تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805774659
روضه قنبر، آیین عزای ۲۱ رمضان در فسای امام علی (ع) - پایگاه خبری تحلیلی شهرستان فسا
واضح آرشیو وب فارسی:سلام فسا: مصلای نماز جمعه و مردمی که بعد از یک شب نشینی عاشقانه و پُر سلام، سیاهپوش تعبیر تلخ تیغی که بلندترین پیشانی عالم را خواب دیده بود، با حنجره های بومی تا نجف، دل دخیل می بستند. مردمی که شب های قبل با نان جوین و نمکی که بوی سفره ساده علی (ع) را به یادگار داشت، افطارشان را افتتاح کرده بودند و به برکت عشق، ایمان داشتند. نان جوینی که زن های همسایه به نذر و نیاز پخته و در کوچه و محله قسمت کرده بودند.یاداشت اختصاصی سلام فسا: دومین شب قدر که تمام می شود، آغاز می شود. درست بعد صلاه ظهر روز قتل بیست و یکم ماه روزه. یادش بخیر، روزهای بچگی نمی دانم چه سالی بود... اولین تصاویر مَحوم از «روضه» مال آن موقع است که وقتی اسم ماه رمضان می آمد، دلم غنج می رفت برایش. از همان اول ماه، ذوق و بهانه گیری ام شروع می شد که پس کی برویم روضه؟! جواب با مادربزرگ بود که مهربانانه بگوید:«عزیزُم هنوز زوده...» هنوز... هنوز هم با این که قد کشیده ام، همان حس و تعلق را دارم. شب های قدر، خاطره عزیز و دوست داشتنی تماشای «روضه قنبر» را در ذهن من بیدار می کند. شاید چون اولین نمایش آیینی بود که دنیای کوچک مرا غرق خود کرده بود؛ شاید هم چون این آیین یک جورهایی رنگ و بوی شهر پدری ام را دارد؛ درست مثل «خانه پدری» که تکراری و متروک هم که باشد، دوستش داری و هیچ گاه خیال رفتن از آن را نداری؛ درست مثل صحن و سرای خود مولا (ع) و آن ایوان با صفایش که یک جورهایی خانه پدری است که عجیب آرامت می کند و... پدری مثل خود مولا که درب ورود به مهمانی خانه خداست و اذن ورود اجابت این شب ها... روضه قنبر، روضه ی خانه پدری است. به همان با برکتی روضه های نورانی خانگی قدیم که مناسبتی یا ماه و هفته ای یک بار توی اندرونی و بیرونی خانه ها برقرار می شد. برای همین هم، سال هاست جغرافیای فسای امام علی (ع) برای مردمانش جایی دیگر بوده است؛ اصلا جوری دیگر بوده است. مردم شهر و خانه پدری من، قرنی است که بیست و یکم هر ماه روزه، لبالب از حضور روشن خدا، اندوه زلالشان را با بیت بیت این «روضه – تعزیه» گره زده اند و نشان داده اند، غرق علی اند و بی استخاره پای مرام مولا مانده اند. روضه قنبر، فخر شهر من است و صراحت سادگی بندگی اهالی اش. روضه قنبر، ریشه شهر شیعه ماست؛ شهری که پیش تر، نَمی از یَمِّ شرح شهودش را در روایت «هم شهر امام علی است؛ هم شهر فسا» مفصل برایتان گفته ام... اما افسوس که سال هاست رو به رو شدن با این «رسم رمضانی» شهر دیگر برایم تکرار نشده؛ نمی دانم روضه آن وقت ها با حالایش فرقی کرده است یا نه؟ حس و حالش؟ شور و شِین اش؟ اقبال و استقبالش؟ مستجاب شدن هایش... ولی آن فصل های جا مانده در دوران محصلی را خوب خاطرم هست تا یادآوری اش، گلوی گرفته بغض را باز بکند: مصلای نماز جمعه و مردمی که بعد از یک شب نشینی عاشقانه و پُر سلام، سیاهپوش تعبیر تلخ تیغی که بلندترین پیشانی عالم را خواب دیده بود، با حنجره های بومی تا نجف، دل دخیل می بستند. مردمی که شب های قبل با نان جوین و نمکی که بوی سفره ساده علی (ع) را به یادگار داشت، افطارشان را افتتاح کرده بودند و به برکت عشق، ایمان داشتند. نان جوینی که زن های همسایه به نذر و نیاز پخته و در کوچه و محله قسمت کرده بودند. مصلایی که سالی یک بار فرصت می یافت تا مسجد کوفه امتداد پیدا کند و در سکوتی دلتنگ، دو قدم مانده تا ملاقات مولا، صدای پرسش و پاسخ امام و قنبر شود و پژواک پر طنین «نادعلیا علیا یا علی» لب های روزه داری که روضه را به جماعت همراه می شدند. حاج علی اسفندی عزیز و همیشه در صحنه در قامت قنبر با آن ردا و دستار سپید، تبرزین بر دست با کشکولی که نماد «علی دوستی» است و بی ذکر «علی» خالی می ماند، صف های نماز را می شکافت به سمت محراب و دلنشین، زبان می گرفت: آمده قنبر به در خانه ات من به فدای تو و کاشانه ات و من همان کودکی که چقدر دلش می خواست به بهانه گذاشتن اسکناسی در کشکول، جلو برود و آنقدر پشت سرش راه بیفتد تا سهمش بشود لبخندی خلاصه با یک نگاه پر مهر شفاف در میانه زمزمه اشعار. سال هاست در این شهر، قنبر به در خانه علی می آید؛ ناله می کند و جواب می گیرد... قنبر که شعرهایش را می خواند، نوبت امام می رسید. سید صبور، مقاوم و مهربان شهر، حضرت آیت الله ارسنجانی (رضوان الله تعالی علیه) - که پدرانه برای خانه خوبان شدن فسا، رنج دوران دید و دَم برنیاورد - با صدایی لرزان، نشسته بر منبر جواب می داد: می رسدم ناله قنبر به گوش هست کسی کو بنماید خموش؟ نادعلیا علیا یا علی می گفت. علی علی می گفت. عمامه از سر می انداخت. بر سر می زد و آنقدر علی علی می گفت تا مثل همیشه مادر بزرگ فرشته خصال من دل نگران از حال رفتن شان شود و توی خانه غیض بکند که چرا کسی نبود بلندگو را از «آقا» بگیرد و... اینجا فساست. امروز ۲۱ ماه رمضان است. حُسن ختام روضه با پیرغلام مشهور شهر، حاج کاظم اسفندی است و سبک هیأتی های قدیم و نوحه معروف: ناله کن ای دل به عزای علی گریه کن ای دیده برای علی و صد البته سرپنجه های نذر و نیایش که تا هفت آسمان اجابت، بلند و آفتاب می شوند... گره گشا می شوند. حاجت روا می شوند. روضه قنبر در خاطره جمعی ما فسایی ها جایگاهی خاص دارد. روضه ای که فقط نذر مولا علی است. که اگر چه گنجایش همه ی«علی عالی اعلی» نیست، «سور سوگ» ی است که از پیِ سال ها، یاد و نام مولا را زیسته است. یک جور مقتل خوانی منظوم و هنرمندانه در کالبد نمایش. روضه ای که رو به خاطرات آدم هایی باز می شود که دیگر نیستند: ملا محمد اسماعیل مطبوعی، آیت الله ارسنجانی، شیخ محمد جعفر فاخری، میرزا فضل الله اسفندی، حاج علیرضا مستدام، حاج غلامحسین پاک آیین، حاج غلامحسین کیهانپور، حاج ابراهیم فرهمندپور و... که لذت دارد فاتحه خواندن بر همه شان که حالا حتما بر سفره امیر(ع) مهمانند. روضه قنبر، روایت ارادت و ابراز غلامی به آستان امیر ایمان از سوی مردم فساست. مردمی که «علی امام من است و منم غلام علی» را عمری، فاش فریاد شده اند و تفسیر و تعبیر شکوفای این بیت خواجه اهل رازند که: به غلامی تو مشهور جهان شد حافظ حلقه بندگی زلف تو در گوشش باد روضه ای که اصل اشعارش (نزدیک ۷۰ بیت) یادگار طبع طراوتمند مرحوم محمد اسماعیل مطبوعی (ملایی مداح و مرثیه سرا از اهالی فسا) است و از حُسن اتفاق به سعی صادقانه و کاوشگرایانه نوه صاحبدل شان، آیینی سُرای با اخلاص جناب استاد حاج مسعود مطبوعی – که در درس قرآن و معرفت دین، حق بزرگ معلمی به گردنم دارند و فراموش نمی کنم که گاه با سخاوت تمام، شعرهای خوب و منتشر نشده شان را برای انشا و انتشار در روزنامه دیواری های ساده مدرسه در اختیارمان می گذاشتند- در دفتری ۱۱۱ صفحه ای چیده شده و پیش چشم ما آمده است. و راست اینکه همه ذکر خیرهای این نوشتار نیز به قصد معرفی این دفتر که با نام «روضه قنبر؛ غلام و شهید عشق مولا علی علیه السلام» محصول سال ۹۱ انتشارات نوید شیراز است، به قلم درآمد و بس. کتابی کامل در ۷ بخش که این روزهای عزیز که به قول سعدی صاحب سخن:«نوبت عاشقی است یکچندی» خواندنش بیشتر می چسبد و هر آنچه به اجمال از این آیین سخن به میان آمد را به اکمال پیش رویتان می گشاید. سندی صائب که گرچه به اقتضای حال و حوصله تنگ این مقال خود را کم توان تر از نقدش می دانم، اما چون گردآورنده حساس و پراحساس آن به خصلت خوب «خود نقدی» متواضعانه و فروتنانه در دیباچه کلام کتابشان خواسته اند، بیان مواردی را مناسب می دانم. مواردی که مشکل جدی و گریبانگیر بیشتر کتاب هایی است که نویسندگان همشهری به ناشران استانی می سپارند و دلواپسی دیرین فرهنگی ما. اما درباره کتاب «روضه قنبر...» هر چه موضوع و محتوا برای مخاطب نوجو و اهلش، حرف تازه ای دارد، طرح جلد آن که اهمیتی برابر با خود کتاب باید داشته باشد و به واقع، ویترین کتاب است در نگاه اول، شناختی عمیق از محتوایی متفاوت به مخاطب ارائه نمی دهد؛ همچنین است فضای صفحات که خیلی موزون و چشم نواز نیست. انتخاب نامناسب برخی قلم ها، اندازه نادرست بعضی فونت ها، کادر و برگ کاغذهایی که بهینه استفاده نشده، صفحه آرایی نه چندان مناسبی را به نمایش گذاشته است. استفاده از عبارات و توضیح واضحاتی مثل «تمام شد» یا «پایانِ بخش اول» و ... در انتهای هر بخش کتاب و بیان برخی توضیحات نگارنده با تأکید در متن به جای پاورقی نیز قدری از حرفه ای بودن ارائه اثر می کاهد. به اضافه این که چقدر خوب می شد اگر در بخش پایانی کتاب، تصاویری از تعزیه گردانان، روضه خوانان و همچنین صحنه های اجرای این هنر قدسی در مساجد مختلف –مخصوصا قدیمی ترها- ضمیمه می گردید و به کمال کار می افزود. که ان شاءالله در تجدید چاپ های فرارو دیده شود. می ماند حل مشکل بصری کتاب ها که معمولا از سر کم توجهی یا تنگنای مالی و صرفه جویی ناشر و نویسنده های نجیب، پیش می آید و خلاف آنچه دیگران فکر می کنند خیلی دور از دسترس نیست، اگر دگر اندیشان عزیزی که در کار حمایت مادی از تحفه های اهل فرهنگ هستند، به جای خریداری سقفی اندک از کتاب های چاپ شده، با هم افزایی، مبلغی را به حمایت از انتشار حرفه ای آثار، مثل ایجاد ظرفیت برای بهره گیری از هنر طراحان خوش ذوق و کاربلد و... اختصاص دهند تا خروجی های مانای این حوزه که معمولا مبنای قضاوت بیرونی شهرمان قرار می گیرند با استانداردهای لازم عرضه، سربلند و پرآوازه شوند. به دوستی عرض می کردم با این همه که در این باره گفته و نوشته اند شاید این سخن جایی نداشته باشد که به جای – یا لااقل در کنار – رنگارنگ بساط اطعام مجلل و سفره داری این شب ها مثل این کتاب های خوب هم معرفی، اهدا، مزمزه و نوش جان شوند و مهم تر آنکه اکنون که این آیین، صاحب کتاب هم شده است کوشش کنیم به قدرشناسی اجداد شیرین بیان مان که این پیشینه پر اجابت را پاسداری کرده و به ما رسانده اند، این روضه – تعزیه صد ساله و تقریبا منحصربفرد در فهرست میراث معنوی ایران جای گیرد و به یاد بماند. حتی شاید خالی از ذوق و خاطره نباشد اگر با توجه به ظرفیت ها و جذابیت های فوق العاده شنیداری این اثر به انتشار نسخه گویا و صوتی کتاب روضه قنبر هم فکر کنیم که: به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل که گر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سلام فسا]
[مشاهده در: www.salamfasa.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها