محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844838048
«سینما تک» موزه هنرهای معاصر ۷ سال بلاتکلیف بود/ نجات از افول
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: گفتگوی مهر با امیرحسین سیادت-۱
«سینما تک» موزه هنرهای معاصر ۷ سال بلاتکلیف بود/ نجات از افول
شناسهٔ خبر: 3718214 - جمعه ۱ مرداد ۱۳۹۵ - ۱۳:۲۵
هنر > سینمای ایران
.jwplayer{ display: inline-block; } امیرحسین سیادت که از اسفند ۹۳ سکان مدیریت «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران را برعهده گرفته و کم کم در حال احیای یکی از مهمترین مراکز سینمایی کشور است درباره این روند توضیح داد. خبرگزاری مهر- گروه هنر: علاقه می تواند مهمترین بهانه برای جمع شدن انسان‌ها دور هم باشد. گاهی این بهانه ها را اختراعات جدید بشر همانگونه که از انسان می گیرد به دست آن نیز می دهد. سینما بیش از صد سال است که به وجود آمده و توانسته بهانه ای برای جمع شدن خانواده ها کنار هم باشد، بهانه ای برای لذت بردن و سرگرمی و اگر هم شد، آموختن چیزی. «سینما تک» ها محفل هایی هستند که حالا چند سالی می شود در کشورما رواج پیدا کرده اند و علاقه مندان به سینما را برای دیدن فیلم کنار هم می آورند. این محفل ها چیزی شبیه به سینما رفتن است اما نه در سالن های مرسوم برای دیدن همان فیلم های در حال اکران. «سینما تک» ها متولیانی دارند که آثار خاص سینمایی را با رویکردی که مدنظرشان است برای عده ای به نمایش در می آورند و در پایان فیلم و یا دوره خود؛ بحث، تحلیل و نقد را چاشنی کارشان می کنند. رد پای یکی از قدیمی ترین «سینما تک» ها در ایران را باید در موزه هنر های معاصر تهران پیدا کرد؛ جایی که در سال‌هایی ثبات مدیریت آن باعث شده بود یکی از مهم ترین مراکز برای مرور سینمای هنری جهان برای علاقمندان به این عرصه باشد ولی با تغییر مدیریت آن در اواخر دهه ۸۰ نه تنها دوره ای فعالیتش کمرنگ شد بلکه کارش به تعطیلی هم کشید. ولی از اسفند سال ۹۳ با آمدن مدیر جدید به نظر می رسد دوره احیای «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران را شاهد هستیم و به همین منظور با امیر حسین سیادت مدیر «سینماتک» موزه هنرهای معاصر تهران گفتگویی داشتیم که بخش نخست آن را می‌خوانید.
*«سینما تک» موزه هنرهای معاصر در دوره مدیریت علیرضا قاسم خان فعالیت منظم و خوبی داشت اما بعد از مدتی این مکان فرهنگی دچار افول شد. چرا این اتفاق افتاد؟ -از سال ۷۷ تا سال ۸۷ علیرضا قاسم خان مدیرسینما تک موزه هنرهای معاصر بود و این مکان در ۳۸ فصل پیاپی و به صورت بسیار خوب به فعالیت پرداخت. من از همان دوران اهمیت «سینما تک« را فهمیدم، زیرا در آن سال ها به عنوان یک دانشجو در سینما تک موزه هنرهای معاصر عضو بودم و طی یک برنامه منظم فیلم های بسیار مهمی را در این مکان دیدیم. در آن سال ها تماشای فیلم چند تفاوت اساسی با حالا داشت و مهم ترین آن این بود که فیلم ها به این راحتی در دسترس نبود، به طوری که برای تماشای یک فیلم از هیچکاک و یا سینمای هنری اروپا باید کلی این در و آن در می زدیم تا آن فیلم را پیدا کنیم، چون مثل الان امکان دانلود فیلم ها وجود نداشت. البته یکی دیگر از مشکلات بزرگمان این بود که فیلم ها اصلا زیرنویس فارسی و کیفیت مناسبی نداشتند. به همین علت پروسه تماشای فیلم ها به سختی انجام می شد. در آن دوران «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران جزو معدود مکان هایی بود که می شد در آن فیلم های خوبی تماشا کرد، زیرا نسخه فیلم ها منطبق با فیلم های فیلمخانه ملی بود و اکثرا دوبله شده بودند و کیفیت خوبی هم داشتند. در واقع در «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران فرصت خوبی برای تماشای فیلم ها فراهم شده بود ضمن اینکه کاتالوگ آثار سینمایی هم چاپ می شد و هنوز هم کاتولوگ های آن زمان در این مکان موجود است. در دوره سمیعی آذر هم فعالیت های «سینما تک» با نظم بسیار خوب پیش می رفت به طوری که در اینجا کار تازه ای با سینمای مهجورتر ایران مثل سینمای مستند، انجام می شد. ما در آن زمان سینمای کلاسیک آمریکا و سینمای هنری آلمان را هم در همینجا آموزش می دیدیم. در کنار آن «هفته های نمایش فیلم» هم با همکاری سفارت های مختلف برگزار می شد. حتی به یاد دارم برای اولین بار فیلم های کیشلوفسکی و خیلی از فیلم های مهم سینمای فرانسه را هم در «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران دیدیم. می خواهم بگویم روند منظمی برقرار بود، اما در آخر دوره مدیریت علیرضا قاسم خان، رفته رفته شاهد یک افولی از نظر انتخاب فیلم ها بودیم، به طوری که گاهی اوقات در برنامه های «سینما تک» اکران فیلم های روی پرده مانند «مینای شهر خاموش» هم گنجانده می‌شد.
* و کم کم از یک جایی «سینما تک» موزه به صورت کامل تعطیل شد؟ -تقریبا از سال ۸۷ و همزمان با تمام شدن دوره مدیریت قاسم خان، «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تعطیل شد و با توجه به اینکه ۱۱ سال فعالیت مستمر و بسیار خوب داشت، نمی شد به یکباره یک فرد دیگری به عنوان مدیر برگزیده شود و آن فعالیت ها را به شکل سابق ادامه دهد. به همین ترتیب بعد از آن «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران تقریبا ۷ سال در وضعیت بلاتکلیفی به سر می برد. به طوری که حتی دیگر کاتولگ ها هم چاپ نمی شدند و کسی برنامه مستمر فصلی ارائه نمی داد. این در حالی است که پیش تر این کاتالوگ ها، برنامه های یک فصل را به صورت دقیق و با زمان بندی مشخص ارائه می داد، اما دیگر آن نظم سابق بهم ریخته بود وباید منتظر می ماندیم تا ببینیم چه فیلم هایی به نمایش در می آید. به یاد دارم در آن برهه، مدیران به طور مکرر عوض می شدند، اما عملا اتفاق مهمی رخ نمی داد و شاید بتوان گفت تنها اتفاق مهمی که بعد از ۸ سال دوری علیرضا قاسم خان از مدیریت «سینما تک» موزه هنرهای معاصر رخ داد این بود که بزرگداشتی برای ساموئل خاچیکیان و مسعود کیمیایی برگزار شد. بعد از آن هم علیرضا رسولی نژاد مدیرمسئول مجله «فیلمخانه» یک مدت کوتاه در «سینما تک» مدیریت کرد که این امر مصادف با اوایل سال ۹۳ بود و تقریبا در بهار سال ۹۳ «سینما تک» موزه هنرهای معاصر رسما تعطیل شد، اما در نهایت با اخذ بودجه ای از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و تجهیز این مکان، «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران در ۱۸ اسفند سال ۹۳ دوباره آغاز به کار کرد و از سال گذشته تاکنون نیز مدیریت من آغاز شده است. *این روزها امکانات بسیاری برای تماشای فیلم ها وجود دارد و همانطور که خودتان هم اشاره کردید شرایط مثل قدیم نیست. برای مثال تنها با یک کلیک می شود با دنیایی از فیلم های ایرانی و اروپایی روبه رو شد. به نظر شما در این شرایط ضرورت بازگشایی مجدد سینما تک موزه هنرهای معاصر چه بود؟ - در آن زمان مخاطب در پروسه تماشای مجموعه فیلم ها در کنار هم، چیزی به دست می آورد. یعنی در آن دوران شاید اگر به صورت پراکنده به تماشای فیلم های هیچکاک می نشستیم به نگاه او پی نمی بردیم اما حالا اوضاع فرق کرده است و امکانات بسیاری در دست مخاطب است. اما با این وجود به نظرم چنین فضای سینمایی باعث می شود که تماشای فیلم به صورت دسته‌جمعی به یک عمل آیینی تبدیل شود، زیرا از نظر من شیوه درست تماشای آثار سینمایی از همان ابتدا به اینگونه بوده است که فیلم ها در یک سالن و روی یک پرده بزرگ دیده شوند حتی آنهایی که فیلم‌بین حرفه ای هستند معمولا به یکبار تماشای فیلم اکتفا نمی کنند و الزام آنها بر این است که حتما فیلم ها را روی پرده سینما و در کنار افرادی شبیه به خودشان تماشا کنند. گویا این روش برایشان مهم است. *در این مدتی که شما مدیریت «سینما تک» موزه هنرهای معاصر تهران را به عهده داشته اید توانسته اید آماری از مخاطبان و اینکه از چه قشری هستند به دست آورید؟ -نمی توانم هیچ آمار و ارقام دقیقی از مخاطبان ارائه دهم. البته برخی عضو «سینما تک» موزه هنرهای معاصر هستند که سوابق آنها در دست است، اما عده ای به صورت اتفاقی و گذری به اینجا سر می زنند که ما آماری از آنها نداریم چون ما فیلم ها را تنها برای اعضای «سینما تک» موزه هنرهای معاصر به نمایش نمی گذاریم. با این وجود آنها یک سری تسهیلات ویژه مانند تهیه بلیت با قیمت ارزان تر و بازدید از موزه به صورت رایگان دارند اما می توانم بگویم بخش زیادی از مخاطبان ما دانشجویان رشته هنر هستند. * در انتخاب فیلم هایتان چه چیزهایی را در نظر می گیرد؟ -ما در انتخاب فیلم هایمان سعی کردیم کاری کنیم که مفهوم «سینما تک» وجود داشته باشد. این روزها مکان هایی به اسم «سینما تک» وجود دارند که رویکرد سینما تکی ندارند و وجه تجاری آنها بسیار پررنگ تر از وجه هنری شان است. برای مثال یک دوره برای نمایش فیلم های اسکاری در نظر می گیرند در حالی که همان فیلم ها چندی قبل روی پرده بودند و حتی دستفروش ها هم آنها را می فروشند. به نظرم «سینما تک» معنای متفاوت تری دارد و ما با اکران فیلم های روز در سینما تک ها به تاریخچه آن در دنیا وصل نمی شویم. در حالی که یکی از ضرورت های «سینما تک» یادآوری اهمیت تاریخ سینما است. به همین علت ما در برنامه هایمان نمایش آثاری به نام سینمای صامت گنجانده ایم و این آثار حتی با ۳۰ تماشاگر هم به نمایش در می آیند. به همین منظور ما کارمان در این حوزه را با فیلم های اکسپرسیونیستی آلمان آغاز کردیم. *پس نمایش آثار به صورت دسته بندی شده و منظم از اولویت های شماست. -بله. به نظرم یکی از ویژگی‌های مهمی که سینما تک‌ها باید داشته باشند نمایش آثار سینمایی تحت دسته‌بندی‌ها منظم و مشخص است، چرا که وجود نظم تئوریک در انتخاب فیلم‌ها تاثیراتی بسیار درست و اصولی بر مخاطب خواهد گذاشت. به همین دلیل ما هیچ وقت فیلم‌هایی را به صورت پراکنده نمایش نمی‌دهیم و البته خیلی مهم است که «سینماتک» همواره تاریخ سینما را مد نظر داشته باشد. بی‌تردید «سینماتک» جای مرور آثار جریان‌ساز تاریخ سینما و آگاه شدن از دلایل اهمیّت آنها و آموختن تأثیری است که بر جریان‌های مابعد خود گذاشته‌اند. برای همین هم ما اصرار داریم که هر فصل به سینمای صامت بپردازیم. مثلاً در تابستان گذشته سینمای صامت اکسپرسیونیسم آلمان را مرور کردیم، در پاییز امپرسیونیسم فرانسه و در زمستان سینمای باستر کیتون را و قرار است در فصل پیش رو (یعنی تابستان ۹۵) نیز به سینمای صامت شوروی و مکتب مونتاژ بپردازیم. تصور کنید برای تماشاگری که فیلم‌ها را دسته بندی شده در کنار هم می‌بیند و مهمترین آثار هر مکتب یا جنبش را مرور می‌کند در پایان هر برنامه چه چشم‌انداز مطلوب و آموزنده‌ای از آن‌چه که دیده ترسیم می‌شود. مثلاً مخاطبی که فیلم‌های اکسپرسیونیستی را مرور کرده بی‌تردید متوجه تأثیر این سینما بر سینمای نوآر و سینمای وحشت خواهد شد. نگاه عمیق این‌چنینی که از شناخت خبر می‌دهد ریشه در یک سیر فیلم دیدن به روش سینما تکی دارد. دیگر این که شاید خیلی از کسانی آرشیو تاریخ سینمای جهان را هم در اختیار دارد هیچ وقت نمی‌نشیند مثلاً فیلم‌های اکسپرسیونیستی را پیاپی و در کنار هم ببیند. حتی خیلی از مخاطبان جدی سینما هم نمی‌نشینند در خانه فیلم‌های صامت را با حوصله و با نگاهی تحلیلی ببینند. فیلم صامت روی پرده سینما و در فضای سالن تاریک است که جادو می‌کند. در سکوت فیلم صامت را در کنار خیل تماشاگران دیدن واقعا تاثیر عجیبی دارد. به عنوان مثال شخصا هرگز احساسی را که از تماشای نسخه ترمیم شده «مطب دکتر کالیگاری» در سالن پر از تماشاگر «سینما تک» تجربه کردم نمی‌توانستم در خانه تجربه کنم. تماشای فیلم‌ها در شرایط اصیل و درست‌شان چیزی‌ست که فرصتش را نباید از دست داد. برای مثال ما فیلم سینمایی ۷ ساعته «تانگوی شیطان» را هم در یک روز به نمایش در آوردیم. چنین فرصتی چند بار ممکن است در زندگی آدم پیش بیاید؟ بی‌تردید بخشی از لذت این شکل فیلم دیدن به وجه آیینی سینما برمی‌گردد. سینما رفتن آیینی‌ست که خیلی‌ها سخت بدان پایبندند. ادامه دارد...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 154]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها