تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804688435
برنامه کودک با کودکان ما چه می کند؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: برنامه کودک با کودکان ما چه می کند؟ روزنامه هگمتانه چاپ همدان، روز یکشنبه 20 مهرماه در شماره 2979 خود در مطلبی با عنوان " برنامه کودک با کودکان ما چه می کند" به قلم"مجتبی تاجیک" آورده است: تا اواسط دهه هفتاد، اغلب برنامه های کودک خارجی در قالب پویانمایی بودند.
اغلب پویانمایی های دهه پنجاه و اوایل دهه شصت قبل از آغاز انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، صرفاً برای سرگرمی خریداری شده بودند و بُعد آموزشی آنها بسیار کم رنگ بود. مواردی نظیر «گوریل انگوری»، «تام و جری»، «معاون کلانتر»، «یوگی و دوستان»، «پلنگ صورتی»، «تنسی تاکسیدو» و... از این قسم محسوب می شوند. پویانمایی هایی با درون مایه طنز که البته گاهی نوع شوخی ها و برخوردهای داستان، بدآموزی اخلاقی مستقیم داشت.
بسیاری از این برنامه ها ساخته کمپانی های غربی بودند و وجود نمادها و مفاهیم فراماسونری در آنها به چشم می خورد.
دهه های شصت و هفتاد را می توان دهه های سیطره انیمه (پویانمایی ژاپنی) بر برنامه کودک دانست.
در سال های جنگ تحمیلی و تحریم های گسترده علیه ایران، ژاپنی ها عمده ترین صادرکننده برنامه های کودک در قالب پویانمایی به ایران بودند و داستان های ژاپنی در کنار مشهورترین داستان های جهان همچون «هاکلبری فین»، «دور دنیا در هشتاد روز»، «بابا لنگ دراز» و حتی قصه ایرانی «سندباد» در انیمه ها به نمایش درآمدند.
اگرچه چشم های درشت شخصیت های انیمه در تضاد با چشم های بادامی سازندگان آنها بود، اما وجود روحیه تلاش، همت و کار دسته جمعی در قهرمان سازی ها به خودشان بازمی گشت.
قهرمان این فیلم ها کودک یا بچه حیوانی سخت کوش، شجاع، صبور و مهربان بود که در «حنا دختری در مزرعه»، «با خانمان»، «دختری به نام نل»، «بابا لنگ دراز»، «زنان کوچک»، «هاچ زنبور عسل»، «رامکال»، «پسر شجاع»، «ای کیوسان» و... در جست وجوی محبت و خوشبختی در کنار خانواده بودند.
اگرچه بسیاری از اوقات، قهرمانان انیمه های قدیمی، یتیم و در جست وجوی مادر بودند، اما هسته خانواده متشکل از پدر و مادر و کودک به رسمیت شناخته می شد.
روابط با جنس مخالف بسیار کم رنگ و در نهایت از نوع کودکانه بود و گاهی در قسمت های آخر جدی شده و به ازدواج منتهی می شد.
این کارتون ها با اندکی جرح و تعدیل بدون صدمه به تنه اصلی داستان، تقریباً استریل شده و صحنه های مشکل دار آنها حذف می شد.
در برنامه هایی که امروزه برای کودکان تولید می شود، دیگر سخت کوشی و تلاش قهرمان ها نیست که آنها را قهرمان ساخته است؛ بلکه سحر و جادو و ابزارهای تخیلی است که سبب موفقیت و پیروزی قهرمان می شود تا بدانجا که بسیاری از اوقات، قهرمان فیلم بدون کمک این عنصر جادویی، فردی بی عرضه و حتی نادان جلوه می نماید.
از سوی دیگر قهرمانان برنامه های کودک روزبه روز بزرگ تر و جهانی تر می شوند؛ به طوری که در برنامه های کودک جدید با ابرقهرمان های مذکر نوجوان یا جوانی روبه رو هستیم که در نقش منجی جهانی، عالمیان را نجات می دهند.
استفاده از انواع سلاح های سرد و گرم و منازعه بر سر قدرت، فضای فیلم ها و آثار پویانمایی را بسیار خشن کرده است.
پدر و مادر این قهرمان ها موجوداتی غایب هستند که اغلب حتی نیازی به ذکر دلیل برای غیبت آنها نیز دیده نمی شود؛ زیرا روابط عاطفی قهرمان فیلم در بستر ارتباطی خارج از چارچوب ازدواج، با دختری مملو از جاذبه های جنسی شکل می گیرد و جایگزین روابط معمول و طبیعی می شود.
ارتباط میان دو جنس مخالف به نحوی در سکانس های اثر، ریشه دوانده که با وجود پیشرفت ابزارهای سانسور نمی توان با حفظ خط سیر داستان، آن را مناسب پخش نمود. البته تساهل صداوسیما در حدی هست که این برنامه ها را به روی آنتن بفرستد.
علاوه بر نمادها، انواع مفاهیم و آموزه های فراماسونری و شیطان پرستی در برنامه های جدیدتر موج می زند.
از ابتدای انقلاب تا اواخر دهه شصت، به موازات نمایش ترویج روحیه شجاعت و سخت کوشی در انیمه ها، نمایش و ترویج روحیه سخت کوشی، حق طلبی و ساده زیستی در رسانه و بخصوص برنامه های کودک ایرانی مشهود بود.
برنامه هایی نظیر «کار و اندیشه»، «علی کوچولو»، «قصه های مجید»، «بچه های آسمان» و... نمونه هایی از این قبیل به شمار می رفتند.
اما از دهه هفتاد بتدریج راحت طلبی، فرزند سالاری و تجمل گرایی جایگزین سخت کوشی، حق طلبی و ساده زیستی قهرمان برنامه های کودک داخلی شد که اثر این جایگزینی در کنار سایر عوامل به صورت کاهش مسؤولیت پذیری و استقلال و افزایش مصرف گرایی در کودکان دهه هشتاد مشاهده می شود.
در این سیر رفته رفته رغبت فیلم سازان برای پرداختن به دغدغه های کودکانه کم رنگ شده است و این مسأله را می توان از کاهش شدید نسبت به فیلم های سینمایی کودک دهه شصت در مقایسه با دهه هفتاد مشاهده کرد.
اگرچه می توان گفت افزایش شبکه ها و حجم برنامه های کودک سفارشی تلویزیونی سبب شده است این مسأله جبران شود، اما امروز حتی برنامه هایی که به اسم کودکان ساخته می شود، به موضوعات و دغدغه های بزرگسالان می پردازد تا هر دو قشر را همراه سازد.
نمونه این مسأله در برنامه های کودک موفق اخیر نظیر مجموعه پویانمایی «شکرستان»، فیلم سینمایی «کلاه قرمزی و بچه ننه» قابل مشاهده است که به موضوعاتی همچون دانشگاه، سربازی، ازدواج، بچه دار شدن و سایر دغدغه های بزرگسالان می پردازد.
به نظر می رسد فیلم سازان فراموش کرده اند که باید با کودکان برای کودکان فیلم ساخت و موضوع فیلم باید کودکانه باشد.
نتیجه آن که امروزه به ندرت با فیلم هایی مواجه هستیم که بتواند 90 دقیقه حول دغدغه هایی کودکانه نظیر گم شدن یک جفت چکمه یا تلاش برای برنده شدن در یک مسابقه و رسیدن به یک جفت کتانی بچرخد.
گسترش برنامه های مجری محور در ظاهر جنبه آموزشی برنامه کودک را افزایش داد. پیش از آن مجری برنامه کودک صرفاً نقش معرف بچه های خوب و نقاشی های ایشان در میان کارتون ها و فیلم ها را بر عهده داشت، اما افزایش تعداد شبکه ها و ساعات برنامه های کودک تلویزیونی سبب شکل گیری برنامه های مجری محوری شد که در آنها خاله ها و عموها وظایف دیگری مانند نمایش و شعرخوانی را بر عهده گرفتند.
این برنامه ها به صورت بسیار مستقیم به آموزش مفاهیم اخلاقی به کودک می پردازد. تمرکز رسانه ملی بر پیام های آشکار در برنامه کودک تبدیل به پوششی برای پیام های پنهان شده است.
در بسیاری موارد مجری این برنامه ها به بهانه آموزش نکات اخلاقی به عروسک برنامه، به تمسخر او می پردازد و گاهی صرفاً ویژگی های فیزیکی عروسک است که سوژه خنده قرار می گیرد.
بخش موسیقی پای ثابت این برنامه هاست و موسیقی های تند به همراه اشعار ضعیف از جهت وزن و محتوا در برنامه های مجری محور نتوانسته است کودکان را با خود همراه سازد؛ در حالی که این برنامه ها ظرفیت فراوانی برای انتقال گنجینه شعر و ادب پارسی به حافظه مستعد کودکان دارد.
غلبه موسیقی در این برنامه ها تا جایی است که در روزهای شهادت این برنامه ها با خلأ جدی مواجه می شود و جو سرد و بی روح برنامه در کنار پخش انیمیشن های بسیار ضعیف از معصومین (علیهم السلام)، تصویری مکدر از این ایام و برنامه های تلویزیون در ذهن کودکان باقی می گذارد.
مطلب اساسی که پیرامون آموزش در برنامه کودک عملاً نادیده گرفته می شود، این است که آموزش در برنامه کودک محدود به بخش هایی که سازندگان اراده آموزش از آن دارند، نیست.
بلکه در عموم موارد سراسر یک برنامه، نقشی آموزشی دارد و این امر در برنامه ای که کودک مخاطب آن است به علل مختلف از جمله تجربیات هر یک از ما در ظرفیت یادگیری شگفت آور کودکان بخصوص در مواردی که منبع آن مفهوم یا پیام کاملاً غیرمستقیم بوده است، صدچندان می شود.
زیرا کودکان در مورد بسیاری از حقایق بدون پیش فرض های ذهنی هستند و اگر پیش فرض ذهنی ضعیفی نیز در ذهن شان باشد، ابزارهای چندرسانه ای با قدرت فوق العاده خود به راحتی ذهن کودک را مطابق مفهوم خروجی ناشی از اجزای برنامه، شکل خواهند داد.
کودکی که هنوز قادر به مکر و فریب نیست و مرز تخیل و واقعیت را از هم نمی شناسد، تمامی گزاره های دریافتی را حقیقتی مسلم می پندارد و اخلاق، ارزش ها و رفتارهایش را صرفاً از راه تقلید شکل می دهد.
در سنین پایین، ورودی ها و خروجی های ذهنی افراد تقریباً برابر است و رسانه نقش عرضه کننده کلان و بانفوذی دارد که اطلاعات خاصی را به صورت غیرمستقیم به ذهن کودک وارد می کند.
این مهم در شرایطی اتفاق می افتد که کودک از آموزش مستقیم نیز لزوماً آنچه مدنظر آموزش دهندگان است، نمی آموزد؛ بلکه کودک ـ بخصوص برای کودکان زیر هفت سال ـ مطابق آنچه می بیند رفتار می کند.
در مورد کودکان با سنین بالاتر نیز اگرچه تأثیر آموزشی رسانه کاسته می شود و کودک لزوماً تمام ورودی های ذهنی اش را نمی پذیرد، اما هر انسانی وقتی خود را در موقعیت سرگرمی تصور می کند، واکنش های مؤثری در قبال مؤلفه های پنهان آن سرگرمی نشان نمی دهد و به همین دلیل کودکان و نوجوانان بسیاری از یافته های ذهنی خویش را از برنامه های تفریحی می آموزند و نه از برنامه های آموزشی.
به بیان دیگر، افراد ضمن تماشای برنامه های تفریحی بیشتر و عمیق تر تحت تأثیر قرار می گیرند؛ زیرا گمان می کنند «صرفاً تفریح می کنند» و بنابراین واکنش های دفاعی ذهن و فکرشان فروخفته است.
از این رو می توان گفت که یک برنامه فارغ از آن که هدف آموزشی داشته باشد یا نداشته باشد، برای یک کودک مملو از آموزش های مختلف از جهان بینی تا سبک زندگی است؛ زیرا در هر سرگرمی بیش از انتظار سازنده و مخاطب، اطلاعات پنهان فراوانی در مورد سبک زندگی، ارتباطات، مشکلات و معضلات اجتماعی و آداب و رسوم منتقل می شود.
حساسیت موضوع از این جهت بیشتر است که بخش اعظمی از آموخته های دوران کودکی معمولاً تا آخر عمر برای انسان باقی می ماند.
روزنامه هگمتانه یکی از روزنامه های صبح همدان است که با مدیر مسوولی "علیرضا معتمد زاده" به چاپ می رسد.
576/2624
20/07/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها