تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806839638
آمريكا در بن‌بست ناكارآمدي سياسي
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: آمريكا در بن‌بست ناكارآمدي سياسي
انديشمند آمريكايي و نظريه‌پرداز پايان تاريخ،سيستم سياسي آمريكا را عامل بن‌بست كنوني و انسداد قدرت سياستگذاري در اين كشور دانست.
فرانسيس فوكوياما، استاد دانشگاه استنفورد و نويسنده كتاب «منشأ نظم سياسي» در يادداشتي كه در روزنامه واشنگتن‌پست منتشر كرد به بررسي ريشه‌هاي بن‌بست كنوني در عرصه سياسي آمريكا و ناتواني كنگره و كاخ سفيد در اتخاذ تصميمي قطعي براي برون‌رفت از انسداد جاري پرداخته است.
وي مي‌نويسد :تمايل جمهوريخواهان براي به تعطيلي كشاندن دولت به عنوان بخشي از تلاش آنها به منظور عدم ارائه بودجه به «قانون خدمات درماني مقرون به صرفه»يا «قانون خدمات درماني اوباما»نشان دهنده برخي حقايق طولاني مدت درباره عرصه سياسي آمريكا و اينكه چگونه ايالات متحده يك استثنا در ميان دموكراسي‌هاي ثروتمند جهان محسوب مي شود، است.
همانگونه كه اوباما اخيرا اعلام كرده است، آمريكا به راستي استثنايي است. اما اين وضعيت الزاما يك حسن به شمار نمي‌آيد. اولين تفاوت آمريكا در اينجاست كه سيستم قانوني اين كشور موانع غيرمعمولي را در برابر اقدامات قدرتمندانه حزبي قرار مي‌دهد.
همه دموكراسي‌ها سعي دارند تا از يك طرف نياز به قطعي بودن و حكومت اكثريت را موازنه و تعديل كنند، و از طرف ديگر مانع از بروز يك دولت فراگير شوند. آمريكا در مقايسه با ساير سيستم‌هاي دموكراتيك متمايل به مورد دوم است. زماني كه يك سيستم پارلماني مثل انگليس دولتي را انتخاب مي‌كند، رهبران جديد تصميمات را بر اساس اكثريت در مجلس قانونگذاري اتخاذ مي‌كنند.
بر خلاف اين، در آمريكا قوه قانونگذاري به دو نهاد كاملا قدرتمند در كنار رياست‌جمهوري تقسيم شده است، كه هر كدام ممكن است در اختيار يك حزب قرار گيرند.
دادگاه‌ها و قدرت اعطاء شده به ايالات و محلي‌ها موانع ديگري سر راه اكثريت ملي هستند.علي‌رغم اين تفكيك قوا، سيستم آمريكا در بخش اعظمي از قرن بيستم، هم در زماني كه دولت در حال گسترش بود (در دوران اصلاحات روزولت) و در دوران عقب‌نشيني (دوران ريگان)، كار آمد بود.
زيرا هر دو حزب سياسي فرضيات مشترك بسياري درباره مديريت سياستگذاري داشته و ايدئولوژي آنها در بسياري حوزه‌ها با يكديگر همپوشاني داشتند. اما از دهه ????تاكنون از يكديگر دور شده‌اند، تا جايي كه هم‌اكنون، ليبرال‌ترين جمهوريخواهان فاصله بسياري با محافظه‌كارترين دموكرات‌ها دارند.
اين امر بازتاب يك قطبي‌شدگي متناظر در سطح عموم مردم نيست بنابراين با يك مسأله مهم در امر نمايندگي
مواجه هستيم.
اين گرايش به افراطي‌گري بيشتر در ميان جمهوريخواهان مشهود است كه هسته جغرافيايي‌شان در «جنوب قديم» قرار دارد.
همانگونه كه «توماس مان» و «نورمن ارنشتاين»، محققين حوزه كنگره، اشاره كرده‌اند، تركيب اين قطبي‌شدگي حزبي و تفكيك گسترده قدرت منجر به جمود دولت شده است.
در چنين شرايطي، سيستم بسيار تمجيد شده آمريكايي «كنترل و موازنه» را مي‌توان به عنوان «وتوكراسي»تعبير كرد - اين سيستم طيف گسترده‌اي از بازيگران سياسي را كه نمايندگي مواضع اقليت را بر عهده دارند قادر مي‌سازد تا سد راه اقدامات اكثريت شده و مانع از انجام كارها توسط دولت شوند.
اخيرا وتوكراسي آمريكا به بهترين وجه به نمايش گذاشته شد. جمهوريخواهان نتوانستند در هيچكدام از مجالس آمريكا به اكثريت ساده دست يابند تا قانون خدمات درماني مقرون به صرفه را رد يا از تأمين مالي آن جلوگيري كنند، و البته از دستيابي به يك اكثريت قوي براي جلوگيري از وتوي اجتناب‌ناپذير رئيس‌جمهور نيز عاجز بودند.
بنابراين از توانايي خود براي جلوگيري از تأمين نيازهاي مالي دولت فدرال استفاده كردند تا دموكرات‌ها را راضي به مواضع خود كنند.
آنها ممكن است همين كار را درباره محدوديت ديون فدرال نيز انجام دهند.بر خلاف اين، در بيشتر دموكراسي‌هاي پارلماني اروپايي، طرف بازنده انتخابات معمولا حق اكثريت براي حكومت را به رسميت شناخته و درصدد استفاده از تمام اهرم‌هاي فشار قانوني براي تضعيف برنده برنمي‌آيد.
در هلند و سوئد، براي اينكه قانوني به صورت نامحدود به حالت تعليق در آيد نه تنها به رأي ??درصد، بلكه تنها به رأي يك قانونگذار نياز است. با اين حال اين حق هيچگاه مورد استفاده قرار نگرفته است زيرا مردم مي‌دانند كه بايد تصميمي گرفته شود. در آنجا افرادي به مانند «تد كروز» وجود ندارند.
دومين حوزه تفاوت آمريكا، با خصومت و شدت مخالفت جمهوريخواهان در رد قانون خدمات درماني مقرون به صرفه مرتبط است. در ديگر دموكراسي‌هاي توسعه يافته - كانادا، سوئيس، ژاپن، آلمان و ... شاهد وجود يك بيمه خدمات درماني دولتي و فراگير هستيم، و بسياري از اين كشورها بيش از يك قرن است كه از چنين سيستمي بهره مي‌برند. قبل از قانون خدمات درماني اوباما، سيستم خدمات درماني آمريكا بسيار ناكارآمد و در قياس با ساير كشورهاي ثروتمند هزينه درماني هر فرد دو برابر بود در حاليكه نتايج بدتري داشته و ميليون‌ها نفر از بيمه محروم شده‌اند.
يقينا قانون خدمات درماني يك قانون آكنده از نواقص است به مانند هر قانون ديگري كه براي جلب رضايت خيل انبوه لابي‌گرها و گروه‌هاي ذي‌نفوذ نگاشته مي‌شود. اما تنها در آمريكا تصميم دولت براي ارائه چيزي كه براي شما خوب است به عنوان دخالت غيرقابل تحمل در آزادي‌هاي فردي قلمداد مي‌شود. به اعتقاد بسياري از جمهوريخواهان، قانون خدمات درماني اوباما به معناي پايان آمريكا خواهد بود، چيزي كه به قول يكي از نمايندگان جمهوريخواه «ما هرگز از آن التيام نخواهيم يافت». آري، برخي در جناح راست، آمريكاي اوباما را با آلمان هيتلر مقايسه مي‌كنند. جمهوريخواهان مجلس نمايندگان خود را اقليتي در محاصره قلمداد مي‌كنند كه در موقعيت طرفداران قهرمان الغاي بردگي قبل از جنگ داخلي آمريكا قرار دارند. اين اعتقادي است كه باعث مي‌شود غيرآمريكايي‌ها سر خود با ناباوري
تكان دهند.
اما در حالي كه نمايش درباره قانون خدمات درماني مقرون به صرفه آمريكا را تبديل به استثنايي در ميان دموكراسي‌هاي كنوني كرده است، در عين حال با تاريخ ما نيز كاملا هماهنگ و همخوان است.
كنترل‌ها و موازنه‌هاي قانون اساسي سيستم سياسي وتوكراتيك - به طور مداوم به اقليت‌ها اجازه داده است تا بخش‌هاي عمده‌اي از قوانين اجتماعي را در يك و نيم قرن گذشته مسدود كنند.
واضح‌ترين نمونه قانون حقوق مدني است: به مدت ???سال پس از جنگ‌هاي داخلي و تصويب متمم‌هاي ??و ??قانون اساسي، اقليتي از ايالت‌هاي جنوبي توانست مانع از تصويب قوانين فدرال براي اعطاي حقوق مدني و سياسي كامل به آمريكايي‌‌آفريقايي‌ها شود.
قانون ملي راه‌آهن، قانون شرايط كار و قوانين مرتبط با ايمني شغلي توسط بخش‌هاي مختلف در سيستم به تعويق انداخته شدند. بسياري از آمريكايي‌ها ممكن است بگويند: بله، البته، اين از نبوغ سيستم قانون اساسي آمريكا است.
اين امر رشد يك حكومت رفاهي مشابه اروپايي‌ها را در آمريكا به تعويق انداخته، سد راه آن شده و به بخش خصوصي اجازه داده است تا رشد كرده و آمريكا را به عنوان رهبر جهان در عرصه تكنولوژي و كارآفريني مطرح سازد.
تمام اينها درست است؛ مثبت‌ها و منفي‌هاي زيادي در سيستم آمريكا وجود دارند. اما محافظه‌كارها آگاه باشند: تركيب قطبي‌شدگي و وتوكراسي به اين معنا است كه تلاش‌هاي آتي براي عقب راندن دولت منجر به بن‌بست خواهد شد. اين امر درباره خدمات درماني تبديل به مشكلي ويژه خواهد شد.
قانون خدمات درماني مقرون به صرفه داراي مسائل زيادي بوده و بايد اصلاح شود. اما عرصه سياسي ما تنها دو انتخاب ارائه مي‌كند: رد كامل يا حفظ وضع كنوني. علاوه بر اين، مسائل بزرگي درباره مهار هزينه‌ها وجود دارد كه قانون به آنها نپرداخته است. اما احتمال اينكه سيستم ما به صورت جدي با اين مسائل به توافقي دست يابد بسيار كم است.
برخي دموكرات‌ها احساس مي‌كنند كه بالاخره خواهند توانست به اكثريت انتخاباتي براي حزب‌شان دست يابند. اما سيستم طوري طراحي شده است كه اقليت‌ها را تقويت كرده و سد راه اكثريت شود، بنابراين بن‌بست كنوني احتمالا تا سال‌هاي متمادي به طول خواهد انجاميد. اوباما جمهوريخواهان را متهم كرده كه قصد داشتند انتخابات گذشته را بار ديگر محل مناقشه سازند. اين گفته درست است اما سيستم سياسي ما به آنها چنين اجازه‌اي را مي‌دهد.
علل نارضايتي آمريكايي‌ها از دولت
واشنگتن با يكي از مناقشات عجيب خود مواجه است مبني بر اينكه آيا ارائه خدمات درماني دولت باراك اوباما، رئيس‌جمهوري آمريكا بدتر از واكنش دولت جورج بوش، رئيس‌جمهوري سابق آمريكا نسبت به طوفان كاترينا است يا خير؟ اما پاسخ هر چه كه باشد، داستان واقعي اين است كه هر دو، مثال‌هايي از يك روند مهم و مايوس‌كننده يعني كاهش كارايي و قابليت دولت فدرال است.
پل وولكر، رئيس سابق صندوق ذخيره فدرال آمريكا گفت:اكثر آمريكايي‌ها معتقدند دولتشان ديگر موثر نيست و اين تضعيف كارايي و در نتيجه اعتماد، يك مشكل حاد و بسيار بزرگ براي واشنگتن محسوب مي‌شود.
فريد زكريا در گزارشي تحت عنوان «چرا آمريكايي‌ها از دولتشان متنفرند» در روزنامه واشنگتن پست نوشت:پل لايت، مشاور اول دانشگاه وينچستر در كتاب خود تحت عنوان «دولتي با عملكرد بيمار» نوشت: اين سرويس فدرال از بزرگترين بحران خود از زمان تاسيسش در نخستين روزهاي اين جمهوري رنج مي‌برد.
دولت فدرال آمريكا در دهه اخير چالش‌هاي مهمي داشته است از جمله عراق، افغانستان، سيستم جديد امنيت داخلي، طوفان كاترينا و سياست درماني اوباما.
عملكرد اين دولت فدرال تقريبا در تمامي اين چالش‌ها گرفتار سوء مديريت، بالا رفتن بي‌رويه هزينه‌ها و تاخيرات طولاني مدت شده است. البته هميشه به اين شكل نبوده است. در دهه‌هاي 1940، 1950 و 1960 ميلادي سازمان‌هاي فدرال اغلب متكي، مديريت شده و به طور عجيبي تاثيرگذار بودند.
پل هافمن، مدير اجرايي طرح مارشال، برنامه كمك اقتصادي آمريكا براي بازسازي اروپا بعد از جنگ دوم جهاني، اشاره مي‌كند كه برنامه بزرگ و جاودانه‌اش درست سر وقت و با كمتر از بودجه تعيين شده انجام شد.
برخي از آژانس‌هاي فدرال از جمله سازمان فضايي آمريكا (ناسا)، مراكز كنترل و جلوگيري از بيماري، سيستم صندوق ذخاير فدرال و بازوي تحقيقاتي وزارت دفاع همچنان به فرهنگ عملكرد عالي تاكيد داشته و آن را حفظ مي‌كنند. اما آنها در حال حاضر جزايري در درياي پيش پا افتادگي هستند.
چرا؟ تا حدودي به خاطر دلايل فرهنگي و تاريخي. آمريكايي‌ها هميشه به دولت مشكوك بودند. افراد جوان با استعداد آرزوي تبديل شدن به كارمندان بزرگ و عالي مقام دولت را در سر ندارند.
سياست اقتصادي روزولتو جنگ جهاني دوم ممكن است براي مدتي اين مساله را تغيير داده باشد اما در 30 سال اخير نگرش‌هاي ضد دولتي به طور مداوم افزايش يافته است.
دو كميسيون ملي در مورد خدمات دولتي به طور دقيق به خطرات نبود افراد با استعداد به اندازه لازم در دولت مي‌پردازند. موانع رو به رشد از جمله شرايط آشكار، نگراني‌هاي تداخل منافع و بررسي‌هاي سياسي، نامزدهاي شايسته انتخاباتي را از شركت در انتخابات منصرف كرده و يا آنها را بركنار مي‌كند.
ادامه دارد
جمعه 22 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها