واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۹ مهر ۱۳۹۳ (۱۸:۳۰ب.ظ)
شهادت جان گداز بنيان گذار نهضت علمي علوي و شکافنده علوم الهي هفتم ماه ذي الحجه مصادف است با سالروز شهادت مظلومانه شمع هدايت و پنجمين بحر کرامت حضرت امام محمد باقر(عليـــــــه السلام) ، شهادت اين بزرگوار را به تمامي ارادتمندان خاندان اهل بيت عصمت و طهارت تسليت مي گوييم.
به گزارش خبرگزاري موج، نام مباركش محمد بود.
لقب آن حضرت باقر يا باقرالعلوم است، بدين جهت كه درياى دانش را شكافت و اسرار علوم را آشكارا ساخت. القاب ديگرى مانند شاكر و صابر و هادى نيز براى آن حضرت ذكر كرده اند كه هريك بازگوينده صفتى از صفات آن امام بزرگوار بوده است. كنيه امام ابوجعفر بود. مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبى(ع) است.
بنابراين نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اكبر حضرت امام حسن(ع) و از سوى پدر به امام حسين(ع) مي رسيد. پدرش حضرت سيدالساجدين، امام زين العابدين، على بن الحسين(ع) است.
اين امام همام در مدينه چشم به دنيا گشودند و در هفتم ذي الحجه سال 114 هجري ديده از جهان فرو بستند.
چرا آن حضرت را باقر العلوم (ع) مي خواندند؟
آن حضرت را از آن جهت بدين لقب مي خواندند زيرا علوم را مي شناخت و به درستي مي شکافت و به اصل آن پي مي برد و فروع علم را از آن استنباط مي کرد و دامنه علوم را وسعت مي بخشيد.
ويژگي هاي اخلاقي و رفتاري آن حضرت
شيخ مفيد مي نويسد: آن حضرت در بخشش و سخاوت نزد خاص و عام زبانزد بود. کرم و بزرگواري آن حضرت آوازه ي بلند داشت. با آنکه عيالوار بودند و زندگي متوسطي داشتند اما به انعام و احسان به مردم شهره بود.
امام باقر (ع) همچنين راستگوترين مردم در گفتار و خوشروترين آنان در برخورد و فداکارترين ايشان در بذل جان بود. ايشان مال و ثروت چنداني نداشتند اما در عين حال مخارجش زياد بود. هر جمعه يک دينار صدقه مي داد و مي فرمود: صدقه اي که در روز جمعه داده مي شود فضيلت اين روز را بر ساير روزها چند برابر مي کند؛ وقتي اندوهي به او رو مي آورد، آن حضرت همه زنان و فرزندانش را جمع مي کرد و آنگاه دعا مي خواند و آنان آمين مي گفتند.
بسيار ذکر مي گفتند. حتي به هنگام راه رفتن و غذا خوردن نيز خدا را ياد مي کرد. با آنکه هميشه با مردم بود اما هيچ گاه از ياد خدا باز نمي ماند آن حضرت فرزندانش را جمع مي کرد و به آنان دستور مي داد تا هنگام طلوع خورشيد به ذکر خداوند مشغول شوند. هر کس را که اهل قرائت بود به قرائت قرآن و آن کس را که قرائت نمي کرد به گفته ذکر فرمان مي داد.
حضرت امام محمد باقر(ع) 9سال و ده ماه پس از شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام زين العابدين(ع) زندگي کرد و در تمام اين مدت به انجام دادن وظايف خطير امامت، نشر و تبليغ فرهنگ اسلامي، تعليم شاگردان، رهبري اصحاب و مردم، اجرا کردن سنت هاي جد بزرگوارش در ميان خلق، متوجه کردن دستگاه غاصب حکومت به خط صحيح رهبري و راه نمودن به مردم در جهت شناخت رهبر واقعي و امام معصوم، که تنها خليفه راستين خدا و رسول خدا (صلــي الله) در زمين است، پرداخت و لحظه اي از اين وظيفه غفلت نفرمود.
سرانجام در هفتم ذيحجه سال 114 هجري در سن 57 سالگي در مدينه با توطئه هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست. پيکر مقدسش را در قبرستان بقيع - کنار پدر بزرگوارش - به خاک سپردند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]