واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
از قله دماوند تا تخت بیمارستان جوان عاشق تئاتر با سرطان مبارزه میکند بهرام ریحانی هنرمند جوان و شناخته شده عرصه پانتومیم ایران که اجراهای داخلی و خارجی متعددی داشته است، سال 93 را با بزرگترین نمایش زندگی خود و مبارزه با بیماری سرطان آغاز کرد.
«آنقدر عاشق تئاتر هستم که در بدنم سرطان و بیماری جایی ندارند». این جمله ای است که بهرام ریحانی بر روی تخت بخش «خون 2» بیمارستان فیروزگر تهران بر زبان می آورد و وقتی این جمله را می گوید چشمانش پر از برق امید می شود. خبر ابتلای بهرام ریحانی به بیماری سرطان شوکی باور نکردنی بود. «وقتی جواب آزمایش را خواندم و دیدم که در آن به انگلیسی نوشته شده در شرف متاستاز کبد، شوکه شدم. باورم نمی شد که سرطان گرفته ام و چند ساعتی نمی دانستم که و کجا هستم». وقتی این جملات را می گوید فشاری که تحمل کرده خارج از تصور هر کدام از ما انسان هایی است که نام «سرطان» را تنها در ادامه نام و نام خانوادگی دیگران در اخبار و گفت وگوها می شنویم. بهرام ریحانی را همه می شناسند، او عاشق پانتومیم است و این عشق را در قله دماوند و بر روی آب های نیلگون خلیج همیشگی فارس به اثبات رسانده است. ریحانی بر قله «دیو سپید پای در بند» ایران زمین به اجرای پانتومیم پرداخت و زمانی که کشورهای حاشیه خلیج فارس به فکر مصادره این آبی نیلگون ایرانی بودند، بر روی امواج این کرانه آبی، پانتومیم اجرا کرد تا عشق خود را به خلیج همیشگی فارس بیان کند. به جرأت می توان گفت هیچ کسی باورش نمی شد که روزی بهرام ریحانی، جوانی که شنا کردن و ورزش بخشی از زندگی اش است و با هنر خود به نقاط مختلف جغرافیای داخلی و خارجی می رود، روی تخت بیمارستان بخوابد و دوره های شیمی درمانی را سپری کند.
«وقتی در شیراز که برای انجام آزمایش های لازم رفته بودم، جواب آزمایش ها را دیدم باورم نمی شد که به بیماری سرطان کبد مبتلا شده ام. به دکتر می گفتم شاید اشتباهی رخ داده و شاید به اشتباه نام من پای این آزمایش ها قرار گرفته چون تا به این سن همیشه ورزش کرده ام و هیچگاه لب به سیگار نزده ام». ریحانی این جملات را می گوید و معلوم می شود که از اسفندماه سال 92 از بیماری خود مطلع شده اما برای اینکه تعطیلات نوروز اطرافیان را خراب نکند و به قول خود «کام دیگران را در این ایام تلخ نکند»، بار سنگین بیماری و شیمی درمانی را به تنهایی به دوش می کشد. خواهر ریحانی در کنار تخت برادر ایستاده و در سکوت و با نگاه خود گویی لحظات تلخ و سخت روزهای باقیمانده از اسفندماه 92 را مرور می کند. اما نکته قابل توجه و اثرگذار این است که بهرام ریحانی این باور را دارد که در این صحنه از زندگی نیز بهتر از پیش، هنر خود را نشان خواهد داد و تماشاگران این نمایش تکان دهنده را مبهوت عشق و توان خود خواهد کرد. اما در این صحنه نمایش دیگر نباید جایگاه ما، جایگاه تماشاگرانی باشد که آمده اند تا لحظاتی از زندگی خود را به دیدن نمایشی اختصاص دهند و اوقاتی را سپری کنند. اگر بهرام ریحانی جان خود را برای ایفای نقشی بزرگ در نمایشی عظیم روی صحنه زندگی گذاشته، ما هم باید با جان و دل و هم نفس با او روی صحنه باشیم. «سرطان» نامی است که شنیدن آن لرزه بر اندام هر کدام از ما می اندازد، حال که جوانی عاشق هنر و زندگی، عاشق ایران و ایرانی، عاشق هنری که در آن دوختن لب مجالی است برای به سخن درآمدن بدن این چنین به ایفای نقش در مقابل «سرطان» می پردازد، بر ماست که از هنرمند گرفته تا خبرنگار، از تماشاگر گرفته تا مدیر عرصه های فرهنگ و هنر در کنارش باشیم و انرژی و توان خود را بر صحنه ای که او در آن هنرنمایی می کند، راهی کنیم.(مهر)
جمعه 15 فروردین 1393 17:44
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 77]