیک‌تر نیاز پیدا می‌کند و سوژه‌های مهم‌تر برای توهین. این‌چنین انسانی پس از مدتی قادر نخواهد بود توهینی در حد موردنظر خود بیابد و آن روز به معتادی بدل خواهد شد که دیگر چیزی ارضایش نمی‌کند. مقامات غربی باید از به راه افتادن چرخه اعتیاد جامعه به توهین جلوگیری کنند و گام اول این است که جرم و خطای اصولی و حرفه‌ای دست‌اندرکاران چارلی هبدو را در گوش جامعه تکرار کنند. اگر نگذارند انسان غربی متوجه بشود که دارد چه بلایی بر سر خود می‌آورد، نخواهند توانست آن جامعه را اداره کنند. سران کشورهای اروپایی باید متوجه شوند که می‌بایست جلوی رفتن فضای عمومی به سمت اباحه و آزادی توهین را بگیرند. اگر حالا متوجه نشوند، روزی متوجه خواهند شد که دیر شده است.
پنجره‌های دیگری که آنها هم منظره دارند! روزنامه‌نگاران چارلی هبدو از جمله نشان دادند که در دیدن جهان از پنجره دیگران بسیار ضعیف‌اند و عنصر مهم دیگرخواهی (1) در آنها رو به زوال بوده است. این‌ها اگر حرفه‌ای نبودند، اگر اخلاقی نبودند، اگر اندیشه صحیحی نسبت به تبعات رفتارهایشان نداشتند، دست‌کم می‌شد امیدوار بود که اهل «خود را جای دیگران گذاشتن» باشند. هنر در کاریکاتور کشیدن و روزنامه‌نگاری بازبسته نیست! این هم هنری است که کسی بتواند در پوست دیگری برود و درد و رنج یا شادی و شعف او را تجربه کند. این افراد هیچ‌گاه به خودشان اجازه ندادند از پنجره یک مسلمان به دنیا نگاه کنند. بخش مهمی از بی‌اخلاقی‌های رایج در دنیا متأثر از نبود این توان در انسان‌هاست. مقامات اروپایی باید تلاش کنند این حس را در جوامع خود زنده کنند. جوامعی که پر از مهاجرند و اگر قرار باشد انسان‌ها نتوانند یکدیگر را بفهمند، کنترل وضعیت امنیتی ناممکن خواهد شد. حکام غربی اگر عاقل باشند باید همیشه بر احترام متقابل تکیه کنند چون فلسفه احترام متقابل تنها فلسفه ایست که «جای دیگری بودن» را پاس می‌دارد و اجازه می‌دهد همزیستی مسالمت‌آمیز فرصت جوانه زدن و رشد کردن پیدا کند. همکاران نشریه چارلی هبدو از بس به منظره پنجره شخصی‌شان از دنیا بسنده کردند که کم‌کم جهانشان به منظره‌ای که می‌دیدند محدود شد و در یک لحظه همان بهره اندک از جهان را نیز از دست دادند!
بهشت‌های کاملاً شخصی! جریان بسنده به بهره‌مندی‌های شخصی و گروهی و حزبی می‌رود تا تمدن غرب را با مشکلات عمده مواجه کند. کشته شدن روزنامه‌نگاران در روز روشن و بازتولید بی‌پایان خشونت تنها یکی از آن‌هاست. وزیر کشور فرانسه نباید گمان کند تمهیداتی که برای جلوگیری از این پدیده می‌اندیشد می‌تواند نسبت به ریشه‌های فکری آن بی‌توجه باشد. انسان غربی مدت‌هاست به «تمتعات شخصی» خو گرفته است. چطور ممکن است یک عده روزنامه‌نگار گمان کنند در کنار جامعه‌ای که مشخصاً دچار جوشش خشونت ناشی از مورد توهین و تمسخر واقع‌شدن است می‌توانند کامیاب باقی بمانند؟ این تلقی‌های شخصی، فردی، کوچک و محلی از خوشبختی و کامیابی چه زمانی می‌خواهد از اندیشه انسان غربی خارج شود؟ مگر بهشت فردی و گروهی و حزبی داریم؟! به قول مرحوم شریعتی «اما چه رنجی است لذت‌ها را تنها بردن و چه زشت است زیبایی‌ها را تنها دیدن و چه بدبختی آزاردهنده‌ای است تنها خوشبخت بودن! در بهشت تنها بودن، سخت‌تر از کویر است!» (2) اینکه روزنامه‌نگار غربی قادر است در خود و اهداف خود و انگیزه‌های خود و پیش‌فرض‌های بعضاً نادرست خود غرق شود و تصورش از کامیابی به تصوری کاملاً فردی یا نهایتاً گروهی تبدیل شود شاید از عوارض عصر فردگرایی باشد اما هرچه هست باید سریعاً جلویش را گرفت! بشر هر حقی که داشته باشد این حق را دیگر ندارد که «موجودی دیگر شود»! اگر روشنفکران و رسانه‌ها جلوی روند شخصی شدن همه‌چیز از جمله شخصی شدن بهشت و خوشبختی و کامیابی را گرفته بودند و انسان غربی از آغاز یاد می‌گرفت که کامیابی گوهری است که فقط نصیب جمع و جامعه خواهد شد، این وضعیت پیش نمی‌آمد که یک عده در یک تحریریه کوچک چنان تصویری از کامیابی برای خود بسازند در آن تصویر، میلیاردها انسان در رنج و سرافکندگی باشند! این بهشت‌های شخصی شده را مسئولان و حکام غربی باید و موظف‌اند که از میان بردارند. فردگرایی محض غربی ارمغانی بهتر از جامعه‌گرایی محض شرقی نخواهد داشت بلکه خطرناک‌تر از آن است.
راهی که چارلی هبدو باید می‌رفت فرض کنیم در جامعه‌ای، در زمان و مکانی فرضی، اندیشه‌ای وجود داشته باشد که در عین اینکه «بسیار محترم» است، «بسیار خطرناک» هم هست. من خودم را جای روزنامه‌نگاران چارلی هبدو می‌گذارم! اگر روزی با چنین وضعیتی مواجه شوم، دقیقاً کاری که آنها کردند را نخواهم کرد! راهکار عقلانی مواجهه با این وضعیت‌ها این نیست که یادمان برود شیوه‌هایمان باید سرعت و اطمینان بخشی لازم را داشته باشند و عواقبشان نیز کمتر باشد. به‌خوبی می‌شود نشان داد که در پیش گرفتن بی‌مقدمه تمسخر و توهین، از کندترین شیوه‌ها، غیرمطمئن ترین شیوه‌ها و در نهایت پرعواقب ترین شیوه‌هاست! اگر عقلانیت عملی پاس داشته می‌شد، روزنامه‌نگاران شارلی هبدو الآن زنده بودند. طراحی «آغاز اقدام» بر اساس «بی‌احترامی» بدین دلیل رخ می‌دهد که ما به قدرت اقناع پی نبرده‌ایم. آن اندیشه مفروض که هم «بسیار محترم» است هم «بسیار خطرناک» در اولین گام باید بسیار محترمانه مورد پرسش قرار بگیرد. «پرسش‌های بی‌پاسخ»، مانند اسید، اندک‌اندک و به مرورزمان تاروپود محکم و درهم تنیده آن «احترام فراوان» را از هم باز می‌کند، و آن فهم بسیار خطرناکِ مفروض، در یک فرایند کاملاً دموکراتیک صحنه را ترک می‌کند.
«من فلانی هستم» های تهدیدآمیز! به‌هرحال به دنبال این رویداد، کمپین‌هایی شکل گرفت و شعارهایی متداول شد که شاید مهم‌ترین آنها «من چارلی هستم» بود و رسانه‌های دنیا به سرعت به انتشار اخبار خود با اشاره به این شعار کردند. به‌عنوان مطالعه موردی، روزنامه شرق، از ساعت ۱۲ ظهر چهارشنبه ۱۷ دی تا یکشنبه‌شب ۲۱ دی، در قالب ۲۲ توییت در حساب رسمی و تائید شده توییترش مستقیماً به حادثه چارلی هبدو پرداخت، و منهای اینکه در دو مورد، دو کارتون از کارتون‌های این نشریه را بازنشر نمود (!)، در نهایت پیشانیِ حساب توییتر خود را نیز به شعار «من چارلی هستم» مزین کرد.
شعاری که با زبان‌های مختلف دنیا تکرار شد و از جمله در شبکه‌های اجتماعی و فضای سایبری گسترش پیدا کرد. و متأسفانه شعاری که بر مبنای مطالب گفته‌شده متکی بر یکی از نادرست‌ترین رویکردها به این حادثه پاریس است.
چارلی هبدو دقیقاً همان بود که «کرد آنچه نباید می‌کرد» و «شد آنچه نباشد می‌شد» اینکه ما اخیراً به شعار «ما فلانی هستیم» علاقه‌مند شده‌ایم و دوست داریم از این طریق همدردی کنیم یک مسئله است، نفهمیدن فرق موقعیت‌های مختلف مسئله دیگری است!
یک‌وقت آن «فلانی» که ما درباره‌اش شعار می‌دهیم که «ما فلانی هستیم»، کسی است که «فقط» مظلوم واقع شده است، یک‌وقت هم هست که آن فلان، هم شان ظالم دارد هم شان مظلوم. در مواقعی شبیه وضعیت دوم، شعار نمی‌تواند به گونه‌ای باشد که ظلم تائید شود. مثلاً شعار می‌توانست علیه تروریست‌ها باشد. اما سردادن شعار حمایتی به سود کسانی که خود را به چاه افکنده‌اند و در حقیقت خودکشی کرده‌اند، منطقی نبود و نیست.
امروز برای همگان روشن است که قاتل روزنامه‌نگاران چارلی هبدو برادران «کواشی» بودند. اگر فرضاً کسانی در مناطقی که داعش یا طالبان یا القاعده کنترل آنها را در دست دارند کمپینی راه بیندازند شعار بدهند که «ما کواشی هستیم»، اشکال کارشان کجاست؟ اگر اشکال کارشان اینجاست که مشغول دفاع از ظالم شده‌اند، همین اشکال به کمپین «ما چارلی هستیم» نیز وارد است!
چارلی هبدو نیز به شرحی که گفته شد از اصول حرفه‌ای روزنامه‌نگاری عدول کرد، مشغول خشونت‌زایی و نفرت پراکنی گردید، خود و جامعه‌اش را در معرض خطر قرار داد و دست‌آخر برای دولت کشورش هزینه‌های امنیتی فراوان ایجاد کرد. چطور می‌شود گفت «من چارلی هستم» و همزمان روزنامه‌نگار هم بود؟!
روزنامه‌نگاران که بیش از همه اقشار باید از چارلی هبدو شاکی باشند که اصول حرفه‌ای‌شان را نادیده گرفت و فضای کارشان را ناامن کرد! روزنامه‌نگاران که خوب می‌دانند اگر به دلیل مسائل امنیتی، فضای حاکم بر رسانه‌ها نیز امنیتی شود و آن‌گونه که وزیر کشور فرانسه گفته است کشور در هفته‌های آینده در شرایط آماده‌باش کامل به سر برد، اولین قشری که آزادی عمل سابق خود را از دست خواهد داد و در سراغ گیری از مسئولین و مقامات با چک‌ها و بررسی‌های بیشتر مواجه خواهد شد خود روزنامه‌نگاران خواهند بود!
چطور یک روزنامه‌نگار حرفه‌ای می‌تواند از بی‌اخلاقی‌های پرخطر اهالی چارلی هبدو و نقض صریح اصول روزنامه‌نگاری بگذرد؟ چطور روزنامه‌نگاران می‌توانند علیه نقض‌کنندگان اصول حرفه‌ای‌شان و بحران سازی آنها برای جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنند بی‌تفاوت که باشند هیچ، بلکه برعکس، اعلام کنند که «من چارلی هستم»؟
این «من چارلی هستم» یک تهدید ضمنی نیست؟ یعنی مثلاً معنایش این نیست که من نیز هر وقت لازم بدانم اصول حرفه‌ای روزنامه‌نگاری را نقض خواهم کرد و برای خود و جامعه‌ام ناامنی به ارمغان خواهم آورد؟!
ناگفته نماند برخی از کسانی که می گویند «ما چارلی هستیم» مشغول اشتباه کردن نیستند! از این نظر اولاً باید از آنها متشکر بود که صادق‌اند و دارند صادقانه می گویند که عنداللزوم، رفتارهایی مانند آنچه تحریریه چارلی هبدو در پیش گرفت را روا خواهند داشت. ثانیاً باید از مسئولان کشور، از ارشاد و نظارت بر مطبوعات گرفته تا نهادهای امنیتی ذی‌ربط مجدانه خواست که به خاطر امنیت جامعه بشری، حرمت روزنامه‌نگار و پاسداشت اصول و اخلاق روزنامه‌نگاری هم که شده از این گروه مراقبت‌های ویژه به عمل آورند تا خدای‌ناکرده فرصت پیدا نکنند همچنان که صادق‌اند، صدّیق هم بشوند و «به آنچه باور دارند عمل کنند»!
منابع:
[1]- Altruism
[2] - علی شریعتی، هبوط فرهنگ نیوز 115
۲۸/۱۰/۱۳۹۳ - ۱۰:۱۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها