به همين سادگي!

واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: به همين سادگي!
زني 31 ساله هستم، 16 سال پيش با يكي از اقوام ازدواج كردم، زندگي بر اساس سادگي و محبت آغاز شد.

شوهرم روستايي بود، مردي خوب و ساده كه هيچ گاه روي حرف و نظر او حرف نمي زدم.او در مغازه اي كار مي كرد و نان حلال به دست مي آورد.

با هم تفاهم و همدلي داشتيم و غير از زن و شوهر بودن مثل دوست بوديم، ثمره ازدواج ما 4 فرزند است.

دو دختر و دو پسر، پسر بزرگم 15 ساله و دختر كوچكم 8 ساله است.

چهار سال پيش روزي شوهرم به خانه آمد وگفت: يكي از دوستانم ازمن خواسته تا همسرش را كه كارمند سازماني است هر روز صبح به محل كارش برسانم.

من از روي سادگي گفتم اشكالي ندارد، چون به شوهرم اطمينان داشتم.

چند ماه بعد از اين ماجرا گذشت، در اين ميان برادرم درگذشت و مدتي طول كشيد كه من به خودم بيايم.كم كم متوجه تغييرات اخلاقي شوهرم شدم.

ديگر از آن شوق و ذوق هاي اوليه خبري نبود.او دير به خانه مي آمد و زود مي رفت.

زياد صحبت نمي كرد، به بچه ها بي توجه بود و به هر بهانه اي جر و بحثي در خانه راه مي انداخت.هر گاه از او علت رفتارش را مي پرسيدم، مي گفت: با صاحب مغازه درگيري دارم.من نيز از همه جا بي خبر باورم مي شد، يعني با شناختي كه در اين مدت نسبت به همسرم داشتم چيزي ديگري در باورم نمي گنجيد، تا اين كه حدود 2 سال پيش روزي براي رفع مشكل به مغازه اش تلفن كردم، صاحب مغازه در كمال تعجب گفت: من با شوهر شما هيچ درگيري و مشكلي ندارم اما او مدتي است كه كارش را به درستي انجام نمي دهد، دير برسر كار حاضر شده و زود تعطيل مي كند.بالاخره با مشقت بسيار ماجرا را كشف كردم.شوهرم دروغ گفته بود و با زني كه از شوهرش بچه دار نمي شده و طلاق گرفته بود، پنهاني ازدواج كرده بود.وقتي به او اعتراض كردم گفت: كاري است كه شده.احساس تنفر عجيبي به من دست داده بود و حس سرشكستگي و تحقير هر روز مرا خفه مي كرد و در حالي كه هنوز داغ برادرم را در دل داشتم بي وفايي شوهرم هم مزيد علت شده بود، نمي توانستم خود را قانع كنم، با تمام دلبستگي قهر كرده و به خانه پدرم رفتم.شوهرم از طريق فاميل پيغام داد وقتي فرزند همسر دومش به دنيا آمد، او را طلاق مي دهد.من ساده لوح نيز باور كردم و بازگشتم.هفت ماه بعد همسر دوم شوهرم زايمان كرد و پسري به دنيا آورد.شوهرم از آن روز نه تنها به وعده اش عمل نكرد بلكه قيد من و فرزندانم را هم زد.

فقط دو يا سه شب در هفته، آن هم دير وقت به خانه مي آمد و صبح ها خيلي زود بدون هيچ كلامي از خانه بيرون مي رفت.يك سال و نيم صبر كردم، علاوه بر اين ها شوهرم نسبت به همه بدبين شده بود.ديگر اجازه نداشتم از خانه بيرون بروم از رفت و آمد به خانه پدري و اقوام منع شده بودم.همان هفته اي سه روز هم كه به خانه مي آمد بينمان هميشه دعوا و جر و بحث بود.ديگر كاسه صبرم لبريز شده بود.

فرزندانم كه روزگاري شاگردان ممتاز مدرسه هايشان بودند به شدت دچار افت تحصيلي شده بودند.

حتي شوهرم روزهاي تعطيل را با همسر دومش سپري مي كرد. تا اين كه از بي وفايي شوهرم به تنگ آمدم و از او تقاضاي طلاق كردم و يك شب گفتم دست از سرم بردار، ديگر از زندگي سير شده ام، خانه، مال و دارايي هم نمي خواهم فقط من را از اين آشفتگي و اضافي بودن رها كن..

او نيز پذيرفت، در يكي از روزهاي آذر ماه از او طلاق گرفتم، همان جا گفت: بچه ها را نمي خواهم، من نيز سرپرستي آن ها را قبول كردم و پذيرفتم كه در خانه او باشم و ماهي 120 هزار تومان از او خرجي بگيرم و فرزندانم را بزرگ كنم.

اكنون 7 ماه است كه از هم جدا شده ايم، شوهرم چند بار هم براي آشتي قدم پيش گذاشته كه من نپذيرفته ام چرا كه راضي به طلاق دادن آن زن نيست.

از خدا مي خواهم كه هيچ گاه روز خوشي نداشته باشند و اميدوارم همان طور كه روزي آن زن با تبر وجودش، ريشه زندگي ام را قطع كرد روزي دست الهي ريشه زندگي اش را بخشكاند تا دردها و اندوه ها و اشك هاي من را براي لحظاتي تجربه كند و از سوي ديگر تنها براي مردي كه روزگاري ناخداي كشتي قلبم بود آرزو مي كنم جزاي جفايي را كه در حق من كرده است در همين دنيا پس دهد.
شنبه 5 بهمن 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خراسان]

[مشاهده در: www.khorasannews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 154]