حکایت آزمایشی که از ترس نمی‌گرفتند!

واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۳ تیر ۱۳۹۳ - ۱۷:۱۷

دعوای طرفداران و مخالفان بنزین پتروشیمی ها همچنان ادامه دارد. در حالی که موافقان، تولید بنزین توسط واحدهای پتروشیمی را یک اقدام بزرگ، بی خطر و قابل دفاع می دانند، مخالفان، این محصول را سرطان زا و عامل اصلی افزایش آلودگی هوای شهرهای کشورمان در سال های اخیر می دانند. به گزارش ایسنا، الف در ادامه نوشت: زمستان سال ۹۱، در روزهایی که آلودگی شدید هوا، روزهای متمادی تهران و برخی کلانشهرها را به تعطیلی کشانده بود، صاحب همین قلم، برای تهیه گزارشی درباره کیفیت بنزین مصرفی در تهران و نقش آن در آلودگی هوا، تلاش کرد آزمایشگاهی را برای آنالیز آنچه که به اسم بنزین در جایگاه های عرضه سوخت توزیع می شود، بیابد. تلاش ۳ روزه من و همکارانم در الف، برای یافتن چنین آزمایشگاهی که جسارت ارایه آنالیز بنزین را به افکار عمومی داشته باشد، به نتیجه ای نرسید. آزمایشگاه های مرجع وزارت نفت، پتروشیمی ها، موسسات دولتی و خصوصی تحقیقاتی و دانشگاهی، همگی پاسخ منفی داده و برخی از آنها به صراحت از عواقب چنین اقدامی ابراز نگرانی کردند. بالاخره پس از سه روز پیگیری بی نتیجه، گزارش کوتاهی نوشتم، شبهاتی که درباره کیفیت بنزین توزیع شده در کشور و به ویژه تولیدات پتروشیمی ها (که اسم بنزین بر آن گذاشته بودند) را یادآور شدم و به خوانندگان الف اطلاع دادم که هیچ آزمایشگاهی در کشور حاضر به پذیرش خطر ارایه آنالیز سوخت مصرفی خودروهای کشور به افکار عمومی، نیست. روزی که این گزارش منتشر شد، اظهار نظر یکی از خوانندگان الف، ذیل مطلب مذکور نظرم را جلب کرد. خود را استاد شیمی دانشگاه شهیدبهشتی معرفی کرده بود و ضمن ارسال شماره تماس خود، برای آزمایش نمونه های بنزین، اعلام آمادگی کرده بود، به شرط آنکه نامش محفوظ بماند. با ایشان تماس گرفتم و برای ارسال نمونه هایی که از چند جایگاه عرضه بنزین در نقاط مختلف تهران تهیه کرده بودم، اعلام آمادگی کردم. قرار شد فردای آن روز دوباره تماس بگیرم و آدرس ایشان را دریافت کنم. فردای آن روز که تماس گرفتم، جناب استاد عذرخواهی کرده و گفت: «برای این کار باید چند نفر دیگر از اساتید، همکاری کنند. با هر کدامشان که صحبت کردم، جوابشان منفی بود و به من هم توصیه کردند که این کار را انجام ندهم!» بنده به عنوان یک فعال رسانه ای که از قضا تخصصی هم در شیمی و پتروشیمی ندارم، طبیعتاً قضاوتی هم درباره صحت ادعاهای طرفین دعوای بنزین پتروشیمی نخواهم داشت. اما یک سوال جدی همواره در ذهنم باقی است: «چرا در کشور ما ارایه آمار مربوط به مقولات زیست محیطی و سلامت، محرمانه و چه بسا سرّی تلقی می شود؟!» خاطرم هست که ۴ سال قبل هم برای تهیه گزارشی، نیاز به آمار سوختگی های منجر به بستری شدن در بیمارستان های کشور داشت. روزهای متمادی به هر مرجعی که می شناختم مراجعه کردم تا اینکه دوستی که مسوولیت مهمی در یکی از نهادهای نظارتی-رسانه ای داشت و از قضا پزشک هم بود، آمار مذکور را به شرطی به من داد که نه نامی از وی ببرم و نه از اعداد آن را در رسانه نقل کنم! نکته ای دیگر هم در دعوای مذکور مهم می نماید. اگر قرار باشد در نهایت مرجعی برای قضاوت درباره صحت ادعای طرفین تعیین گردد، چه نهاد یا سازمانی باید عهده دار این مأموریت شود؟ آیا می توان تصور کرد در کشوری، مأموریت حقیقت یابی درباره یک پرونده زیست محیطی به مرجعی غیر از «سازمان محیط زیست» یا «سازمان استاندارد» آن کشور سپرده شود؟ آیا می توان تصور کرد کشوری را که در آن برای حقیقت یابی درباره ابهاماتی که در زمینه آلایندگی و سرطان زا بودن یک محصول پتروشیمی، قضاوت را به نیروهای مسلح یا مثلاً دستگاه های متولی فرهنگ آن کشور بسپارند؟! انتهای پیام

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]