محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831007406
نمايشهاي شاديآور ايراني به مردم متعلق است
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: دكتر قطبالدين صادقي كه اين روزها نمايش «باغ شكرپاره» را در تالار «اصلي» مجموعه تئاترشهر اجرا ميكند، معتقد است: نمايشهاي شاديآور ايراني به توده مردم تعلق داشته است و ازآنجا كه مردم در طول تاريخ هيچ تريبون و وسيله تبليغي براي بيان افكار خود نداشتند، از اين نمايش‌ها استفاده مي‌كردند تا بتوانند دغدغه‌ها و مشغوليات خود را مطرح كنند. اين نمايشنامه‌نويس و كارگردان تئاتر با بيان اين مطلب به خبرنگار تئاتر خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) درباره كم‌توجهي به گونه‌هاي نمايشي شاديآور يادآور شد: پايگاه اصلي اينگونه نمايش‌ها فرهنگ توده‌هاي مردم است. نمايشي است كه از مردم برآمده، از مردم مي‌گويد و در كنار مردم رشد كرده است. به ويژه در دوره فرهنگ شفاهي و زندگي سنتي ما اين نمايش كاركرد بسيار گسترده‌اي داشت. او ادامه داد: متأسفانه با سپري شدن دوره فرهنگ شفاهي و آغاز دوره كتاب و علم و بعدها اينترنت، نشانه‌ها و پديده‌هاي فرهنگ شفاهي كه به دوران فئوداليته تعلق داشته، رنگ باخت. علاوه بر آن حريفان بزرگي مانند تئاتر مدرن، سينما، راديو، تلويزيون و ... به ميدان آمدند. به همين دليل در رقابت با اين‌ها، نمايش مردمي عقب نشست و مديوم‌هاي جديد خوراك‌هاي مردمي را در شكل و شمايل متفاوت توليد كردند. اين استاد دانشگاه با اشاره به بي‌علاقگي نظام حكومتي به گونه‌هاي نمايش شاديآور ايراني تصريح كرد: در دايره فرهنگ رسمي، آثار غمانگيز يعني «تعزيه» جزء اصول تبليغي تمام نظام‌هاي حكومتي ما بوده است و از اين راه مباني فكري و عقيدتي خود را تبليغ مي‌كرده‌اند. درحالي كه نمايشهاي كميك در ظاهر هيچ ربطي به فرهنگ طبقه حاكم نداشت. به توده‌هاي مردم تعلق داشت. خنده و كميك مكروه و ناپسند بود. بنابراين براي فرهنگ جدي دوره فئوداليته و دوره‌هاي بعد، آثار غمانگيز در قياس با نمايشهاي كميك حامل ارزش‌هاي بنيادي‌تر بود. او با توضيح نقش اين نمايش‌ها در بيان مسايل مردمي اضافه كرد: در نمايش روحوضي اصلا قصه يك بهانه است. آن‌قدر ساختار قصه را گسترده مي‌كردند تا بتوانند آن را به مدت هفت، هشت ساعت طول بدهند و بعد در دل اين نمايش بداهه‌سازي ، نيش‌ها ، شوخي‌ها و مطالب روز را مطرح مي‌كردند، وجه زنده و ارتباط گرم تئاتر مردمي به اين بود. صادقي سپس با اشاره به كم اهميت شمردن اينگونه نمايشي در عصر جديد يادآور شد: اينگونه نمايشي با از دست دادن پايگاه مردمي خود در حقيقت حامي اصلي خود را از دست داده است. حاميان بزرگ اين نمايش مردم هستند. به اعتقاد او اين نمايش‌ها هرگز خوشايند قدرت‌ها نبوده‌اند؛ و ادامه داد: در سياحت‌نامه «شاردن» آمده كه به تمام بازيگران كميك «مسخره» مي‌گفتند، لوده‌هاي فقير، مطرود كم‌فرهنگي بودند كه با ديگر مطرودين جامعه زندگي مي‌كردند. آنان بسيار تحقير مي‌شدند و درواقع جمله «مسخره‌بازي درنيار» ناشي از همين تفكر است.بنابراين پايگاه اجتماعي اين‌ها به يك ناسزا تبديل شده بود، در حالي‌كه هيچ‌كس به يك تعزيه‌خوان بي‌حرمتي نمي‌كرد. تعزيه‌خوان حامل ارزش‌هاي والا بود، اما بازيگر كميك حامل ارزش‌هاي مضحك بود و اين چنين بود كه اين‌ها جايگاه معتبري نداشتند. در دوره قاجار هم جايگاه معتبر نداشتند در آن دوره هم به آنان عمله طرب مي‌گفتند و در حد عمله به آنها مي‌نگريستند. كارگردان نمايش«يادگار زريران» عنوان كرد: در دوره مدرنيته و فرهنگ نوين است كه هنر جايگاه ارزنده‌اي پيدا و تا حد رشته‌هاي بالاي دانشگاه ارتقاء پيدا كرد تا اينكه امروز هنرمندان رشته‌هاي گوناگون تحصيلات عالي تا حد دكترا و جايگاه والايي در جامعه دارند. متأسفانه از ديدگاه ارزش‌هاي سنتي توده‌هاي مردم، هنرمندان هيچ ارزشي نداشتند. بداهه‌سازي،اصل مهم نمايش روحوضي صادقي در توضيح اهميت بداهه‌سازي در اين گونه نمايشي متذكر شد:در آن دوره بي‌سوادي ويژگي عام جامعه ايراني بود. به جز طبقه اشراف و اهل عبا كسي باسواد نبود. بنابراين اين نمايش‌ها برآمده از يك دوره فرهنگ شفاهي است. دانش سينه به سينه منتقل مي‌شد. نويسنده‌اي نبود كه بنويسد. خلاصه داستان در يك صفحه نوشته مي‌شد و هركس متخصص يك تيپ بود و به همين دليل بود كه متخصص مي‌شدند، هركس بايد نقش خود را آماده مي‌كرد و براي اين آمادگي جملات مربوط، اشعار و ... را حفظ مي‌كرد و در دل قصه مي‌گنجاند. پس زماني كه گروه و تماشاگران بي‌سوادند و هنوز وارد عصر كتابت نشده بوديم، اين گونه شكل مستقل نداشت و در كنار زندگي روزمره مردم بود و بخشي از شادي‌هاي آنان را تأمين مي‌كرد و از سوي ديگر براي خنده بيشتر از نيش و متلك‌ها استفاده مي‌كرد. اين‌ها تئاتر نبود دقيقا وجه سرگرم‌كننده و تفنني داشت. كارگردان «سحوري» به نقش انتقادي و اجتماعي اين نمايش‌ها اشاره كرد و افزود: اين آثار عقده‌گشايي هم مي‌كرد و به طور مستقيم و غيرمستقيم بازتاب محروميت‌ها، بي‌عدالتي‌ها، انتقادات اجتماعي و فرهنگي هم بود. تيپ «سياه» كه مظهر فرودستان است، دايما به بزرگان، به حاجي ، سلطان، وزير مي‌پريد. اين ويژگي نمايش مردمي است. مردم نماينده‌اي دارند كه حرف‌شان را مي‌زند و فراموش نكنيم يكي از چيزهايي كه حكام را به فساد و بي‌رحمي و ظلم كشانده، همين فساد اخلاقي خودشان بوده است كه از سرمستي و بي‌خبري، بسياري از احكام نادرست را صادر كرده‌اند كه نمونه‌اش صدور حكم قتل اميركبير توسط ناصرالدين شاه است. صادقي درباره بداهه‌سازي در نمايشش توضيح داد:طبيعي است امروز كه ما كه وارد عصر اينترنت شده‌ايم و همه گروهمان تحصيل كرده هستند، نمايشنامه با تمام ريزه‌كاري‌هايش از پيش نوشته شده است. اما مي‌خواستيم قدري از آموزه‌هاي دراماتيك آنان را هم داشته باشيم. ميزانسن‌هاي من كاملا مشخص شده است. براي پرهيز از شلختگي، بداهه‌سازي‌ها را در لحظه تمرين وارد كردم. سرتمرين‌ها تمام پيشنهادات را امتحان مي‌كرديم. اگر خوب و مناسب بود، نگه مي‌داشتيم چون روي صحنه هيچ‌چيز اتفاقي نداريم. مسايل اتفاقي پيش‌بيني نشده متعلق به فرهنگ شفاهي است. ميزانسن‌ها، نوشتار، طراحي و كارگرداني و بازي‌هاي ما هم متعلق به عصر مدرن است زيرا نمي‌توانم تمام دستاوردهاي بزرگ مدرنيته و تحولات هنري را فراموش و مدام به فرهنگ شفاهي رجوع كنم و براي برقراري اين آشتي در لحظه تمرين اين ترفند را به كار بستم. نويسنده از هزارن منبع الهام مي‌گيرد صادقي درباره تأثيرپذيري اين نمايش از مسايل روز جامعه به ايسنا گفت: نويسنده هنگام نوشتن از هزاران جا الهام مي‌گيرد. حتي برخورد من با راننده‌هاي تاكسي بر اين متن اثرگذار بوده است. چند قطعه شعر و ديالوگ را از راننده آژانس محله‌مان گرفته‌ام و حال آن‌كه بخش‌هايي از همين نمايشنامه از تاريخ بيهقي مي‌آيد، از رستم التواريخ مي‌آيد به هر حال هر انساني به طور مستقيم و غيرمستقيم تابع شرايط فرهنگ اجتماعي دوران خود است. تخيل نويسنده حتي اگر ناب‌ترين تخيلات باشد، در واقعيت‌ها ريشه دارد. او در عين حال متذكر شد:البته نمي‌توانم ميزان و چگونگي اين تأثيرگذاري را تحليل كنم و اين وظيفه منتقدان است. برخي از منتقدان جنبه‌هاي معنايي پنهاني را آشكار مي‌كنند كه هنرمند اصلا به آن فكر نكرده است، اصلا بخشي از تئاتر روحوضي اشاره به مسايل روز است و اين هميشه بوده و من آن را ابداع نكرده‌ام. تئاتر روحوضي اساسا انتقادي است و ايجابي نيست. هيچ تئاتر انتقادي را در تاريخ تئاتر پيدا نمي‌كنيد كه تبليغي، تأييدي يا ايجابي باشد، چون كار انتقاد، انگشت نهادن بر ناملايمات جامعه است كه در نهايت به سود جامعه است. صادقي معتقد است: خيلي خوب است كه جامعه‌اي آن‌قدر شرف اخلاقي داشته باشد، كه دايما خود را از زاويه انتقاد بنگرد. اين بهتر از اين است كه دشمنان كژي‌هاي ما را نشان بدهند. البته عده‌اي از اين انتقادات ناراحت هستند، اما بايد تحمل كنند. چراكه يكي از راه‌هاي توسعه در هر جامعه‌اي، ارج نهادن به انتقادات و نظرات مخالف است و اصولا يكي از اصول پنج‌گانه مدرنيته، وجود نقد است. همچنان‌كه به اعتقاد برخي از فلاسفه خنده نوعي تنبيه اجتماعي است و به فرد مي‌آموزد كه اصول قابل قبول براي جامعه را به درستي نفهميده و اجرا نمي‌كند. بازيگر بايد بتواند به همه سبكها جان ببخشد صادقي كه همواره نسبت به مقوله بازيگري با سخت‌گيري نگريسته است، ادامه داد:در گروه تئاتر «هنر» انواع ژانرها و نمايش‌ها را كار مي‌كنيم. تعريفي كه براي بازيگر دارم، كسي است كه بتواند به همه سبكها جان ببخشد. بازيگر قالبي و كليشه‌اي را دوست ندارم، بلكه بازيگر بايد انعطاف داشته باشد كه در هر سبكي بازي كند. بايد آمادگي فني صدا و بيان و از مهم‌تر سواد ، قدرت درك و تجربيات ارزشمند داشته باشد تا بتواند هر حسي را زنده كند. آمادگي درك و دريافت مفاهيم جديد را داشته باشد تا بتواند در تئاتر تمام فرهنگ‌ها بازي كند.در واقع چيزي به اسم فرهنگ عمومي داشته باشد، بازيگر نبايد به خاطر عدم درك سبك مورد نظر كارگردان، مقاومت كند. ما به هنرمنداني نياز داريم كه هم سواد عمومي و هم سواد تخصصي خوبي داشته باشند و از نظر فني و بدني هم آمادگي كامل داشته باشند. بازيگر بايد با كارگردان داراي تعريف واحد باشد تا هيچ‌چيز تحميلي وجود نداشته باشد. كارگردان «مويه‌جم» يادآور شد:ما در گروه تئاتر «هنر» شناخت كاملي از يكديگر داريم. اين يكدلي و يك فكري خيلي كمك ميكند. مانند تيم فوتبال خوبي هستيم كه به خوبي به يكديگر پاس مي‌دهيم و نمي‌گذاريم تيم دچار ركود و رخوت شود. راهي جز سخت‌گيري نداريم او در توضيح دلايل سخت‌گيري‌اش در بازيگري گفت:راهي جز سخت‌گيري نداريم. بايد انتظارمان را از هنرمندان بالا ببريم. از همه همكارانم راضي هستيم، ولي برخي نيازمند تشويق، تنبيه يا انرژي بيروني هستند.بزرگ‌ترين كار من اين بود كه شور و انرژي دروني خود را به اعضاي گروهم منتقل كنم. اين انرژي در خلق يك فضا و جو عمومي يك نمايش است. از راه انتقال اين انرژي بايد بازيگر را به فضاي تخيلي كار پرتاب كنم و اين سخت‌ترين كار كارگردان است. تالار اصلي به من تحميل نشد صادقي كه در آغاز قصد داشت اين نمايش را در تماشاخانه «سنگلج» به صحنه ببرد، درباره تغيير سالن اجراي اين نمايش هم توضيح داد: با تغيير سالن چيزي در نمايش ما عوض نشد، اما قدر مسلم اين است كه با ديدن ميزانسن‌ها هم من و هم مسوولان مركز هنرهاي نمايشي قانع شديم كه جا دادن 25 بازيگر با ميزانسن‌هاي تركيبي شلوغ در صحنه سنگلج بسيار دشوار است درحالي‌كه ابعاد سالن اصلي متناسب با كار ما بود و من از اين تغيير استقبال كردم. اين كارگردان تئاتر كه پيش از اين بارها صحنه تئاتر اصلي را تجربه كرده است، درباره مشكلات فني اين سالن يادآور شد: تالار اصلي نقاط كوري دارد و از نظر آكوستيك واقعا بازيگران را دچار مشكل ميكند. با شناختي كه از سالن داريم، تلاش كرديم ميزانسن‌ها در نقاط كور سالن طراحي نشوند و در اين بين تنها يك ميزانسن از سر اجبار در يكي از نقاط كور قرار دارد با اين همه تلاش كرديم ترفندي بينديشيم كه بازيگر با بياني عضلاني‌تر اين مشكل را حل كند. ساعت اجراي نمايش دست من نبود صادقي درباره زمان اجراي اين نمايش خاطرنشان كرد: ساعت اجراي نمايش، دست من نبود. اگر دست من بود، نمايش را ساعت 7 بعدازظهر اجرا مي‌كرديم اما از آن‌جا كه مي‌دانستيم بخش بزرگي از اجراهايمان همزمان با ماه مبارك رمضان خواهد بود، از همان اول طوري برنامه‌ريزي كرديم كه ساعت اجرا با ساعت اذان مغرب همزمان نشود به هرحال اگر نمايش زودتر اجرا مي‌شد، قطعا رفت‌وآمد مردم آسان‌تر انجام مي‌شد. او در ادامه تاكيد كرد: توفيق يا شكست يك نمايش تنها از آن مجريان نيست، از آن مديران هم هست كه بايد با برنامه‌ريزي درست اين كار را بكنند. از آن مردمي هم هست كه بايد به‌موقع در خلاقيت‌هاي روزگار خود با حضور خودشان نقش تعيين‌كننده داشته باشند. از همه مهم‌تر از قشر منتقد و خبرنگار كه وظيفه خطير پيوند توده‌هاي مردم با هنرمند را دارند، انتظار بالايي دارم. اين‌ها يكي از چهار ركن اساسي خلاقيت در هر دوره‌اي هستند كه بايد با هوشياري، انصاف و آگاهي و قدرت قلم خود پيوند زيبا، پايدار، فرهنگي و پيوسته‌اي با مردم برقرار كنند و نگذارند زندگي فرهنگي ما دچار ضعف يا گسست شوند. اين قشر هم به اندازه سه قشر ديگر مسوول است. انتهاي پيام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 206]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها