محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854639442
سوالات صریح از یک مدیر تئاتری / «مدیریت دورهمی نداریم»
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۲۶ فروردین ۱۳۹۳ - ۰۰:۴۸
رضا دادویی رییس جدید شورای نظارت و ارزشیابی مرکز هنرهای نمایشی بزرگترین دغدغه خود را اجرای قانون می‌داند. او که در دوران تحصیل عاشق درس انشاء بوده است، می‌گوید همچنان تحت تاثیر معلم انشای خود است و می‌داند نوشته‌های افراد حرمت دارد، او البته همچنان دغدغه اجرای اثر هنری هم دارد و احتمال می‌دهد اولین کسی باشد که از عباس نعلبندیان تئاتر اجرا کند و ترجیع‌بند سخنانش خطاب به هنرمندان این است: نگران نباشید! خبرنگار تئاتر خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به مناسبت حضور دادویی در شورای نظارت و ارزشیابی مرکز هنرهای نمایشی، گفت‌وگویی مبسوط با او دارد که می‌خوانید: شما بیشتر به عنوان کارگردان مترجم و پژوهشگر نام‌تان مطرح شده است، وقتی در جایگاه حساسی مانند مدیر شورای نظارت و ارزشیابی مرکز هنرهای نمایشی قرار می‌گیرید، تکلیف جامعه تئاتری با شما چیست؟ آیا همان هنرمندی هستید که سمت مدیریتی گرفته‌اید یا به مدیری تبدیل شده‌اید که قرار است کار ممیزی انجام بدهید؟ بودن در هر دو طرف میز را تجربه کرده‌ام می‌دانید که من کارم را از چهارده پانزده سالگی با دستیاری تئاتر آغاز کردم. در آثار هنرمندان معتبری مثل دکتر رکن‌الدین خسروی، دکتر محمود کریمی حکاک یا دکتر کمال‌الدین شفیعی و در چند فیلم و مجموعه تلویزیونی بازی کردم. بعد از دوره‌ای، ادبیات نمایشی و کارگردانی برایم جدی‌تر شد و در همین زمینه تحصیلاتم را ادامه دادم به همین دلیل خیلی خوب فضای تئاتر و سینما را می‌شناسم؛ البته در دوره‌ای به لحاظ اجرایی، از تئاتر فاصله گرفتم اما در حوزه پژوهش و ترجمه همچنان فعالیت می‌کردم و کارهای دیگران را دنبال می‌کردم. جالب است که خودم خیلی برای سرنوشت خودم در حوزه مدیریتی تصمیم نگرفتهام. قبلاً سِمت‌های مدیریتی خیلی دوستانه به من محول شده بود و هر بار بر اساس احساس وظیقه پذیرفتهام؛ اما معتقدم خیلی اتفاق خاصی نیفتاده است. حساسیت‌های این مسئولیت را درک می‌کنم اما به نظرم کار چندان سختی نیست. چون بودن در هر دو طرف میز را تجربه کرده‌ام و هیچکدامش برایم خیلی عجیب و غریب نیست. همه من را به عنوان یک آدم صبور و معتدل میشناسند و طبیعتاً اخلاق و رفتارم به همان شکل سابق خواهد ماند. می‌کوشم وقتی پشت میز مسئولیت قرار می‌گیرم، توقعات و انتظارات هنرمندان را از خودم داشته باشم و به این توقعات پاسخ دهم
می‌کوشم وقتی پشت میز مسئولیت قرار می‌گیرم، توقعات و انتظارات هنرمندان را از خودم داشته باشم و به این توقعات پاسخ دهم. از سوی دیگر پذیرش مسئولیتم در این جایگاه، در راستای سخنی است که رئیس جمهوری به درستی مطرح کردند که «کار هنرمندان را به خودشان واگذار کنیم». فکر کردم حالا که به هنرمندان اعتماد شده، من هم به عنوان عضو کوچکی از خانواده هنری این مسئولیت را بپذیرم و سعی کنم آن را به درستی انجام دهم. اما تجربه‌های قبلی در زمینه حضور هنرمندان در سمت‌های مدیریتی، خوشایند نبوده و برخی هنرمندان ترجیح می‌دهند فردی که مسئولیت می‌گیرد، مدیر خوبی باشد ولی الزاما هنرمند نباشد... خیلی جای نگرانی نیست کاملاً موافقم، چون مدیریت کردن قواعدی دارد، مسأله‌ای کاملا علمی است و ساز و کارهایش مشخص است؛ بنابراین کسی که چنین مسئولیتی را می‌پذیرد، باید همه تلاش‌اش این باشد که این مسئولیت را به درستی انجام دهد. خود من می‌کوشم حتماً شرایط و الزامات مدیریتی را رعایت کنم. شاید این نگرانی از این باب ایجاد شود که وقتی هنرمندی در جایگاه مدیریتی قرار می‌گیرد، ممکن است نگاه سلیقه‌ای داشته باشد در حالی که یک مدیر باید همه را زیر چتر خود داشته باشد و پوشش بدهد. سابقه من در جاهای دیگری که مدیریت کرده‌ام، نشان می‌دهد این مسأله را رعایت کرده‌ام. من همه را با یک چشم نگاه می‌کنم و سعی می‌کنم بین بخش هنری زندگی‌ام و بخش مدیریتی‌ام تفکیک قائل شوم. از سوی دیگر وقتی در جایگاه مدیریتی قرار می‌گیرم، یکی از اولین کارهایم، آسیب‌شناسی دوره‌های قبلی و اشکالاتی از این دست است. به همین دلیل خیلی جای نگرانی وجود ندارد. در وبلاگ شما می‌خواندم درس مورد علاقه‌تان انشاء بوده. به هر حال بخشی از کار هنری سلیقه است، چقدر خود را ملزم می‌دانید که به انشای دیگران احترام بگذارید؟ خیلی زیاد. همان‌طور که در وبلاگم نوشته‌ام، از آقای سرلک معلم انشای دبیرستانم یاد گرفته‌ام که نوشته‌های افراد حرمت دارد چون برآمده از افکار و عقایدشان است. به همین دلیل به آثار دیگران احترام می‌گذارم همچنانکه دوست دارم دیگران هم به عقاید و آثار من احترام بگذارند. وقتی رابطه دو طرفه است، همیشه هنرمندان با خیال راحت می‌توانند اطمینان کنند که به اثرشان احترام گذاشته میشود. بنابراین، تردیدی نداشته باشید نوشته‌های افراد که برآمده از عمق وجود و افکارشان است، به دقت مورد توجه قرار می‌گیرد. اتفاقا معتقدم تاریخ ثابت کرده نوشته‌های واقعی که از صمیم قلب و عقاید و باورهای افراد برمی‌آید بدون دخالت مدیران و سیستم‌ها باقی مانده‌اند که الان به دست ما رسیده‌اند. اگر کسی دستی در شاهنامه، دیوان حافظ یا تاریخ بیهقی می‌برد الان دیگر چنین آثار شاخصی نداشتیم. این جامعه و تاریخ است که درستی یا نادرستی این آثار را ثابت خواهد کرد. به شدت به قانون اعتقاد دارم و اجازه هیچگونه دخالت غیرقانونی را به هیچکس نمی‌دهم چه از جانب هنرمندان یا افراد دیگری که می‌خواهند در این حوزه تأثیر بگذارند
شما برای هنرمندان احترام قائل هستید و خودتان را به جای آنان می‌گذارید، اما فشارهای خارج از مجموعه وزارت ارشاد که می‌تواند یک خبرگزاری تندرو یا یک نهاد امنیتی باشد، تاثیرگذار خواهد بود. چقدر می‌توانید در برابر این فشارها مقاومت کنید؟ من یک دیدگاه مشخص دارم. به شدت به قانون اعتقاد دارم و اجازه هیچگونه دخالت غیرقانونی را به هیچ کس نمی‌دهم چه از جانب هنرمندان یا افراد دیگری که می‌خواهند در این حوزه تأثیر بگذارند. هر که می‌خواهد در این حیطه وارد شود باید از طرق قانونی عمل کند. تا آخرین لحظه‌ای که پشت این میز هستم از نگاه‌های سلیقه‌ای و تحمیلی جلوگیری می‌کنم؛ چون معتقدم تنها بخشی از کار ارزشیابی و نظارت در ارتباط با نظارت و ارزشیابی آثار هنرمندان است، ما در بخش دیگر باید تلاش کنیم دغدغه نهادهایی را که در این حوزه نگرانی دارند، برطرف کنیم نه اینکه بر هنرمندان فشار وارد کنیم. البته طبیعی است که گاهی اتفاقاتی بیفتد و نگرانی‌هایی ایجاد کند. وظیفه من برطرف کردن آن نگرانی‌هاست. چگونه این کار را انجام می‌دهید؟ مثالی می‌زنم. گاهی اوقات پدر و مادر به درستی نگران بچه‌هایش می‌شوند. این حقشان است. اما راهش این نیست که بچهها را کنار خود نگه دارند و از رفتن به اجتماع منع کنند. از طرف دیگر، بچهها هم نباید فقط بگویند ما کار بدی نمی‌کنیم. بلکه باید با تعامل با هم تلاش کنند تا نگرانیها را برطرف کنند. تمام تلاش ما این است که ارتباط خوبی میان اعضای خانواده بزرگ کشور برقرار شود. طبیعتا با این شناخت و ارتباط، نگرانی سرپرستهای خانواده و محدودیتهای بچهها برطرف میشود. تلاش می‌کنیم صورت مساله را پاک نکنیم اما معمولا آسان‌ترین راه را انتخاب می‌کنند بله، صورت مسأله را پاک می‌کنند. اما ما همه تلاش‌مان را می‌کنیم که صورت مسأله را پاک نکنیم؛ چون این ساده‌ترین کار است ولی همیشه ساده‌ترین راه، بهترین راه نیست. همه تلاش ما این است نگاه حذفی نداشته باشیم و با هر دو طرف تعامل کنیم. فکر می‌کنید مدیران بالادستی‌تان چقدر با شما همراهی کنند؛ به ویژه اینکه آقای طاهری در مطالب‌شان نوشته‌اند جلوی اباحه‌گری در تئاتر را می‌گیریم و مسائلی از این دست. ایشان با این نگاه، چقدر از شما حمایت خواهد کرد؟ خیلی زیاد. چون موارد طرح شده توسط ایشان دغدغه مشترک همه ماست. از این بابت خیلی دغدغه ندارم چون فکر قانونی و درست، باید انجام شود. در عین حال فکر می‌کنم مدیرکل هنرهای نمایشی و معاون هنری وزارت هم همین نگاه و رویکرد را دارند. اصلا انتخاب من برای این حوزه حتماً برگرفته از شناختی بوده و اگر به سابقه و نگاه من توجه نداشتند، حتما فرد دیگری را انتخاب می‌کردند. مسأله دیگر پاسخگویی است. در دوره گذشته دسترسی به مدیر قبلی شورای نظارت و ارزشیابی کار بسیار دشواری بود. شما چقدر پاسخگوی هنرمندان و مطبوعات خواهید بود؟ شاید اولین چیزی که در بدو ورودتان، توجه شما را جلب کرده باشد، درِ اتاق من بود که همیشه باز است و این یک معنی دارد و نشانه‌ای است که ما دوست داریم با همه ارتباط داشته باشیم. از زمانی که در این مسئولیت قرار گرفتم که مدت زمان طولانی هم نیست، در کنار دیگر کارهای مدیریتی بیش از 70 ملاقات با هنرمندان داشته‌ام. تلاشم بوده حرف‌ها، نظرات و انتقادات‌شان را بشنوم. اگر انصاف داشته باشیم، تجربه این مدت نشان می‌دهد چنین نگاهی نداشتیم که بخواهیم بسته عمل کنیم. خود من در زمینه ارتباط رسانه و هنر پژوهش‌های بسیاری دارم و به شدت معتقدم کارهایی را که ممکن است در 10 سال توانایی انجامش را داشته باشیم با حمایت رسانه‌ها در مدت چند ماه قادر به انجامش خواهیم بود. بنابراین به حمایت رسانه‌ها معتقدم و سعی می‌کنم ارتباط خوبی با رسانه‌ها داشته باشم. هیچکس نمی‌تواند هنرمندان را از تاریخ حذف کند
10 سال پیش در کافه تریای تئاترشهر جلسات نمایشنامه‌خوانی «عصری با نمایش» برگزار می‌شد که در آن آثاری از عباس نعلبندیان، بیژن مفید و... اجرا می‌شد و نسل جوان مخاطبان تئاتر می‌توانستند با این آثار آشنا شوند. با توجه به اینکه پایان‌نامه شما هم درباره عباس نعلبندیان است، فکر می‌کنید چقدر بتوانید شرایطی فراهم کنید که بار دیگر این نام‌ها در فضای تئاتر دیده شود؟ یادمان باشد که هیچکس نمی‌تواند هنرمندان را از تاریخ حذف کند. هنرمندانی که در تمامی دورهها زحمات بسیاری کشیده و تلاش‌هایی کرده‌اند؛ گرچه ممکن است نسبت به بخشی از عقاید و افکارشان ایرادی وجود داشته باشد اما در مجموع باید به آثار آنان به عنوان آثار هنری توجه شود. یکی از مسائلی که خیلی به آن پایبندم، نگاه به آثار است نه افراد. بر همین اساس سعی می‌کنیم آثار را از افراد تفکیک کنیم. شاید بخشی از افکار هنرمندی که مثلا 50 سال پیش زندگی می‌کرده، با افکار جامعه امروز ما هماهنگ نباشد، اما اگر اثر ارزشمندی دارد ما نه می‌توانیم و نه حق داریم اثر او را حذف کنیم. فکر می‌کنم با نقد و نظرها و تغییراتی جزئی، امکان اجرای بسیاری از آثاری که در این سال‌ها مغفول بوده و فقط در بخش‌های دانشگاهی به آنها اشاره میشده، وجود داشته باشد
من به عباس نعلبندیان به عنوان یکی از نمایشنامه‌نویسان اثرگذار کشور علاقه‌مندم و جزو اولین کسانی هستم که درباره آثار او پژوهش کرده‌ام و فکر می‌کنم امکان اجرای نمایش‌هایی از او وجود دارد؛ گرچه ممکن است بخش‌هایی از آثارش با شرایط جامعه امروز هماهنگ نباشد که این هم طبیعی است چون آنها در دوره‌ای زندگی کرده بودند که قوانین جور دیگری بود و حالا قوانین تغییر کرده و این را همه خوب می‌دانند. اما خدشهای در اصل قضیه ایجاد نمی‌کند. اتفاقاً بعضی از این آدم‌ها در دوره‌های گذشته و پیش از انقلاب اسلامی، در بخش‌هایی منتقد سیاستهای روز و جامعهی خودشان بوده‌اند و کارشان قابل توجه است و می‌توانیم از آن بخش‌ها استفاده کنیم. اتفاقاً من جزو اولین گروه داوری آن جلسات نمایشنامه‌خوانی بودم که برای اولین بار در جشنواره تئاتر فجر ایجاد شد. به همین دلیل فکر می‌کنم با نقد و نظرها و تغییراتی جزئی، امکان اجرای بسیاری از آثاری که در این سال‌ها مغفول بوده و فقط در بخش‌های دانشگاهی به آنها اشاره میشده، وجود داشته باشد. چه بسا اولین نفری که نعلبندیان اجرا کند خود من باشم چرا که از سال‌ها پیش دوست داشتم یکی دو تا از نمایشنامه‌هایش را با تغییراتی متناسب با شرایط اجتماعی و فضای امروز، اجرا کنم. امیدوارم بتوانید چنین کنید چون این‌ها سرمایه‌های ارزشمندی هستند که جامعه ما از آنان محروم مانده. قصد داریم در شورا بخش ارزشیابی را متبلور کنیم که در سیاست‌گذاری و هدف‌گذاری تئاتر کشور می‌تواند اثر خوبی بگذارد. بر همین اساس، یکی از رویکردهای ما شناسایی آثار ماندگار ادبیات نمایشی ایران از ابتدا تا امروز است که با کمک سایت‌ها و.. انجام خواهیم داد تا پژوهشگران، هنرمندان جوان و... با آثار شاخصی که به دلایل سلیقه‌ای و مقطعی و تاریخی مغفول مانده و حذف شده‌اند، بازنگری کنیم و متناسب با شرایط امروز مطرح‌شان کنیم تا جامعه هنری به ویژه جوانان و دانشجویان از آنها بهره‌مند شوند. لطفا درباره برنامه‌های دیگرتان هم توضیح بدهید. چندی پیش خانه تئاتر خواستار اجرایی شدن مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی شده بود اما این خواسته راه به جایی نبرد. آیا منشور خاصی دارید که براساس آن عمل کنید؟ قطع به یقین به مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی توجه خواهیم کرد. سرلوحه کار ما همین مصوبات است؛ زیرا آن‌قدر جامع و کامل هست که بتواند راهگشا باشد. گاهی مشکل قانونی نداریم. بلکه مشکل این است که قانونهایمان را اجرا نمی‌کنیم. با اجرای آن تمام نگرانی‌های مسئولان، مخاطبان، جامعه فرهنگی و... برطرف میشود. از سوی دیگر اجرای این قوانین باعث جلوگیری از اعمال سلیقه‌ها و منافع شخصی میشود. ترکیب اعضای شورا چگونه است؟ معمولا برای اهالی تئاتر خیلی رازگونه است. خیلی پنهان نیست. روال کار ما به این شکل است: افرادی با سلیقه‌های مختلف که به طیفهای گوناگون فکری تعلق دارند، برای همکاری با شورا دعوت می‌شوند. شاید نظرات متناقضی ارایه شود اما در جمع‌بندی نهایی، درباره آثار تصمیم‌گیری میشود. یعنی نظرات مثبت و منفی گرفته میشود و با تطبیق آن با مصوبات شورا، درباره صدور مجوز آثار تصمیم‌گیری میشود. فکر می‌کنم در این دوره، نشدنی‌ها بسیار کم است، مگر اینکه کسی اصرار داشته باشد شرایط ملی، مذهبی و اجتماعی جامعه را رعایت نکند و از قوانین روشن تخطی کند. در غیر این صورت کاری نیست که قابل اجرا نباشد. اعضای شورا را معرفی نکردید... تمام تلاش ما این است که در سال جدید اعضای شورا ترکیبی از هنرمندان پیشکسوت و جوان باشند. در همان جلساتی که گفتم، سعی کردم نظرات دوستان هنرمند و اهالی تئاتر را جویا شوم و اولین پرسشم از همه آنان این بود اگر شما جای ما بودید، چه می‌کردید؟ بعد از شنیدن نظرات، آنان را دعوت می‌کردم تا اگر مایل هستند عضو شورا شوند. به جمع‌بندی‌هایی رسیده‌ایم که احتمالا از امسال اجرایی می‌کنیم. بسیار معتقدم سالن‌های نمایش باید شورای هنری داشته باشند. لزوما نباید همه فشارِ سنجش و ارزیابی آثار به اداره کل هنرهای نمایشی معطوف باشد. شوراهای هنری که سالن‌ها تشکیل می‌دهند، می‌تواند کمک موثری باشد تا نظارت توسط خود هنرمندان انجام شود. در این شیوه ما به عملکرد شورای هنری سالن‌ها نظارت می‌کنیم. البته بخش‌های فرهنگ عمومی، اجتماعی، مذهب و اخلاقیات جامعه موضوعات خدشه ناپذیری است که هیچ کس نه می‌خواهد و نه می‌تواند به راحتی از آن عدول کند. ما به هیچ وجه به خودمان اجازه نمی‌دهیم که خود را جای همه مردم ایران بگذاریم. قطعا به خودمان حق نمی‌دهیم حرف‌های‌مان را به عنوان حرف‌های مردم قلمداد کنیم. هیچکس چنین اختیار و مسولیتی به ما نداده است. ما صرفاً در حوزه فعالیت‌های قانونی کار می‌کنیم.
گاهی هم یک سری اتفاقات سلیقه‌ای با استناد به همین نگاه‌های مردمی حذف میشود؛ یعنی به بهانه ظلم به مردم اثری توقیف میشود بدون این که روح مردم از این ماجرا با خبر باشد. با صحبت شما موافقم. ما به هیچ وجه به خودمان اجازه نمی‌دهیم که خود را جای همه مردم ایران بگذاریم. قطعا به خودمان حق نمی‌دهیم حرف‌های‌مان را به عنوان حرف‌های مردم قلمداد کنیم. هیچکس چنین اختیار و مسولیتی به ما نداده است. ما صرفاً در حوزه فعالیت‌های قانونی کار می‌کنیم. قانون تکلیف همه را روشن کرده. از نظر ما تئاتری حق اجرا دارد که امکان نمایش در جمع یک خانواده را داشته باشد؛ یعنی باید اخلاقیات خانواده، مسایل شرعی و... را رعایت کند. اگر همه این ویژگی‌ها را داشت باشد، دیگر هیچ نگاه سلیقه‌ای نمی‌تواند حاکم شود. یکی از رویکردهای دیگر ما ایجاد شرایط سنی برای مخاطبین نمایشهاست. مثلاً در خانواده هم چیزهایی در جمع بزرگترها مطرح میشود که لزومی ندارد بچهها آن را بشنوند. چون مسئله سن و سال آنها نیست. البته این موضوع به بررسی و کارشناسی بیشتری نیاز دارد. مشکل دیگر در حوزه شهرستان‌هاست خیلی مواقع اثری که در تهران اجرا شده مانند اپرای عروسکی «حافظ» و ... در شهرهای دیگر اجازه اجرا پیدا نکرده‌اند. میان مرکز و ارشاد استانها چقدر تعامل در این زمینه وجود دارد؟ چرا مجوز ارشاد در دیگر شهرها اعتبار ندارد؟ دلایل اجرا نشدن آن آثار را نمی‌دانم، اما جناب آقای طاهری مدیرکل هنرهای نمایشی توجه ویژهای به تئاتر استانها و جوانان فعال حوزه تئاتر در سراسر کشور دارد. همچنانکه در فرمایشات مقام معظم رهبری آمده که باید فعالیت‌های فرهنگی در سراسر کشور گسترش یابد، یکی از راه‌های اجرایی کردن این فرامین، گسترش اتفاقاتی است که در تهران رخ می‌دهد و آقای طاهری توجه خیلی جدی به آن دارد. ما هم به شدت پیگر هستیم نمایش‌های خوبی که در تهران اجرا شده‌اند، در دیگر شهرها هم به صحنه بروند که هم بار آموزشی داشته باشد و هم فرهنگ عمومی را پوشش بدهد. البته فاصله زیادی بین اداره کل هنرهای نمایشی و شهرهای دیگر ایجاد شده و تمام تلاش بر این است که این فاصله برداشته شود. می‌پذیرم تعاریف یکسان نیست، نمی‌توانیم نگاه‌های سلیقه‌ای را پنهان و کتمان کنیم اما می‌کوشیم در جلسات گوناگون و با ایجاد تعامل، این فاصله را کمتر و این تناقض‌ها را برطرف کنیم. صحبت‌های شما امیدوار کننده است ولی این امید چقدر می‌تواند ادامه داشته باشد و اجرایی شود؟ همچنانکه رحمت امینی مدیر پیشین شورای نظارت و ارزشیابی ایده‌های بسیاری داشت که نتوانست آنها را اجرایی کند. شما چقدر این توانایی را خواهید داشت؟ طبیعتا دوره‌های مختلف تاریخی و شرایط اجتماعی، متفاوت است. من این موضوع را به فال نیک می‌گیرم از این بابت که حضورم در این بخش با سال اقتصاد و فرهنگ همزمان شده است. نگاه درست و راهگشای رهبری در نامگذاری امسال می‌تواند خیلی به ما در این حوزه‌ها کمک کند؛ از این بابت که بتوانیم اتفاقات خوبی را که در این سال‌ها باید برای فرهنگ می‌افتاده، پیگیری کنیم. با خواندن بیانات رهبری، متوجه می‌شوید نگرانی‌های ایشان در حوزه فرهنگ، بسیار شبیه دغدغه هنرمندان به ویژه اهالی تئاتر است یعنی دغدغه‌های فرهنگ عمومی، اخلاق اجتماعی، نهاد خانواده و ... را دارند که برای خانواده تئاتر بسیار مهم بوده و این نامگذاری می‌تواند به ما کمک کند تا بتوانیم کارهای درست و قانونی را انجام دهیم، بدون نگرانی از فشارهای بیرونی که می‌تواند جلوی اجرای قانون را بگیرد. بنابراین از این بابت خیلی نگران نیستم. مدیریت کلان کشور هم بخوبی تشخیص داده این بخش در اجتماع دچار آسیب‌های جدی است و باید برای رفع آن فکر جدی کرد؛ ما باید بدانیم که فرهنگ بهترین آینه اجتماع است؛ یعنی اگر فرهنگ اشکالاتی دارد و نگران آن هستیم، باید به عنوان آینه‌ای به آن بنگریم که در مقابل جامعه است و وضعیت آن را بازتاب می‌دهد. طبیعتا باید تلاش کنیم این آسیب‌ها را در جامعه برطرف کنیم. یعنی اگر اجرای نمایشی، بخشی از یک آسیب اجتماعی را بازتاب می‌دهد، نباید آن نمایش را حذف کرد بلکه همه به خصوص مسئولان سیاسی و اجتماعی باید تلاش کنند آن آسیب را برطرف کنند. هنرمندان به عنوان یکی از شریف‌ترین افشار جامعه، چه در سال جاری و چه در سال‌های آتی خیلی خوب خواهند توانست این دغدغه‌ها را پوشش دهند و برطرف کنند. قطعا سعی می‌کنیم پاسخگو باشیم اگر اثری به هر دلیلی اجازه اجرا پیدا نکند. می‌توانید به صورت مکتوب دلایل رد شدنش را اعلام کنید. چون معمولا یا توضیح نمی‌دهند یا شفاهی است؟ قطعا سعی می‌کنیم پاسخگو باشیم. البته الویت اول این است که حتما ایراد را برطرف کنیم تا اجرا شود. اگر یک هزارم درصد نتوانستیم به تعامل برسیم، می‌کوشیم کاملا قانع کننده توضیح دهیم. البته خیلی مناسب نیست بخشی از امور اجرایی، رسانه‌ای شود، از این بابت که جامعه تئاتر را دچار التهاب کند. اما اگر کسی اصرار داشته باشد، قطعا پاسخگو خواهیم بود. منظورم پاسخگویی به هنرمندان است. معمولا وقتی اثرشان رد میشود، توضیح مکتوبی به آنان داده نمی‌شود. طبق قانون، هرچیزی غیر از توهین و افترا به موارد مشخص شده در مصوبه شورایعالی انقلاب فرهنگی، قابلیت اجرا دارد. اتفاقا مدیرکل هنرهای نمایشی و ما به کارهایی اولویت می‌دهیم که نقد اجتماعی داشته باشد. تلاش ما این است که همه هنرمندان به جامعه خود نگاه کنند. خود من کارهایی را می‌پسندم که نقد اجتماعی دارند. کارهای بی‌هویت و بی‌خاصیت، جز اتلاف وقت و بودجه و عمر از هنرمند و مدیر به هیچ دردی نخواهند خورد و هیچ کمکی هم به جامعه نمی‌کنند. اگر دغدغه فرهنگی داریم، باید به آثاری بها دهیم که ما را نقد می‌کنند، گرچه نقد تلخی داشته باشند. اما نهایتا به نفع جامعه، مدیریت و کل کشور است. اگر در این حوزه تحقیر و توهین و شعارهای سطحیِ سیاسی و جناحی نباشد، امکان نقد همه بخش‌های اجتماعی وجود دارد. همیشه تعبیرم این است هنرمند شمع وجودش را روشن می‌کند تا به بخش‌های تاریک اجتماعی نور بتاباند. مسئولان سیاسی اجتماعی باید حواسشان باشد آن تاریکی‌ها را برطرف کنند نه اینکه شمع را خاموش کنند. اما در این سال‌ها خیلی از شمع‌ها را خاموش کرده‌اند. تئاتر اجتماعی تقریبا نابود شده و بسیاری از هنرمندان ما متون خارجی اجرا می‌کنند. ما به شدت از ادبیات نمایشی ایرانی یا رویکرد بومی به ادبیات خارجی حمایت می‌کنیم چون آنها می‌توانند جامعه ما را به تعالی برسانند. متون خارجی برای آشنایی با جامعه روز دنیا لازم است، اما خیلی نمی‌تواند کمک کند جامعه‌مان را جلوتر ببریم. حتما به این هنرمندان توجه و کمک میشود کارهایشان را اجرا کنند. خیلی دلم می‌خواهم مخاطبان تئاتر از تجربیات علیرضا نادری، حمید امجد، محمد رضایی‌راد، محمد رحمانیان و سایر نمایشنامه‌نویسان مطرح بهره‌مند شوند. از آنان می‌خواهم کار کنند و اتفاقا حرف جامعه امروز را بزنند. هنرمندان حرف جامعه را به خوبی می‌دانند. بخشی از اشکالی که در سال‌های قبل ایجاد شده و همه از آن دل زده‌اند، به دلیل کم دقتی و کج سلیقگی از همه طرفها بوده است. ما نقد اجتماعی را با شعارهای سطحیِ سیاسی و نگاه‌های سلیقه‌ای اشتباه گرفته‌ایم. آنچه دغدغه امروز ماست، فرهنگ است که اگر به آن بپردازیم، همه عاقبت بخیر می‌شویم. لازم است جایی مسایل سیاسی را کنار بگذاریم و این قدر فردی و جناحی به ماجرا نگاه نکنیم. هرچند هر کسی ممکن است به نگاه و جناح خاصی نزدیک باشد اما باید کل جامعه و فرهنگ عموم مردم را در نظر بگیریم. به هر حال ما جامعه‌ای جهان سومی هستیم و از هرچیزی برداشت سیاسی میشود. نمی‌توان ذهنیت سیاسی را از مردم دور کرد. ممکن است با این بهانه، در اجرای برخی آثار باز هم دچار محدودیت بشویم؟ ترجیح می‌دهم بگویم کشورِ در حال توسعه تا جهان سومی که حس ناخوشایندی می‌دهد. به هر حال اشکالاتی غیرقابل انکار در روند توسعه وجود دارد؛ اما اگر همه نگاه‌های سلیقه‌ای و سطحی و شعاری را کنار بگذاریم، این اتفاق پیش نمی‌آید. مسایل مهم کشورمان در این جریان بازی‌های سیاسی از بین رفته، در جلسات با بزرگان تئاتر به این نتیجه رسیدم که این نگاه همه ماست که از این اتفاقات خسته شده‌ایم. از رویکرد مدیریت دوررهمی پرهیز کردم شما قصد ساخت سریال و اجرای تئاتر دارید، چگونه می‌توانید میان این فعالیت‌ها و مسئولیت اداری‌تان در شورا، تعادل ایجاد کنید؟ من در مدیریت خودم اولین کاری که کردم، درست کردن ساز و کار اجرایی در انجام کارها بود. ضمن احترام به رویکرد دوستان قبلی که اسم آن را رویکرد «مدیریت دورهمی» می‌گذارم، از این رویکرد پرهیز دارم. همه بخش‌ها مسئول دارند و اگر روزی کسی حضور نداشت، کارها متوقف نخواهد شد. قطعا روزی در این مسولیت نخواهم بود اما باید ساز و کار را طوری تعریف کنیم که اگر هر کس نبود، کارها معطل نشود. پروژه‌های هنری‌ام برای آن بخش از زندگی‌ام در الویت بود، اما فعلا آنها را به تاخیر انداخته‌ام. ولی اگر روزی سراغ آن کارها بروم، حتما ساز و کار مدیریتی‌اش را فراهم کرده‌ام. سخن آخر؟ از هنرمندان و دوستان خودم می‌خواهم بیش از این به یکدیگر احترام بگذاریم و نقدهایمان را منصفانه کنیم. گاهی در نقدهایی که دوستان نسبت به هم دارند، دلم می‌سوزد که منافع جمعی قربانی منافع فردی میشود. مدیریت جدید تئاتر، دارد تلاش خالصانهای برای بهبود فضای تئاتر کشور انجام می‌دهد. اجازه بدهیم که این اتفاقهای خوب در فضایی آرام و بدون حاشیه شکل بگیرد. وقتی می‌گوییم در شورای نظارت، سلیقه‌های فردی را دور کنیم، خوب است دوستان هنرمند هم این انصاف را داشته باشند و کمی منافع فردی را به نفع منافع جمعی کنار بگذارند. به گزارش ایسنا، رضا دادویی متولد 1356 فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد سینما و تئاتر ، استاد دانشگاه هنر و معماری و دانشگاه پیام نور، عضو پیوسته انجمن نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر و سردبیر فصلنامه هنر و اندیشه بوده است. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها