تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835051446
نقش تخليه هيجان بر روح و روان جوانان
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: جام جم آنلاين: صحنه اول: خيابان شلوغ است. پيرمردي لاكپشتوار عرض خياباني را طي ميكند. چراغ سبز ميشود. ناگهان موتوري كه تك چرخ مي‌زند، پيرمرد خود را به گوشه‌اي پرتاب ميكند. ماشيني با سرعت بالا، لايي مي‌كشد و از مقابلت مي‌گذرد. آنقدر سرعتش بالاست كه عابران خيابان براي يك لحظه در جايشان ميخكوب ميشوند. صداي آهنگ آنقدر بلند است كه براحتي مي‌تواني تشخيص دهي يكي از همان آهنگ‌هاي رپ است و پشت فرمان يكي از جوان‌هايي است كه اعتقاد دارد در جامعه جايي براي تخليه هيجان او درست نشده است. صحنه دوم صداي بلند آهنگ نمي‌گذارد صدا به صدا برسد. چراغ‌ها را خاموش كرده‌اند. آهنگ ريتم تندي دارد. افراد با صداي بلند آهنگ را مي‌خوانند و داد مي‌زنند و بالا و پايين مي‌پرند. وقتي مي‌نشينند، از يكي از آنها مي‌پرسي، بپر بپر خوش گذشت، مي‌گويد: انرژي‌ام خالي شد، اما نمي‌دانم چرا سردرد شدم. پيش خودت ميگويي واقعا اين هيجان در زندگي اضافه است كه همه ميخواهند آن را تخليه كنند؟ براستي اين هيجان چيست كه امروزه جوانان ميگويند جايي براي ابراز آن ندارند؟ چرا فكر ميكنند بايد انرژي‌شان را خالي كنند، چرا فكر ميكنند عقدهاي شده‌اند؟ آيا تا به حال از خود پرسيده‌اند با تخليه كردن اين هيجان به چه مي‌رسند، آيا هدف خاصي دارند؟ آيا نمي‌دانند اگر هيجان نباشد زنده نيستند. دكتر دلبر نيروشك، روان‌شناس با عنوان اين مطلب كه هيجان يك دسته از احساس‌هاي خوشايند و ناخوشايند است كه به شكل رفتار نشان داده ميشود و فوق‌العاده طبيعي است، مي‌گويد: به طور كلي هيجان، احساساتي است كه هم از طريق گفتار و هم از طريق حس‌هاي بدني تجربه ميشود. به نوعي در تمام بدن ميتواند اثرگذار باشد. بعضي افراد از هيجانشان غافلند و نمي‌دانند فيزيك بدن است كه ابتدا هيجان را تجربه ميكند. به طور مثال بعضي افراد در تجربه احساس‌هايي چون خشم و نگراني با كمردرد يا كتف درد مواجه ميشوند، زماني كه به پزشك مراجعه ميكنند، متوجه ميشوند مشكل جسمي در بدن ندارند. نكته اين است كه افراد به جاي اين‌كه هيجان را تحليل كنند و بشناسند بعضي اوقات از آن فرار ميكنند. اين مساله سبب ميشود هيجان مانند يك ويروس در بدن رخنه كند و هر روز وسيع‌تر شود. وي ادامه مي‌دهد: هيجان مخصوص نوجوان نيست. مال انسان دو پاست. در سن جواني و نوجواني به دليل همزمان شدن با سن بلوغ به اوج مي‌رسد. به دليل اين كه فرد هر زمان وارد يك دوره جديد از زندگي ميشود، احساس ميكند توانمندي‌هايش بايد فرق كند و آدم ديگري شود و به تبع آن هيجان‌هايش چندين برابر ميشود. خيلي از جوان‌ها هيجان را نمي‌شناسند. به نوعي نمي‌دانند هيجاني كه با آن درگير هستند، چيست؟ چون جوان و نوجوان به گروه‌هاي هم سن و سال علاقه‌مند است و در اين سنين گروه‌ها براي فرد تصميم مي‌گيرند. نوجوان يا جوان در بعضي موقعيت‌ها بدون اين‌كه علاقه‌مند به انجام اموري باشد، صرفا چون مي‌خواهد نزد دوستانش ضايع نشود دست به هر عملي كه به نوعي تقليد كار آنان باشد، مي‌زند. جوانان در بعضي مهماني‌ها مواد مخدر و مشروبات الكلي مصرف ميكنند و سپس ميگويند مي‌خواهيم انرژي‌مان را تخليه كنيم. نكته اين است كه اين انرژي اگر از درون افراد است چرا با ابزار بيروني تخليه‌اش مي‌كنيم. اين روان‌شناس اظهار ميكند: در مجموع حالات رفتاري انسان شامل فكر، هيجان است. رفتار را برخي هيجانات كنترل ميكند. اگر افكار پشت هيجان را نشناسيم نمي‌توانيم هيجان را مديريت كنيم. رفتارهايي كه انجام مي‌دهيم بيشتر به دليل نشناختن افكار، يك احساس بلاتكليفي مي‌دهد و به نوعي احساس درماندگي نتيجه آن ميشود. حال آن‌كه افراد صرفا با يك تخليه هيجاني توقع دارند مشكلات‌شان حل شود. كامران 33 ساله مي‌گويد: جوان‌ها فكر ميكنند فقط در مهماني‌هاي چنين و چنان شركت كردن، لايي كشيدن و داد زدن ميتواند انرژي آنها را تنظيم و هيجانشان را خالي كند، در حالي‌كه اگر جوان‌هاي ما به ورزش روي آورند، هيچ‌گاه نخواهند گفت به هيجاناتشان پاسخ داده نشده است. هيجان فراتر از نياز دكتر نيروشك، هيجان را فراتر از نياز و قسمتي از رفتار انسان مي‌داند و مي‌گويد: هر فردي هيجان را يك جور تجربه ميكند و يك جواب كلي نمي‌توانيم بدهيم. بعضي‌ها با خودنمايي، عده‌اي براي اين‌كه اطرافيان را كنترل كنند و بترسانند تخليه هيجاني ميكنند. بعضي‌ها اين كار را ميكنند كه ترسشان بريزد. گاهي افراد هيجان را خيلي بزرگ ميكنند و به جاي اين‌كه مفيد باشد به ضررشان تمام ميشود. در صورتي كه تجربه كردن هيجان به خودي خود يك تجربه سالم است. بعضي‌ها فكر ميكند تخليه هيجاني يعني اين‌كه بايد خودت را از هيجان خالي كني، حال آن‌كه اگر هيجان نباشد، زنده نخواهيم بود. هيجان قسمتي از هويت يك انسان است. وي ادامه مي‌دهد: در مورد تجربه هيجان حق انتخاب داريم و مي‌توانيم تصميم بگيريم كه چگونه هيجانات را بروز دهيم. هيجان انسان‌ها از يك دسته نيست. انسان‌ها در انواع مختلف هيجان را تجربه ميكنند و بروز مي‌دهند.. هيجان را نمي‌توان ناديده گرفت به اين دليل كه در تمركز و تصميم‌گيري اختلال ايجاد ميكند. اضطراب و ترديدها افزايش مي‌يابد. اين‌كه چه نوع افكاري هيجان را حمايت ميكند، امري قابل توجه است. هيجان برگرفته از برخي نيازهاست. وقتي فكر مي‌كنيم متوجه مي‌شويم اين هيجانات بايد جاي ديگري ارضاء شود. در واقع افكار است كه اجازه مي‌دهد هيجانمان را بروز دهيم يا مخفي كنيم. مديريت هيجان دكتر نيروشك معتقد است: هيجان را نبايد كنترل كرد، بلكه بايد مديريت كرد. در واقع وقتي هيجان را كنترل مي‌كنيم، محدوديت ايجاد ميشود. وقتي هيجان محدود شود، به صورت رفتار ناسالم خود را نشان مي‌دهد. هميشه نتيجه هيجان را در رفتار مي‌بينيم. هيجان نياز به مديريت دارد، نياز به كنترل ندارد. مديريت يعني مسووليت‌پذيري، يعني افراد نسبت به هيجان‌هايي كه تجربه ميكنند مسوول هستند. هر هيجاني عواقبي دارد كه در رفتار خود را نشان مي‌دهد. به نظر من نوجواني كه هيجان را تجربه ميكند بايد ريشه هيجان را پيدا كند .بايد بداند هميشه هيجان از يك پيش زمينه فكري نشات مي‌گيرد. وقتي هيجان را مي‌شناسيم، به نوعي افكارمان را شناسايي مي‌كنيم. اگر بخواهيم هيجان را مديريت كنيم در خيلي موارد بايد فكرمان را مديريت كنيم. اين روان‌شناس با اشاره به تكنيكي با عنوان گشتالت درماني مي‌گويد: تكنيكي داريم به نام گشتالت درماني كه يك فرآيند طولاني مدت درماني است. در اين سبك متمركز شدن در اينجا و اكنون است. به نوعي در گشتالت درماني سعي بر اين است كه بيان كنند در حال حاضر و نسبت به موقعيت موجود چه احساسي دارند. به طور مثال اگر فردي با رئيس خود مشكل دارد، يك صندلي مي‌گذارد و هر چه دلش مي‌خواهد به صندلي مي‌گويد. اين يكي از نمونه‌هاي اجرايي اين سبك است، البته سبك‌هاي مختلفي وجود دارد. به نظر من هيجان را بايد اول بشناسيم كه از كجا نشات گرفته است. چرا و چگونه هيجان را تجربه مي‌كنم. چرا دوستم، خواهرم، مادرم و همسرم اين را تجربه نمي‌كنند. وقتي هيجانات را بررسي و مقايسه مي‌كنيم يك سري سوال ذهنمان را درگير ميكند. با اين پرسش‌ها وقتي در پي تخليه هيجان هستيم مي‌دانيم پس از اين دوست داريم به چه اهدافي دست يابيم. برخي حركات موزون با چارچوب خاص خودش يا با موزيك يا با غيرموزيك براي تخليه هيجان مفيد است، اما اين‌كه ما بگوييم حتما بايد با فلان موزيك و در فلان مكان تخليه هيجان انجام دهيم، نوعي محدوديت ايجاد ميكند و اين مساله از بار استرسي بالايي برخوردار است، چرا كه افراد فكر ميكنند تا چنين اسبابي فراهم نباشد نميتوانند تخليه هيجان انجام دهند. بايد هر كس هر طور كه مي‌خواهد تخليه هيجان را انجام دهد، اما نبايد توقع معجزه داشته باشد. اعتقاد بر اين امر كه تفريح كردن هيجان را تخليه ميكند، درست نيست. تفريح رفتاري است همراه با لذت و ضرورتا لذت بردن منجر به تخليه هيجاني نمي‌شود. وقتي تفريح مي‌كنيم به طور مثال با دوستانمان به رستوران مي‌رويم، ربطي به تخليه هيجان ندارد. در واقع ما كاري را كه دوست داريم، انجام مي‌دهيم. موضوع تخليه هيجان و تفريح 2 موضوع كاملا متفاوت است. نيروشك مي‌گويد: وقتي جوان‌ها اظهار ميكنند مكاني براي تخليه هيجان ندارند، يك پرسش پيش مي‌آيد: دنبال چه محلي مي‌گردند؟ چرا فكر ميكنند بايد مكان خاصي باشد تا هيجان‌هايشان را تخليه كنند؟ توقع دارند چه اتفاقي رخ دهد؟ نهايتش اين است كه اگر ميخواهند داد بزنند، مي‌توانند بروند شهربازي با استفاده از بازي‌هاي هيجان‌انگيز تا مي‌توانند جيغ بزنند و به نوعي ترس‌هايشان را بيرون بريزند؛ اما اين نكته وجود دارد كه افراد بايد به عواقب تخليه هيجاني آگاه باشند. بيشتر اوقات وقتي تخليه هيجاني صورت مي‌گيرد، افراد به جاي اين‌كه شاد شوند و آرامش خاطر داشته باشند، احساس ناراحتي ميكنند. تخليه هيجان را مي‌توان با يوگا نيز انجام داد. در مواقعي افراد توقع دارند، حال كه هيجانشان تخليه شده است از اين به بعد روزهاي خوبي را تجربه كنند، اما بدون مسووليت‌پذيري و تعيين هدف از تخليه هيجاني هرگز اين اتفاق رخ نمي‌دهد. سركوب هيجان وي با اشاره به اين‌كه سركوب هيجان، يك مكانيسم دفاعي است مي‌افزايد: وقتي احساسمان را سركوب مي‌كنيم، القا مي‌كنيم كه من اجازه ندارم اين هيجان را تجربه كنم. در واقع مانند اين است كه حقي را از خود مي‌گيرم. وقتي جوان راحت بتواند از احساساتش صحبت كند و پدر و مادر او را سركوب نكنند، او ياد مي‌گيرد حق و حقوق خود را بشناسد. يكي از وظايف اساسي خانواده، درك جوان و ايجاد احساس امنيت در نوجوان است. به نوعي والدين بايد به فرزندان اطمينان بدهند، همان‌گونه كه هستند آنها را مي‌پذيرند. تربيت درست هر فرد در خانواده، موضوع بسيار مهمي است، چرا كه هر جواني به عنوان يكي از اعضاي جامعه در امنيت جامعه نقش دارد. جامعه‌اي كه بخواهد جوانانش دوران جواني خود را طبيعي سپري كنند بايد امكان بروز اين هيجانات را برايشان به وجود آورداين روان‌شناس هشدار مي‌دهد: با انكار هيجان تا مدتي مي‌توان هيجان را فراموش كرد، اما نمي‌توانيم هيجان را كنار بگذاريم. به نوعي با در نظر نگرفتن هيجان‌هايمان قسمتي از تاثير آن را بر شعور فيزيكي خود ناديده گرفته‌ايم و نمي‌توانيم آن را آگاهانه كنترل كنيم، چرا كه از طريق رفتار غيركلامي ما نا آگاهانه خود را بروز مي‌دهد. تخليه هيجاني تشريفات نمي‌خواهد دكتر نيروشك خاطرنشان ميكند: تخليه هيجاني تشريفات نمي‌خواهد. اين‌كه محلي داير كنيم تا جوانان انرژي‌شان را تخليه كنند، تبعات خاص خودش را دارد. جوانان و نوجوانان در خانواده زندگي ميكنند. به نوعي براي حضور در اين محل‌ها بايد از خانواده كسب اجازه كنند. در وهله اول مشكلي كه به وجود مي‌آيد اين است كه اگر خانواده اجازه حضور فرزندشان را در چنين مكاني ندهند يك اختلاف خانوادگي به وجود مي‌آيد. دومين اتفاق اين است كه فرد فكر ميكند تا در اين مكان‌ها حضور پيدا نكند هيجان‌هايش تخليه نمي‌شود. به نوعي شرطي ميشود و اگر نتواند به مكان مورد نظر مراجعه كند، استرس بالايي او را تهديد ميكند. او فكر ميكند، تنها حضور در اين مكان‌ها هيجان او را كاهش خواهد داد و نگران است كه اگر در اين مكان‌ها حضور پيدا نكند، اتفاق ناگواري بيفتد. سومين مشكل اين است كه با يكبار حضور در اين مكان‌ها شايد احساسات خوشايندي را تجربه كند، ولي ماندگار بودن آن به يك فرآيند تغيير و پذيرش نياز دارد كه با يك بار انجام دادن آن، اين فرآيند شروع ميشود ولي ادامه پيدا نمي‌كند. آرامش جامعه در گروي تخليه هيجان دكتر محمدمراد بيات، كارشناس مسائل اجتماعي با توجه به اين‌كه معتقد است هيجان را بايد هدايت كرد، وجود فضاهايي را براي تخليه هيجان مناسب مي‌داند و عنوان ميكند: واقعيت اين است كه جوانان ويژگي‌هايي دارند كه ضروري است به آنها توجه كنيم. آنها هيجاناتي دارند كه لازم است زمينه‌هايي را فراهم كنيم تا به طور طبيعي امكان تخليه آن را داشته باشند. مثلا جوان‌ها دوست دارند بلند بخندند يا بلند گريه كنند. تحرك زياد را دوست دارند. خودنمايي و نشان دادن زيبايي و اظهار وجود از ويژگي‌هاي بارز جوانان است. جامعه‌اي كه بخواهد جوانانش دوران جواني خود را طبيعي سپري كنند بايد امكان بروز اين هيجانات را برايشان به وجود آورد. جوان‌ها نيازمند مكان، محل و محملي هستند كه هيجان‌هايشان را تخليه كنند. در كشورهاي ديگر اين هيجان به نوع ديگري تخليه ميشود. در اين كشورها مكان‌هايي براي شادي و ايستگاه‌هايي براي بازي جوانان فراهم ميكنند، به دليل اين‌كه با فراهم آوردن چنين محيط‌هايي هيجان موجود در جامعه تخليه ميشود و بعد از اين، جامعه تا حدودي آرامش را درمي‌يابد. نقش خانواده اين جامعه‌شناس، نقش خانواده را بسيار مهم ارزيابي ميكند و مي‌افزايد: خانواده به عنوان يك نهاد وظيفه دارد امكان فراغت‌هاي لازم را با كنترل‌هاي نامحسوس، نه آزاردهنده و با هدايتگري و آموزش براي جوان خود فراهم كند. بهترين حالت ممكن اين است كه مثلا پدر خانواده خود را در سن و سال جوان خانواده‌اش ببيند و با او همراه باشد. خانواده انتظار نداشته باشد هنجارهاي سالمندي و ميانسالي خود را در جوانش پياده كند و در عين حال او را در گرداب هيجاناتش تنها رها نكند؛ چون احساسات و هيجانات نيز مانند ديگر امور نيازمند آموزش و هدايت است، نه سركوب و تنبيه. دكتر بيات مي‌گويد: والدين بايد بدانند همان طور كه براي بچه‌ها اسباب‌بازي تهيه ميكنند و شرايط بازي را فراهم ميآورند، در كنار آن بايد براي جوانان نيز فضاهايي فراهم آورند تا به اين طريق بتوانند هيجان‌هايشان را بروز دهند. آيا ما مي‌توانيم از فرزندمان بخواهيم به اسباب‌بازي علاقه نداشته باشد؟ به اين ترتيب از يك جوان هم نمي‌توانيم انتظار داشته باشيم رفتاري مانند ميانسالان و سالمندان داشته باشد، بنابراين به طبيعت و اقتضاي سن افراد بايد محيط‌هايي براي آنها فراهم آوريم، نيازهاي آنها را درك كنيم و به منظور ارضاي نيازهاي جوانان اقدام كنيم. نقش مسوولان دكتر بيات، امكان تخليه هيجانات به صورت طبيعي در جامعه را كم مي‌داند و معتقد است، اگر بعضي گرايش‌ها براي رفتن به خارج مرزها را مي‌بينيم، شايد برخي از آنها براي ابراز اين هيجانات است؛ چراكه در محيط‌هاي موجود، امكان ظهور و بروز براي جوان‌ها كمتر است. جوان هيجاني متفاوت با مسوولاني كه در سن ميانسالي و سالمندي هستند، دارد. وظيفه مسوولان اين است كه جوانان را درك كنند. بدانند رفتارهاي پرهيجان جوانان يك ناهنجاري نيست؛ بلكه طبيعي است. بكوشند فضاها و محيط‌هاي ورزشي، هنري، گردشگري را برايشان فراهم آورند و نگاه‌شان، نگاه ناهنجاري به رفتارهاي جوانان نباشد و در صدد سركوب اين رفتارها اقدام نكنند. بايد در جامعه قشربندي اجتماعي و سني انجام دهيم. كودكان، نوجوانان، دختران، پسران بايد در طبقه‌بندي برنامه‌ريزي‌هايمان از جايگاه خاصي برخوردار باشند و متناسب با ويژگي‌هاي آنان، انتظار خود را تنظيم كنيم و براي رشد طبيعي آنها امكان اعمال ويژگي‌هاي سني نيز به طور طبيعي فراهم باشد. جوان، ميانسال و سالمند نيست در كشور ما 2 مشكل به وجود آمده است: 1- افرادي كه براي جوانان برنامه‌ريزي ميكنند، از جوانان انتظار دارند رفتاري مانند ميانسالان و سالمندان داشته باشند و انتظار ندارند رفتاري هم‌شأن و هم‌سنگ سن و سال، احساسات و ميزان توانمندي‌ها و هيجاناتشان نشان دهند. 2- در جامعه ما محيط‌هايي براي تخليه هيجانات جوان‌ها به وجود نيامده است. اين هيجانات خودشان را در زندگي روزمره به صورت ناهنجاري بروز مي‌دهد كه باعث آزار واذيت ديگران ميشود. واقعيت اين است اگر هيجانات جوانان در محيط‌هاي خاصي تخليه شود، يك هنجار است، ولي وقتي در محيط‌هاي عمومي بروز كند مردم به آن به عنوان ناهنجاري نگاه ميكنند. ماموران فرهنگي انتظامي تلاششان اين است كه با ناهنجاري‌ها مبارزه كنند. در وهله اول ما باور نكرده‌ايم جوان بايد جواني بكند، شاد باشد، زيبايي‌هايش را بروز دهد و خنده‌ها و گريه‌هايش را بلند ابراز كند. از جنبه ديگر سعي نكرده‌ايم محيط‌هايي را براي جوانان فراهم كنيم تا آنچه را در فكرشان مي‌گذرد خارج از محيط عمومي ابراز كنند. به طور مثال، جوانان شايد علاقه‌مند باشند در بعضي مجالس عزاداري شركت كنند، پاي برخي هيات‌ها، برخي مداحان و نوحه‌خوانان بنشينند و شيوه سينه‌زني متفاوتي داشته باشند كه با آدم‌هاي ديگر خيلي متفاوت است. حتي بعضي افراد مسن تحمل چنين فضايي را ندارند. هيجانات و نيازهاي جوانان را نبايد سركوب كنيم؛ بلكه بايد هدايت كنيم. ايجاد اين فضاها، نقطه مقابل سركوب آنهاست. اگر اين محيط‌ها فراهم نشوند و تخليه هيجاني صورت نگيرد، باعث آزار و اذيت ديگران خواهد شد و جلوگيري از اين ناهنجاري، عقده‌هاي اجتماعي را فراهم مي‌آورد. عقده‌هاي اجتماعي كه فراهم ميشود، زمينه را براي بحران‌هاي اجتماعي فراهم ميكند. تحت اين شرايط، جوانان شرطي نمي‌شوند؛ بلكه احساساتشان هدايت ميشود و ياد مي‌گيرند در چه محل‌هايي بايد هيجاناتشان را ابراز كنند؛ به طور مثال ياد بگيرند در خيابان ميان مردم با موتور تك‌چرخ نزنند؛ چرا كه براي اين كار فضايي در نظر گرفته شده است. هيجانات وقتي سركوب شود، عقده‌هاي اجتماعي ايجاد ميكند. عقده‌هاي اجتماعي به محض اين‌كه عوامل قهري سركوب كم‌فشار شوند، به صورت تنش‌هاي اجتماعي خيلي افراطي بروز ميكند. حال اين رفتارهاي افراطي ميتواند در مسائل جنسي، مسائل و رفتارهاي اجتماعي، خنده‌هاي بلند، گريه‌هاي بلند، آرايش‌هاي زننده خود را نشان دهند. ايجاد مكان مناسب براي تخليه هيجانات، جامعه را از ثبات و اعتدال بيشتري برخوردار ميكند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 425]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها