واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
فرهنگ و هنر > سینمای ایران رخشان بنیاعتماد:
«قصهها» در ونیز حاشیه نداشت/ دوست دارم فیلمم در ایران دیده شود
کارگردان فیلم «قصهها» معتقد است مهم این بود که فیلم سینمایی «قصهها» در جشنواره فیلم ونیز بدون حواشی درباره چگونه ساخته شدن و دریافت پروانه نمایش دیده شد زیرا نمیخواست که تکرار این مشکلات روی نگاه تماشاگران فیلم اثر بگذارد.
به گزارش خبرگزاری مهر، فیلم سینمایی «قصهها» به کارگردانی رخشان بنیاعتماد در اولین حضور بینالمللی خود در جشنواره فیلم «ونیز» به نمایش درآمد. اکران فیلم در این جشنواره بازتابهای بسیاری در رسانههای داخلی و خارجی داشت. رخشان بنیاعتماد با اشاره به 5 اکرانی که برای فیلم «قصهها» در جشنواره «ونیز» در نظر گرفته شده بود، گفت: طبق برنامه 2 اکران برای اهالی مطبوعات داشتیم و بعد از آن کنفرانس مطبوعاتی برگزار شد. 2 نمایش عمومی و یک نمایش در بازار فیلم هم انجام شد. در نمایش عمومی اول که در کاخ جشنواره برگزار شد، ما به همراه هیات داوران و مردم به تماشای فیلم نشستیم. کارگردان «قصهها» درباره سوالاتی که در نشست مطبوعاتی فیلم از سوی خبرنگاران پرسیده شد، توضیح داد: سوالات متنوعی پرسیده شد. راجع به ساختار فیلم و شرایط اقتصادی که البته همین سوالات باعث شد که مسأله تحریم مطرح شود و من هم توضیح دادم که موضوع تحریم طبیعا بیشترین تأثیرش را بر زندگی مردم ایران گذاشته است.
وی با تاکید بر اینکه تلاش زیادی کرده تا حاشیههای معمول در ایران بر نگاه تماشاگران خارجی تحمیل نشود، گفت: مهم این بود که فیلم بدون حواشی درباره چگونه ساخته شدن و دریافت پروانه نمایش، دیده شود و ابدا نمیخواستم که تکرار این مشکلات روی نگاه تماشاگران فیلم اثر بگذارد. در واقع به طور مکرر پاسخ من این بود که خوشبختانه چون قرار است فیلم به زودی در ایران اکران شود، صحبت راجع به مشکلات زمان ساخت فیلم لزومی ندارد. بنیاعتماد با اشاره به تأثیر مثبت فیلم بر روی اهالی رسانه بیان کرد: سوالی که چندین بار در مصاحبهها تکرار شد این بود که آیا این فیلم در ایران اکران می شود؟ طبیعتا پاسخ من این بود که بله، این فیلم به زودی در ایران اکران می شود و اگر غیر از این بود، امکان نداشت آن را به جشنوارههای خارجی بفرستم. زمانی با نمایش فیلم در جشنواره «ونیز» موافقت کردم که نمایش عمومی آن در ایران قطعی شده بود. البته آنها منتظر جواب دیگری بودند! اما این حرف امروز من نیست. از زمان اولین فیلمم تا زمانی که فیلم بسازم، همین نظر را دارم. کارگردان فیلم «خون بازی» در پاسخ به این پرسش که آیا موفق به تماشای دیگر فیلمهای جشنواره شده، گفت: برنامه ما خیلی فشرده بود و غیر از فیلم «مرد پرنده» ساخته ایناریتو که در افتاحییه بخش رقابتی به نمایش درآمد و ما در آن مراسم شرکت داشتیم، هیچ فیلم دیگری را ندیدیم. حبیب رضایی بازیگر سینما و تلویزیون هم که به همراه رخشان بنیاعتماد و پیمان معادی به جشنواره «ونیز» رفته بود درباره چگونگی برگزاری نشست مطبوعاتی فیلم، گفت: زمان محدودی برای کنفرانس مطبوعاتی مخصوص هر فیلم در نظر گرفته بودند که تنها 25 دقیقه بود و خیلی هم دقیق آن را رعایت میکردند. اصلا زمان برای پاسخ دادن به همه پرسشها وجود نداشت و طبیعتا پاسخ ها منوط به مصاحبههای حضوری میشد که با کارگردان و بازیگران در 2 روز بعد به صورت بسیار فشرده و در حجم زیاد انجام شد.
وی ادامه داد: واکنشها نسبت به فیلم در کنفرانس مطبوعاتی خیلی گرم و مثبت بود. بیشتر سوالات درباره نحوه ساخته شدن و نگاه فیلمساز بود و البته سوالات پرحاشیه و جهت دار هم پرسیده می شد که با هوشمندی و اطمینان کل گروه و مخصوصا رخشان بنی اعتماد، با پاسخ های ظریف و درست، از هرگونه موج سازی و حاشیه پردازی جلوگیری شد. چرا که همه ما مخصوصا رخشان بنی اعتماد به شدت قائل به این باور بودیم که فیلم باید قائم به ذات باشد و خودش با محتوا و ساختارش با مخاطب از هرطیف ارتباط برقرار کند، نه اینکه با موضوعاتی ورای فیلم، جلب توجه و احتمالا خبرسازی کرد. بازیگر فیلم سینمایی «آژانس شیشه ای» بیان کرد: در کنفرانس مطبوعاتی فیلم «قصه ها» تعداد سوالات بیش از زمان جلسه بود و برگزارکنندگان جشنواره به این موضوع واکنش مثبت نشان دادند چون طبق گفته آنها در 2 روز اول جشنواره این اتفاق (تراکم سوال ها) اصلا تجربه نشده بود. رضایی توضیح داد: رخشان بنیاعتماد در نشست خبری تاکید کرد که فیلم در ایران به نمایش درمیآید . این درحالی بود که آنها دوست داشتند پاسخ دیگری بشنوند. این جمله برای افرادی که در ایران هستند اهمیت بیشتری دارد. اهمیت آن اتفاقا از اینجا ناشی میشود که تکلیف فیلمساز را با جامعه اش، با هدفش از فیلمسازی و نقد اجتماعی روشن می کند و نشان میدهد که هدف این کارگردان موج سواری نیست. بازیگر فیلم «قصهها» در پایان گفت: در طول 2 روز که روزی 9 تا 10 ساعت مصاحبه مطبوعاتی و رادیو تلویزیونی برای کل گروه در نظر گرفته شده بود هم بسیاری از سوالات به شرایط اجتماعی برمی گشت تا خود فیلم و همچنان همه گروه بر اساس همان باور قائم به ذات بودن فیلم، جواب ها را در چارچوب قصه و فیلم نگه می داشتند. چیزی که برای بعضی از خبرنگارها عجیب بود، چون آنها منتظر بودن گله و شکایت بشنوند.
۱۳۹۳/۶/۱۲ - ۱۴:۲۱
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]