محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1825950314
خواندن سرود شهادت در ۱۲ بهمن
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
عروس زینبیه که بود؟ خواندن سرود شهادت در ۱۲ بهمن مادر شهید «شهلا ثانی» گفت: قرار بود 22 بهمن عروسی‌اش را ببینم اما شب 12 بهمن در خواب دیدم شهلا لباس عروسی به تن کرده و می‌گوید: «می‌خواهم جشن عروسی‌ام را در آسمان بگیرم».
شش سال از جنگ تحمیلی گذشته بود و بعد از عملیات موفقیت آمیز «کربلای 5» رادیو اسرائیل و رادیو عراق خبر از حمله قریب الوقوع هواپیماهای میراژ، سوخو و میگ به شهرهای ایران می دادند و تبلیغات گسترده رسانه ها برای ارعاب مردم و تخلیه شهرها و تضعیف روحیه مقاومت در پشت جبهه آغاز شده بود و در این میان یکی از شهرهایی که مورد تهدید واقع شد، شهر میانه بود. بعد از ظهر شنبه یازدهم بهمن ماه هواپیماهای دشمن بعثی حمام بلور، مناطق مسکونی و نانوایی شهر میانه استان آذربایجان شرقی را بمباران کردند که 13 نفر از مردم شهر به شهادت رسیدند که بین شهدا، پنج دانشجوی دختر و مادری با کودک دو ساله اش به چشم می خورد. هنوز مردم از این اتفاق دلهره داشتند و پیکر شهدای میانه روی زمین بود که شایعه حمله مجدد هواپیماهای جنگنده رژیم صدام به مدرسه زینبیه طوفانی در دل ها ایجاد کرد، مدرسه ای که پایگاه تدارکاتی جبهه بود؛ هنوز از دیوارهای این مدرسه هیاهوی دانش آموزان و صدای شور و شوقشان به گوش می رسد. دانش آموزانی که شاگرد اول درس شهادت شدند فاطمه وطنی یکی از دانش آموزان دیروز و آموزگار امروز مدرسه زینبیه است و روایت می کند روزی را که ترکش های دشمن همسنگرانش را از او جدا کردند، او می گوید: واقعه زینبیه با قطره های خون ما عجین شده و هر لحظه در تک تک سلول های وجود ما جاری و زنده است؛ هر چه روزگار می گذرد، این داغ در دل ما تازه تر می شود، سال هاست که بعد از شهادت همکلاسی هایم در مدرسه زینبیه تدریس می کنم، هر روز با وضو وارد حیاط مدرسه می شوم، با هر قدمی که می گذارم، مراقبم تا بی حرمتی به این مکان مقدس نشود، آخر خون بهترین دوستان مان در این محل ریخته شده است؛ دوستانی که شاگرد اول درس شهادت شدند. یکی از دوستانم که در واقعه زینبیه به شهادت رسید، شهید «شهلا ثانی» است که قرار بود 22 بهمن 1365 شیرینی ازدواجش را با «میرزامحمدی» بخوریم، اما بمباران فرصتی نداد و او در 12 بهمن و درست 10 روز قبل به شهادت رسید، «میرزامحمدی» از نیروهای ارتش بود که بعد از این واقعه به جبهه رفت و شهید شد حتی پیکر او بازنگشت. شهید ثانی برای اهدای خون در جیبش سنگ می گذاشت وطنی ادامه می دهد: در دوران جنگ تحمیلی وقتی که خبر می رسید عملیاتی اجرا شده است، می دانستیم که مجروحان نیاز به خون دارند لذا آماده اهدای خون می شدیم؛ روزی که قرار بود، نیروهای هلال احمر برای خون گیری در مدرسه حاضر شوند، بچه های مدرسه در حیاط، صف می کشیدند. در یکی از همین قضایا شهلا داوطلب شد تا خونش را اهدا کند؛ وقتی وزن او را گرفتند، کمتر از 50 کیلو را نشان داد، شهلا خیلی ناراحت شد، نگاهی به صف انداخت و رفت. بعد از نیم ساعت دوباره آمد و در آخر صف ایستاد؛ این بار شهلا روی وزنه رفت اما وزنش بالاتر از 50 کیلو شده بود، از شهلا خون گرفتند و بعد از اهدای خون رنگش پرید و حالش بد شد؛ بعداً فهمیدم او در جیب مانتو و کیفش سنگ و آجر گذاشته بود تا بتواند خون بدهد، چون چادر سرش بود، کسانی که او را وزن کردند متوجه این آجر و سنگ ها هم نشدند. انگار آماده پرواز بود ساعت 10:30 روز 12 بهمن 1365 نزدیک می شدیم؛ هاج و واج در حیاط مدرسه ایستاده بودم و به بچه ها نگاه می کردم؛ شهلا مثل دسته گلی در لابلای چادرش دیده می شد؛ به طرف من آمد و سراغ یکی از همکلاسی ها را از او گرفتم، شهلا هم گفت: «رفته به بسیج وسایل بیاورد»؛ شهلا داشت گریه می کرد. ـ شهلا، چرا گریه می کنی؟! ـ دل درد دارم. ـ خب، برو از مدیر مدرسه اجازه بگیر و برو خانه. ـ حالا ببینیم امروز چه می شود.
بعد از هم جدا شدیم، به شهلا نگاهی انداختم، حال و هوای خاصی داشت که قابل توصیف نیست؛ انگار مانند کبوتری آماده پرواز بود؛ بعد از دقایقی مدرسه بمباران شد؛ من ماندم و آتشی که از رفتن او بر جانم زده شد. شهلا در لباس عروسی مادر شهلا تنها دخترش را راهی بهشت کرد و بعد از حدود 10 ـ 12 سال به رحمت خدا رفت؛ او تعریف می کرد: «من پنج پسر دارم و شهلا تنها دخترم بود؛ همه دوستش داشتند، از کوچک و بزرگ همه مانند پروانه دورش می گشتند؛ قرار بود 22 بهمن عروسی اش را ببینم اما شب 12 بهمن در خواب دیدم شهلا لباس عروسی به تن کرده و می گوید: می خواهم جشن عروسی ام را در آسمان بگیرم؛ بعد دو فرشته به سراغش آمدند و او را با خود بردند. ناگهان از خواب پریدم؛ همان لحظه صدای گریه شنیدم؛ اطرافم را نگاه کردم و دیدم شهلا در سجده است و دعا می خواند و گریه می کند؛ سرش را از سجده برداشت و متوجه من شد، با چشم هایی پر از اشک کنارم آمد و ملتمسانه گفت: مادر، حلالم کن! دیگر خوابم نبرد، همان وقت صدای اذان را شنیدم، از جا بلند شدم و وضو گرفتم و نماز خواندم؛ صبحانه آماده کردم، شهلا هم مانتوی مدرسه را پوشید تا پس از خوردن صبحانه به مدرسه برود؛ دوباره به سراغم آمد و همان حرف را تکرار کرد و من بازهم سکوت کردم. از این همه سکوت و کم محلی من دلش گرفت به گریه افتاد، رفتم سراغش. ـ امروز نباید به مدرسه بروی. ـ چرا مگر خون من از خون دیگران رنگین تر است؟ ـ آخر تو تنها دختر من هستی من حاضر نیستم تو را از دست بدهم. شهلا سماجت کرد، وقتی دیدم کوتاه نمی آید او را به زیرزمین خانه همسایه بردم و زندانی اش کردم، این اولین بار بود که او را زندانی می کردم، نیم ساعت بعد دلم هوایی شد تا او را ببینم، به سراغش رفتم، در را باز کردم و وارد زیرزمین شدم، هیچ اثری از شهلا نبود، از همسایه سراغش را گرفتم اما او هم خبری نداشت؛ شهلا از پنجره زیرزمین فرار کرده بود. ساعت 10 و نیم صبح صدای هواپیماهای جنگنده در آسمان شهر دلم را به لرزه درآورد، صدای شهلا در گوشم پیچید، مادر، حلالم کن ... و بعد هم خبر شهادتش را برای ما آوردند». خانه شهلا در بهشت وطنی می گوید: مادر شهلا بعد از اینکه به رحمت خدا رفت، به خواب یکی از اقوام آمد و گفت: «به محض اینکه به دنیای جدید قدم گذاشتم، شهلا آمد و مرا به خانه ی خودش برد، خانه ای بسیار زیبا و باغی پر از گل های رنگارنگ». سرود شهادت مرحوم نوروزعلی ثانی پدر شهلا روز شهادت فرزندش در بندر بوشهر بود و شهادت تنها دخترش را اینگونه روایت می کرد: «قبل از شهادت دخترم او را در خواب دیدم، بسیار شاد بود، سرود می خواند و پایکوبی می کرد. ـ این همه خوشحالی تو برای چیست؟ ـ فردا در مدرسه جشن داریم، می خواهیم با بچه های مدرسه سرود شهادت بخوانیم. در تمام طول روز به خوابی که دیده بودم فکر می کردم، دلم بد جوری شور می زد، اصلاً دست و دلم به کار نمی رفت، هنگام ظهر برای استراحت دست از کار کشیدم، ساعت 2 بعد از ظهر بود که از رادیو خبر بمباران مدرسه زینبیه را شنیدم، همان لحظه دست از کار کشیدم و راهی میانه شدم. نیمه های شب بود که به میانه رسیدم؛ تصمیم گرفتم قبل از آنکه به طرف خانه بروم، سری به دبیرستان زینبیه بزنم، وقتی آنجا رسیدم و ساختمان فرو ریخته مدرسه را دیدم، کم مانده بود از غصه سکته کنم. سکوت مرگباری در فضا حاکم بود، بغض گلویم را می فشرد، روبروی ویرانه های مدرسه زانو زدم و شروع کردم به گریه کردن؛ سپس راهی خانه شدم اما کسی خانه نبود، چون کلید خانه را نداشتم مجبور شدم در آن سرما با اندوه فراوان طلوع خورشید را ببینم، طلوعی که دیگر تنها دخترم آن را نمی دید». این بود، گوشه ای از واقعه بزرگ که رهبر معظم انقلاب درباره آن می فرمایند: «شهدای زینبیه و ثارالله سند جاودانه مظلومیت دفاع امت اسلامی است».(فارس)
شنبه 12 بهمن 1392 16:26
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها