تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851844861
ماجرای پوتین‌های سردار بی سر جنگ
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
ماجرای پوتین‌های سردار بی سر جنگ کربلایی، رو به حاج همت می‌کند و با لبخند می‌گوید: "پدر باشم و نفهم تو دل پسرم چی می‌گذرد؟! حالا برای اینکه راحتت کنم، می‌گویم وظیفه من تا همین‌جا بود که انجام دادم. از تو هم ممنونم که حرفم را زمین نزدی و به خاطر احترام به من، مقام خودت را زیرپا گذاشتی. از حالا به بعد، تصمیم با خودت است. هرکاری دوست داری، بکن، من راضی‌ام."
شهید همت در جبهه های جنگ علیه باطل رابطه خیلی خوب و برادرانه ای با رزمندگان داشت. از همین رو برآن شدیم تا با بیان خاطراتی از کتاب "معلم فراری" به خاطراتی بر اساس زندگی این شهید بزرگوار بپردازیم. حاج همت از ساختمان فرماندهی خارج می شود و پوتین هایش را پا می کند. کربلایی هم به دنبال او بیرون می آید. حاج همت، در حالی که بند پوتین هایش را می بندد، می گوید: «آقا جان، اگر کاری نداری، چند روز دیگر پیش ما بمان.» کربلایی می گوید: «مادرت تنهاست. این دفعه زن و بچه ات را آوردم به دیدنت، دفعه بعد مادرت را می آورم. حالا که تو نمی توانی بیایی خانه، ما باید بیاییم جبهه.» کربلایی هنگام حرف زدن متوجه پوتین های کهنه و رنگ و رفته حاج همت می شود. حاج همت با شرمندگی می گوید: «شرمنده ام از اینکه باعث زحمت شما شدم... من یک صحبت کوتاه با بچه های لشکر دارم بعد می آیم بدرقه تان می کنم.» حاج همت خداحافظی می کند و می رود. کربلایی که هنوز از فکر پوتین های او بیرون نیامده متوجه خداحافظی اش نمی شود. همان لحظه، اکبر هم از ساختمان خارج می شود. کربلایی با ناراحتی جلوی او را می گیرد و می گوید: «اکبر آقا مگر دولت به رزمنده ها کفش و لباس نمی دهد؟» اکبر که متوجه منظور کربلایی شده، سری تکان می دهد و می گوید: «کربلایی، به خدا من یکی زبانم مو درآورد بس که به حاجی گفتم پوتین هایت را عوض کن، بهش می گویم ناسلامتی تو فرمانده لشکری با آدم های مهم نشست و برخاست می کنی، خوب نیست این پوتین ها را پایت می کنی.... والله به گوشش فرو نمی رود که نمی رود.» - خوب، حرف حسابش چیست؟
- حرف حسابش این است که می گوید یک فرمانده باید خودش را با کمترین نیرو هایش مقایسه کند، من باید همرنگ بسیجی ها باشم. کربلایی می گوید: «خودم درستش می کنم اگر یک جفت کفش نو به پایش نکردم هر چه می خواهی بگو، من پدرش هستم اگر از من حرف شنوی نداشته باشد پس از کی می خواهد داشته باشد؟» وقتی حاج همت سخنرانی می کند، همه احساس لذت می کنند. یک لشکر رزمنده در زمین صبحگاه پادگان دو کوهه خبردار ایستاده اند و به حرف های او گوش می دهند. آفتاب سوزان خوزستان، همان قدر که تن دوازده هزار نیرو را داغ می کند، تن حاج همت و دیگر فرماندهان را هم داغ کرده. هیچ کس زیر سایه بان نیست. هیچ فرماندهی، کفش و لباس نو تر از کفش و لباس رزمنده ها نپوشیده. حاج همت، فقط حالا که به تنهایی در برابر یک لشکر نیرو ایستاده، معلوم است که فرمانده لشکر است. اگر بعد از سخنرانی قاطی جمعیت شود، هیچ کس فرمانده بودن او را از ظاهر تشخیص نخواهد داد. یک بار او همین پوتین ها را برای وصله دوزی به کفاش داد. اکبر متوجه شد. یک جفت پوتین نو از تدارکات لشکر گرفت و آن ها را به کفاش داد تا به جای پوتین های کهنه به همت بدهد. سپس پوتین های کهنه را از کفاش گرفت و گفت: « به صاحب این پوتین ها بگو درشأن تو نیست کفش های میرزا نوروزی را به پا کنی.» حاج همت وقتی آمد، خیلی دلخور شد. پوتین های نو را نگرفت و به جای آن، دمپایی به پا کرد. اکبر که دید حریف او نمی شود، پوتین های وصله دارش را بازگرداند. حالا اکبر نگران کربلایی است. می ترسد حاج همت، حرف پدرش را هم زمین بزند؛ یا حرف پدرش را بپذیرد؛ اما از آن پس همیشه شرمسار نیرو ها باشد! کربلایی رو به حاج همت می گوید: «دوست دارم یک بار دیگر مثل بچگی هایت دستت را بگیرم ببرم بازار و یک جفت کتانی برایت بخرم. ناسلامتی هنوز پسرمی. هر چند فرمانده لشکری، اما برای من هنوز پسرمی.» کربلایی و اکبر، منتظر پاسخ حاج همت اند. حاج همت می گوید: «باشه. من حاضرم. شما همیشه حق پدری گردن من داری آقاجان.» کربلایی، پیشانی همت را بوسیده، با خوشحالی می گوید: «رحمت به آن شیری که خوردی. پس بلند شو، معطلش نکن. من باید زود برگردم اصفهان. اکبر از تعجب نزدیک است شاخ در بیاورد. هیچ وقت تا به حال حاج همت را این قدر گوش به فرمان ندیده بود. او مثل بچه ای اختیارش را داده به کربلایی. کربلایی هم یک جفت کتانی برای او خرید. آن گاه سوار ماشین یونس شدند و به طرف پادگان بازگشتند. آنها به پادگان نزدیک می شوند. اکبر به لحظه ای فکر می کند که بچه ها در گوشی به هم می گویند:"حاجی کتانی نو به پا کرده! چرا؟ چون فرمانده لشکر است..." حاج همت، مدام به عقب برمی گردد و به نوجوان نگاه می کند. کربلایی متوجه نگاه های او شده، کنجکاوانه نگاهش را دنبال می کند. اکبر وقتی نگاه آن دو را می بیند، نوجوان را در آینه از نظر می گذارند. ناگهان چشم او به پوتین های کهنه و رنگ و رو رفته نوجوان می افتد. اکبر، منظور حاج همت را از نگاه ها می فهمد. می خواهد چیزی بگوید که کربلایی می زند روی داشبورد و می گوید: "نگه دار اکبر آقا." -نگه دارم؟ واسه چی؟!
-تو نگه دارَ، حاجی خودش می گوید واسه چی. اکبر ترمز می کند. کربلایی، رو به حاج همت می کند و با لبخند می گوید: "پدر باشم و نفهمم تو دل پسرم چی می گذرد؟! حالا برای اینکه راحتت کنم، می گویم وظیفه من تا همین جا بود که انجام دادم. از تو هم ممنونم که حرفم را زمین نزدی و به خاطر احترام به من، مقام خودت را زیرپا گذاشتی. از حالا به بعد، تصمیم با خودت است. هرکاری دوست داری، بکن.،... من راضی ام." حرف کربلایی آبی است که روی آتش حاج همت می ریزد. از ته دل می خندد. کربلایی را در آغوش می گیرد و می بوسد. آن گاه کتانی ها را از پا در می آورد و به سراغ نوجوان می رود. اکبر و کربلایی، صدای حاج همت را می شنوند که می گوید: "این کتانی ها داشت پایم را داغون می کرد. مانده بودم چه کارش کنم که خدا تو را رساند." برمی گردد و درحالی که پوتین های رنگ و رو رفته اش را به پا می کند، می گوید: "اصلاً پاهای من ساخته شده برای همین پوتین ها، خدا بده برکت..." لحظه ای بعد، حاج همت با همان پوتین ها سوار ماشین می شود. ماشین، جاده پادگان را پیش می رود.(باشگاه خبرنگاران)
شنبه 12 مهر 1393 11:53 بازدید:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها