محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829790627
روايت عطيه عوفي از زيارت اربعين جابربن عبدالله انصاري
واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران جوان: روايت عطيه عوفي از زيارت اربعين جابربن عبدالله انصاري
وقتي شيعيان زائر و سوگوار به قتلگاه رسيدند، با صحنههاي دلخراشي رو به رو شدند؛ قبرهاي گمنام، خيمههاي سوخته، زمين خون آلود و تفتيده، نيزهها و شمشيرهاي شكسته، همگي بيانگر اوج جنايت يزيديان و منتهاي مظلوميت عاشورائيان بود.
به گزارش خيمه گاه باشگاه خبرنگاران؛ وي از رجال علم و حديث شيعه است كه در كتاب هاي رجالي اهل سنّت نيز توثيق شده است. عطيّه در زمان خلافت امام علي(عليه‌السلام) (36 - 40 هجري) در كوفه به دنيا آمد و نامش هم توسّط آن حضرت انتخاب شده است.
وي از شيعيان راستين و علماي بزرگ بوده كه هماره به نشر معارف قرآني و اهل بيتي ميپرداخت؛ به گونهاي كه از سوي عوامل حكومتي بني اميّه مورد شكنجه و آزار قرار گرفته بود. عطيّه علاوه بر نقل احاديث - به ويژه خطبه فدكيّه فاطمه زهرا(عليهاالسلام) - از بزرگترين مفسّران بوده و تفسيري در 5 جلد به نگارش درآورده است.
وي بعد از آشنايي با جابر بن عبدالله، به رتبه شاگردياش مفتخر گرديد؛ كه متأسفانه برخي در گفتار و نوشتار خود، عطيّه را غلام جابر معرفي كردهاند!
عاقبت اين مفسّر و محدّث والامقام در سال 111 هجري، در زادگاهش(كوفه) چشم از جهان فرو بست.
«ما همراه جابر بن عبدالله انصاري به قصد زيارت قبر امام حسين(عليه‌السلام) حركت كرديم؛ چون به كربلا رسيديم، جابر نخست در كنار رودخانه فرات «غسل زيارت» نمود و پيراهن پاكيزهاي پوشيد (همانند مُحْرِم، دو جامه سفيد پوشيد) و از كيسهاي عطرش را بيرون آورد (از من درخواست عطر كرد...) سپس لباس و بدنش را خوشبو ساخت و با پاي برهنه به جانب قتلگاه حركت كرد، در حالي كه زبانش به نام و ياد الهي مترنّم بود.»
سفر زيارتي - سياسي
يك روز «جابر بن عبدالله انصاري» با شاگردش «عطية بن سعد» و گروهي از بني هاشم و سادات علوي، تصميم گرفتند مسير طولاني حجاز تا عراق را - علي رغم خطرات راه و خفقان سياسي حاكم - طيّ كرده و به «زيارت» امام حسين (عليه‌السلام) و شهداي كربلا نائل شوند. حركت اين كاروان زيارتي، آن هم با حضور صحابي كهنسال و گرانقدر پيامبر(صلي الله عليه و آله) و نيز همراهي عدّهاي از بنيهاشم، بازتاب گوناگوني را ميتواند در افكار عمومي و نظام حكومتي بني اميّه داشته باشد؛ كه متأسّفانه حوادث و واكنشهاي مسير اين سفر، در منابع تاريخي و حديثي بيان نشده است!
اربعين الحسين عليه السلام
به عبارت ديگر: رژيم سفّاك بني اميّه براي پيشگيري و سركوب انقلابهاي مردمي، سياست مكتوب و برنامه همه جانبهاي داشته؛ چرا كه با انتشار واقعه جانسوز شهادت و اسارت خاندان پيامبر(صلي الله عليه و آله)، نخستين بازتاب مردمياش ايجاد تنفّر، تظاهرات خياباني و هجرت شيعيان به كربلا ميباشد. از اين رو، نيروهاي اطلاعاتي و نظامي يزيد، ورود و خروج افراد - به ويژه شخصيتها - را تحت كنترل قرار داده و حداقل در شهر مدينه «حكومت نظامي و پليسي» را برقرار ميكنند. با اين وجود، نوع برخورد كارگزاران و مأموران با حركت سؤال برانگيز جابر بن عبدالله انصاري و بني هاشم، در تواريخ و مقاتل، ثبت و ضبط نشده است.
البته ميتوان چنين نتيجهاي را نيز گرفت كه:
الف) جابر و همسفرانش به شكل انفرادي و در زمانهاي مختلف، از مدينه بيرون آمده و در حوالي كربلا به هم پيوستهاند تا با آسودگي خاطر و امنيّت جاني، به زيارت شهيدان مشرّف شوند.
ب) احتمالاً جابر از كوفه و يا شهر ديگري عازم كربلا شده باشد.
احرام در ميقات عشق
با نزديك شدن كاروان زيارتي به منطقه كربلا، سيلاب اشك از ديدگان جاري شد و آواي مرثيه خواني در فضاي بيابان طنين افكند و دلهاي سوگواران در عطش زيارت قبور مطهر و تابناك شهدا، بيتاب شد...
بهتر آن است كه قصّه ماندگار اين مسافران «حريم نور» را از زبان عطيّه بشنويم:
«ما همراه جابر بن عبدالله انصاري به قصد زيارت قبر امام حسين(عليه‌السلام) حركت كرديم؛ چون به كربلا رسيديم، جابر نخست در كنار رودخانه فرات «غسل زيارت» نمود و پيراهن پاكيزهاي پوشيد (همانند مُحْرِم، دو جامه سفيد پوشيد) و از كيسهاي عطرش را بيرون آورد (از من درخواست عطر كرد...) سپس لباس و بدنش را خوشبو ساخت و با پاي برهنه به جانب قتلگاه حركت كرد، در حالي كه زبانش به نام و ياد الهي مترنّم بود.»
آري، «زيارت» آدابي دارد و «زائر» براي رسيدن به مقام قُرب الهي، بايسته است روح و جسم خويشتن را معطّر و پاكيزه سازد و با زمزمه نام معشوق آرام، آرام در مسير وصال گام بردارد.
عطيّه عوفي در اين باره نقل ميكند: هنگامي كه نزديك قبر مطهّر سيدالشّهدا(عليه‌السلام) رسيديم، جابر به من گفت: دستم را روي قبر بگذار.وقتي دستش را بر تربت آرامگاه امام نهادم، به يكباره از اعماق دل آهي كشيده و بي هوش شد؛ لذا بر سر و صورتش آب پاشيدم. چون به هوش آمد، سه بار فرياد برآورد: «يا حسين!»
آنگاه خطاب به آرامگاه امام، عرضه داشت: «حَبيبٌ، لا يُجيبُ حَبيبَه؛ آيا دوست، جواب سلام دوستش را نميدهد؟!»
ميهمان عرشيان
وقتي شيعيان زائر و سوگوار به قتلگاه رسيدند، با صحنههاي دلخراشي رو به رو شدند؛ قبرهاي گمنام، خيمههاي سوخته، زمين خون آلود و تفتيده، نيزهها و شمشيرهاي شكسته، همگي بيانگر اوج جنايت يزيديان و منتهاي مظلوميت عاشورائيان بود. مشاهده همين تصاوير، خود روضه و مرثيّهاي است كه دلها و چشمها را با حال و هواي «كربلا و عاشوراي محرّم 61 هجري» پيوند ميدهد و «حماسه حسيني» را براي هميشه تاريخ ماندگار ميسازد. عطيّه عوفي در اين باره نقل ميكند:
هنگامي كه نزديك قبر مطهّر سيدالشّهدا(عليه‌السلام) رسيديم، جابر به من گفت: دستم را روي قبر بگذار.وقتي دستش را بر تربت آرامگاه امام نهادم، به يكباره از اعماق دل آهي كشيده و بي هوش شد؛ لذا بر سر و صورتش آب پاشيدم. چون به هوش آمد، سه بار فرياد برآورد: «يا حسين!»
آنگاه خطاب به آرامگاه امام، عرضه داشت:
«حَبيبٌ، لا يُجيبُ حَبيبَه؛ آيا دوست، جواب سلام دوستش را نميدهد؟!»
ولي بعد از لحظهاي، با حالتي غمزده گفت:
«و إنّي لك بالجواب و قد شُحّطت اوداجك علي اثباجك و فرّق بين بدنك و رأسك؛ حسين جان! من خود، جوابم را ميدهم؛ چرا كه ميدانم رگهاي گردنت را بريدهاند و بين پيكر و سرت جدايي افكندهاند. لذا پاسخ سلام دوستت را نميدهي!»
زيارتنامه (مثنوي زيارت)
جابر در مرحله بعد، اينگونه به پيشگاه سيدالشهدا(عليه‌السلام) سلام كرد:
«... فأشهد أنّك ابن خاتم النّبيّينو ابن سيدالمؤمنينو ابن حليف التّقوي و سليل الهدي و خامس اصحاب الكساء و ابن سيد النّقباء و ابن فاطمة سيدة النّساء...؛ من گواهم كه تو فرزند بهترين پيامبران و پسر سرور مؤمنان ميباشي. تو فرزند هم پيمان تقوا و سلاله هدايتي و پنجمين نفر از اصحاب كساء و فرزند سرور نقيبان و پسر فاطمه سيده بانوان هستي. و چرا چنين نباشي، كه سالار پيامبران با دست خود غذايت داده و در دامان پرهيزگاران پرورش يافتهاي و از سينه ايمان شير خوردهاي و از دامان اسلام بر آمدهاي!
خوشا به حال تو در حيات و ممات كه پاكيزه زيستي و پاك از دنيا رفتي! اما دل مؤمنان در فراق تو اندوهگين است؛ با اين حال، شك ندارد كه آنچه بر شما گذشت، خير بوده است. فعليك سلام الله و رضوانه، و أشهد أنّك مضيت علي ما مضي عليه اخوك يحيي بن زكريّا؛ پس سلام و رضوان الهي بر تو باد. و گواهي ميدهم كه تو همان راه را رفتي، كه برادرت يحيي بن زكريّا (عليه‌السلام) پيمود.»
جابر پاسخ داد: اي عطيّه! من از حبيبم رسول خدا(صلي الله عليه و آله) شنيدم كه ميفرمود:
«من أحبّ قوماً حشر معهم، و من أحبّ عمل قوم اُشرك في عملهم؛ هر كس گروهي را دوست بدارد، با آنان محشور ميشود. و هر كس كار عدّهاي را دوست بدارد، در عمل آنها شريك خواهد بود.»
سپس به پيشگاه شهداي كربلا چنين سلام فرستاد:
«السّلام عليكم ايّتها الأرواح الّتي حلّت بفناء الحسينو اناخت برحله، أشهد أنّكم أقمتم الصّلوة و آتيتم الزّكوة و أمرتم بالمعروف و نهيتم عن المنكر و جاهدتم الملحدين و عبدتم الله حتّي أتاكم اليقين، والّذي بعث محمّداً بالحقّ نبيّاً لقد شاركناكم فيما دخلتم فيه؛ سلام بر شما اي جانهاي پاك كه در آستان حسين(عليه‌السلام) نزول كرده و آرميدهايد! گواهي ميدهم كه شما نماز را برپا داشته، زكات را ادا نموده، امر به نيكي و نهي از پليدي كرده و با ملحدان مبارزه كردهايد و خدا را تا هنگام شهادت، پرستش و عبادت نمودهايد. سوگند به آن خدايي كه محمّد(صلي الله عليه و آله) را به حقّ برگزيده و مبعوث كرد! ما نيز در آنچه شما شهيدان در آن وارد شدهايد، شريك هستيم.»
پاداش همدلي
جابر در فراز پاياني زيارتنامهاش گفته بود: «سوگند به آن خدايي كه محمد(صلي الله عليه و آله) را به حق برگزيده و مبعوث كرد! ما نيز در آنچه شما شهيدان در آن وارد شدهايد، شريك هستيم.» از اين رو، عطيّه و ديگر زائران شگفت زده شده بودند. گرچه آنها به صداقت صحابي سرشناس و عارف پيامبر اكرم باور داشتند، اما سزاوار است كه پاسخي براي اين ابهام و سؤال دريابند؛ لذا عطيّه ميپرسد:
چگونه با آنان شريك هستيم و حال آن كه نه دشتي پيمودهايم، نه از بلندي و كوهي بالا رفتهايم و نه در راه خدا شمشيري زدهايم؛ اما اينان كساني هستند كه بين سرها و پيكرشان جدايي افتاده و شهيد شدهاند، فرزندان آنها يتيم گشته و همسران آنان بيوه شدهاند؟!
جابر گفت: اي عطيّه! من از حبيبم رسول خدا(صلي الله عليه و آله) شنيدم كه ميفرمود:
«من أحبّ قوماً حشر معهم، و من أحبّ عمل قوم اُشرك في عملهم؛ هر كس گروهي را دوست بدارد، با آنان محشور ميشود. و هر كس كار عدّهاي را دوست بدارد، در عمل آنها شريك خواهد بود.»
جابر بعد از بيان حديث نبوي، گفت:
«والّذي بعث محمّداً بالحقّ نبيّاً انّ نيّتي و نيّة اصحابي علي ما مضي عليه الحسين عليه‌السلام و اصحابه؛ سوگند به خدايي كه محمد را به پيامبري برگزيد! نيّت و انگيزه من و يارانم همان چيزي است كه حسين عليه‌السلام و يارانش داشتند.»
عطيّه عوفي در پايان گزارش «زيارت اربعين» ميگويد:
جابر به من گفت: اكنون مرا به طرف خانههاي مردم كوفه ببر. بعد از پيمودن مسافتي، خطاب به من گفت: اي عطيّه! آيا به تو سفارش و وصيّتي بكنم؟ چرا كه گمان دارم پس از اين سفر، ديگر تو را نبينم و با هم ديداري نداشته باشيم! [عرض كردم: بفرماييد. در اين موقع، آن صحابي جليل القدر گفت:]
«أحبب محبّ آل محمّد(صلي الله عليه و آله) ما أحبّهم، و أبغض مبغض آل محمّد ما أبغضهم و إن كان صوّاماً قوّاماً، و أرفق بمحبّ محمّد و آل محمّد فإنّه إن تزلّ له قدم بكثرة ذنوبه ثبتت له اُخري بمحبّتهم، فإنّ محبّهم يعود الي الجنّة و مبغضهم يعود الي النّار؛
دوستدار آل پيامبر(صلي الله عليه و آله) را دوست بدار مادامي كه ايشان را دوست ميدارد، و دشمن خاندان پيامبر(صلي الله عليه و آله) را دشمن بدار مادامي كه با ايشان دشمني ميكند ولو اين كه فراوان روزه بگيرد و نماز بگزارد. با دوست محمّد و اهل بيتش مدارا كن؛ چرا كه اگر در اثر زيادي گناهش يك پايش بلغزد، به واسطه دوستياش با آنان، پاي ديگرش استوار بماند. بنابراين، دوستدار پيامبر و آلش به سوي بهشت ميرود و بازگشت و سرانجام دشمن آنها، دوزخ خواهد بود.»
دوشنبه 2 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران جوان]
[مشاهده در: www.yjc.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها