محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830674811
چشم‌انداز تئاتر ایران یا تهران
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
چشم‌انداز تئاتر ایران یا تهران اعلام آثار پذیرفته شده برای حضور در بخش چشم‌انداز تئاتر ایران سی و دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برخی انتقادها را بویژه از سوی هنرمندان تئاتر استان‌های سراسر کشور در روزهای گذشته برانگیخته است. نگاهی به آثار پذیرفته شده در این بخش نمایانگر چند نکته مهم است.
1 ـ در فهرست 12 نمایش پذیرفته شده تنها نام نمایش های شرکت کننده از تهران به چشم می خورد و به عبارت دیگر، گویا باید نام این بخش را چشم انداز تئاتر تهران گذاشت، نه چشم انداز تئاتر ایران. در همین ارتباط گفته می شود هیات انتخاب مجبور به دیدن فیلم نمایش های استان های پذیرفته شده در این بخش شده و در مقابل، نمایش های تهران را به شکل اجرای زنده بازبینی کرده اند. به شخصه در سلامت، تجربه و دانش اعضای محترم هیات انتخاب هیچ شکی ندارم اما این سوال در ذهن نگارنده و ای بسا تعداد زیادی از اهالی تئاتر نقش بسته که مگر اعضای محترم هیات انتخاب نمی دانستند که بازبینی فیلم یک اجرا با تماشای اجرای زنده تفاوت های بسیار آشکاری دارد؟ آن هم با دانش فنی ضعیفی، در زمینه تصویربرداری از تئاتر در کشور ما وجود دارد و عمده این ضعف ها را به آسانی می توان در تله تئاترهای ایرانی نیز مشاهد کرد. پس چرا هیات محترم انتخاب راضی به پذیرش چنین جبری شدند؟ آیا استادان مذکور به این نکته واقف نبودند که این مساله می تواند تبعیض آشکاری را بین گروه های تهرانی و شهرستانی سبب شود؟ چرا اعضای هیات مذکور بر تماشای اجرای زنده آثار پذیرفته شده از شهرستان ها پافشاری نکردند؟ و اساسا چرا برنامه ریزان و سیاستگذاران جشنواره به چنین نتیجه ای رسیدند؟ اگر بنا بر نادیده گرفتن هنرمندان استان هاست که راه حل بسیار ساده تری می توان برای این مساله در نظر گرفت و با صدور اطلاعیه ای اعلام کرد، شهرستانی ها فقط می توانند در بخش مناطق شرکت کنند و بس! به هر روی در این بخش به نظر می رسد، بار اصلی مسئولیت بر دوش هیات محترم انتخاب بوده که این شیوه را پذیرفتند و سبب شدند بخش چشم انداز تنها مختص هنرمندان تهران باشد و بس. 2 ـ از منظر دیگر چنانچه بخواهیم به این مساله توجه کنیم شاید به این نتیجه برسیم که دلیل این انتخاب تفاوت فاحش میان آثار تهران و سایر استان هاست که هیات انتخاب را به چنین جمع بندی رسانده است. اگر این فرض صحیح باشد، دو مساله فرعی دیگر نمایان می شود؛ این که چرا این تفاوت فاحش به وجود آمده و چه دلایل و مسائلی سبب شده است تئاتر تهران از تئاتر شهرستان فاصله بگیرد؟ به هر نتیجه ای که برسیم، کم کاری مسئولان و سیاستگذاران تئاتر کشور در این بخش بخوبی نمایان می شود که نتوانسته اند توجه کافی در بخش های مختلف سخت افزاری و نرم افزاری به تئاتر شهرستان ها داشته باشند و تمام تمرکز و هم و غم خود را روی تئاتر تهران متمرکز کرده اند و از طرف دیگر با فرض صحیح بودن این فاصله پارادوکسی به وجود می آید که اگر این فاصله منطقی و صحیح و قابل قبول باشد، پس چرا بیش از نیمی از چهره های سرشناس حال حاضر تئاتر کشور هنرمندانی هستند که از شهر و دیار خود جدا شده و در تهران رحل اقامت افکنده اند؟ اگر بخواهیم از این افراد نام ببریم، شاید نیم صفحه روزنامه را بتوان با اسامی هنرمندان شهرستانی پر کرد که به تهران آمده و هم اینک در تئاتر کشور برای خود کسی شده و اسم و رسمی یافته اند. 3 ـ در میان 12 اثر پذیرفته شده برای بخش چشم انداز، نگارنده شخصا همه کارگردانان پذیرفته شده را می شناسم و با تعداد زیادی از این هنرمندان رابطه دوستانه بعضا نزدیک هم دارم. وقتی به این اسامی آشنا که هر سال در جشنواره فجر حضور دارند و در طول سال تئاتری نیز فعالیت های مختلف را در تئاتر تجربه می کنند نگاه می کنم، این سوال برایم تداعی می شود که پس تکلیف جوانان چیست؟ جای تحصیلکرده های انبوه تئاتر که همه ساله از مراکز آموزش عالی ریز و درشت کشور فارغ التحصیل می شوند، در این فهرست کجاست؟ مگر غیر از این است که جشنواره باید محل بروز و ظهور استعدادهای تئاتری باشد؟ آیا از میان این همه فارغ التحصیل تئاتر حتی یک استعداد هم بیرون نیامده که بخواهد داوران مرحله اول، دوم و سوم را ترغیب به حضور در این بخش کند؟ آیا جشنواره تئاتر فجر مکانی برای استعداد سوزی است یا کشف استعداد؟ از طرف دیگر نکند خدای ناکرده خروجی سالانه انبوه تحصیلکردگان آکادمیک تئاتر، بار فنی لازم را از همین استادان ـ که برخی از آنها در گروه های مختلف انتخاب و تشخیص اولیه و تشخیص ثانویه و... حضور دارند ـ نتوانسته اند کسب کنند؟ به بیان دیگر قرار است در آینده نزدیک با انبوهی از فارغ التحصیلان اسمی و کاغذی تئاتر سر و کار داشته باشیم یا گروهی که هنر تئاتر را بخوبی و تمام و کمال از استادانشان فراگرفته اند؟ 4 ـ حداقل یک سوم آثار پذیرفته شده متعلق به دوستان هنرمندی است که (شخصا ارادت زیادی نیز به ایشان دارم) پست های مدیریتی در تئاتر ایران دارند. از مدیریت پژوهشی در حوزه هنری تا مدیریت اداری و روابط عمومی تئاترشهر و مدیریت تالار هنر و... گرچه در هنر و نگاه هنری این دوستان (که ممکن است حتی بعد از خواندن این سطور از نگارنده دلگیر شوند) هیچ حرف و حدیثی نیست، اما انصافا بهتر نبود که این دوستان تا زمانی که پست مدیریتی در حوزه تئاتر دولتی کشور دارند از شرکت در چنین جشنواره هایی خودداری می کنند یا اگر قرار بود به هنرشان بها دهند ـ که اتفاقا معتقدم بهترین کار همین است ـ عطای کار در کسوت دولتی و مدیریت را به لقایش می بخشیدند و به عشقشان (تئاتر) می پرداختند؟ حال که از این سو دوستان هنرمندم نسبت به این مساله بی تفاوت بوده اند، نگاهم را متوجه سیاستگذاران و دبیر جشنواره می کنم که چرا فیلترها و اهرم هایی را ایجاد نکرده اند تا همکاران مسئول بخش دولتی حداقل در چنین بخش های مهمی شرکت نکنند؟ این که هم مدیر و سیاستگذار و برنامه ریز باشی و هم بخواهی در رقابتی شرکت کنی ـ که به هر حال مستقیم یا غیرمستقیم در برگزاری آن رقابت نقش داشته باشی ـ به نظرم نمی تواند صحیح باشد ! 5 ـ این جشنواره نیز با همه خوبی و بدی و فراز و نشیب هایش تمام می شود و می رود، اما همواره این سوال وجود داشته و دارد که چرا پس از گذشت سی و دو دوره برگزاری جشنواره های فیلم و تئاتر باز هم نباید شرایط و ضوابط مشخص و ثابتی وجود داشته باشد؟ چرا هنوز به روش اجرایی و سیاست مشخصی در برگزاری جشنواره نرسیده ایم و چرا همواره و هرسال با روی کار آمدن یک دبیر بسیاری از بخش ها، سیاست ها، جوایز و... بنا به حال و روز زمانه و سلایق شخصی و جناحی و عقیدتی و فکری دبیر دچار تغییر می شود و سال آتی نیز مشکلات ریز و درشت دیگری رخ می نماید؟ چرا هنوز نتوانسته ایم جشنواره ای سالم و بی حرف و حدیث برگزار کنیم و پس از سی و دو دوره همچنان در روی یک پاشنه می چرخد و بس؟ موخره: می گویند آرزو بر جوانان عیب نیست... ما که دست کم در این بیست و چند سال گذشته همواره نوشتیم و آرزو کردیم و انتقاد کردیم و آرزو کردیم و آرزو کردیم. اکنون که گرد پیری بر سر و رویمان نشسته، تکلیف چیست؟ آیا همچنان باید آرزو کنیم؟ مصطفی محمودی / منتقد و مدرس تئاتر
پنج شنبه 19 دی 1392 8:02
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 79]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها