تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834894682
گفتگو با کارگردانی که می خواست رئیس جمهور شود: مدت هاست از دولت ناامید شده ام
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: گفتگو با کارگردانی که می خواست رئیس جمهور شود: مدت هاست از دولت ناامید شده ام فرهنگ > تئاتر - ایسنا نوشت:
همایون غنی‌زاده می‌خواست رییس جمهور شود اما به جای آن کارگردان تئاتر شد! این کارگردان جوان تئاتر دلش نمی‌خواهد حسرت به دل بماند. او هم مانند بسیاری از همکارانش شوق اجرای نمایشهای زیادی دارد و همین باعث شده این روزها دو نمایش «در انتظار گودو» و «ملکه زیبایی لی‌نین» را به طور همزمان در تالار اصلی تئاتر شهر به صحنه بیاورد. بخشهایی از مصاحبه غنی زاده: -تئاتر ما کلا یکسری امکانات محدود دارد. حتی وقتی هم که یک اثر روی صحنه می‌بریم، دچار محدودیت تبلیغات، امکانات سخت افزاری و .... هستیم چه برسد به دو نمایش. از این نظر شاید اگر این دو کار تک تک اجرا می‌شد، هم خودم لذت بیشتری می‌بردم و هم اینکه از بعضی جهات مانند بازتاب مطبوعاتی، تبلیغات، امکانات فنی و... بهتر بود، بخصوص اینکه توقع ما هم از کارهای‌مان بالاست و دوست داریم زحماتمان به بهترین شکل نمود داشته باشد. -دو راه داشتیم یا از اجرای یک کار دیگر صرفنظر کنیم و این ریسک را بپذیریم که برای همیشه صرفنظر کرده‌ایم یا به اجرای همزمان رضایت دهیم و به نوعی با این مشکلات کنار بیاییم. من گزینه دوم را انتخاب کردم چون انتخاب گزینه اول به معنای پذیرش این ریسک بود که برای همیشه از اجرای یکی از نمایشهای مورد علاقه‌ام صرف نظر می‌کنم. ممکن بود یک یا چند سال بعد دوباره فرصت اجرا در همین سالن برایم فراهم شود ولی ریسکش خیلی بالا بود. -علاوه بر این، همینطور که پیش می‌رویم صف آرزوهای‌مان طولانی‌تر می‌شود. من تلاش می‌کنم کمی از بار این صف کم کنم. بنابراین گرچه به این تصمیم نقد هم وارد است اما عمر و امکانات ما محدود است. دلم نمی‌خواهد بیست سی سال دیگر پر از حسرت باشم. بعد از «کالیگولا» در ایران تولید جدید نداشتم، «آنتیگونه» تولید درکشور استونی بود که شرایط اجرایش را می‌دانید. اجرای دوباره «ددالوس و ایکاروس» هم بازتولید محصول سال 84 است.
-بعد از اجرای اول «ددالوس و ایکاروس» اثر دیگری در تئاتر شهر اجرا نکرده بود، آن زمان خیلی جوان بودم. کلی دور قمری زدم که به تئاتر شهر برگشتم. اگر بخواهم همین دور قمری را بزنم، دفعه‌های بعدی که به تئاتر شهر برمی‌گردم،شاید 40 یا 50 سالگی‌ام را هم رد کرده باشم. یعنی با این روند به طور طبیعی، تا سن 50 سالگی نهایت دو کار دیگر در تئاتر شهر اجرا خواهم کرد! شاید هم این اتفاق نیفتد ولی در هر حال اجازه بدهید این ریسک را بکنم چون خطرش کمتر است. -جاه طلبی را هم کتمان نمی‌کنم . مثلا بدم نمی‌آید رییس جمهور شوم! اصلا برنامه زندگی من این بود که سال 1998 با تیم ملی در جام جهانی باشم! و سال 1396 در انتخابات ریاست جهموری شرکت کنم! ولی همه اینها را گذاشتم کنار و تئاتری شدم!(با خنده) بنابراین خیلی هم جاه طلب نیستم، ببینید از چه چیزهایی گذشتم و به تالار اصلی تئاتر شهر رضایت دادم! -از همان زمانی که متن را می‌خواندم، این نقش را دوست داشتم درحالیکه مثلا ممکن است نقش «پاتو» برای یک بازیگر مرد جذابتر باشد. البته همیشه به یکی دو بازیگر دیگر هم فکر کرده بودم اما برایم در الویت نبودند، خودم در الویت بودم. حتی ممکن است در ناخودآگاهم یکی از دلایل اصرارم برای اجرای این نمایش این بود که خودم نقش مادر را بازی کنم. احتمالاً اگر ده سال پیش یا ده سال بعد هم این نمایش را اجرا می‌کردم، بازهم نقش مادر را خودم بازی می‌کردم. -بستگی به نقش دارد. تصمیم ندارم بازیگری کنم و هیچ چیزی را برای بازیگری متوقف نمی‌کنم ولی اگر پیشنهاد خیلی خوبی باشد، که هنگام مرگ حسرتش را بخورم که چرا بازی نکردم، بازی می‌کنم. درکارهای خودم ممکن است بازهم بازی کنم یا در سینما اگر ببینم نقشی به یاد ماندنی است،حتماً بازی می‌کنم!در ضمن شهرت در سینما اصلاً چیز بدی نیست و خیلی هم وسوسه کننده است. ولی فکر نمی‌کنم فعلا وقتی برای بازیگری داشته باشم چون امسال می‌خواهم فیلم بسازم. تصور هم نمی‌کنم با دیدن این نقش در کارگردان‌های سینما تمایلی به وجود بیاید چون این نقش خیلی ویژه است و سینمای ما بسیار رئال. ممکن است اصلا نتوانند تشخیص دهند که من می‌توانم بازیگر خوبی در سینما باشم یا نه! چون فضای تئاتر من با سینمای مرسوم ما خیلی فرق دارد. -ما با یکسری ایده جلو می‌رویم که غیر ممکن هم نیستند. هرچند من به ایده‌های سخت متهم هستم ولی ایده‌هایم ناممکن نیستند. به هر حال بازیگری سخت است، مخصوصاً زمانی که بخواهید به ایده‌های کارگردان وفادار بمانید! همیشه قرار نیست یک میز و صندلی داشته باشیم و بازیگر پشت آن بنشیند. البته ممکن است نمایشی اجرا کنم که فقط یک میز و صندلی باشد به هر حال تئاتر است و تصویر و کنش.گاهی آنگونه نیاز است گاهی اینگونه! به این فکر نمی‌کنم برای یک بازیگر چقدر سخت خواهد بود.
-فکر نمی‌کنم بازیگران من از نظر حقوق ناراضی باشند. ضمن اینکه من مسئول حقوق بازیگران نیستم، خودم حقوق می‌گیرم. یکی از ضعفهای بزرگ تئاتر ماست که کارگردان مسئول همه این موارد است درحالیکه باید تهیه کننده و مدیرتولید وجود داشته باشد که به این سؤال شما جواب دهد.
-مدت هاست از دولت ناامید شده‌ام که برای ترویج فرهنگ، سالن تئاتر بسازد. دولت ما در این زمینه خساست می‌کند یا انگیزه کافی ندارد. فرهنگی‌ترین دولت ما دولت آقای خاتمی بود که آن زمان هم این اتفاق بخوبی نتوانست بیفتد. بنابراین باید انگیزه دولت را عوض کنیم و بگوییم دولت خسیس محترم! نه برای ترویج فرهنگ، بلکه برای اشتغال زایی و سود اقتصادی سرمایه گذاری کنید. در کنارش می‌توانید پز ترویج فرهنگ را هم بدهید.
45231
شنبه 16 فروردین 1393 - 11:11:01
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها