تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1870842242
در خودسانسوری زندگی می‌کنیم/ گرفتار برخی کم‌مایه‌های ذهنی هستیم
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
در خودسانسوری زندگی می‌کنیم/ گرفتار برخی کم‌مایه‌های ذهنی هستیم فرهنگ > کتاب - هشتمین شماره دوهفته‌نامه خبری - تحلیلی «سام» همراه با ویژه‌نامه نورزوی و پرونده‌ای درباره «اقتباس سینمایی» در ایران منتشر شد.
به گزارش خبرآنلاین، شماره نوروزی و آخرین شماره سال 92 دوهفته نامه خبری - تحلیلی «سام» ویژه کتاب و کتابخوانی با یادداشت‌ها وگفتارهایی از «رویا تیموریان، رضا عطاران، نرگس آبیار، حسن فتحی، الهام حمیدی، بابک جهانبخش، علیرضا روشن، محمدحسین جعفریان و...» منتشر و روانه بازار کتاب شد. در این شماره پرونده ویژه‌ای درباره رابطه سینما و ادبیات در کشورمان درج شده که گفتگو با مازیار میری و نرگس آبیار در کنار پیشنهادهایی از حسن فتحی به چشم می‌خورد. همچنین گفتگویی مفصل و خواندنی با علی موذنی در این شماره درج شده که به بازگشت او به دنیای رمان بعد از فیلمسازی پرداخته. همچنین در این شماره گفتگو با رضا عطاران و رویا تیموریان در خصوص مطالعه و این روزهای خودشان نیز دیده می‌شود.
گفتگو با دونا تارت پدیده این روزهای دنیای کتاب در غرب با رمان «سهره» و همچنین ابوطالب مظفری در خصوص حال و روز فرهنگ و ادبیات در افغانستان امروز در کنار پیشنهادهای نوروزی برای مطالعه و لیست پرفروش‌های زمستان و تازه‌های بازار نشر از دیگر مطالب این شماره «سام» است. سام را می‌توانید از کتابفروشی‌های معتبر تهران تهیه کنید؛ همچنین هموطنان سایر شهرها و همچنین فارسی زبانان دیگر کشورها با پرداخت هزار تومان آن را از طریق سایت دکه 24 و به صورت الکترونیک دریافت کنند. اینجـــــــا در بخشی از گفتگوی این شماره سام با «علی موذنی» می‌خوانیم: - کار نیمه تمام مثل یک غده در ذهن آدم رشد می کند و سمی ترشح می کند که هر چند مدت یک بار آدم را مریض و بستری می کند. هر وقت یادش می افتادم، غصه ام می گرفت که کاش همان زمان رمان را تمام کرده بودم و برای ساخت فیلم به سراغ موضوعی دیگر رفته بودم. دغدغۀ دیگری هم که داشتم، این بود که آیا این موضوع در قالب رمان هم همان طور پیش می رود که در قالب فیلمنامه پیش رفته است؟ یعنی می خواستم بفهمم خط قرمزهایی که تلویزیون برای فیلم سازی ایجاد می کند و خودسانسوری هایی که آفت هر موضوعی برای این گونه فیلمنامه‌نویسی است، چقدر روی قابلیت های موضوع خوش نشین تاثیر منفی گذاشته و حالا رمان، چه‌قدر می تواند بالقوه های موضوع را بالفعل کند. بالاخره هم برایم روشن نشد، چون خودسانسوری فقط مختص به فیلمنامه نویسی که نیست، ساحت رمان نویسی ما را هم در بر گرفته. فکر این که دربارۀ چه چیزی بنویسی که گربه شاخت نزند. تازه بعد از این مرحله، فکر این که چگونه بنویسی که گربه شاخت نزند و...!
- به جرات می توانم بگویم شاید اگر فیلم نامه هایم از اول به دست کارگردان های با سلیقه ای می افتاد که می توانستند حق مطلب را ادا کنند، هرگز به فکر فیلم سازی نمی افتادم. تفاوت های زیبایی شناسانه در متن و در ساخت باعث شد که من به فکر کارگردانی بیفتم.
- داستان تولید فردی است، یعنی داستان نویس خودش داستان را شروع می کند و خودش هم تمام می کند، برخلاف فیلم نامه و نمایشنامه که نقطۀ پایان نویسنده، تازه نقطۀ آغاز گروهی است که آن را برای اجرا در دست می گیرند. اگر نویسندۀ فیلمنامه یا نمایشنامه، خودش کارگردان باشد، حالا باید زیبایی شناسی اجرا را بر متن حاکم کند که قطعا با زیبایی شناسی کارگردانی دیگر که وارد دنیای داستانی نویسنده ای دیگر می شود، متفاوت است و اختلاف ها هم از همین جا شروع می شود. بعد هم داستان ابزاری جز کلمه ندارد و فیلم بر اساس تصویر است. در داستان از تخیل خواننده برای تصویر سازی بهره می بری و در فیلم باید تصویر را چنان ارائه دهی که تخیل مخاطب در جهت تحکیم معنای مورد نظرت فعال شود و ... - واقعیت این است که همیشه با یک پرسش بزرگ از طرف خودم مواجه بودم که با فیلم سازی، آن هم برای تلویزیون می خواهی چه چیزی را به چه کسی ثابت کنی؟ و در ازای به دست آوردن این یکی، چه چیزی را داری از دست می دهی؟ بله، تو حق داری تجربه کنی، اما آیا وقتش را هم داری؟ با این عمرهای محدود که آلودگی های مختلف دارند محدودترش هم می‌کنند! - دوست داشتم زودتر از این ها وارد این حوزه می شدم، یعنی همزمان با داستان نویسی فیلم هم می ساختم نه این که بعد از تثبیت شدن در داستان نویسی حالا تازه بیایم فیلم سازی را به عنوان یک تازه کار در عرصۀ کارگردانی تجربه کنم، آن هم با نوعی از تولید که حتی فرصت فکر کردن به تو را نمی دهد، چون یکی به اسم مجری طرح فقط به فکر این است که سودِ خودش را از بودجۀ فیلم ببرد و علاوه بر این، همه اش خط قرمز های محتوایی که جلوی خلاقیت و شور و هیجان تو را می گیرد و ... بگذریم! - به نظرم این گونه نظرها که نویسنده باید حول یکی دو موضوع کار کند، بی آن که بخواهم اهانتی بکنم، ناشی از یک جور کم مایگی ذهنی است. چرا ؟ چون هنرمند را تک محصولی می بینند و او را تک موضوعی می پسندند، در صورتی که نویسنده در دوره‌های مختلف عمرش، دریافت های مختلفی دارد و بسته به این دریافت ها باید پاسخ مساعد هم بدهد. من که اصلا دلم نمی‌خواهد نویسندۀ تک‌محصولی باشم، آن هم برای خوشایند صاحبان چنین تفکر غلطی! کارگاه تولیدی رمان که نیستم. نویسنده مدام باید دریافت‌های جدید خودش را از زندگی داستانی کند. مثلا من ممکن است در بارۀ جنگ نوشته باشم، آن هم نه یکی بلکه سه چهار تا اثر. اگر این موضوع در آثار من به تعدد رسیده، به خاطر انرژی حاصل از آن در یک مقطع زمانی خاص بوده. ما هشت سال درگیر جنگ بودیم و من ِ نوعی هم در معرض آثار مثبت و منفی آن بودم. اما این انرژی بالاخره ته می کشد و من خواه ناخواه باید ترک ِ موضوعی کنم و به سراغ موضوع هایی دیگر بروم، وگرنه به تکرار می افتم. هنرمند حتی اگر آثار موفقی در یک حوزۀ کاری داشته، باید از آن عبور کند، وگرنه به ورطۀ تکرار می افتد که نابود کنندۀ استعداد است.
- اتفاقا بر خلاف نظر معتقدان به هنرمندان تک محصولی ، باید هنرمند را تشویق کنیم که در حوزه های مختلف تجربه کند و تجربه اش را به جامعه عرضه کند، چرا که عضوی از این اجتماع است و مدام تحت تاثیر فضاهای پیرامونی خود قرار می گیرد و از آن جا که برخوردش با مسائل سطحی نیست و قوۀ استدلال قوی دارد و می تواند گاه برای بسیاری از مشکلات راهکار ارائه دهد، باید در مورد آنچه متاثرش می کند، از طریق هنرش فعالیت کند. برای خرید اینترنتی سام با قیمت هزار تومان، اینجــــا کلیک کنید. 6060
دوشنبه 26 اسفند 1392 - 11:16:01
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 101]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها