محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830252445
بازگشت به خانه
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با استیو مک‌کوئین، کارگردان «12 سال بردگی» بازگشت به خانه استیو مک‌کوئین، فیلمساز سیاهپوست انگلیسی، فقط همنام استیو مک‌کوئین بازیگر کلاسیک و فقید آمریکایی است و از بقیه جهات کاملا متفاوت از اوست.
این فیلمساز، متولد سال 1969 شهر لندن، خودش را نسبت به مسائل جامعه و گرفتاری های مردم عادی مسئول می داند و در فیلم هایش این نکته را کاملا لحاظ و رعایت می کند. اگرچه با 12 سال بردگی هم به یک فیلمساز پولساز تبدیل شد و در آمریکا شهرت فراوانی کسب کرد، ولی اروپایی ها و دوستداران سینمای مستقل او را برای دو ساخته قبلی اش به خوبی می شناسند. مک کوئین پس از ساخت تعدادی فیلم کوتاه و مستند در سال 2008 با درام اجتماعی و شرح حال گونه «اعتصاب غذا» ورود یک فیلمساز مولف و غیرمتعارف را اعلام کرد. قصه فیلم درباره اعتصاب غذای معروف بابی سندز، رهبر جنبش آزادیخواهانه ایرلند و چند تن از دوستانش در زندان های دولت انگلستان بود. مایکل فاسبندر، بازیگر جوان انگلیسی با بازی در نقش بابی سندز در این فیلم به صورت یک چهره مطرح درآمد. این بازیگر در دومین ساخته سینمایی مک کوئین «شرم» هم بازی کرد. 12 سال بردگی، سومین فیلم بلند سینمایی مک کوئین است که جایزه اسکار بهترین فیلم سال را از آن خود کرد. استیو مک کوئین در گفت وگویی اینترنتی درباره این درام تاریخی شرح حال گونه صحبت می کند. قصه کتاب نورتاپ درباره دوران بردگی آمریکا چندان تازه نیست و چند سال قبل منتشر شد. بله، من اطلاعی از این کتاب نداشتم، اما وقتی آن را خواندم، شوکه شدم. خیلی متاسف شدم که چرا تا قبل از آن، این کتاب را ندیده و نخوانده بودم. برایم جای تاسف عمیق بود که خیلی های دیگر هم چیزی درباره آن نمی دانند. به همین دلیل بلافاصله تصمیم گرفتم این قصه را به فیلمی سینمایی تبدیل کنم. وسوسه ساخت این فیلم، لحظه ای مرا رها نمی کرد. هدفتان تعریف قصه بردگی در آمریکا بود؟ این فقط بخشی از تاریخ آمریکا و نوع رفتار آن با رنگین پوستان نبود. خود من هم در شرایط خوب و عادلانه ای بزرگ نشدم. نمی خواستم مقطعی از یک تاریخ مشخص را نشان دهم. برای من، این قصه حکم یک داستان عمومی و همگانی را داشت و اختصاص به یک سرزمین یا یک تاریخ مشخص ندارد. با وجود تلخی درون قصه، شما می توانید رگه هایی از فانتزی های شاه پریان برادران گریم (نویسندگان کلاسیک داستان های فانتزی آلمانی) را پیدا کنید. حس و حال قصه، خیلی شبیه حس و حال داستان های فانتزی شاه پریان است، اما به آن بی رحمی های تاریخی را هم افزوده است. این بی رحمی ها و تلخی ها باید در چنین قصه ای حضور داشته باشد. شاید مقایسه درستی نباشد، اما من 12 سال بردگی را با پینوکیو مقایسه می کنم و باورم این است که شباهت زیادی به آن دارد. در این داستان هم ما قهرمانی داریم که گم شده است (در حقیقت او را دزدیده اند). او از خانه و خانواده اش دور می شود و در طول ماجرا شاهد تلاش های او برای بازگشت به خانه هستیم. وی در طول قصه در موقعیت های هولناکی قرار می گیرد. برای من قصه 12 سال بردگی هم شباهت زیادی به قصه های پریان کلاسیک داشت. چرا تصمیم گرفتید قصه ای درباره بردگی را تعریف کنید؟ خب، این موضوع بخش مهمی از تاریخ و کتاب های آن را به خودش اختصاص داده است. برایم مسجل بود روزی فیلمی در این باره خواهم ساخت. این همان حسی است که درباره جنگ جهانی دوم دارم و مطمئن هستم یک روز فیلمی هم در رابطه با این جنگ ویرانگر کارگردانی خواهم کرد. اجداد من همه برده بودند و ساخت فیلمی درباره بردگی، ادای دین من به خانواده و اجدادم بود. در عین حال شما می بینید که ما فیلم های زیادی درباره موضوع بردگی نداریم. یکی از دلایلی که باعث شد 12 سال بردگی را بسازم، همین بود. نکته جالب این که وقتی بحث تولید این فیلم جدی شد، دیدم کوئنتین (تارانتینو) هم دارد «جانگوی از بندرسته» را می سازد. وی یک بار به من گفت: «امیدوارم فیلم های دیگری هم بجز فیلم من درباره بردگی ساخته شود.» خب، شما شاهد مجموعه ای از فیلم های سینمایی در ژانرهای وسترن، گنگستری و... هستید. خیلی خوب است که تعداد فیلم هایی با مضمون بردگی هم زیاد شود. چند سال قبل گفتید شاهد کمبود قصه هایی درباره آدم های با رنگ پوست متفاوت هستیم. زمان ساخت 12 سال بردگی این موضوع را هم در سر داشتید؟ بله، دقیقا. قصه فیلم، این موضوع را هم در قلب خود دارد و به بحث درباره آدم هایی می پردازد که رنگ پوست متفاوتی دارند. این مساله فقط ذهن مرا درگیر خود نکرده است. این موضوع مثل حفره ای بزرگ در دل تاریخ است و تاریخ بشریت با آن سر و کار دارد. فیلم های سینمایی باید در این رابطه حرف بزنند و قصه هایی را تعریف کنند. 12 سال بردگی برایم شبیه اعتصاب غذاست. این فیلم هم قصه ای را درباره آدم هایی خاص به تصویر می کشد. البته مضمون 12 سال بردگی عمومی تر است و مسائل مربوط به آن را در دور و بر خودمان خیلی بهتر و بیشتر احساس می کنیم. شما بردگی را در مقیاس وسیع تری در همه جا می بینید. در همین رابطه است که این پرسش برایم مطرح می شود که چگونه احتمال دارد چنین موضوعی (بردگی) تا به حال بازتابی در دل فیلم های سینمایی نداشته و کسی توجهی به آن نکرده است. راستش را بخواهید، خودم هم هنوز جوابی برای آن پیدا نکرده ام! آیا معدود فیلم هایی را که قبل از فیلم شما درباره بردگی ساخته شده بود، تماشا کردید؟ خیر، همه آن را نه. علاقه زیادی به این کار نداشتم. صادقانه بگویم، در کل زیاد به تماشای فیلم های سینمایی نمی نشینم و تماشاچی خوبی نیستم. البته در جوانی خیلی فیلم تماشا می کردم؛ هفته ای پنج فیلم، اما این مربوط به دوران خوش نوجوانی و جوانی است. طرح ساخت فیلمی درباره بردگی همیشه در ذهنم بود. حتی تصاویر فیلم را هم در ذهنم ساخته بودم و تمام آنها را برای مدیر فیلمبرداری فیلمم تشریح کردم. فیلمسازی برای من مثل روشن کردن چراغ یک اتاق تاریک و گشتزنی در آن به قصد درک و حس و حال و هوای درونی آن محل است، اما می دانم ساخت فیلمی که ریشه در واقعیت ها دارد، خیلی سخت است. برای من همین سختی است که جذابیت دارد و مرا به خود علاقه مند می کند. فکر نمی کنم تماشای چند فیلمی که درباره بردگی ساخته شده، می توانست کمکی به من کند یا به دردم بخورد. قصه کتاب خیلی صریح حوادثی را که برای سولومون رخ داد، توصیف می کند. برای خوانندگان کتاب بسیار جالب توجه بود ببینند شما جزئیات داخل قصه را چگونه در فیلم مورد استفاده قرار می دهید. قبلا هم گفته ام قصه کتاب خیلی شبیه یک فیلمنامه است. به همین دلیل، برگردان سینمایی آن از بعضی نظرها بسیار تصویری و ادراکی بود. به هر حال وقتی قرار باشد قصه یک کتاب را به فیلم تبدیل کنید، باید روش های خاصی را به کار بگیرید. به همین دلیل، نگاهم به قصه کتاب یک نگاه کلی بود. در این حالت می توانستم جزئیات را هم مورد بحث و بررسی قرار دهم. نمی خواستم اقتباس خشک و ادبی از قصه کتاب ارائه دهم. کتاب طولانی و پرحرف بود و در زمان برگردان آن به یک فیلم کاملا باید نسبت به این مساله توجه می کردم. تعریف من از قصه باید تصویری می بود و این کار مرا سخت می کرد. برای من، ارائه روح کتاب مهم تر از بیان فصل فصل آن بود. فکر می کردید با این کار، تماشاگران کلیت موضوع را دریافت و درک کنند؟ هدفم این بود که از همان ابتدای فیلم، تماشاگران را به درون ماجرا پرت کنم و آنها سر از اعماق مساله درآورند. نمی خواستم در روند و مسیر حرکت آنها توقفی ایجاد شود. قصه فیلم محیط و فضای دوران بردگی را به نمایش می گذارد و بیننده می تواند واقعیت های مربوط به آن دوران را ببیند. می خواستم قصه فیلم تاثیر خودش را روی تماشاچی بگذارد. درباره دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم سال چه فکر می کنید؟ خب، یک جورهایی فکر می کنم برای کل صنعت سینما چیز خیلی خوبی بوده است. این فیلم لحن روایتی پیچیده و چالش برانگیزی دارد و به همین دلیل، نامزدی و برنده شدن آن در اسکار حتی کمی عجیب به نظر می رسد. البته امسال فیلم های خوبی نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم شدند و من از این بابت خیلی خوشحالم. فکر می کنید چند سال قبل می شد فیلمی مثل 12 سال بردگی را در هالیوود ساخت؟ خیر، فکر نمی کنم. به هر حال در چند سال اخیر ما شاهد تغییراتی در هالیوود هستیم. فیلمنامه نویسان جوان و خوشفکری آمده اند که طرح ها و ایده های نو و تازه ای دارند. تماشاگران هم خواهان حرف های تازه و غیرکلیشه ای هستند. این موضوع، بخش مهمی از هالیوود نشینان را متوجه این واقعیت کرده که باید در سبک و نوع فیلمسازی تغییراتی ایجاد کرد. در سال های اخیر، شما فیلم ها و قصه هایی را روی پرده سینما می بینید که ده سال پیش، تصور ساخت و تولید آنها هم محال بود. من امیدوارم در سال های آینده شاهد تولید فیلم های واقعگرای بیشتری درباره بردگی آمریکا و تاریخ تلخ آن دوران باشیم. آسوشیتدپرس / مترجم: کیکاووس زیاری
شنبه 16 فروردین 1393 3:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها