واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۳ - ۰۹:۳۴
بکتاش آبتین معتقد است که تمام جشنوارههای دولتی که خط و ربط خود را از دولت میگیرند، نمیتوانند با استقلال کامل آثار خود را انتخاب کنند. این مستندساز در گفتوگو با خبرنگار سینمایی ایسنا، درباره ارزیابیاش از سیستم انتخاب آثار بخش بینالملل جشنواره مستند سینما حقیقت افزود: خیلی به طور خاص درباره جشنواره حقیقت صحبت نمیکنم، چون معتقدم همه جشنوارههای دولتی نمیتوانند با استقلال کامل آثار خود را انتخاب کنند. وی اضافه کرد: بنابراین تا زمانی که جشنوارههای دولتی هستند، همه این مسائل نه تنها در جشنواره سینما حقیقت که در جشنواره فجر و تمام جشنوارههایی که طعم دولتی بودن دارند، وجود دارد، چرا که این جشنوارهها نمیتوانند مستقل شوند و هیأت انتخابشان هم نمیتواند آزادانه اثر انتخاب کند. آبتین همچنین با اشاره به دیگر مشکلات جشنوارههای هنری ایران افزود: علاوه بر تمام اینها، فیلمسازان مستقل دنیا هم تمایلی به ارائه آثارشان در جشنوارههای دولتی ما ندارند، زیرا در این جشنوارهها استقلالی نمیبینند. او ادامه داد: ضمن احترام به جشنواره «حقیقت»، معتقدم واقعا این جشنواره نمیتواند صدای حقیقی سینمای مستند ما باشد. نه به این دلیل که مسئولان یا هیأت انتخاب آن عاجز باشند. اتفاقا برگزارکنندگان جشنواره خبرهاند، اما خطوط سیاسی که از سوی نهادهای رسمی بر این جشنوارهها حاکم است، دستشان را میبندد. آبتین با تاکید بر ضرورت واگذاری جشنوارههای هنری به بخش خصوصی توضیح داد: باید این اتفاق بیفتد همچنان که در تمام دنیا این جشنوارهها از دولت هم بودجه میگیرند، اما دولت فقط یکی از اسپانسرهای آنهاست ولی متأسفانه در ایران چون همه چیز باید از فیلتر دولت و نهادهای امنیتی عبور کند، این امکان را نمیدهند تا جشنوارههای ما به شکل خصوصی برگزار شوند، همچنان که برای جایزههای خصوصی ادبی هم مدام مشکلتراشی میشود. این سینماگر، بزرگترین مشکل پیشروی هنرمندان و برگزارکنندگان جشنوارههای هنری را، مسئله ممیزی دانست و افزود: اسپانسرهای بسیار زیادی در ایران علاقهمندند تا جشنواره هنری برگزار کنند اما مشکل سانسور وجود دارد که براساس آن وزارت ارشاد اجازه نمیدهد صدای هنرمندان مستقل شنیده شود و این مشکل در تمام جشنوارههای ما وجود دارد. همچنان که در جشنواره فیلم فجر میبینیم یک فیلمساز را مجبور میکنند فیلماش را از جشنواره بیرون بکشد، یا هیأت داوران را ناچار میکنند تا رأیشان را تغییر بدهند. کارگردان مستند «13 اکتبر 1937» درباره حساسیت ممیزی در فیلمهای مستند توضیح داد: طبیعتا در سینمای مستند این حساسیت بیشتر و ممیزی خشنتر است چون در سینمای داستانی میتوان همه چیز را به داستان ارجاع داد اما از آنجا که مستند آیینه تمام نمای جامعه معاصر است، دچار مشکلات و محدودیتهای بیشتر میشود. تلویزیون امکان پخش این آثار را ندارد و سیستم رسمی هم آن هنرمند را یک فرد سیاهنما میشناسد. بکتاش آبتین در پایان گفت: با این توصیف فقط جشنوارهها محل نمایش فیلم مستند هستند و خطاب جشنوارهها به هنرمندان چنین است که «اگر بچه خوب و سربه راهی باشی به تو اجازه ساخت فیلم میدهیم!» اما به هیچ وجه خط قرمزها تغییر نمیکند، همچنان که با آمدن آقای خاتمی یا روحانی خط قرمزها عوض نشد فقط کمی انبساط خاطر برای دوستان ایجاد شد، اما همچنان سیستمهای دیگری، فرهنگ و هنر را اداره میکند و این ضد فرهنگ و هنر است و تا زمانی که این شیوه وجود دارد، در بر همین پاشنه میچرخد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]