محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803020649
گزارش نشست «دو ساعت بعد مهرآباد» در فرهنگسرای فردوس احمدی: با دورنمایی از ترافیک فیلم‌ها برای اکران سال آینده فیلم را اکران کردیم/ فرید: خط کشی مخاطب عام و خاص را قبول ندارم
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش نشست «دو ساعت بعد مهرآباد» در فرهنگسرای فردوس
احمدی: با دورنمایی از ترافیک فیلم‌ها برای اکران سال آینده فیلم را اکران کردیم/ فرید: خط کشی مخاطب عام و خاص را قبول ندارم
تهیه‌کننده فیلم «دو ساعت بعد مهرآباد» گفت: شاید خیلی‌ها معتقد باشند این زمان فصل مرده اکران است اما با دورنمایی که از ترافیک فیلم‌ها برای اکران سال آینده داشتم خودم پیش‌قدم شدم و به امید اینکه فیلم مخاطب خود را جذب کند اقدام به نمایش آن کردم.
عصر دو شنبه(پنجم اسفند ماه)نمایش و نشست نقد و بررسی فیلم«دوساعت بعد مهرآباد » در غالب پنجاه و چهارمین برنامه خانه فیلم فردوس با حضور علیرضافرید(نویسنده وکارگردان)،محمد احمدی(تهیه کننده و مدیر فیلمبرداری)،اندیشه فولادوند،رابعه مدنی و محسن حسینی (بازیگران) و محمدرضا لطفی مجری و منتقد در فرهنگسرای فردوس برگزار شد محمدرضا لطفی (مجری – منتقد) در ابتدای این نشست با اشاره به این موضوع که «دو ساعت بعد مهرآباد» یک ویژگی دارد و آن اینکه دچار موج سینمای فرهادی که دامن محصولات جشنواره امسال را در بر گرفته بود،نیست گفت: اولین ساخته علیرضا فرید خوشبختانه مانند اکثر محصولات جشنواره امسال به یک خانه و چند شخصیت محدود نشده است و یک اثر جاده‌ای به حساب می‌آید که خود این یک نکته مثبت است که باعث می شود محصول اثر متفاوتی شود.تلاش فیلمساز برای نزدیک شدن به این فضا و فرار از موج رایج آن هم برای فیلم اول یک جسارت به حساب می آید و این فارغ از در آمدن و یا در نیامدن ایده است.فیلم دارای جهان بینی است و داعیه بحث فلسفی دارد،اما فکر می کنم دو ساعت بعد مهرآباد از ناحیه ریتم و قصه کمی دچار آسیب شده است که می توانست با نگاه دقیق تری به آن توجه شود.با این حال به شخصه فکر می کنم این فیلم متعلق به سینمای بدنه و مخاطبانی که برای سرگرمی به سینما می روند نیست و می خواهد حرف بزند.باید از این جسارت ها و حرکت ها،حتی در صورت به بار ننشستن کامل باید حمایت کرد و به آنها بها داد. در ادامه این نشست محمد احمدی تهیه کننده این فیلم در پاسخ به این سوال که چه شد که بلافاصله پس از جشنواره تصمیم به اکران فیلم گرفتید؟ گفت: عمده دلیل انتخاب این زمان نو بودن و تازه بودن خود فیلم بود که فکر می کردم می‌تواند در این فصل هم مخاطب جذب کند و تماشاگر به دیدن آن برود. وی افزود: شاید خیلی ها معتقد باشند که این زمان فصل مرده اکران است،اما بر این باورم که این فیلم است که فصل را رونق می‌دهد و نه صرفا خود زمان اکران.مثلا ده سال پیش یکی از مقاطع مرده اکران نوروز بود و کسی حاضر به نمایش آثارش در این فصل نبود،اما نمایش و انتخاب آثار درست برای این برهه باعث شده تا امروز اکران نوروز تبدیل به بهترین و مهمترین زمان اکران شود.از سوی دیگر با دورنمایی که از ترافیک فیلم‌ها برای اکران سال آینده داشتم خودم پیش قدم شدم و به امید اینکه فیلم مخاطب خود را جذب کند خود خواسته اقدام به نمایش آن کردم. احمدی همچنین در مورد مخاطب این فیلم اذعان داشت که: اساسا فیلم هایی که من ساخته و یا تهیه کرده‌ام کارهایی بوده اند که فقط جنبه سرگرمی صرف نداشته اند و این سلیقه من است که به دنبال ساخت کارهایی بروم که تماشاگر را به فکر فرو ببرد و باعث شود تا مخاطب پس از دیدن فیلم یا یک نگاه و دیدگاه جدید آشنا بشود.برای من تفکر مخاطب از درجه اهمیت زیادی برخوردار است.هرچند من کاملا به مخاطبی که پول بلیط می دهد و به سینما می رود تا نود دقیقه سرگرم بشود و تفریح کند و یا مثلا بخندد حق می دهم و به آنها احترام می گذارم و بر این باورم که هر فیلمی زیاد یا کم تماشاچی خودش را دارد و هر مخاطبی برای خودش محترم است و انتخاب فیلم حق مسلم تماشاگر است. احمدی همچنین درباره جشنواره و داوری جشنواره گفت که قصد گله ندارم.بر این باورم که جشنواره یک بازی است و اگر قبول کرده ای که وارد این بازی بشوی باید قواعد آن را پذیرفت.با اینکه من زور خودم را می زنم و گاهی هم غر می زنم اما بی شک این قواعد را قبول دارم که وارد آن شده ام.بی شک و همواره آن کسی که جایزه می گیرد خوشحال است و آن کسی هم که جایزه نمی گیرد دلخور است.این موضوع همیشه و در همه دوره ها بوده است.قبول کنیم که هر هیات انتخاب و هر هیات داوری نظر و عقیده خودش را دارد که اگر با آنها پای حرف بنشینی ساعتها برای تو استدلال خود را می‌آورد که خب در همه جای دنیا هم این هست.من به شخصه وقتی قبول می کنم که وارد یک جشنواره بشوم به این معناست که قواعد آن را پذیرفته ام. احمدی در انتهای صحبت هایش گفت: می خواهم از گروه و عوامل سازنده این فیلم تشکر کنم که به شدت همدل و همراه بودند.ما در شرایط سختی کار کردیم و از آنجایی که من وابسته به جایی نیستم و فیلم هایم گیشه ای نیست دوستان همیشه به من لطف می کنند و دستمزدهای واقعی خود را طلب نمی کنند و ما هم در واقع به آنها کادو می دهیم.این همراهی جای تقدیر دارد و موظفم که که بابت این همراهی ها از آنها تشکر کنم. در ادامه این نشست علیرضا فرید کارگردان فیلم در پاسخ به این سوال که با توجه به سابقه و سبقه شما در سینمای مستند چه شد که این ریسک را پذیرفتید که چنین فیلمنامه‌ای را برای اولین فیلم بلند سینمایی خود انتخاب کنید؟ اظهار داشت: جهان مستند در حوزه ادراک مخاطب است و با شعور و هوش تماشاگر مسائل را پیش می برد،درصورتی که سینمای بدنه و تجاری مستقیما با هیجانات ظاهری و احساس کاذب سعی در درگیر کردن بیننده دارد.من در فیلم به شدت سعی کردم تا از لایه و پوسته ظاهری که همان احساسات کاذب است عبور کنم و به لایه های درونی تر برسم.ما به هیچ وجه در این فیلم تماشاگر را احساساتی نمی کنیم،درحالی که قصه فیلم و شخصیت زن داستان به لحاظ روند درام کامل این امکان را به ما می داد که جنبه احساساتی ماجرا را بالا ببریم.اما من به عمد از این موضوع پرهیز کردم و به سمت ادراک رفتم.ضمن اینکه بر این باورم که سینمای ایران در حقیق به هیچ وجه گیشه ندارد و فیلم پر مخاطب و پر فروش بی معنی است و من این موضوع را با عدد و رقم ثابت می کنم. وی افزود:شما دقت کنید وقتی فیلمی یک میلیارد فروش می کند به آن لق پر فروش و پر مخاطب داده می شود.اما یک میلیارد با احتساب قیمت بلیط یعنی دویست هزار تماشاگر که در جمعیت هفتاد و پنج میلیونی یعنی زیر یک درصد جامعه.پس تمام دعواها و برچسب ها بر سر دو دهم درصد،پنج دهم درصد و یا هفت دهم درصد است و من ترجیح می دهم که به جای هفت دهم درصد مخاطب،دو دهم درصد مخاطب داشته باشم، اما در عوض به تماشاگرم دروغ نگویم و او را اسیر هیجانات و احساسات کاذب نکنم و به بازی نگیرم اش. این کارگردان سینما ادامه داد:این موضوع در مورد مخاطب شناسی فیلم هم صدق می کند.من خط کشی مخاطب عام و خاص را قبول ندارم و نمی فهمم.فکر می کنم که مخاطب فیلم ما می تواند تمام انسان ها باشند،چه خاص و چه عام.چون تمام انسان ها در تمام دنیا در معرض و تهدید از دست دادن هستند.اعم از مال،عزیز،کار و یا موقعیت و حتی سلامتی.فکر نمی کنم انسان و آدمی پیدا بشود که با این موضوع آشنایی و درگیری نداشته باشد،پس از این منظر همه می توانند مخاطب فیلم ما باشند.از سوی دیگر بحث سوء ظن است که این روزها در جامعه به شکل بحرانی رو به افزایش است و این دو مسئله یعنی از دست دادن و سوءظن مواردی هستند که درام ما را شکل می دهند.اما خب در جهانی که ریتم آن هر روز دارد تندتر می شود و مخاطب دیگر حوصله تحلیل و فکر کردن و تعمق ندارد و عجله دارد و همه بی حوصله شده اند فکر می کنم افرادی که بیشتر دنبال فکر کردن و تحلیل باشند لذت بیشتری از فیلم ما می برند.البته این را هم بگویم که این شکل و ریتم چیزی نیست که من به دلخواه خودم آن را انتخاب کرده باشم.در واقع ایت قصه و درام است که فرم را مشخص می کند.طبیعی است که وقتی زنی عزیزش را از دست می دهد دچار فلج ذهنی شود و این فلج ذهنی باید به مخاطب منتقل بشود.مگر می توان بعد از یک سوگ انسان پرتحرک باشد؟ بر این باورم که در این فیلم ارتباط فرم و محتوا به شکل درستی برقرار شده است. فرید در پایان صحبت هایش اذعان داشت که افرادی هستند که دو دهه یا بیشتر هم امکانات داشته اند هم تریبون و هم سرمایه برای کار کردن،اما همیشه هم گله مند بوده اند.من می خواهم از محمد احمدی که به معنای واقعی کلمه یک تهیه کننده شخصی و مستقل است کمال تشکر را کنم که بی ادعا و بی حاشیه حامی خیلی از فیلمسازانی بوده که فکرهای نو و بدیع داشتند.باید قدر چنین تهیه کنندگانی را دانست و از آنها حمایت کرد.این افراد سرمایه های سینمای ایران هستند. بعد از پایان یافتن صحبت‌های علیرضا فرید ،لطفی از اندیشه فولادوند،بازیگر این اثر پرسید شما در کارنامه شما هم آثار تجاری به چشم می خورد و هم دغدغه مند و از آن دست بازیگرانی هستید که خیلی به دنبال جنجال و ویترین نیستید.اساسا معیار شما برای انتخاب نقش چیست؟ که فولادوند در پاسخ به این سوال گفت: مجموعه شرایطی وجود دارد که من به عنوان بازیگر تصمیم می گیرم در اثری ایفای نقش کنم یا نه.مهمترین آنها فیلمنامه است و نقشی که قرار است به آن عینیت ببخشم.اینکه با این نقش قرار است چه چیزهایی از روح من کاسته و یا چه چیزهایی اضافه شود.هرگاه بتوانم در هر پیشنهاد این انطباق را پیدا کنم پاسخ مثبت داده ام.در مورد این فیلم هم زمانی که فیلمنامه را می خواندم و به صفحه پانزده رسیدم مطمئن شدم که پاسخ ام مثبت است.چراکه حس می کردم این فیلمنامه چیزی دارد که در دیگر کارها دیده نشده است.همین بحث جهان ادراک در عبور از احساسات چیزی بود که برایم به شدت جذاب آمد و همین شیوه در فیملبرداری هم ادامه داشت،یعنی آقای فرید حتی می گذاشت و اصرار داشت که پس از تخلیه شدن تمام احساسات کاذب و آنی شروع به ظبط کنیم. و یا اینکه نه من بازیگر و نه مخاطب هیچ کدام بالاخره نمی فهمیم که آیا پاکروان قصه به همسرش خیانت کرده است یا نه.اینکه ما هیچ سندی دال بر برائت یا عدم برائت او نداریم و این واگذار کردن نتیجه به انطباق تجربیات شخص من و شما و تک تک مخاطبان با دنیای اطرافمان از آن دست مواردی بود که من نمونه اش را ندیده بودم. در ادامه این جلسه محسن حسینی هم که از بازیگران و کارگردانان پیشکسوت عرصه تئاتر به حساب می آید عنوان کرد که من به هیچ وجه موافق تقسیم بندی بازیگر تئاتر بازیگر تلویزیون و بازیگر سینما نیستم.به زعم من بازیگری یک تکنیک است که بعد در مدیوم سینما یا تئاتر و یا تلویزیون پیاده می شود.حال عده ای در تئاتر می‌مانند و عده ای در سینما و بعضی ها هم در تلویزیون.من به شخصه دوست دارم که هرسه مدیوم را همزمان تجربه کنم و هیچ تفکیکی بین آنها قائل نیستم. وی افزود:من به دوره‌ای رسیده‌ام که می‌خواهم تجربه های بیشتری بکنم و حتی همواره از کارکردن با کارگردانان اول استقبال کرده ام.اتفاقا همین کنتراست که با بزرگ نیا کار کنی و بعد با یک کارگردان اولی و بعد سر کار میرکریمی بروی برایم جذاب و شیرین است.اگر می خواستم همواره در تئاتر بمانم و یک سری نقش‌های خاص را بازی کنم که خیلی خسته کننده و کسالت بار می شد. این بازیگر سینما و تئاتر ادامه داد:بزرگی می‌گوید که نقش متفاوت وجود ندارد و هر بازیگری که نقشی را می پذیرد در همان ابتدای کار پنجاه درصد نقش در درونش هست.من از کار کردن با علیرضا فرید لذت بردم،همان طور که خود شما هم اشاره کردید معضل جشنواره امسال فیلم های تک لوکیشن و از همه مهمتر عدم قصه و اتفاق بود که فکر می کنم فیلم فرید دچار این مشکل نیست و به آن مبتلا نمی باشد. براساس این گزارش، همچنین در این نشست رابعه مدنی مادر امیرشهاب رضویان کارگردان سینما گفت: وقتی فیلمنامه‌ای به من پیشنهاد می شود اول از همه امیرشهاب آن را می خواند و بعد اگر خوب بود به من می گوید که قبول کنم.در هنگام ایفای نقش هم همیشه خودم هستم و عین واقعیت جلو دوربین می روم.دوست ندارم ادا و بازی دربیاورم،چراکه بازیگر به آن معنا نیستم.پس آن چیزی که درونم می گوید را انجام می دهم و سعی می کنم که خودم باشم.در مورد فیلم آقای فرید هم فکر می کنم که کار زیبایی شده است،هرچند که مخاطب باید آن را بپسندد و بگوید که خوب شده یا نه. انتهای پیام/
92/12/06 - 09:36
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها